اَبدال

این یک مقالهٔ خرد است. می‌توانید با گسترش آن به امامت‌پدیا کمک کنید.

این مدخل مرتبط با مباحث پیرامون امام مهدی(ع) است. "امام مهدی" از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود:

امام مهدی در قرآن | امام مهدی در حدیث | امام مهدی در کلام اسلامی

در این باره، تعداد بسیاری از پرسش‌های عمومی و مصداقی مرتبط، وجود دارند که در مدخل امام مهدی (پرسش) قابل دسترسی خواهند بود.

اَبدال نام تعدادی از یاران حضرت مهدی(ع) در عصر ظهور است^[۱].

مقدمه

"أبدال" جمع "بدل" یا "بدیل"، عده‏ای معلوم از شایستگان و خاصان خدا هستند که گویند: هیچ‏گاه زمین از آنان خالی نباشد و جهان بدیشان برپا است و آن‏گاه که یکی از آنان بمیرد، خدای سبحانه و تعالی دیگری را به جای او برانگیزد^[۲]، تا آن شمار- که به قولی هفت و به قولی هفتاد است- همواره کامل بماند^[۳]^[۴].
برخی نیز گفته‌‏اند: آنان، گروهی‌‏اند که خداوند سبحانه و تعالی به وسیله آن‏ها دین را برپا نگه می‌‏دارد و روزی را نازل می‏‌کند. چهل نفر از ایشان در شام و سی نفر در سایر بلاد هستند. هرگاه یکی از دنیا برود، کس دیگری همانند او به جای او قرار می‌‏گیرد^[۵].
سبب این‏که "ابدال" نامیده شده‌‏اند، همین است که چون یکی از دنیا رود، کسی مانند او جایش را می‌‏گیرد^[۶]^[۷]..
در روایات اسلامی آمده است: ایشان گروهی از یاران حضرت مهدی(ع) در شام هستند ^[۸] و هنگام ظهور آن حضرت، خود را به مکه رسانده با ایشان بیعت می‏‌کنند. البته در برخی روایات، "ابدال" همان اوصیا معرفی شده‏‌اند. از خالد بن هیثم فارسی نقل شده است که به امام رضا(ع) عرض کرد: "مردم اعتقاد دارند که بر روی زمین ابدالی هستند؛ ایشان کیانند؟» حضرت فرمود: راست می‌‏گویند. ابدال همان اوصیا هستند که خداوند سبحانه و تعالی ایشان را بدل پیامبران قرار داد؛ وقتی که نبوت با پیامبر اسلام(ص) به پایان رسید.
درباره ویژگی این افراد گفته شده است: آنان راهبان شب و شیران روز هستند. دل‏هایشان چون فولاد سخت است که میان رکن و مقام، با آخرین ذخیره الهی حضرت مهدی(ع) بیعت می‌‏کنند^[۹]^[۱۰].

جستارهای وابسته

منابع

سلیمیان، خدامراد، فرهنگ‌نامه مهدویت.

پانویس

با کلیک بر فلش ↑ به محل متن مرتبط با این پانویس منتقل می‌شوید:

↑ سلیمیان، خدامراد،فرهنگ‌نامه مهدویت، ص:۳۱-۳۲.
↑ ر. ک: متقی هندی، کنز العمال، ج ۱۱، ص ۱۲۵
↑ علی اکبر دهخدا، لغت‏نامه، ابدال
↑ سلیمیان، خدامراد،فرهنگ‌نامه مهدویت، ص:۳۱-۳۲.
↑ خلیل بن احمد، العین، ج ۸، ص ۴۵
↑ طریحی، مجمع البحرین، ج ۵، ص ۳۱۹
↑ سلیمیان، خدامراد،فرهنگ‌نامه مهدویت، ص:۳۱-۳۲.
↑ شیخ طوسی، کتاب الغیبة، ص ۴۷۶؛ شیخ مفید، الاختصاص، ص ۲۰۸؛ مسند ابی یعلی، ج ۱۲، ص ۲۷۰؛ صحیح ابن حبان، ج ۱۵، ص ۱۵۹؛ ابن ابی شیبه، کتاب المصنف، ح ۱۹۰۷۰؛ صنعانی، المصنف، ح ۲۰۷۶۹
↑ " صَدَقُوا الْأَبْدَالُ‏ هُمُ‏ الْأَوْصِيَاءُ جَعَلَهُمُ‏ اللَّهُ‏ فِي‏ الْأَرْضِ‏ بَدَلَ‏ الْأَنْبِيَاءِ إِذَا رَفَعَ‏ الْأَنْبِيَاءَ وَ خَتَمَ‏ بِمُحَمَّد‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏"؛ طبرسی، الاحتجاج، ج ۲، ص ۴۳۷
↑ سلیمیان، خدامراد،فرهنگ‌نامه مهدویت، ص:۳۱-۳۲.

[1] سلیمیان، خدامراد،فرهنگ‌نامه مهدویت، ص:۳۱-۳۲.

[2] ر. ک: متقی هندی، کنز العمال، ج ۱۱، ص ۱۲۵

[3] علی اکبر دهخدا، لغت‏نامه، ابدال

[4] سلیمیان، خدامراد،فرهنگ‌نامه مهدویت، ص:۳۱-۳۲.

[5] خلیل بن احمد، العین، ج ۸، ص ۴۵

[6] طریحی، مجمع البحرین، ج ۵، ص ۳۱۹

[7] سلیمیان، خدامراد،فرهنگ‌نامه مهدویت، ص:۳۱-۳۲.

[8] شیخ طوسی، کتاب الغیبة، ص ۴۷۶؛ شیخ مفید، الاختصاص، ص ۲۰۸؛ مسند ابی یعلی، ج ۱۲، ص ۲۷۰؛ صحیح ابن حبان، ج ۱۵، ص ۱۵۹؛ ابن ابی شیبه، کتاب المصنف، ح ۱۹۰۷۰؛ صنعانی، المصنف، ح ۲۰۷۶۹

[9] " صَدَقُوا الْأَبْدَالُ‏ هُمُ‏ الْأَوْصِيَاءُ جَعَلَهُمُ‏ اللَّهُ‏ فِي‏ الْأَرْضِ‏ بَدَلَ‏ الْأَنْبِيَاءِ إِذَا رَفَعَ‏ الْأَنْبِيَاءَ وَ خَتَمَ‏ بِمُحَمَّد‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏"؛ طبرسی، الاحتجاج، ج ۲، ص ۴۳۷

[10] سلیمیان، خدامراد،فرهنگ‌نامه مهدویت، ص:۳۱-۳۲.

[۱]

[۲]

[۳]

[۴]

[۵]

[۶]

[۷]

[۸]

[۹]

[۱۰]