نسخه‌ای که می‌بینید نسخه‌ای قدیمی از صفحه‌است که توسط Hosein(بحث | مشارکت‌ها) در تاریخ ۱ ژوئن ۲۰۲۲، ساعت ۱۸:۴۵ ویرایش شده است. این نسخه ممکن است تفاوت‌های عمده‌ای با نسخهٔ فعلی بدارد.
نسخهٔ ویرایششده در تاریخ ۱ ژوئن ۲۰۲۲، ساعت ۱۸:۴۵ توسط Hosein(بحث | مشارکت‌ها)
امام علی(ع)- در سفارش‌نامه‌اش به مالک اشتر-: حق را از آنِ هر که بود، بر عهده گیر، نزدیک یا دور، و در این راه، شکیبا باش و آن را به حساب خداوند بگذار، هر چند این رفتار، با نزدیکان و خویشاوندان و اطرافیانت باشد، و پایان آن را با همه دشواری‌ای که دارد، طلب کن؛ زیرا که پایان آن، پسندیده است[۴][۵].
پیامبر(ص): زبانتان را از [ایراد به] علی بن ابی طالب(ع) بردارید. به درستی که او درباره [اجرای مقررات] خداوند عز و جل، سختگیر است و در دینش سازشکار نیست[۱۰].
امام علی(ع)- در سفارش‌نامه‌اش به مالک اشتر-:... کار هرروز را در همان روز انجام بده؛ چرا که هر روز، کار خود را دارد... از شتاب در کارهایی که هنگام انجام دادن آن نرسیده، و از سستی در آن وقتی که انجام دادنش ممکن گردیده، یا اصرار بی‌جا به هنگامی که ناشناخته و مبهم است، و یا سستی به هنگامی که روشن و آشکار است، بپرهیز! هر کاری را در جای آن بِنه و هر کاری را به هنگام آن، بگزار[۱۳][۱۴].
امام علی(ع)- در سفارش‌نامه‌اش به مالک اشتر-: آن‌گاه بر آنان روزی را فراوان ساز؛ چرا که این، نیرویی است برای اصلاح نفس آنان، و سبب بی‌نیازی است برای آنها، تا به مالی که در اختیار دارند، دست نگشایند، و حجتی است بر آنها، اگر فرمانت را نپذیرفتند یا در امانت، خیانت ورزیدند[۲۲][۲۳].
امام علی(ع)- در سفارش‌نامه‌اش به مالک اشتر-: آن‌گاه، در امر کارگزارانت بنگر و آنان را با آزمودن، به کار گیر... و رفتار آنان را وارسی کن. دیده‌بانانی صداقت‌پیشه و وفادار به سویشان گسیل دار؛ چرا که وارسی پنهانی، آنان را به امانتداری و ملایمت با شهروندان وا دارد؛ و خود را از کارگزارانت واپای. اگر یکی از آنها دست به خیانتی زد و گزارش دیده‌بانان تو بر آن خیانت، هم‌داستان بود، بدین گواه، بسنده کن و کیفر او را با تنبیه بدنی بدو برسان و از کاری که کرده است، بازخواست نما. پس او را خوار بدار و خیانتکار شمار و طوق بدنامی را در گردنش بیاویز[۲۴][۲۵].
امام علی(ع)- در سفارش‌نامه‌اش به مالک اشتر، هنگامی که او را بر حکومت مصر گماشت-: نیکوکار و بدکار، نزدِ تو یکسان نباشند؛ چرا که این کار، نیکوکاران را از نیکی باز دارد و بدکاران را به بدی وا دارد، و درباره هریک از آنان، به چیزی پایبند باش که خود بدان پایبند است[۲۶][۲۷].
اشعث بن قیس[۲۸]: نثر الدر: [امام علی(ع)] به اشعث بن قیس فرمود: "آنچه [از اموال بیت‌المال] بر عهده توست، ادا نما؛ و گرنه تو را با شمشیر خواهم زد". او نیز آنچه بر عهده‌اش بود، ادا کرد[۲۹].
الاستیعاب: علی(ع) بر شهرها، دینداران و امانت‌پیشگان را می‌گماشت و اگر خیانتی از یکی از آنان به وی می‌رسید، برایش می‌نوشت: "در حقیقت، شما را از جانب پروردگارتان پند و اندرزی آمده است. پس پیمانه و ترازو را دادگرانه تمام نَهید، و اموالمردم را کم مدهید و در زمین، به فساد سر برمدارید. اگر مؤمن باشید، باقی‌مانده [حلالِ] خداوند برای شما بهتر است و من بر شما نگاهبان نیستم[۳۲]. هنگامی که نامه‌ام به تو رسید، وظایفی که بر عهده‌ات بود، سامان ده تا شخصی را روانه کنیم و از تو تحویل بگیرد". آن‌گاه رویش را به‌سوی آسمان می‌کرد و می‌گفت: "بار خدایا! تو می‌دانی که من نه آنان را به ستم کردن بر بندگانت فرمان دادم و نه به کنار گذاردن حقوق تو". سخنرانی‌ها، موعظه‌ها و سفارش‌های او به کارگزارانش هنگامی که آنان را به سوی کارها روانه می‌کرد، بسیار است و از بازگو کردنش صرف‌نظر کردم تا کتابم طولانی نشود؛ گرچه تمامی آنها زیباست[۳۳][۳۴].
امام علی(ع)- از سفارش‌نامه‌اش به مالک اشتر در مراقبت از کارگزاران-: اگر یکی از آنان دست به خیانتی زد و گزارش بازرسان تو بر آن خیانت، هم‌داستان بود، بدین گواه بسنده کن و کیفر او را با تنبیه بدنی بدو برسان و از کاری که کرده است، بازخواست کن. سپس او را خوار بدار و خیانتکار شمار و طوق بدنامی را بر گردنش بیاویز[۳۵][۳۶].
این مدخل زیرشاخهٔ بحث امام علی است. امام علی از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود: امام علی در قرآن - امام علی در حدیث - امام علی در کلام اسلامی - پرسش‌های مرتبط