یأجوج و مأجوج

این یک مقالهٔ خرد است. می‌توانید با گسترش آن به امامت‌پدیا کمک کنید.

این مدخل مرتبط با مباحث پیرامون امام مهدی(ع) است. "امام مهدی" از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود:

امام مهدی در قرآن | امام مهدی در حدیث | امام مهدی در کلام اسلامی

در این باره، تعداد بسیاری از پرسش‌های عمومی و مصداقی مرتبط، وجود دارند که در مدخل امام مهدی (پرسش) قابل دسترسی خواهند بود.

مقدمه

در دو سوره قرآن مجید، از یأجوج و مأجوج سخن به میان آمده است؛ یکی در آیات ۹۲ تا ۹۸ سوره کهف و دیگر در آیه ۹۶ سوره انبیاء. آیات قرآن به روشنی گواهی می‌‏دهد که این دو نام، متعلق به دو قبیله وحشی خونخوار بوده است که مزاحمت شدیدی برای ساکنان اطراف مرکز سکونت خود داشتند. در تورات، در کتاب حزقیل "فصل ۳۸ و ۳۹" و در کتاب رؤیای یوحنا "فصل ۲۰" از آن‏ها به گوگ و مأگوگ یاد شده است که معرّب آن یأجوج و مأجوج است. به گفته صاحب المیزان، از مجموع گفته‌‏های تورات استفاده می‌‏شود که مأجوج یا یأجوج و مأجوج، گروه یا گروه‏‌های بزرگی بودند که در دوردست‌‏ترین نقطه شمال آسیا زندگی می‌‏کردند. آنان مردمی جنگجو و غارتگر بودند^[۱].
دلیل‏‌های فراوانی از تاریخ در دست است که در منطقه شمال شرقی زمین، در نواحی مغولستان در زمان‏‌های گذشته، گویی چشمه‏ جوشانی از انسان وجود داشته است.
مردم این منطقه به سرعت زادوولد می‏‌کردند و پس از کثرت و فزونی به سمت شرق، یا جنوب سرازیر می‏‌شدند و همچون سیل روانی این سرزمین‏‌ها را زیر پوشش خود قرار می‏دادند، و به تدریج در آن‏جا ساکن می‏‌گشتند.
به نظر می‏رسد یأجوج و مأجوج از همین قبایل وحشی بوده‌‏اند که مردم قفقاز، هنگام سفر کورش به آن منطقه، تقاضا کردند از آنان جلوگیری کند. او نیز به کشیدن سدّ معروف ذو القرنین اقدام کرد^[۲].
امّا ارتباط این‏ها با مهدویت از روایاتی به دست می‌‏آید که آن‏ها را یکی از اشراط الساعه دانسته است^[۳].
البته برخی درباره حقیقت وجودی آن‏ها، خواسته‏‌اند با استفاده از روایات، در انسان بودن آن‏ها تردید کنند!^[۴].
در روایاتی چند پراکنده شدن یأجوج و مأجوج بر روی زمین، در کنار خروج دجال و نزول حضرت عیسی(ع) ذکر شده است^[۵]؛ بنابراین می‏‌توان این احتمال را مطرح کرد که این رخداد در عصر ظهور حضرت مهدی(ع)‏ یا در آستانه قیامت، رخ خواهد داد^[۶].
ممکن است گفته شود: مقصود از یأجوج و مأجوج، افراد شرور با ویژگی خاص نیست؛ بلکه می‌‏تواند این حقیقت در هر گروهی باشد که در آخر الزمان مقابل حق می‌‏ایستند و اقدام به شرارت می‌‏کنند^[۷].

یأجوج و مأجوج در موعودنامه

در برخی روایات، از نشانه‌های ظهور دانسته شده^[۸]، که با دقت در آن‌ها روشن می‌شود که ارتباطی با مسأله ظهور ندارند، بلکه بیشتر آن‌ها، ناظر به برپایی قیامت هستند. مواردی هم که در قرآن از خروج یأجوج و مأجوج یاد شده^[۹]، هیچ دلالتی بر این قضیه ندارد^[۱۰].

پرسش‌های وابسته

آیا یأجوج و مأجوج از نشانه‌های ظهور است؟ (پرسش)

جستارهای وابسته

منابع

پانویس

با کلیک بر فلش ↑ به محل متن مرتبط با این پانویس منتقل می‌شوید:

↑ علامه طباطبایی، المیزان، ج ۱۳، ص ۴۱۱.
↑ ناصر مکارم شیرازی و دیگران، تفسیر نمونه، ج ۱۲، ص ۵۵۱- ۵۵۲
↑ شیخ صدوق، الخصال، ج ۲، ص ۴۳۱، ۴۴۶، ۴۴۹؛ همچنین ر.ک: سیوطی، الدرالمنثور، ج ۳، ص ۵۹، ج ۴، ص ۲۵
↑ ر. ک: محمد باقر مجلسی، بحار الانوار، ج ۱۲، ص ۱۸۷
↑ پیامبر اکرم(ص):" لَا تَقُومُ‏ السَّاعَةُ حَتَّى‏ تَكُونَ‏ عَشْرُ آيَاتٍ‏ الدَّجَّالُ‏ وَ الدُّخَانُ‏ وَ طُلُوعُ‏ الشَّمْسِ‏ مِنْ‏ مَغْرِبِهَا وَ دَابَّةُ الْأَرْضِ‏ وَ يَأْجُوجُ‏ وَ مَأْجُوجُ‏ وَ ثَلَاثَةُ خُسُوفٍ‏ خَسْفٌ‏ بِالْمَشْرِقِ‏ وَ خَسْفٌ‏ بِالْمَغْرِبِ‏ وَ خَسْفٌ‏ بِجَزِيرَةِ الْعَرَبِ وَ نَارٌ تَخْرُجُ مِنْ قَعْرِ عَدَنٍ تَسُوقُ النَّاسَ إِلَى الْمَحْشَر‏‏ ‏‏"، محمد باقر مجلسی، بحار الانوار، ج ۶، ص ۳۰۳؛ حسن بن ابی الحسن دیلمی، ارشاد القلوب، ج ۱، ص ۶۶
↑ ر.ک: شیخ صدوق، کمال الدین و تمام النعمة، ج ۲، ص ۳۹۹
↑ سلیمیان، خدامراد،فرهنگ‌نامه مهدویت، ص: ۴۹۱ -۴۹۲.
↑ منتخب الاثر، ص ۴۶۱؛ سنن ابن ماجه، ج ۲، ص ۱۳۵۳؛ کنز العمال، ج ۱۴، ص ۳۳۸.
↑ سوره کهف، ۹۴؛ سوره انبیاء، ۹۶.
↑ مجتبی تونه‌ای، موعودنامه، ص:۲۹۲.

[1] علامه طباطبایی، المیزان، ج ۱۳، ص ۴۱۱.

[2] ناصر مکارم شیرازی و دیگران، تفسیر نمونه، ج ۱۲، ص ۵۵۱- ۵۵۲

[3] شیخ صدوق، الخصال، ج ۲، ص ۴۳۱، ۴۴۶، ۴۴۹؛ همچنین ر.ک: سیوطی، الدرالمنثور، ج ۳، ص ۵۹، ج ۴، ص ۲۵

[4] ر. ک: محمد باقر مجلسی، بحار الانوار، ج ۱۲، ص ۱۸۷

[5] پیامبر اکرم(ص):" لَا تَقُومُ‏ السَّاعَةُ حَتَّى‏ تَكُونَ‏ عَشْرُ آيَاتٍ‏ الدَّجَّالُ‏ وَ الدُّخَانُ‏ وَ طُلُوعُ‏ الشَّمْسِ‏ مِنْ‏ مَغْرِبِهَا وَ دَابَّةُ الْأَرْضِ‏ وَ يَأْجُوجُ‏ وَ مَأْجُوجُ‏ وَ ثَلَاثَةُ خُسُوفٍ‏ خَسْفٌ‏ بِالْمَشْرِقِ‏ وَ خَسْفٌ‏ بِالْمَغْرِبِ‏ وَ خَسْفٌ‏ بِجَزِيرَةِ الْعَرَبِ وَ نَارٌ تَخْرُجُ مِنْ قَعْرِ عَدَنٍ تَسُوقُ النَّاسَ إِلَى الْمَحْشَر‏‏ ‏‏"، محمد باقر مجلسی، بحار الانوار، ج ۶، ص ۳۰۳؛ حسن بن ابی الحسن دیلمی، ارشاد القلوب، ج ۱، ص ۶۶

[6] ر.ک: شیخ صدوق، کمال الدین و تمام النعمة، ج ۲، ص ۳۹۹

[7] سلیمیان، خدامراد،فرهنگ‌نامه مهدویت، ص: ۴۹۱ -۴۹۲.

[8] منتخب الاثر، ص ۴۶۱؛ سنن ابن ماجه، ج ۲، ص ۱۳۵۳؛ کنز العمال، ج ۱۴، ص ۳۳۸.

[9] سوره کهف، ۹۴؛ سوره انبیاء، ۹۶.

[10] مجتبی تونه‌ای، موعودنامه، ص:۲۹۲.

[۱]

[۲]

[۳]

[۴]

[۵]

[۶]

[۷]

[۸]

[۹]

[۱۰]