ازد در تاریخ اسلامی

این مدخل زیرشاخهٔ بحث ازد است. ازد از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود: ازد در تاریخ اسلامی - ازد در معارف مهدویت - ازد در معارف و سیره حسینی - پرسش مرتبط ندارد

مقدمه

ازد را از بزرگترین قبایل قحطانی گفته‌اند. مردم این قبیله پس از هجرت از خاستگاه اولیه خود مأرب، در سرتاسر جزیرة العرب متفرق شدند و به سه گروه اصلی: "ازد شنوءه"، "ازد سرات" و "ازد عمان" تقسیم گردیدند. برخی نیز بر این جمع قسم چهارمی نیز افزودند و "غسان" را هم در شمار قبایل و شعب اصلی ازد عنوان کرده‌اند.

این قبیله بسیار بزرگ با تیره‌ها و شاخه‌های بسیار متنوعش با آن قلمرو سکونتی وسیع، پیش و پس از ظهور اسلام، ایفاگر نقش‌های مهمی در تاریخ منطقه بودند که از جمله این نقش‌ها در دوران اسلامی می‌توان به حضور پر رنگ آنان در رویدادهای دوران حیات رسول خدا (ص) و فتوح اسلامی و نیز روزگار خلافت امام علی (ع) و نیز برخی از حوادث پس از شهادت حضرت اشاره کرد. با این وجود، این نکته را نیز نباید فراموش کرد که به هنگام بعثت نبوی (ص)، تنها قبایل ازد عمان و سرات با عنوان ازد شناخته می‌شده‌اند و کاربرد عنوان ازد بر شعبه‌هایی چون غسان، اوس و خزرج و خزاعه آن قدر به فراموشی سپرده شده بود که آنها تنها خویشاوندان دور این قوم برشمرده می‌شدند.

نسب ازد

ازد نام نیای مشترک مجموعه قبایل موسوم به ازد بوده که با سلسله نسبی خود: ازد بن غوث بن نبت بن مالک بن زید بن کهلان بن سبأ به قحطان منتهی می‌گردد. در برخی از منابع واژه "ازد"، لقبی برای این جد تلقی گشته، نام اصلی او را "دِرَأ"، "دِرأ"، "دَرّا"، "ذری" و "ذِرّاء" گفته‌اند.

ازد که در بعضی از مصادر "أسْد" (به سکون سین) خوانده شده است، دارای بطون بسیاری است که تعداد آن را بیش از بیست و شش بطن بزرگ برشمرده‌اند.

گفته‌اند که ازد را هفت پسر بود که نسب جمیع قبایل و بطون این قبیله به آنها یعنی: «مازن»، «عمرو»، «نصر»، «عمر»، «عبدالله»، «قُدار»، «اهیوب» و «هِنو»، فرزندان أزد منتهی می‌شود. مشهورترین این قبایل از نسل مازن بن أزد پدید آمدند که از جمله آن می‌توان به: «أَوس و خَزْرَج»، «بارِق»، «خُزاعة»، «عَتیک»، «کعب»، «شُقران»، «زِمَّان» و «جَفنه» - که امرا و ملوک غساسنه بدان منسوبند - اشاره کرد.

از نسل نصر بن أزد نیز قبایلی همچون: «زَهران»، «أسلَم»، «قَرن»، «غامد»، «أحجن» و در مراتب و شاخه‌های پایین‌تر قبایل «دَوْس بن عُدثان»، «نصر بن زهران» و «لهب» مشهور به عیافه بوجود آمدند. ضمن این که عک بن عدنان بن عبدالله بن أزد نیز از دیگر قبایل ازد به شمار آمده است.

مواطن ازد قبل از اسلام

موطن اصلی این قبیله بزرگ که برخی آن را شاخص‌ترین نماینده تیره کهلان بن سبأ گفته، و از آن همواره به عنوان رقیب حمیر، دیگر فرزند سبأ یاد کرده‌اند را "مأرب" در جنوب یمن دانسته‌اند.

گفته شده که در پی آشفتگی‌های اقتصادی و سیاسی حاصل از کشمکش‌های حمیریان و قحطانیان و تغییر راه‌های تجاری یمن که شریان اصلی اقتصاد یمن بسته بدان بود و سرانجام با تخریب سد مأرب در حدود قرن اول و دوم میلادی و وارد شدن آسیب شدید بر شبکه آبیاری مأرب، ازدیان - جز اندکی که در یمن ماندند-، به رهبری عمرو بن عامر مُزَیقیاء جلای وطن کرده، به امید یافتن زیستگاهی دائمی روی به شمال آوردند، در نجد و تهامه وارد شدند. اما دیری نپایید که با وقوع افتراقی بزرگ، طوایف ازد به چند جانب متفرق شدند و سرنوشتی مستقل در پیش گرفتند. چندان که بر اساس قصیده جماعة بارقی -از شعرای متقدم ازدی-، گروهی از ازدیان به عراق و گروهی به شام و جماعتی به عمان، یمامه و بحرین روی آوردند و گروهی نیز در تهامه، بخشی در سراة و بخشی در نواحی مکه اقامت گزیدند.

همدانی در توضیح این افتراق، ازدیان مهاجر به عراق (حیره) را از تیره دوس، مهاجران به شام را از آل حارث محرَّق و آل جَفنه -دو پسر عمرو بن عامر-، ازدیان راهی عمان را از شاخه دوس و از تیره‌هایی چون «یحمد»، «حدّان»، «عتیک» و «جُدید» دانسته و در ادامه از سکنای تیره‌های اوس و خزرج – فرزندان ثعلبة بن عمرو مزیقیاء- در یثرب، تیره خزاعه در مکه و نواحی آن –از جمله «مَرالظهران»، «تنعیم»، «جعرانه»، «سرف»، «فَخ»، «عصم»، «عسفان»، «قدید» و تهامه مکه-، گروهی در منطقه طائف و سرانجام تیره‌هایی چون حجر بن هنو، «لهب» و «غامد» در سرات یاد کرده است. او حتی می‌‌افزاید که بخشی از اخلاف نصر بن ازد به مناطق ساحلی «شِحر» و «ریسوت» در جنوب و نیز به اطراف سرزمین فارس کوچیده‌اند. سپس بخشی از آنان با هجرت از شِحر عُمان در بحرین و هَجَر پراکنده شدند. ضمن این که دسته‌ای از ازدیان هم، از تیره «بارق» و «بنی‌راسب» در «سراة» ساکن شدند که به «اَزد شَنُوءَة» معروف بوده، مخلاف آنان نیز به همین نام، شناخته می‌شده است.

گذری بر تاریخ ازد تا پیش از اسلام

گروه بزرگی از ازد سراة به رهبری مالک بن فهم دوسی در دوره "ملوک الطوایفی اشکانیان" و یا "دوره فترت" به عراق مهاجرت کردند. آنها توانستند با بهره‌گیری از ضعف حکام آنجا -به ویژه در دوره فترت میان انحطاط و سقوط اشکانیان و روی کار آمدن ساسانیان- و نیز فرصتی که بواسطه جنگ‌های داخلی حکام منطقه دست داد، با شکست فرمانداران تابع ایران در عمان و بحرین، بر حیره مسلط شوند و پادشاهی مستقلی را در آنجا بنیان نهند که پس از مالک به فرزندش جذیمة بن مالک ملقب به ابرش رسید. وی مدتی طولانی بر مناطق تحت نفوذ ازدی‌ها در عراق -که منطقه‌ای وسیع مابین حیره و انبار، بقه، هیت و اطراف آن، عین التمر حدود دشت تا غُمیر و قطقطانه و خفیّه و مجاور آن بود را در بر می‌گرفت، - حکومت کرد.

جذیمه بواسطه نداشتن فرزند به هنگام مرگ وصیت کرد که بعد او خواهرزاده‌اش عمرو بن عدی از قبیله لخم، حکومت حیره را به‌دست گیرد؛ بدین ترتیب پادشاهی از قبیله ازد خارج شد و به خاندان لخم رسید. از آن پس، سرنوشت ازدیان مهاجر به عراق به سرنوشت سلسله مشهور آل لخم گره خورد.

حیره بخصوص در قرون پنجم و ششم میلادی موقعیت خاصی یافت. این سرزمین که موقفی میانی و حایل داشت با قرار دادن نیروهای جنگی خویش در اختیار شاهان، تکیه‌گاهی برای دولت ساسانی به شمار می‌رفت.

ازدیان مهاجر به شام هم، سلسله پادشاهی مهمی را در تاریخ آن سرزمین، توسط جفنه پسر عمرو بن عمر برپا کردند که تا قرن‌ها این پادشاهی در نسل او باقی ماند. این دولت قدرتمند که به واسطه فرود آمدن مهاجران ازدی در کنار برکه آبی به نام غسان و به دلیل استفاده از آن آب در مدت اقامتشان در آنجا، غسانی نامیده شدند، به تدریج در نظر امپراطور روم ارج و قربی یافتن و از آن پس نقطه مقابل لخمیان حیره همان نقشی را که لخمیان برای ایرانیان ایفا می‌کردند برای رومیان در مبارزه با اعراب بیابانگرد و حکومت ساسانی ایفا می‌کردند.

در تهامه نیز پس از جریان افتراق بزرگ ازد، طوایفی از آنان در این سرزمین باقی ماندند. این گروه که از فرزندان ربیعه و أفصی پسران حارثة بن عمرو بن عامر بودند و به واسطه امتناع از همراهی سایر ازدی‌ها و جدایی از قبیله اصلی‌شان در امر مهاجرت به خزاعه خوانده شده‌اند، در مر الظهران –در نزدیکی مکه- اقامت گزیدند. آنان موفق شدند در پی درگیری‌هایی، منطقه تحت نفوذ خود را تا دو شهر مهم منطقه یعنی مکه و طائف گسترش دهند.

ازدیان تیره خزاعه با شکست قبیله جرهم در مکه، حاکمیت خود را بر این شهر و نواحی اطراف آن تثبیت کردند و پس از راندن جرهم از مکه، از نیمه دوم سده سوم میلادی پرده‌داری و اداره رسوم خانه کعبه را که پیش از آن در دست جرهمیان بود در اختیار گرفتند و این چیرگی را به مدت ۳۰۰ سال یعنی تا آغاز اقتدار قریش در مکه در نیمه نخست سده پنج میلادی ادامه دادند. در این زمان، در کشمکش‌های بین قریش و خزاعه، قریشیان به فرماندهی قصی بن کلاب با شکست ازدیان، امور مکه را به‌دست گرفتند. بدین ترتیب خزاعه با وجود رقیبانی چون قریش و بنی‌کنانه در سده شش میلادی به طور جدی نفوذ خود را در مکه از کف داد و تنها در ابعادی محدود حضور خود را در آن دیار تا هنگام ظهور اسلام و پس از آن حفظ نمود.

در قرن شش میلادی، ازدیان در راستای تحکیم قدرت خود در مکه، پیمان‌های حلفی با قریش برقرار نمودند که از جمله آن می‌توان به حلف تیره ازدی اسلم با شعبه‌ای از قریش، حلف بخشی از ازدیان با بنی‌عبدالدار و حلف برخی از ازدیان از تیره دوس و غیر آن با بنی‌عبدشمس اشاره کرد.

علاوه بر این حلف‌ها، ازدواج متعدد ازدیان با منسوبان قبیله قریش، خود دلیل دیگر برگستردگی این تعاملات و بده بستان‌های سیاسی است. ازدواج کنانة بن خزیمه با هاله دختر سُوَید بن غطریف از ازد شنؤه، ازدواج مرة بن کعب با بارقیه از ازد بارق، ازدواج کلاب بن مره با فاطمه دختر سعد بن سیل از تیره ازدی جدره، پیوند ازدواج میان ازد شنوءه و بنی‌نوفل بن عبدمناف بن قصی و ازدواج ابوسفیان بن حرب با عاتکه دختر ابی‌ازَیهِر از ازد سراة از جمله این موارد است.

به نظر می‌رسد که خزاعه با تیره بنی‌هاشم مناسبات دوستانه‌تری داشتند؛ روشن‌ترین دلیل بر این مدعا، وجود حلف میان خزاعه و عبدالمطلب است. این هم‌پیمانی بین خزاعه و بنی‌هاشم به دنبال ستم و بی‌عدالتی نوفل بن عبدمناف، میان عبدالمطلب با تنی چند از مردان خزاعه در خانه کعبه انجام گرفت. نزدیکی خزاعه به عبدالمطلب چنان بود که مطرود بن کعب خزاعی در سوگ مرگ وی، مرثیه‌ای سرود.

افزون بر آن، باید به ازدواج‌های مکرر میان دو طایفه مانند ازدواج هاشم بن عبدمناف با "قیله بنت عامر" از خزاعه و عبدالمطلب بن هاشم با "لبنی بنت هاجر" از خزاعه و اجحم بن دندنه خزاعی با حیه بنت هاشم اشاره کرد.

گزارش‌هایی هم از حضور ازدیانی در طائف و نیز سکونت شمار اندکی از آنان در شهر نجران در دست است. ضمن این که درباره سکنای ازدیان در یثرب، روایات سخن از آن دارند که حاکمیت در آن دیار پیش‌تر با مهاجران یهود بوده که پس از کشمکش‌هایی میان آنان و ازدیان تازه وارد، به ویژه دو تیره اوس و خزرج -فرزندان حارثة بن ثعلبة بن عمرو بن عامر -، سرانجام یهودیان مغلوب شده میدان را به ازدیان وانهادند. از آن پس، اوس و خزرج جایگزین آنها در شهر شدند و یهودیان در خارج شهر اقامت گزیدند.

اما سرزمین‌ "سراة" که سلسله ارتفاعاتی است میان تهامه و نجد که از سرزمین یمن به سمت شام امتداد یافته است، پذیرای گسترده‌ترین مهاجرت ازدیان بود. این ارتفاعات، خود به چند قسمت تقسیم می‌‌شود و به مجموع آنها سَرَواة اطلاق می‌شود. از آن پس به ازدیانی که ساکن سراة شدند، ازد سراة گفته شده است.

همدانی در کتاب خود، طوایف و تیره‌های ازدی را که به سرات مهاجرت کرده بودند را قبایل «حجر بن هنو»، «لهب»، «ناه»، «غامد»، گروه‌هایی از «دوس»، «شکر»، «بارق»، «حاء»، «علی بن عثمان»، «نمر»، «حوالة ثمالة»، «سلامان»، «بقوم»، «شمران» و «عمرو» عنوان کرده، سپس در بیان سکونت هر یک از آنان، به سراة خاص آنان اشاره کرده است.

سرات در قرن چهارم میلادی دچار تفرقه شدند و طوایف آن به چهار شاخه:

1. غطاریف یا همان فرزندان عامر بن بکر بن یشکر بن مبشر مشهور به غِطرِیف اکبر که تا اواخر سده پنجم میلادی ریاست پر نفوذترین قطب ازد را در دست داشتند و نسل اندر نسل سدانت بت منات -بت اصلی ازدیان- را عهده‌دار بودند؛.
2. بنی‌جُعثُمه یا همان منتسبین به جعثمة بن یشکر بن مبشر که عامر بن عمرو بن جعثمه چهره شاخص آنان، پس از ازدواج با دختر حارث بن مضاض جرهمی که در آن زمان عهده‌دار امور کعبه بودند، در بازسازی خانه کعبه اهتمام ورزید و از این‌رو به وی "جادِر" و فرزندانش به "جَدَره" شهرت یافته بودند؛.
3. خاندان حارث بن یشکر بن مبشر که به پرستش بتی قبیله‌ای به نام "ذوالشری" روی آورده بودند.
4. بنی‌مُنهب که بتی به نام "ذوالکفین" را عبادت می‌‌کردند، تقسیم شدند.

به نظر می‌رسد که تا اواخر قرن پنج میلادی اقتدار دیگر طوایف ازد سرات کم و بیش تحت الشعاع ریاست دینی و سیاسی غطریفان بود تا حدی که بر پایه برخی روایات، طوایف گوناگون ازد سرات ملزم بودند تا ربعی از غنایم خود را به آنان بپردارزند

در سده پنج میلادی منازعات داخلی و فشار فزاینده قبایل همسایه به ویژه طوایفی از قیس عیلان، زیستگاه‌های ازدیان در سرات را به شدت محدود کرد. پیشروی طوایف قیس عیلان، به ویژه عدوان و ثقیف که جمعیت آنان در شمال تهامه به سرعت روی به افزایش بود به تدریج ازدیان را از سرات شمالی و سپس سرات میانی دور راند و قلمرو آنان را در سرات جنوبی محدود نمود. استیلای عدوان بر طائف و به طور کلی سرات شمالی در قرن پنجم میلادی، در واقع به مفهوم پایان یافتن نفوذ ازدیان در سرزمین‌های واقع در شمال طائف و مکه نیز بود. در این حین، بخشی از ازدیان سرات شمالی در پی فشارهای فزاینده دیگر قبایل روی به خاور نهادند و در نیمه دوم قرن پنج میلادی مهاجرت بزرگی از ازدیان سرات به شمال عمان به رهبری عبد عز بن معوله اتفاق افتاد.

در سده شش میلادی سرات جنوبی نیز برای ازدیان، دیگر مسکنی آرام نبود؛ چراکه دو قبیله برادر -خثعم و بجیله- که خاستگاهی یمانی داشتند، عرصه را بر ازد دوس تنگ کرده بودند، از سویی وجود بت "ذوالخَلَصه" معبود مشترک ازدیان (به ویژه دوس)، خثعم و بجیله، خود عاملی برای استحکام دوستی بین تیره‌هایی از ازدیان با آنان شده بود.

ازد سرات از مدتها پیش از ظهور اسلام - شاید از سده پنج میلادی که بیشتر به سرات جنوبی محدود شده بود-، ازد شنوئه خوانده می‌‌شد که در آثار عصر نخستین اسلامی گاه به عنوان معادلی برای ازد سرات و گاه به عنوان بخشی از آن به کار رفته است.

همچنین بر اساس روایات، همزمان با آغاز نخستین مهاجرت‌های ازدیان در پی خروج عمرو بن عامر از مأرب، گروهی محدود از تیره بنی‌نصر ازد حدود سال ۱۲۰ میلادی روی به عمان نهادند و با پذیرش تابعیت حکمرانان ایرانی، در آن دیار اقامت گزیدند. این همان کوچی است که همدانی با اشاره از آن یاد کرده و خاطرنشان کرده است که بخشی از اخلاف نصر بن ازد در جریان خروج به مناطق ساحلی شِحر و ریسوت تا اطراف سرزمین فارس کوچیده بودند.

نخستین مهاجرت گسترده ازدیان به عمان و سرزمین‌های شمالی آن، که طبق روایات به ریاست مالک بن فهم از رؤسای تیره دوس صورت گرفت، به چند گاهی پس از درنگ ازدیان در تهامه باز می‌‌گردد. طبری زمان آن را روزگار ملوک طوایف (یعنی اشکانیان) و پیش از ظهور اردشیر بابکان دانسته است. صاحب کشف الغمه هم ضمن پرداختن به مهاجرت ازدیان به منطقه عمان، در آن از جنگ‌های ازدیان با حکمرانان ایرانی عمان سخن گفته است. وی پس از پرداختن به استقرار حاکمیت مالک بر عمان به تفضیل به مهاجرت‌های پیایی طوایف ازدی به عمان پرداخته و یادآور شده است که پس از انبوهی جمعیت آنان در عمان، بخشی از ایشان در نواحی بحرین و هجر سکنی یافتند. برخی از آنان از جمله سلیمة بن مالک بن فهم نیز به کرمان روی آوردند و اولادشان در آن دیار فزونی گرفت. برخی از پادشاهی فردی از تبار سلیمه به نام جلندی بن کرکر در «سواحل کرمان» خبر داده‌اند. ضمن این که در روایات از پادشاهی فرزند جلندی به نام مندله یا منواه یا مسدله نیز سخن به میان آمده است. پادشاهی آل‌جلندی که مورد تأیید ساسانیان نیز قرار داشت، حکومتی دیرپا بوده که با تغییراتی در وسعت قلمرو و افت و خیزی در اقتدار تا ظهور اسلام و حتی چند سده پس از آن دوام یافت.

در اواخر قرن چهارم میلادی گروه‌های دیگری از ازد شنوءه از سمت یمامه و بحرین وارد عمان شدند. این مهاجران تازه وارد، که رهبری‌شان را طایفه معاول از بنوشمس در دست داشت، گروه‌هایی از تیره یحمد، معاول و حُدّان بودند که رشته کوه‌های مرکزی را به سمت شمال تصرف کردند. آنان حکومت مستقل، جوان و مقتدر بنی شُمس را به مرکزیت شهر "تُوام" در منطقه عمان بنیان نهادند و توانستند با جلب حمایت ساسانیان، در منطقه دبا حکم برانند. بدین ترتیب، عمان به دو قطب آل جلندی و بنو شمس تقسیم شد. رقابت‌های این دو دولت ادامه داشت تا اینکه اسلام طلوع کرد. جیفر بن جلندی در پی دریافت نامه‌ای از نبی اکرم (ص) به حضرت ایمان آورد و ازدیان ساکن "دبا" نیز به طور مستقل وفدی را برای اعلام پذیرش اسلام به محضر پیامبر (ص) گسیل داشتند.

نکته: لازم به ذکر است که در هنگام بعثت نبوی، تنها قبایل ازدی در عمان و سرات با عنوان ازد شناخته می‌شده‌اند و کاربرد عنوان ازد بر شعبه‌هایی چون غسان، اوس و خزرج و خزاعه آن اندازه به فراموشی سپرده شده بود که آنها تنها خویشاوندان دور محسوب می‌شدند.

ادیان ازد پیش از اسلام

ازد در پیش از اسلام آیین وثنیت و بت‌پرستی برگزیده بودند. آنان بت‌های زیادی را به خدایی گرفته بودند که از قدیمی‌ترین آنها بت "منات" بود که در منطقه حجاز و تهامه و در ساحل دریای سرخ میان مکه و مدینه در محلی به نام "مشلّل" نصب شده بود و معبود شعب گوناگون ازدی اعم از اوس و خزرج، خزاعه، غسان (نه غسانیان مسیحی) و ازد شنوءه بوده است. ازدیان این بت را بزرگ می‌داشتند و برایش قربانی کرده، هدایایشان را نثارشان می‌کردند.

أوس و خزرج پس از بازگشت از حج سرهای خود را نزد این بت می‌تراشیدند. ضمن این که نباید فراموش کرد که نخستین مروج بت‌پرستی در نواحی مکه هم عمرو بن لحیّ خزاعی ازدی بوده است.

از دیگر بتان ازد باید به "ذوالشری"، "ذوالخلصه"، "ذوالکفین"، "عائم" از بتان ازد سرات، "سعیده" معبود برخی از ازدیان از جمله بنی‌عجلان در اُحد، "باجَر" یا باجِر از بتان مشترک ازد عمان با مجاوران ایشان از قبیله طی و قضاعه و بت "رئام" اشاره کرد. ازدیان به هنگام قصد زیارت کعبه، نزد بتان خود می‌ایستادند و به نیایش می‌پرداختند؛ سپس تا ورود به مکه تلبیه خاص خود را می‌گفتند و وارد این شهر می‌شدند. ازدیان بت‌پرست بر مرام خود تا مدت‌ها پس از ظهور اسلام، پایبند بودند.

علاوه بر بت‌پرستی، گزارش‌هایی هم حکایت از رواج آیین مسیح در میان گروه‌هایی از ازدیان در نقاط گوناگون شبه جزیره عربستان دارند. در شمال، غسانیان از اواخر سده سوم میلادی دین مسیحیت را پذیرفته بودند و تحت نفوذ کلیسای روم بودند. در جنوب جزیرة العرب، نجران یکی از مراکز مسیحیت با گرایش نسطوری بود و ازدیان ماندگار در نجران این آیین را پذیرفته بودند.

برخی منابع از رواج مسیحیت در میان ازدیان عمان نیز سخن به میان آورده و "جیفر بن جلندی" -پادشاه ازدی عمان- را نیز مسیحی برشمردند. دو تن از کاهنان معمر مسیحی به نام‌های "سطیح" و "عبدالمسیح" که در جریان إخبارها به بعثت پیامبر اکرم (ص) در منابع کهن اسلامی از آنان یاد می‌شود، از قبیله ازد بودند.

همچنین اقلیتی از ازدیان ساکن در نواحی یثرب به دین یهود در آمده بودند که از جمله آنان می‌توان به برخی از افراد قبیله اوس و خزرج به جهت مجاورت با یهودیان و نیز اسامی "سموأل بن حیا" –فرمانروای تیماء- و "فطیون" که چندی بر یثرب فرمان رانده بود، اشاره کرد. ضمن آنکه جن‌پرستی طوایفی از ازد همچون بنی‌مُلَیح خزاعه و خورشید‌پرستی قبایل ازد به هنگام مهاجرت از مأرب و رواج آیین زرتشتی در سرزمین‌هایی از ازد به مانند حیره، عمان و بحرین که در آن ارتباط تنگاتنگی با ایرانیان داشتند را نباید از نظر دور داشت. بهترین دلیل بر این مدعا، تصریح به وجود معابد زرتشتی در این مناطق است. چنانچه که بلاذری در روایتی به نقل از ابن‌کلبی به معبد بنومازن در حیره اشاره دارد که متعلق به بنوعمرو بن مازن بن ازد بوده است. -

ازد پس از اسلام

اسلام ازد

حضور شاخه‌هایی از قبیله ازد در حجاز از جمله مکه و مدینه پیشینه‌ای دیرینه داشت. از این‌رو جای شگفتی نیست که در پی بعثت نبی اکرم (ص) برخی از افراد این قبیله به اسلام گرویده باشند. از چهره‌های پیشتاز این قوم در اسلام می‌توان به نام ابوفکیهه ازدی اشاره کرد که به جرم مسلمانی، در مکه مورد آزار و شکنجه مشرکان قریش قرار گرفت. همچنین مُعَیقَیب بن ابی‌فاطمه دوسی، و نیز معتب بن عوف بن عامر، أُمَینة دختر خلف بن اسعد بن عامر، ام‌حرمله دختر عبدالاسود بن جذیمه همگی از قبیله خزاعه را از دیگر ازدیانی گفته‌اند که پس از پذیرش اسلام به حبشه هجرت کردند.

اما نخستین پذیرش جمعی ازدیان به اسلام را باید در میان قبایل اوس و خزرج که بعدها انصار نام گرفتند جست. نقل شده که به دنبال بعثت نبی مکرم اسلام (ص) در مکه و در پی دعوت ایشان از قبایل عرب در موسم حج، گروهی شش نفره از خزرجیان در سال یازدهم بعثت ضمن دیدار با حضرت در محلی به نام "عقبه"، به رسول خدا (ص) ایمان آوردند. این تعداد از ازدیان یثرب در سال بعد - یعنی سال دوازدهم بعثت - به دوازده نفر از قبایل اوس و خزرج افزایش یافت. این گروه که متشکل از دو اوسی و ده خزرجی بود پس از دیدار با حضرت در عقبه با ایشان بیعت کردند و از آنجا که در شرایط آن، جنگ مقرر نشده بود، این بیعت به "بیعت النساء" معروف گردید. پس از این بیعت که در تاریخ به "پیمان عقبه اول" موسوم است، پیامبر (ص) مصعب بن عمیر را جهت تبلیغ و تعلیم دین اسلام به مدینه فرستاد. با گسترش اسلام در مدینه، گروهی هفتاد و سه نفره از حجاج اوس و خزرج در موسم حج سال سیزدهم بعثت در عقبه با رسول خدا (ص) دیدار و با ایشان بیعت کردند. پس از بیعت عقبه دوم، مسلمانان به دستور نبی خاتم (ص)، به تدریج مکه را به قصد مدینه ترک کردند و به این شهر هجرت کردند.

"بنی‌المصطلق" هم از دیگر تیره‌های خزاعه بود که در پی غزوه مریسیع در شعبان سال ششم هجری اسلام آوردند. این جنگ که با شکست بنی‌ا‌لمصطلق به رهبری حارث بن ابی‌ضرار خاتمه یافت منجر به اسارت بسیاری از آنان از جمله جویریه دختر حارث گردید. جویریه جهت دریافت کمک برای پرداخت مبلغ مقرر که منجر به آزادی او می‌شد به رسول خدا (ص) پناه برد و با دریافت این مبلغ، آزاد شد. او پس از آزادی با پیامبر (ص) ازدواج کرد و این امر سرانجام آزادی همه اسرای بنی‌المصطلق و سپس پذیرش اسلام همه آنان را در پی داشت.

تیره "اسلم" هم دیگر طایفه خزاعه بودند که قبل از فتح مکه و زودتر از دیگر ازدیانی که پس از فتح مکه در سال نهم هجری (عام الوفود) به حضرت ایمان آوردند، اسلام پذیرفتند. نقل است که عمیرة بن افصی در این سال به همراه گروهی از اسلمیان به مدینه نزد پیامبر (ص) رفتند و پس از اظهار اطاعت از آن حضرت، اسلام آوردند و خود را برادران انصار نامیدند.

اما در باب اسلام آوردن دیگر اقوام ازد، روایات مختلف است. بر پایه این روایات، شاید طفیل بن عمرو دَوسی را بتوان از نخستین مسلمانان قبیله ازد برشمرد. وی که مردی شاعر و خردمند بود به مکه آمد و علی‌رغم سفارش قریش که او را از ملاقات با رسول خدا (ص) برحذر می‌داشتند، با حضرت ملاقات کرد و خلعت مسلمانی به تن کرد. وی پس از اسلام به قبیله خود بازگشت، ولی هر چه کوشید جز پدر و همسرش کسی اسلام نیاورد. از این رو، پس از مدتی مجدداً به مکه آمد و گزارش اسلام نیاوردن قبیله خود را به اطلاع رسول‌ خدا (ص) رساند. سپس طفیل بار دیگر به قبیله خود بازگشت و به دعوت قبیله خود ادامه داد. وی هنگام جنگ خیبر با هفتاد یا هشتاد خانوار دوسی در خیبر به رسول خدا (ص) ملحق شد و آن حضرت نیز در غنایم، آنان را سهیم کرد.

از دیگر مسلمانان نخستین قبیله ازد به نام فردی به نام ضماد ازدی اشاره شده است. وی که با خواندن دعا و دمیدن آن به بیماران به مداوای آنان می‌پرداخت، به مکه رفت و چون از قریش شنید که پیامبر اکرم (ص) مجنون شده، تصمیم به مداوای ایشان گرفت. اما در دیداری که بین او و رسول خدا (ص) اتفاق افتاد، ضماد مسلمان شد و از طرف خود و قومش با رسول خدا (ص) بیعت کرد. قوم ضماد نزد امام علی (ع) و اصحاب پیامبر (ص) از جایگاه ویژه‌ای برخوردار بودند. با درگذشت ضماد و به ریاست رسیدن خالد بن ضماد، رسول خدا (ص) طی نامه‌ای به خالد بن ضِماد أزدی متذکر شدند که آنان «تا هنگامی که نماز بگزارند و زکات بپردازند و خدای و رسول را فرمان برند و از غنایم، سهم خدا و رسول را بپردازند و از مشرکان دوری جویند در پناه خدا و رسول او خواهند بود».

نقل است که در ذی‌قعده سال هشتم هجری عمرو بن عاص همراه با نامه‌ای از رسول خدا (ص)، از سوی حضرت به نزد جَیفَر پادشاه عمان و برادرش عبد فرستاده شد. آنان اسلام آوردند و عمرو بن عاص نیز تا زمان رحلت رسول خدا (ص) نزد آنان باقی ماند و به جمع‌آوری صدقات و زکات ازدیان در عمان مشغول بود.

همچنین، در برخی منابع گزارشاتی از حضور عبدالله بن عَلَس ثُمالی و مسیلمة بن هزّان حدّانی در مدینه پس از فتح مکه وجود دارد که همراه گروهی از مردم قوم خود به حضور رسول خدا (ص) رسیدند و اسلام آوردند. به دستور حضرت نوشته‌ای متضمن نصاب اموال آنان برای پرداخت زکات برای قوم آنان مرقوم گردید.

در سال نهم هجری نیز، صُرَد بن عبدالله ازدی با گروهی از قوم خود در رأس هیأتی به حضور نبی اکرم (ص) رسیدند و اسلام آوردند و حضرت او را جهت اشاعه اسلام در منطقه خود مأمور کرد. صُرد به دستور آن حضرت با همراهان خود به جُرش رفت و آن را فتح کرد. در ماه رمضان سال دهم هجری نیز ده نفر از نمایندگان غامد به مدینه آمدند و در حضور رسول خدا (ص) اسلام پذیرفتند. حضرت برای آنان فرمانی صادر کرد که متضمن احکام و شرایع اسلام بود و جوایزی نیز به آنان اهداء فرمود.

همچنین در روایتی دیگر آمده که پیامبر (ص) به ابوظبیان ازدی نامه‌ای نوشت و وی و قومش را به اسلام دعوت کرد. ابوظبیان همراه عده‌ای از قوم خود - از جمله مخنف بن سلیم - نزد پیامبر (ص) در مدینه رفت و اسلام پذیرفت و پیامبر (ص) برای وی فرمانی نوشت.

بنابر روایت دیگر، هیأتی از ازدیان شهر "دَبا" در عمان بر پیامبر (ص) وارد شدند و چون اسلام آوردند، پیامبر (ص) حذیفة بن یمان ازدی را با ایشان گسیل داشت. همچنین جُلیحة بن شَجار بن صُحار غافقی و عَوز بن سُرَیر غافقی همراه مردانی از قوم خود و نیز نمایندگانی از تیره "بارق"، ضمن حضور در مدینه با رسول خدا (ص) دیدار کرده، اسلام پذیرفتند.

علاوه بر این موارد، برخی منابع از وفد ازد عمان به ریاست أسَد بن یَبْرَح و وفدی دیگر به ریاست سَلَمة بن عِیاذ أزدی خبر داده‌اند آورده‌اند که در وفد اخیر رسول خدا (ص) از سلمة بن عیاض خواست که بقیه رؤسای ازد را به اسلام بخواند و نامه‌ای به دست ابی بن کعب برایشان نوشت. از دیگر نامه‌های پیامبر (ص) به ازدیان شبه جزیره عربستان می‌توان به نامه‌های حضرت به بدیل بن ورقاء خزاعی و دعوت او به اسلام، «جَیْفر» و «عَبَّاد» فرزندان «جُلنْدی» در صُحار و دعوت آنها به اسلام و نیز نامه‌ای مشابه به جُناده أزدی و قومش، همچنین نامه به ازدیان بارِقی و برشمردن حقوق ایشان اشاره کرد.

نکته حائز اهمیت در باب وفد قبایل ازد، حضور متعدد هیئات نمایندگی این قوم در شهر مدینه است. این حضور متعدد نمایندگان، حاکی از وجود اختلاف و دو دستگی شدید بین قبایل ازد –حتی ازدیان ساکن در سراة یمن- و گویای عدم اتحاد و همبستگی و رهبری واحد بین آنهاست. گرچه قوم ازد در احادیث نبوی بسیار مورد ستایش قرار گرفته‌ و از آنان با تعابیر بلندی یاد شده است، لکن بسیاری از آنان پس از پذیرش اسلام و در همان قرن نخست اسلامی، رفته رفته به مذهب خوارج درآمدند که از چهره‌های نامدار آنان در عراق می‌توان به نام عبدالله بن وهب راسبی ازدی اشاره کرد. برخی از منابع هم، یکی از عوامل ترویج مذهب خارجی اباضی در منطقه مصر را حضور ازدیان در فتوحات مصر و سکونت آنان در این سرزمین بعد از فتح آن گفته‌اند.

ازدیان و وقایع ارتداد قبایل

در جریان ارتداد، قوم ازد نیز همچون بسیاری دیگر از قبایل، نقش‌های متفاوت از خود بروز دادند. گروهی با حمایت از دولت مدینه در نبرد با مرتدین و پیامبران دروغین کوشیدند چندان که طفیل بن عمرو دوسی و عاصی بن ثعلبه دوسی از کشته شدگان این قوم در نبرد یمامه (سال یازدهم هجری) برشمرده شدند. برخی هم به مشارکت و همراهی با متنبئین پرداختند که "یزید بن افکل ازدی" از سران سپاه اسود عنسی از جمله آنان بودند.

از ارتداد قوم ازد هم، تنها به ارتداد ازد عمان در منابع اشاره شده است. نقل است که پس از وفات رسول خدا (ص) ازدیان عمان به سرکردگی ذوالتاج لقیط بن مالک أزدی بمانند بسیاری دیگر از قبایل عرب سر به شورش نهادند. جَیْفَر وعبَّاد -فرزندان جلندی امیران عمان- و دیگر ازدیانی که پایبند اسلام بودند، به کوه‌ها و دریا پناه بردند. ابوبکر سپاهی را به فرماندهی حُذیفة بن مِحصن غَلْفانی حمیری و عَرْفَجه بارقی ازدی فرستاد و عِکْرِمة بن أبی جهل را نیز با گروهی دیگر بدانان ملحق نمود. با پیروزی سپاه اسلام، "دبا" به تصرف مسلمین درآمد و اموال بسیار به غنیمت گرفته شد و شماری نیز به اسارت درآمدند. عکرمه آنان را همراه با عرفجه یا حذیفة بن یمان به مدینه فرستاد. آنان در مدینه منکر بازگشت خود از اسلام شدند و گفتند که تنها از پرداخت زکات به خلیفه خودداری کرده‌اند. این گروه اندکی در مدینه ماندند تا اینکه در دوران خلافت عمر برخی از آنان به بصره کوچیند و هسته نخستین ازدیان را در این شهر شکل دادند. ضمن این که در برخی منابع تجمعی از ازدیان در یمن همراه با بَجیلة وخثعم در شنوءه به فرماندهی حُمیضة بن یمان علیه حکومت مرکزی مدینه گزارش شده است. در پی این تجمع، عامل طائف گروهی را برای سرکوبی‌شان فرستاد. این سپاه، با متفرق کردن جماعت اطراف حمیضه، بار دیگر آنان را به اسلام بازگرداند.

قبیله ازد و فتوحات اسلامی

در جریان فتوحات اسلامی، علی‌رغم حضور گسترده ازدیان در فتوحات عراق و شام، اخبار چندانی از این حضور به دست ما نرسیده است. یکی از دلایل این امر را نقل اعظم اخبار فتوح بخصوص فتوحات عراق و ایران از سوی سیف بن عمر تمیمی دانسته‌اند. و از آنجا که ازد رقیب اصلی و دیرینه تمیم به شمار می‌آمده است، از این‌رو نقش ازد کمرنگ جلوه داده شده است. با این حال برخی از اخبار سیف بن عمر حاکی از آن است که در سال سیزدهم هجری ازدیان خواستار حضور در فتوحات شام بودند اما عمر با تشویق آنان به حضور در عراق، آنان را همراه با سعد بن ابی‌وقاص به این سرزمین فرستاد.

ازدی‌ها در فتوحات شام به ویژه جنگ یرموک (۱۳ هجری) حضوری گسترده داشتند چندان که گفته‌اند ازدیان در این جنگ به تنهایی ثلث سپاه مسلمین را تشکیل می‌دادند. آنان در میمنه سپاه اسلام بودند و همراه با ابوهریره به سختی می‌جنگیدند. از این‌رو تعداد بسیاری از آنان از جمله عامر بن طفیل – رئیس قبیله دوس - در این نبرد کشته شدند؛ چندان که کشتگان هیچ قومی به پایه تعداد کشتگان ازد نمی‌رسید. حضور در فتوحات بهنساء، حلب، عزاز نیز از دیگر مواضعی بود که حضور ازدیان در آن گزارش شده است.

حضور فرماندهان بزرگی همچون سفیان بن عوف غامدی به عنوان فرمانده نبردهای تابستانه در ایام خلافت عثمان و نیز فتح طرابلس به دست سفیان بن حبیب ازدی در ایام حکومت معاویه از دیگر مواردی است که حضور ازدیان در صحنه‌های گوناگون فتوحات نشان می‌دهد. ضمن این که از مشارکت ازدیان در فتوحات مصر نیز نباید غافل شد.

مواطن جدید ازدیان در دوره اسلامی

بیشترین حضور و نقش ازدیان را پس از اسلام، باید در دو شهر بصره و کوفه جست. در بصره، بقایای اسرایی که عکرمة بن ابوجهل در جریان ارتداد ازدیان عمان و بحرین، از آنجا به مدینه فرستاده بود، نخستین ساکنان ازدی این شهر نام گرفتند. این گروه که نیاکان آل مهلّب نیز از جمله آنان به شمار می‌رفتند، نخستین هسته‌های ساکنان ازدی این شهر را شکل ‌دادند.

ازدیان این شهر که تا سال ۱۷ هجری حضور چشمگیری در بصره نداشتند، بر شمارشان در دوران حکومت معاویه بن ابوسفیان -از حدود نیمه دوم سده اول هجری- با مهاجرت ازدیان عمان افزوده شد تا جایی که ازدیان بصره در عصر اموی یکی از اخماس بصره را تشکیل می‌دادند.

در کوفه نیز ازدیان بخش قابل توجهی از جمعیت شهر را به خود اختصاص داده بودند چندان که در دوران خلافت عمر جایگاهشان "از همه قدیمی‌تر و قلمروشان از همه وسیع‌تر" بود. ازدیان کوفه متشکل از قبایل اوس، خزرج، خزاعه و اسلم در کنار گروه‌هایی از «بارق»، «غافق»، «ثماله» و «غامد» بخشی از جمعیت اسباع کوفه را تشکیل داده بودند.

تجمع ازدیان در دو شهر عمده عراق – یعنی بصره و کوفه- رفته رفته پیامدهایی را به ارمغان آورد که از جمله این پیامدها می‌توان به بروز تدریجی تفاوت‌های آشکار میان ازدیان بصره و کوفه اشاره کرد. چندان که در بصره تعصبات شدید قبیلگی رفته رفته رنگ باخت و جای خود را به تعصبات بومی داد آن سان که احنف بن قیس –بزرگ بنی‌تمیم بصره- در جریان یکی از درگیری‌های قبیله‌ای، ازد بصره را از منظر خود بهتر از تمیم کوفه برشمرد. از تفاوت مشهود دیگر ازد بصره و ازد کوفه، طرفداری غالب ازدیان کوفه از علی (ع) بود و حال آنکه چنین گرایشی در ازد بصره دیده نمی‌شد.

علاوه بر بصره و کوفه، ازدیانی هم پس از فتوحات مصر، در این سرزمین سکنی گزیدند که از جمله آن می‌توان به سکونت جماعتی از ازدیان از جمله طوایفی از خزاعه و اسلم و دوس همراه با جمعی دیگر از قبایل دیگر در شهر تازه تأسیس فسطاط (سال ۲۱ هجری) اشاره کرد. این حضور هم پیامدهایی به همراه داشت که از جمله این پیامدها، ترویج مذهب خارجی اباضی در منطقه مصر و اطراف آن است. همچنین پس از دستیابی معاویه به خلافت و امارت یافتن زیاد بر بصره و کوفه، وی به سال ۴۵ هجری برای تقویت موضع اعراب در مناطق فتح شده به ویژه شرق ایران و به دنبال انگیزه‌های گوناگون، برخی از قبایل از جمله گروهی از ازدیان را به خراسان کوچ داد.

نقش ازدیان در دوران عثمان

علاوه بر نقش ازدیان در فتوحات دوران عثمان، آنان حضوری بسیار چشمگیر در اعتراضات علیه عثمان و والیان او بخصوص در کوفه داشتند. قتل فردی یهودی به نام زراره در دوران امارت ولید بن عقبة بن ابی‌ا‌لمعیط بر کوفه که به ساحری و شعبده بازی شهرت داشت و خواست با هنرنمایی در صحن مسجد، اسباب تفریح حاضران را فراهم نماید توسط جندب بن کعب ازدی اوج نارضایتی کوفیان هنگامی بود که ولید نماز صبح را در حالت مستی چهار رکعت اقامه کرد و از مردم خواست در صورت تمایل برایشان بیشتر بخواند. این امر موجب شد تا گروهی از نمازگزاران که ابوزینب بن عوف ازدی و جندب بن زهیر ازدی از جمله آنان بودند، بر او که از شدت مستی از هوش رفته بود، هجوم برند و انگشتر از دستش خارج کرده جهت عرض شکایت نزد عثمان در مدینه بروند.

تعاملات سیاسی - اجتماعی ازدیان با اهل بیت (ع)

ازدیان و خلافت امیرالمؤمنین (ع)

کشته شدن عثمان در ذی‌الحجه سال سی و پنج هجری، بیعت عمومی مردم با علی (ع) را به عنوان خلیفه مسلمین به همراه داشت. قاطعیت حضرت در اجرای عدالت در کنار دیگر عوامل، مخالفت و بیعت‌شکنی جمعی که بعدها در تاریخ به ناکثین مشهور شدند را در پی داشت. آنان با حضور در جمل به غائله‌ای دست زدند که به "جمل" شهره است. با برپایی جنگ جمل در سال ۳۶ هجری علیه خلیفه بحق مسلمین، کوفیان که هفت گروه از قبایل ازد، بجیله و خثعم نیز در میانشان بودند، علی‌رغم کارشکنی‌های ابوموسی اشعری، با تلاش امام حسن مجتبی (ع) و مالک اشتر و عمار به کمک سپاه علی (ع) شتافتند. اما از آن سو، ازد بصره علی‌رغم دریافت هشدارهایی مبنی بر عدم حمایت از ناکثین، به رهبری صرة بن شیمان ازدی به حمایت از عایشه و دیگر پیمانشکنان برخاستند و همراه با آنان، رودرروی سپاه علی (ع) و اقوام دیگر خویش از ازدیان کوفه به فرماندهی مخنف بن سلیم قرار گرفتند.

در این جنگ حضرت علی (ع) پرچمی را برای مخنف بن سلیم ازدی قرار داد و جندب بن زهیر ازدی را فرمانده پیادگان سپاه خود قرار داد. در مقابل، طلحه و زبیر نیز با آرایش سپاه خود، پرچم ازدیان را در دست کعب بن سور ازدی قرار دادند و او را فرمانده جناح راست لشکر خود قرار دادند.

در این جنگ، ازدیان بصره در حمایت از عایشه تلاش بسیار کردند اما علی‌رغم پایداری‌ها و مقاومت‌های بسیار آنان، سرانجام این جنگ با پیروزی سپاه علی (ع) به پایان رسید. تعداد کشته شدگان ازد بصره را در این جنگ ۱۳۵۰ و به نقلی ۲۰۰۰ و بر اساس نقل‌های دیگر ۲۵۵۲، ۲۷۰۰ و حتی تا ۴۰۰۰ گفته‌اند. بعدها ازدیان بصره از ورود خود به پیکار جمل و نبرد علیه امام علی (ع) ابراز ناخشنودی کرده، به حامیان خلافت امیرالمؤمنین (ع) پیوستند به گونه‌ای که با صراحت می‌گفتند که ترجیح می‌دهند با علی (ع) کنار بیایند نه با معاویه. از این‌رو آنان در نبرد صفین با سپاه علی (ع) همراه شدند و در کنار ازدیان کوفه –البته با فرماندهانی جداگانه- رودرروی سپاه شام قرار گرفتند. در این جنگ علی (ع)، مخنف بن سلیم ازدی را به فرماندهی ازد، بجیله، خثعم، انصار و خزاعه منصوب نمود. و در ادامه این جنگ در صفر سال ۳۷ هجری، حضرت پس از سازماندهی سپاه عراق، فرماندهی ازدیان را به جندب بن زهیر سپرد و ازد و خثعم را در کنار خود قرار داد فرمود: اکفونی الازد. و سپس به هریک از قبایل عراقی دستور داد تا با قبیله همتای خود از اهل شام رویارو شوند. بدین ترتیب ازد کوفه و بصره با ازدیان شام رودررو شدند. سرانجام این جنگ با کشته شدن هزاران تن از ازدیان دو سپاه و با شهادت بزرگانی همچون جندب بن زهیر ازدی، ابوزینب بن عوف، و نیز شخصیت‌هایی از این قبیله به مانند عبدالله بن ناجد، عبدالله بن حجاج جهم راسبی و دیگران در حالی به پایان رسید که علی‌رغم موضع بی‌تفاوت برخی افراد و قبایل، در موضع راسخ ازدیان در حمایت از علی (ع) خللی وارد نشد.

شاید همین استواری و پایمردی در عهد و پیمان ازدیان بود که موجب شد حضرت ضمن اشعاری ایشان را ستون ایوان خلافت خود بخواند و در تمجید و ستایش این قوم این قطعه بی‌نظیر را بسرایند:

اَلْأَزْدُ سَيْفِي عَلَى اَلْأَعْدَاءِ كُلِّهِمْ		وَ سَيْفُ أَحْمَدَ مَنْ دَانَتْ لَهُ اَلْعَرَبُ
قَوْمٌ إِذَا فَاجَئوا أَوْفَوْا وَ إِنْ غُلِبُوا		'لاَ يَحْجَمُونَ وَ لاَ يَدْرُونَ مَا اَلْهَرَبُ
قَوْمٌ لَبُوسُهُمْ فِي كُلِّ مُعْتَرَكٍ		بِيضٌ رِقَاقٌ وَ دَاوُدِيَّةٌ سُلَبُ

پس از جنگ صفین و پایان اعلام نظر حکمین، بنی‌راسب ازد به نحو بارزی به مشارکت در خوارج پرداخت چندان که می‌توان گفت نخستین انتظام خوارج به عنوان یک حزب سیاسی تحت رهبری بنی‌راسب صورت گرفت. بدین صورت که پس از اعلان رأی داوران، خوارج به نزد عبدالله بن وهب راسبی رفتند و در دهم شوال با وی بیعت کردند. با خروج خوارج و تجمع آنان در نهروان، علی (ع) با سپاهش آماده نبرد با آنان شدند و همراه سپاه خود از جمله گروهی از ازدیان با خوارج به نبرد پرداختند تا این که عبدالله بن وهب راسبی توسط هانی بن حاطب ازدی و زیاد بن حفصه به هلاکت رسید.

حضور ازدیان و نقش‌آفرینی آنان در شورش خرّیت بن راشد و ماجرای ابن‌حضرمی نیز از دیگر وقایعی است که گویای نقش مثبت ازدیان - بخصوص ازدیان بصره- در حمایت از خلافت امیرالمؤمنین (ع) است. نقل است که پس از جنگ صفین و تسلط بر مصر، معاویه در صدد به‌دست گرفتن امور بصره و جدا کردن آن از تسلط خلافت علوی (ع) برآمد از این‌رو ابن‌حضرمی را جهت جلب نظر قبایل به خصوص ازدیان به بصره فرستاد. اما ازدیان بدو وقعی ننهادند. حضور ابن‌حضرمی در بصره و موفقیت او در جلب نظر بنی‌تمیم، موجب فرار زیاد بن ابیه –جانشین ابن عباس والی بصره- و پناه او به صبرة بن شیمان -بزرگ ازدیان شهر- شد. وی در نامه‌ای به ابن‌عباس در گزارش این واقعه، آورده است که بیشتر اهالی بصره از ابن‌حضرمی حمایت کرده‌اند و او به ناچار به ازدیان پناه آورده است. وی تأکید کرد که ازدیان بصره در این جریان از موضع علویان حمایت می‌کنند و در برابر ابن‌حضرمی و خونخواهان عثمان از قبایل دیگر صف‌آرایی کرده‌اند. حمایت ازدیان، سرانجام موجب بازگشت زیاد به دارالعماره بصره و شکست غائله ابن‌حضرمی شد. امری که قدردانی علی (ع) از ازدیان را در پی داشت.

حضور ازدیان در جریان غارات و نقش آنان در این حادثه نیز از دیگر وقایعی است که حضور مردان این قبیله را در هر دو سوی میدان در خود نمایانده است. مقابله ازدیان سپاه علی (ع) با غارتگران اموی به فرماندهی نعمان بن بشیر انصاری و فراری دادن او، غارت سفیان بن عوف غامدی همراه با سپاه شش هزار نفری‌اش در ناحیه فرات غربی، هیت انبار و مداین و حضور افرادی همچون ابوهریره دوسی ازدی در غارت بسر بن ابی‌ارطاة از جمله مواردی است که از نقش ازدیان در هر دو سوی واقعه غارات خبر می‌دهد.

تعلل و سستی عراقی‌ها در برابر خواست امیرالمؤمنین (ع) در مواجهه با معاویه موجب گردید تا حضرت بارها آنان را مورد سرزنش قرار داده، بخصوص پس از حمله سفیان بن عوف غامدی، ضمن خطبه‌ای نهایت نارضایتی خود را از آنان ابراز دارند. این امر موجب شد تا جندب بن عفیف ازدی دست برادرزاده خود –عبدالرحمن بن عبدالله بن عفیف ازدی- را گرفته نزد حضرت آورد و چنین گفت: یا امیرالمؤمنین، این منم که جز مالک و برادرم نیستم، ما را فرمان ده تا هر چه گویی آن را به جای آریم، اگرچه میان ما و مقصد بیابانی باشد پر از خار مغیلان. در این راه می‌میریم یا فرمان تو را اجرا می‌کنیم. علی (ع) در حقشان دعا کرد و فرمود: شما دو تن چگونه می‌توانید نیاز ما را برآورید.

ازدیان و خلافت امام حسن مجتبی (ع)

ازدیان در دوران خلافت کوتاه امام حسن (ع) نیز نقش‌آفرین برخی حوادث بودند. برخی همچون جندب بن عبدالله ازدی [[پیام‌رسان امام حسن (ع) به معاویه شدند و پس از بازگشت از شام با تحلیل وقایع این سفر، امام را از حمله قریب الوقوع معاویه به عراق آگاه ساخته، حضرت را بر پیشدستی بر او و آغاز حمله تشویق نمودند و برخی از آنان نیز با آنکه از سپاهیان لشکر امام حسن (ع) بودند، مقهور شایعات شامیان شدند و تحت تأثیر آن، با تعرض به ساحت مقدس امام (ع)، با تندی و خشونت، عبا از دوش حضرتش کشیدند.

ازدیان و دوران خلافت اموی

با مرگ معاویه در سال ۶۰ و به خلافت رسیدن پسرش یزید، اوضاع در سرزمین‌های عراق و شام دستخوش ناآرامی شد. در این اوضاع آشفته، بزرگان کوفه از جمله سلیمان بن صرد خزاعی، به امام حسین (ع) نامه نوشتند و از حضرت جهت ورود به کوفه دعوت کردند. امام هم مسلم بن عقیل را به کوفه فرستاد و نامه‌ای به سران بصره از جمله مسعود بن عمرو عتکی -رئیس ازد- نوشت و آنان را به احیاء سنت الهی دعوت کرد.

از مشارکت ازدیان در جریان بیعت و قیام مسلم بن عقیل خبری در دست نیست و گزارش‌ها تنها حکایت از حضور قبایل کنده، ربیعه، مذحج، بنی‌اسد، تمیم و همدان در این واقعه دارند.

در جریان واقعه کربلا هم ازدیان نقشی بیشتر و پر رنگ‌تر از دیگر قبایل ایفا نکردند. برخی از آنان به مانند عمرو بن خالد ازدی و پسرش خالد بن عمرو بن خالد ازدی، حلاس بن عمرو راسبی، نعمان بن عمرو راسبی، مسلم بن کثیر ازدی، قاسم بن حبیب ازدی و زهیر بن سلیم ازدی در سپاه امام حسین (ع) حضور یافتند و نامشان در شمار شهدای کربلا ثبت گردید و تعدادی هم در آن سوی میدان، یاری‌گر اعوان و انصار بنی‌امیه در سپاه عمر بن سعد بودند. از این گروه نیز -که به نظر می‌رسد تعداد آنان در قیاس با دیگر قبایل، اندک بوده باشد، - اسامی چندی در دست است که از جمله آنان می‌توان به نام‌های کعب بن جابر بن عمرو ازدی قاتل بریر بن حضیر، عمرو بن سعید بن نوفیل ازدی ضارب قاسم بن حسن (ع)، ابومرهم ازدی قاتل محمد بن مسلم بن عقیل، حمید بن مسلم ازدی، عبیدالله بن ابی‌حصین ازدی، جابر بن یزید ازدی رباینده عمامه امام حسین (ع) در کربلا و... اشاره کرد. ازدیان سپاه کوفه پس از به شهادت رساندن سرور و سالار شهیدان (ع)، به پاس خدمت‌شان، عهده‌دار انتقال پنج سر از شهدای کربلا نزد عبیدالله بن زیاد گردیدند.

قیام عبدالله بن عفیف غامدی ازدی -جانباز سرفراز سپاه علی (ع)، - در برابر عبیدالله بن زیاد پس از شهادت امام حسین (ع) و بازگشت سپاهیان به کوفه و شرکت در قیام توابین به رهبری بزرگانی چون سلیمان بن صرد خزاعی را می‌توان از عمده عرصه‌های نقش‌آفرینی‌های ازدیان در کوفه پس از واقعه تلخ کربلا برشمرد.

در قیام توابین همراهی ازدیان با حضور فعالانه عبدالله بن عوف بن احمر ازدی که با سرودن اشعاری در رثای اباعبدالله الحسین (ع) مردم را تحریض به نبرد می‌کرد و عبدالله بن سعد بن نفیل ازدی از رهبران نخستین نهضت و فرمانده جناح راست سپاه توابین و برادرش خالد بن سعد بن نفیل که اموال خود را وقف نیروهای نهضت کرده بود بسیار چشمگیر بود. ضمن این که از حضور ازدیان در جمع مخالفان قیام مختار به سرکردگی اشرافی چون نعمان بن صهبان راسبی و عبدالرحمن بن مخنف ازدی نیز نباید غافل بود.

اما ازدیان بصره از سال ۶۰ هجری به بعد ازد در عراق چندان قدرت یافته بودند که کمتر حرکت سیاسی بی‌یاری آنان امکان‌پذیر بود. با مرگ یزید و اغتشاش در شام در سال ۶۴، ابن‌زیاد -والی بصره و کوفه- که موقعیت خویش را در بصره متزلزل یافت بنا بر سنت خانوادگی به ازدیان پناه برد تا تکلیف خلافت مشخص شود. مسعود بن عمرو عتکی –رئیس ازدیان بصره- با ناخشنودی او را پذیرفت. وضع بر این منوال بود تا اینکه با انتخاب عبدالله بن حارث هاشمی به امارت بصره توسط بصریان، عبیدالله نیز مخفیانه به شام گریخت.

نزاع‌های قبیلگی ازدیان با جناح‌های متخاصم ادامه داشت تا اینکه رأی قبایل بصره و از آن جمله ازد بر آن قرار گرفت تا مدعی خلافت یعنی عبدالله بن زبیر، کسی را به امارت شهر مأمور کند. و این، زمانی بود که مختار بن ابی‌عبیده ثقفی توانسته بود به انگیزه خونخواهی شهدای کربلا، رؤسای کوفه را با خود همراه کند. اما تکیه بیش از حد مختار به موالی، اعراب کوفه را بر او برانگیخت و ایشان از جمله عبدالرحمان بن مخنف ازدی -از بزرگان ازد کوفه- به مخالفت با او برخاستند. با آمدن مصعب بن زبیر به بصره، وی مهلب بن ابی‌صفره ازدی را که مشغول فرو نشاندن فتنه ازارقه در فارس بود به بصره خواند و با فراهم آوردن سپاهی گران، قیام مختار را در هم کوبید. اما چندی نپایید که سران کوفه و بصره و به خصوص ازدیان – به جز مهلب – با عبدالملک بن مروان -خلیفه اموی – بنای مکاتبه گذاشتند و او را به تسخیر عراق ترغیب کردند و مالی که مصعب به اشاره احنف بن قیس به زیاد بن عمرو عتکی – بزرگ ازدیان – رساند تا دست از مکاتبه و فتنه‌جویی بردارد سوی نبخشید. تا اینکه سرانجام مصعب از عبدالملک شکست خورد و به قتل رسید.

ازدیان و نقش آنان در تحولات خراسان

با امارت یافتن زیاد بن ابیه بر بصره و کوفه در سال ۴۵ هجری، وی جهت تقویت مواضع اعراب در مناطق فتح شده به ویژه شرق ایران، قبایلی از عرب از جمله گروهی از ازدیان را به خراسان کوچ داد. کوچ این قبایل در کنار قبایل دیگری که در منطقه بودند، علاوه بر تقویت موضع اعراب در خراسان، بواسطه تعصبات قبیلگی اعراب، رفته رفته مشکلات و درگیری‌هایی را بین آنان در مواجهه با مسائل گوناگون موجب شد. تا این که در ایام امارت حجاج بن یوسف ثقفی، وی به منظور کاهش نفوذ تمیمیان در خراسان که اکثریت عرب منطقه را تشکیل می‌دادند، مهلب بن ابی‌صفره ازدی را به امارت خراسان گماشت. به تدریج، با امارت یافتن مهلب بن ابی‌صفره بر سرزمین خراسان به سال ۷۸ هجری و به ویژه در دوران امارت فرزندش یزید بن مهلب، جمعیت و نفوذ ازد در خراسان فزونی گرفت. بدین‌سان، این قبیله در حوادث و رویدادهای ایران، به ویژه خراسان بزرگ، نقش عمده یافت. خراسان که از نظر حکومتی زیر نظر والی بصره اداره می‌شد از نظر قبایل و درگیری‌های قبیلگی به بصره شباهت داشت و در آن سه قبیله ازد و تمیم و بنی‌نزار مشغول کشاکش با یکدیگر بودند؛ این کشمکش‌ها و اختلافات روز افزون یمانی و مضری بخصوص از سال ۱۰۰هجری به بعد در خراسان اوج گرفته بود.

چندان که هر بار با ورود والی جدید هر یک از آنها که به قدرت می‌رسیدند با دیگری به نزاع برمی‌خاستند. تا این که سرانجام، همین تعصبات و رقابت‌های قبیله‌ای میان اعراب مضری و یمانی که دستگاه خلافت را نیز بازیچه خویش نموده بود، یکی از عوامل عمده ایجاد بحران سیاسی در خلافت امویان گردید. و از آنجا که خراسان نیز یکی از مراکز عمده مهاجرت اعراب به داخل ایران بود، طبعاً بحران‌های مذکور در آن سرزمین نیز بازتاب گسترده‌ای داشت. در نتیجه ازدی‌ها نیز به عنوان عناصر مهم اجتماع عرب در خراسان، به صحنه این بحران‌ها کشیده شدند. خشم و نارضایتی ازدی‌ها در خراسان که ناشی از تفوق اعراب عدنانی بر یمانی‌ها، تسلط آنان بر امور مختلف و برکناری ازد و دیگر قبایل یمانی از امور سیاسی – اداری خراسان که سیاست خلفا را نیز تحت تاثیر خود قرار داده بود، -به ویژه پس از هلاکت خاندان مهلب، - موجبات نزدیکی هر چه بیشتر آنان را به عناصر ناراضی به ویژه ایرانیان تحقیر شده از سوی اعراب، فراهم آورد. این مسأله نه تنها موجب همراهی ازدی‌ها با عباسیان و سقوط قطعی امویان گردید، بلکه زمینه‌های آشنایی هر چه بیشتر آنان را با فرهنگ ایرانی فراهم کرد.

اعلام و رجال ازد

از قبیله ازد نیز چونان دیگر قبایل بزرگ عرب بزرگان و شخصیت‌های بارز بسیاری در عرصه‌های مختلف علمی و سیاسی و اجتماعی چه در جاهلیت و چه در اسلام پدید آمدند که از مهمترین آنان می‌توان به اسامی ذیل اشاره کرد:

از شعرای آنان در عصر جاهلی شَنْفَری است که در شمار صعالیک و در عین حال از دوندگان شهیر عرب به شمار می‌رفت. از دیگر شعرای آنان می‌توان به نام فرّاص بن عتیبه، ابوغنیش، عبدالله بن مسروح، حاجز بن عوف، ربیعة بن مُهرب و قیس بن حدادیه اشاره کرد.

همچنان که از شعرای عصر اسلامی آنان هم می‌توان از: وهب بن عبدالله بن دوس، جنذب بن طَریف، سراقه بارقی، ابوظبیان اعرج، حسان بن ثابت خَزرجی، قیس بن خَطیم أوسی، کُثیِّر بن عبدالرحمن خُزاعی، أحوص بن محمد أَوسی، کعب أشقری و... یاد کرد.

عوف بن عبدالله بن احمر ازدی که ابن‌درید از او با نام عبدالله بن عوف بن احمر از او نام برده هم از شعرایی بود که در صفین در کنار علی (ع) جنگید و پس از شهادت امام حسین (ع) در قیام توابین ضمن سرودن اشعاری در رثای آن حضرت، مردم را به خونخواهی حضرت تحریض می‌کرد.

ضمن این که اطباء بزرگی نیز از این قوم بخصوص ازد شنوءه برخاستند که در رأس آنان می‌توان به نام ضماد بن ثعلبه ازدی که معاصر نبی اکرم (ص) بود اشاره کرد.

کما این که از اصحاب، علماء و محدِّثان آنان نیز همچون جندب بن زهیر از اصحاب و شهدای صفین، عبدالله بن قُرط ازدی ثمالی، أبو هُریره، جریر بن حازم محدِّث، سعید بن زید بن درهم ازدی جَهضَمی معروف به ابوالحسن بصری و معیقب ابی فاطمه دوسی نباید غفلت کرد.

همچنین از میان چهره‌های برجسته ازد می‌‌توان به نام بسیاری از امرا و فرماندهان بزرگ این قبیله همچون سفیان بن عوف ازدی -از اصحاب و فرماندار ولات صوائف و شواتی در زمان معاویه-، صَبْرَة بن شَیْمان رئیس أزد بصره و فرمانده آنان در جنگ جمل، مخنف بن سلیم بن حارث صحابی رسول خدا (ص) و از یاران علی (ع) و والی آن حضرت در اصفهان، قدامة بن عجلان ازدی کارگزار علی (ع) بر کسگر، مسعود بن عمرو عَتکی بزرگ أهل بصره و... اشاره کرد

ضمن این که بی‌تردید مشهورترین چهره فرماندهی این قبیله مهلب بن أبی‌صُفره و پسرش یزید بن مهلب از أزد عُمان هستند. همچنین بواسطه داخل شدن بسیاری از ازدیان به مذهب خوارج، از عبدالله بن وهب راسبی ازدی به عنوان چهره برتر این فرقه نام برده شده است.

از دانشمندان متأخرتر ازد نیز می‌توان به اسامی ابوداود سجستانی، ابوالعباس مبرد، ابن درید، خلیل بن احمد فراهیدی اشاره کرد.

همچنین از ابوحمزه ثمالی، سفیان بن خالد ازدی،حسین بن محمد بن علی ازدی و احمد بن محمد بن حسین ازدی هم به عنوان بخشی از چهره‌های ممتاز شیعی این قبیله نام برده شده است. ضمن این که از ذکر نام مشهورترین چهره شیعی ازد یعنی فضل بن شاذان نیز نباید غفلت کرد.

منابع

1. حسینی ایمنی، سید علی اکبر، مکاتبه اختصاصی با دانشنامه مجازی امامت و ولایت