دعای عهد

این یک مقالهٔ خرد است. می‌توانید با گسترش آن به امامت‌پدیا کمک کنید.

این مدخل مرتبط با مباحث پیرامون امام مهدی(ع) است. "امام مهدی" از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود:

امام مهدی در قرآن | امام مهدی در حدیث | امام مهدی در کلام اسلامی

در این باره، تعداد بسیاری از پرسش‌های عمومی و مصداقی مرتبط، وجود دارند که در مدخل امام مهدی (پرسش) قابل دسترسی خواهند بود.

مقدمه

از دعاهای مشهور که خواندن آن در دوران غیبت حضرت مهدی(ع)‏ فراوان مورد سفارش قرار گرفته دعای عهد است. این دعا، در بردارنده درود ویژه از طرف خواننده دعا و نیز از سوی تمام مردان و زنان با ایمان - در شرق و غرب جهان و خشکی و دریا، و از پدر و مادر و فرزند خواننده دعا- به پیشگاه حضرت ولی عصر(ع) است. پس از آن، عهد و پیمان و بیعت با آن حضرت را تجدید می‏‌کند و پایداری بر این پیمان را تا روز قیامت اظهار می‌‏دارد. آن‏گاه از خداوند سبحانه و تعالی می‏‌خواهد که اگر مرگ وی فرابرسد، در حالی که امام زمان (ع) ظهور نکرده باشد، پس از ظهور، او را از قبر برآور و به یاری آن حضرت سعادتمند کند. بعد از آن، درخواست دیدار امام(ع) با عبارت ظریفی بیان شده است و دعا برای تعجیل ظهور و فرج و برپایی حکومت راستین و سامان یافتن جهان و زنده شدن حقایق دین و اهل ایمان، پایان‏‌بخش این دعای شریف است. *امام صادق(ع) درباره این دعا فرموده است: "هرکس چهل صبحگاه این دعا را بخواند، از یاوران حضرت قائم(ع)‏ خواهد بود و اگر پیش از ظهور آن حضرت بمیرد، خدا او را زنده خواهد کرد، تا همراه آن حضرت جهاد نماید و به شماره هر کلمه از آن، هزار پاداش برایش نوشته می‏‌شود، و هزار کار بد از او پاک می‏‌گردد^[۱].
مهم‏ترین آثار مداومت بر این دعا سه چیز است:

ثواب کسانی را خواهد داشت که زمان ظهور، در خدمت امام(ع) می‌‏باشند؛
تجدید عهد، مایه ثبات و کمال محبت و اخلاص و ایمان شخص می‌‏شود؛
مایه توجه خاص و نظر رحمت کامل آن حضرت به بنده می‏‌شود^[۲].

جستارهای وابسته

منابع

سلیمیان، خدامراد، فرهنگ‌نامه مهدویت.

پانویس

با کلیک بر فلش ↑ به محل متن مرتبط با این پانویس منتقل می‌شوید:

↑ " مَنْ‏ دَعَا إِلَى‏ اللَّهِ‏ أَرْبَعِينَ‏ صَبَاحاً بِهَذَا الْعَهْدِ كَانَ‏ مِنْ‏ أَنْصَارِ قَائِمِنَا وَ إِنْ‏ مَاتَ‏ أَخْرَجَهُ‏ اللَّهُ‏ إِلَيْهِ‏ مِنْ‏ قَبْرِهِ‏ وَ أَعْطَاهُ‏ اللَّهُ‏ بِكُلِ‏ كَلِمَةٍ أَلْفَ‏ حَسَنَةٍ وَ مَحَا عَنْهُ‏ أَلْفَ‏ سَيِّئَةٍ ‏ ‏‏‏"، محمد باقر مجلسی، بحار الانوار، ج ۸۳، ص ۲۸۴، ح ۴۷
↑ سلیمیان، خدامراد،فرهنگ‌نامه مهدویت، ص:۲۲۸ - ۲۲۹.

[1] " مَنْ‏ دَعَا إِلَى‏ اللَّهِ‏ أَرْبَعِينَ‏ صَبَاحاً بِهَذَا الْعَهْدِ كَانَ‏ مِنْ‏ أَنْصَارِ قَائِمِنَا وَ إِنْ‏ مَاتَ‏ أَخْرَجَهُ‏ اللَّهُ‏ إِلَيْهِ‏ مِنْ‏ قَبْرِهِ‏ وَ أَعْطَاهُ‏ اللَّهُ‏ بِكُلِ‏ كَلِمَةٍ أَلْفَ‏ حَسَنَةٍ وَ مَحَا عَنْهُ‏ أَلْفَ‏ سَيِّئَةٍ ‏ ‏‏‏"، محمد باقر مجلسی، بحار الانوار، ج ۸۳، ص ۲۸۴، ح ۴۷

[2] سلیمیان، خدامراد،فرهنگ‌نامه مهدویت، ص:۲۲۸ - ۲۲۹.

[۱]

[۲]