علی بن محمد سمری

این یک مقالهٔ خرد است. می‌توانید با گسترش آن به امامت‌پدیا کمک کنید.

این مدخل مرتبط با مباحث پیرامون امام مهدی(ع) است. "امام مهدی" از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود:

امام مهدی در قرآن | امام مهدی در حدیث | امام مهدی در کلام اسلامی

در این باره، تعداد بسیاری از پرسش‌های عمومی و مصداقی مرتبط، وجود دارند که در مدخل امام مهدی (پرسش) قابل دسترسی خواهند بود.

مقدمه

ابو الحسن علی بن محمد سمری "یا صیمری‏ "^[۱]، چهارمین و آخرین سفیر حضرت ولی عصر(ع) است. وی پس از درگذشت حسین بن روح به مقام سفارت رسید و مدت سه سال عهده‌‏دار این جایگاه بود. سمری از خاندانی دیندار و شیعه بود که در خدمت‌گزاری به سازمان امامیه شهرت فراوانی داشت. همین اصالت خانوادگی او باعث شد در امر سفارت، با مخالفت چندانی روبه ‏رو نشود^[۲].
سمری، فرصت زیادی برای فعالیت نداشت؛ به همین دلیل، مانند نایب‌‏های پیش از خود، نتوانست فعالیت‌‏های گسترده‌‏ای انجام داده، تغییرات قابل ملاحظه‌‏ای در روابط خود و وکلا پدید آورد؛ لیکن اعتقاد شیعیان به بزرگواری و مورد اطمینان بودن او، مثل سایر نایبان بود و وی مورد پذیرش عموم شیعیان قرار گرفت^[۳].
شش روز پیش از رحلت او، توقیعی از سوی امام دوازدهم به دستش رسید که مرگ وی را پیشگویی و زمان مرگ را نیز تعیین کرده بود. متن این توقیع شریف، نمایان‌گر پایان غیبت صغرا و نیابت خاص و آغاز غیبت کبرا و نیابت عام است^[۴].
علی بن محمد در سال ۳۲۹ ق درگذشت و در بغداد به خاک سپرده شد^[۵].

سمری در موعودنامه

لقب نایب چهارم امام زمان (ع) -علی بن محمد- سمری (به فتح سین و میم) یا سیمری (به فتح سین و سکون یاء و ضمّ‌ یا فتح میم) و یا صیمری (به فتح صاد و سکون یاء و ضمّ‌ یا و فتح میم) می‌باشد؛ لیکن مشهور، اولی است^[۶]. به نظر می‌رسد که سمری (به فتح میم) صحیح‌تر باشد، چون این لقب به "سمر" که یکی از قراء بصره، که بین بصره و واسط‍‌ قرار گرفته، منسوب است و شیخ آغا بزرگ تهرانی او را به فتح میم "سمر" ثبت نموده است^[۷]. در معجم البلدان نیز اشاره‌ای به این موضوع شده است^[۸].^[۹].

پرسش‌های وابسته

جستارهای وابسته

منابع

پانویس

با کلیک بر فلش ↑ به محل متن مرتبط با این پانویس منتقل می‌شوید:

↑ شیخ طوسی، رجال، ص ۴۰۰، رقم ۵۸۶۰
↑ داود الهامی، آخرین امید، ص ۱۰۹
↑ شیخ صدوق، کمال الدین و تمام النعمة، ج ۲، ص ۵۱۷
↑ شیخ صدوق، کمال الدین و تمام النعمة، ج ۲، ص ۵۱۶
↑ سلیمیان، خدامراد،فرهنگ‌نامه مهدویت، ص: ۳۱۱.
↑ تاریخ الغیبة الصغری، ص ۴۱۲.
↑ نوابغ الرّواة، ص ۲۰۰.
↑ معجم البلدان، ج ۳، ص ۲۶۴.
↑ مجتبی تونه‌ای، موعودنامه، ص:۴۰۹.

[1] شیخ طوسی، رجال، ص ۴۰۰، رقم ۵۸۶۰

[2] داود الهامی، آخرین امید، ص ۱۰۹

[3] شیخ صدوق، کمال الدین و تمام النعمة، ج ۲، ص ۵۱۷

[4] شیخ صدوق، کمال الدین و تمام النعمة، ج ۲، ص ۵۱۶

[5] سلیمیان، خدامراد،فرهنگ‌نامه مهدویت، ص: ۳۱۱.

[6] تاریخ الغیبة الصغری، ص ۴۱۲.

[7] نوابغ الرّواة، ص ۲۰۰.

[8] معجم البلدان، ج ۳، ص ۲۶۴.

[9] مجتبی تونه‌ای، موعودنامه، ص:۴۰۹.

[۱]

[۲]

[۳]

[۴]

[۵]

[۶]

[۷]

[۸]

[۹]