خسف به بیداء

این یک مقالهٔ خرد است. می‌توانید با گسترش آن به امامت‌پدیا کمک کنید.

این مدخل مرتبط با مباحث پیرامون امام مهدی(ع) است. "امام مهدی" از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود:

امام مهدی در قرآن | امام مهدی در حدیث | امام مهدی در کلام اسلامی

در این باره، تعداد بسیاری از پرسش‌های عمومی و مصداقی مرتبط، وجود دارند که در مدخل امام مهدی (پرسش) قابل دسترسی خواهند بود.

مقدمه

واژه خسف به معنای فرورفتن و پنهان شدن است و "بیداء" نام سرزمینی بین مکه و مدینه است^[۱].
منظور از خسف به بیداء آن است که سفیانی با لشکری عظیم به قصد جنگ با حضرت مهدی(ع) عازم مکه می‏‌شود؛ اما بین مکه و مدینه- در محلی که به سرزمین "بیداء" معروف است- به گونه‌‏ای معجزه‏‌آسا، به امر خداوند، در زمین فرو می‌‏روند.
این حادثه در روایات بسیاری از عامّه‏^[۲] و خاصّه یکی از نشانه‌‏های ظهور معرفی شده و در شماری از آن‏ها بر حتمی بودن آن تأکید شده است^[۳].
امام باقر(ع) فرمود:"... سفیانی گروهی را به مدینه روانه کند و مهدی از آن‏جا به مکه رخت بربندد. خبر به فرمانده سپاه سفیانی رسد که مهدی(ع) به سوی‏ مکه بیرون شده است. او لشکری از پی آن حضرت روانه کند، ولی او را نیابد، تا این‏که مهدی با حالت ترس و نگرانی بدان سنّت که موسی بن عمران داشت داخل مکه شود".

فرمانده سپاه سفیانی در صحرا فرود می‌‏آید. آواز دهنده‌‏ای از آسمان ندا می‌‏کند:"ای دشت! آن قوم را نابود ساز"؛ پس آن نیز ایشان را به درون خود می‏‌برد و هیچ‏ یک از آنان نجات نمی‌‏یابد، مگر سه نفر ^[۴]^[۵].

جستارهای وابسته

منابع

سلیمیان، خدامراد، فرهنگ‌نامه مهدویت.

پانویس

با کلیک بر فلش ↑ به محل متن مرتبط با این پانویس منتقل می‌شوید:

↑ ابن منظور، لسان العرب، ماده خسف و بیداء
↑ صنعانی، المصنف، ج ۱۱، ح ۲۰۷۶۹؛ ابن ابی شیبه، الکتاب المصنف، ح ۱۹۰۶۶
↑ محمد بن یعقوب کلینی، الکافی، ج ۸، ص ۳۱۰، ح ۴۸۳؛ شیخ صدوق، الخصال، ج ۱، ص ۳۰۳، ح ۸۲؛ نعمانی، الغیبة، ص ۲۵۷، ح ۱۵
↑ نعمانی، الغیبة، ص ۲۷۹، باب ۱۴، ح ۶۷
↑ سلیمیان، خدامراد،فرهنگ‌نامه مهدویت، ص:۲۱۱ - ۲۱۲.

[1] ابن منظور، لسان العرب، ماده خسف و بیداء

[2] صنعانی، المصنف، ج ۱۱، ح ۲۰۷۶۹؛ ابن ابی شیبه، الکتاب المصنف، ح ۱۹۰۶۶

[3] محمد بن یعقوب کلینی، الکافی، ج ۸، ص ۳۱۰، ح ۴۸۳؛ شیخ صدوق، الخصال، ج ۱، ص ۳۰۳، ح ۸۲؛ نعمانی، الغیبة، ص ۲۵۷، ح ۱۵

[4] نعمانی، الغیبة، ص ۲۷۹، باب ۱۴، ح ۶۷

[5] سلیمیان، خدامراد،فرهنگ‌نامه مهدویت، ص:۲۱۱ - ۲۱۲.

[۱]

[۲]

[۳]

[۴]

[۵]