معنویت در فرهنگ و معارف انقلاب اسلامی

این مدخل زیرشاخهٔ بحث معنویت است. معنویت از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود: معنویت در قرآن - معنویت در حدیث - معنویت در فرهنگ و معارف انقلاب اسلامی - پرسش مرتبط ندارد

مقدمه

نظام معنویت اسلامی، یکی از نظام‌های منشی و رفتاری مبتنی بر نظام بینشی و نگرشی است که ساحت معنایی و ملکوتی انسان را معرفی می‌کند. امام خمینی در سخنرانی‌ها و نگاشته‌های متعددی به تبیین معنویت اسلامی و گونه‌های معنویت مثبت و منفی پرداخته و مبانی معنویت اسلامی را بیان کرده و به عوامل و موانع و کارکردهای معنویت اشاره کرده است.

چیستی معنویت

معنویت، اصالت دادن به عالم غیب در برابر اصالت بخشیدن به عالم شهادت است؛ یعنی معنا در برابر ماده اصالت دارد و گرایش به ماوراء و جهان قدسی یا اعتقاد و باور به خدا و معاد معناگرایی است. معنویت در درون انسان تعبیه شده و جان و جهان درون آدمی ظرف معنویت است که انسان مثل جهان دارای ظاهر و باطن غیب و شهادت و ملک و ملکوت است و اگر انسانی به باطن خویش، غیب وجودش و ملکوت هستی‌اش اعتبار و ارزش داد دریچه‌های معنویت را به روی خود گشود. واقعیت انسان از دیدگاه امام خمینی که برگرفته از آموزه‌های وحیانی است، واقعیتی دو ساحتی است؛ ۱. ساحت جسمانی ۲. ساحت روحانی و معنوی و ساحت ملکوتی انسان، محور و مدار حرکت تکاملی اوست. اگرچه اشتغال او به مُلک و ماده موجب احتجابش از ملکوت و معنا خواهد شد. همچنین امام هستی را دارای لایه‌های مادی و معنوی با ظاهری و باطنی می‌داند. بنابراین انسان دارای دو نشئه و دو عالم است: نشئه ظاهریه ملکیه که آن بدن اوست و نشئه باطنیه غیبیه ملکوتیه که از عالم دیگر است که هرگاه آدمی به نشئات غیبی و ملکوتی‌اش توجه کرد و رو به سوی عالم باطن داشت معناگراست و بایسته است که در همین عالم ماده و ملک با غلبه بر آنها ملکوتی شده و قصد عالم غیب نماید.

با توجه به اینکه غیب‌محوری و باطن‌مداری معنویت، معنا و مفهومی کلیدی در معنویت‌شناسی است اندکی در خصوص غیب و شهادت با بهرگیری از اندیشه و نگاه استاد مطهری مطالبی طرح می‌نماییم: جهان‌بینی توحیدی اسلامی، جهان را مجموعی از غیب و شهادت می‌داند، یعنی جهان را تقسیم می‌کند به دو بخش: جهان غیب و جهان شهادت. در خود قرآن کریم مکرر از غیب و شهادت، خصوصاً از غیب، یاد شده است. ایمان به «غیب» رکن ایمان اسلامی است: الَّذِينَ يُؤْمِنُونَ بِالْغَيْبِ آنان که به غیب ایمان می‌آورند. وَعِنْدَهُ مَفَاتِحُ الْغَيْبِ لَا يَعْلَمُهَا إِلَّا هُوَ خزائن غیب نزد اوست و جز او کسی به آنها آگاه نیست. غیب یعنی نهان. غیب یا نهان دوگونه است: نسبی و مطلق. غیب نسبی یعنی چیزی که از حواس یک نفر به علت دور بودن او از آن یا علتی نظیر این، نهان است. در قرآن کریم در مواردی کلمه غیب به همین مفهوم نسبی آمده است، مثل آنجا که می‌فرماید: تِلْكَ مِنْ أَنْبَاءِ الْغَيْبِ نُوحِيهَا إِلَيْكَ اینها از جمله خبرهای غیب است که بر تو وحی می‌کنیم. بدیهی است که قصص گذشتگان برای مردم این زمان غیب است، اما برای خود آنها شهادت است؛ ولی در مواردی دیگر قرآن کریم، کلمه غیب را به حقایقی اطلاق می‌کند که «نادیدنی» است. فرق است میان واقعیتی که قابل حس و لمس باشد ولی به علت دوری یا مانع دیده نشود – آنچنان‌که اصفهان از کسانی که در تهران هستند نهان است - و میان واقعیت‌هایی که به علت نامحدود و غیرمادی بودن قابل احساس به حواس ظاهره نیست و به این اعتبار نهان است. بدیهی است آنجا که قرآن مؤمنان را توصیف می‌کند که به «غیب» ایمان دارند، مقصود غیب نسبی نیست؛ به غیب نسبی همه مردم - اعم از کافر و مؤمن -ایمان و اعتراف دارند. همچنین آنجا که می‌فرماید: وَعِنْدَهُ مَفَاتِحُ الْغَيْبِ لَا يَعْلَمُهَا إِلَّا هُوَ که اطلاع بر غیب را منحصر به ذات حق می‌کند، مقصود غیب مطلق است و با غیب نسبی سازگار نیست. آنجا که غیب و شهادت با یکدیگر ذکر می‌شوند، مثلاً می‌فرماید: عَالِمُ الْغَيْبِ وَالشَّهَادَةِ هُوَ الرَّحْمَنُ الرَّحِيمُ، یعنی دانای محسوس و نامحسوس است، باز ناظر به غیب نادیدنی است نه غیب نسبی.

رابطه این دو جهان (جهان غیب و جهان شهادت) چگونه است؟ آیا جهان محسوس مرزی دارد و ورای این مرز، جهان غیب است؟ مثلاً از اینجا تا پشت بام آسمان، جهان شهادت است و از آن به بعد جهان غیب است؟ بدیهی است که این گونه تصورات، عامیانه است. با این فرض که مرزی جسمانی دو جهان را از هم جدا کند، هر دو جهان شهادت و هر دو جهان جسمانی و مادی خواهد بود. رابطه غیب و شهادت را با تعبیری مادی و جسمانی نمی‌توان توضیح داد. حداکثر تعبیری که مطلب را به ذهن نزدیک کند این است که بگوییم شبیه رابطه اصل و فرع یا شخص و سایه است؛ یعنی این جهان به منزله انعکاسی از آن جهان است. از قرآن چنین استنباط می‌شود که هرچه در این جهان است «وجود تنزل یافته» موجودات جهان دیگر است. آنچه در آیه سابق‌الذکر، «مَفاتح» نامیده شده، در آیه دیگر «خزائن» نامیده شده است: وَإِنْ مِنْ شَيْءٍ إِلَّا عِنْدَنَا خَزَائِنُهُ وَمَا نُنَزِّلُهُ إِلَّا بِقَدَرٍ مَعْلُومٍ... متأسفانه موج اندیشه‌های محدود مادی و حسی که از مغرب‌زمین برخاسته به آنجا کشیده که گروهی اصرار دارند همه مفاهیم عالی و وسیع و گسترده جهان‌بینی اسلامی را تا سطح محسوسات و مادیات تنزل دهند.

انسان همواره، دروازه معنویت و غیب و ملکوت بوده است، می‌خواهند انسانیت را از سقوط نجات دهند و در عین حال معنویت دینی را به حال خود واگذارند. این است آن تناقضی که در اومانیسم وجود دارد. معنویت، بر اساس اعتقاد به ماورای عالم و جهان غیب و باورهای باطنی شکل می‌گیرد. اینکه انسان به ماورای حس و جهان فیزیک اعتقاد داشته باشد، جهان ماده و معنا، صورت و سیرت و ظاهر و باطن را از هم جدا نداند، بلکه بر اساس تفکّر اصیل اسلامی، میان ملک و ملکوت و شهود و غیب پیوند برقرار نماید و معتقد به تعدیل نسبت ماده و معنا باشد. معنویت، پاسخ مثبت به نیازهای درونی و گرایش‌های فطری است. معنویت، پیوند انسان با خدا و عالم باطن است و اصالت را به معنا و متافیزیک دادن. معنویت یعنی انسان براساس جهان‌بینی توحیدی به مبدأ و معاد باور داشته باشد و انسان را در برابر خدا، خود، جامعه و جهان، مسئول و پاسخگو بداند. معنویت، ارتباط روحی با معبود است از طریق نماز و راز و نیاز و در همه چیز و با همه چیز خدا را منظور داشتن و انگیزه و اندیشه را الهی کردن و انگیخته‌ها را رنگ و رایحه خدایی دادن.

معنویت اجتماعی و «معنویت» انقلاب و نظام اسلامی نیز تنها به معنای دعا، نیایش، عبادت و... نیست؛ بلکه معنویتی ساری و جاری در چالش‌های روزمره و واقعیت‌های حیات انسان و زندگی فردی - اجتماعی است. معنویت، خلوت و خلسه صرف نیست، و با مساوات و مواسات و رعایت حقوق شهروندی، نسبتی تام و تمام دارد، نه اینکه نسبت‌شان در بی‌نسبتی و جزیره‌ای بودن آنها با هم باشد؛ چه اینکه معنویت، معلول معرفت و مولود عبودیت و محصول تحقّق عدالت فکری و اخلاقی در حوزه انسانیت انسان است و راه کسب معنویت نیز اصلاح درون و برون می‌باشد؛ لذا معنویت اومانیستی، سکولاریستی و لیبرالیستی اساساً معنویت نیست و اگر باشد ناقص و ناکافی است و چه بسا انسان و جامعه انسانی را دچار «بحران هویت» نماید. معنویت بر پایه باورهای اسلامی، رابطه دو سویه با عدالت اجتماعی و کرامت و حریت انسانی دارد و تأثیر معنویت و معرفت، معنویت و کرامت، معنویت و عدالت و معنویت و حریت، تأثیری دو جانبه و متقابل است؛ به تعبیر بسیار زیبای استاد شهید مطهری: «اگر در جامعه‌ای عدالت اجتماعی برقرار نباشد، پایه معنویت هم متزلزل خواهد بود. منطق اسلام این است که معنویت را با عدالت و توأم با یکدیگر می‌باید در جامعه برقرار کرد. در جامعه‌ای که عدالت وجود نداشته باشد، هزاران هزار بیمار روانی به وجود می‌آیند. محرومیت‌ها، ایجاد عقده‌های روانی می‌کند و عقده‌های روانی تولید انفجار.»... یا فرمودند: «از نظر قرآن، معنویت پایه تکامل است. این همه عبادات که در اسلام بر روی آن تکیه شده است، برای تقویت جنبه معنوی روح انسان است.»... اگر حکومت اسلامی ریشه در معارف و معنویات نداشته و از آنجا تغذیه و تقویت نشود و هماره قرب به خدا و توحید و معرفت الهی را وجهه همت خویش قرار ندهد و بسط روح و روحیه عبودیت و بندگی خدا و تأمین نیازهای بُعد اصیل انسان؛ یعنی روح را مطمح نظر ننماید، قطعاً دارای خلاءهای بنیادی و کلیدی خواهد شد و در نتیجه، پویایی، بالندگی و کارآمدی لازم را نیز نخواهد داشت که اساس و تعدیل می‌کند که به الهیات منجر شده و در مادیات به نظر الهیات نظر می‌کند و در الهیات به نظر مادیات نظر می‌کند، اسلام حامع بین همه جهات است؛ بنابراین، انسان اسلام بین ماده و معنا جمع می‌نماید و به دنیا با چشم گذرگاه به آخرت با دیده منزلگاه می‌نگرد و این نوع نگاه را از قرآن گرفته است آنجا که می‌فرماید: وَلَا تَنْسَ نَصِيبَكَ مِنَ الدُّنْيَا یا قُلْ مَنْ حَرَّمَ زِينَةَ اللَّهِ الَّتِي أَخْرَجَ لِعِبَادِهِ وَالطَّيِّبَاتِ مِنَ الرِّزْقِ..

جایگاه معنویت در منظومه فکری و اجتماعی امام

امام خمینی، اسلام را به صورت منظومه‌وار و دارای سامانه و ساختار کاملاً مشخصی تفسیر می‌کرد و اسلام را بر اساس نظام وجودی انسان، انسانی که دارای: ۱. عقل ۲. قلب ۳. قالب با ابعاد عقلانی، نفسانی و جسمانی است دیده و تعالیم اسلام و آموزه‌های آن را مطابق ساحت‌ها و ابعاد وجودی انسان، تعالیم مربوط به عقل یا عقلانی، تعالیم مربوط به قلب یا نفسانی و تعالیم مربوط به قالب یا جسمانی نظام می‌داد؛ لذا حلقه واسط ابعاد وجودی انسان و اسلام را همانا معارف مربوط به تربیت معنوی یا سیر و سلوکی تحت عنوان اخلاق و عرفان می‌دانست و در یک شبکه به هم پیوسته‌ای عقل، قلب و قالب را تحلیل کرده و با معارف عقلانی، معنوی و رفتاری مطابقت می‌داد و معتقد بود هر سه بعد و ساحت انسان و اسلام پیوند حقیقی و ربط وجودی با هم دارند چنانکه امام مراتب ثلاثه انسانیه را در یک پیوند ارگانیکی و دیالکتیکی در جوانب کمال و نقص می‌دید. پس معنویت نقش کلیدی و منزلت محوری در نظام فکری امام در مقام اسلام‌شناسی دارد و عقلانیت و معنویت از هم جدایی نداشته، بلکه به‌هم سرشته و پیوسته‌اند؛ چنانکه شریعت و معنویت در ترابط و پیوست ناگسستنی با هم‌اند. در جهان‌بینی امام، سه ساحت و مقام و عالم انسان: ۱. ساحت آخرت، عالم غیب و روحانیت و عقل ۲. ساحت برزخ، عالم متوسط بین‌العالمین و خیال ۳. ساحت دنیا، ملک و عالم شهادت در تناظر با ساحت‌های عالم وجود و هستی‌اند، چنانکه مشاهده شد و اسلام تفسیر عالم و آدم و برنامه تکامل انسان است تا بی‌نهایت.

معنویت در اندیشه و انگاره امام دارای جایگاه رفیع و منزلت منیع است به گونه‌ای که گرانیگاه و نقطه کانونی تعالی، تکامل و سیر و سلوک إلی الله به شمار می‌رود؛ همان‌طور که امام می‌فرماید در صراط الله که صراط مستقیم سلوک است حرکت کنیم و حرکات و سکنات قلبی و قالبی را رنگ معنویت و الوهیت دهیم لذا امام علم و عمل صالح را عامل کسب معنویت و معنویت را عامل رشد علمی و قبولی اعمال قلمداد می‌کرد.

امام اصلِ و اساس را معنویات دانسته و بین معنویت معطوف به حکومت و سیاست با معنویت‌های بریده از سیاسیات یا سیاسیات بریده از معنویات تفاوت فاحش قائل‌اند و معنویت و عدالت اجتماعی را بهم گره زده‌اند و با چنین دیدگاهی حکومت‌ها و رژیم‌های مختلف را مورد نقادی قرار دادند و معتقدند هیچ یک از رژیم‌های دنیا، غیر از آن رژیم توحیدی انبیاء، توجهش به معنویات انسان نبوده است و در نظر نداشته است که معنویات را ترقی بدهد. آنها همه دنبال این بوده‌اند که یک نظام مادی در عالم ایجاد کنند و انبیاء آمده‌اند برای تزکیه نفوس انسانی؛ تعلیم کتاب و حکمت و مهار کردن این طبیعت. امام معنویت را ساری در همه ابعاد تکامل اجتماعی طرح کردند و بر این باور بودند که فرد و جامعه بایسته است در ساخت‌های گوناگون رشد و پیشرفت نماید تا بعدی از ابعاد رشد کرده و ابعاد دیگر متوقف شده و از بالندگی و رشد باز بماند که جوامع غربی چنین‌اند و اینک به نقایص و خلاءهای تکاملی خویش آگاهی یافته بانگ بازگشت به معنویت را سر داده‌اند، بنابراین باید معنویت در همه ساحت‌ها و ابعاد جریان یافته و تحقق پیدا کند.

گونه‌شناسی معنویت

روح معنویت در نگاه و نگرش امام خمینی، قیام لله و کار برای خدا بود که از دیدگاه امام گفتمان حاکم و مسلط بر معنویت می‌باشد؛ لذا معنویت اصل و اساس همه امور و اعمال بود؛ لکن امام بر اساس تفسیر و قرائتی که از اسلام داشت معنویت را چند لایه دیده و در سطوح و ساحت‌های مختلف تحلیل می‌نمود که عبارت‌اند از: ۱. سطح و ساحت اخلاقی یا معنویت اخلاقی ۲. سطح و ساحت عرفانی یا معنویت عرفانی. البته امام این دو معنویت را به‌هم پیوسته و درهم تنیده می‌دانست؛ به گونه‌ای که معنویت اخلاقی را مقدمه لازم معنویت عرفانی قلمداد می‌کرد. امام در بحث از نشئات وجودی انسان و تطابق آن با علوم و معارف اسلامی به تبیین ترابط و تعامل آنها با هم نیز پرداختند تا علومی که به تربیت ظاهر و باطن آدمیان می‌پردازند مثل فقه و مبادی آن، علم آداب معاشرت و تدبیر منزل و سیاست مدن در تربیت ظاهر و علومی که به تربیت باطن اهتمام دارند مثل: علم به منجیات و مهلکات خلقیه و علم به مبادی وجود آنها یعنی علم اخلاق و علومی که تقویت و تربیت عقلانی - فکری مثل علم عقاید و کلام و حکمت اسلامی را مطرح ساختند تا گونه‌های معنویت را در اخلاق و عرفان بر دو پایه محکم و بنیاد مستحکم یعنی: ۱. عقاید عقلانی و منطق حیات و فلسفه زندگی یا جهان‌بینی اسلامی که عقلانی، اثبات‌پذیر، تعهدآور، عشق‌آفرین و حرکت‌زاست؛ ۲. شریعت جامع و کامل یا باید و نبایدهای سازنده مبتنی نماید و سلوک معنوی در دو ساحت اخلاقی - عرفانی پشتوانه‌های روشن و غنی و قوی داشته باشند.

با توجه به نکات پیش گفته که دو لایه و سطح از معنویت را به صورت کلی و کلان با منابع و مبادی مشخص در بر دارد؛ امام این گونه‌های معنویت را ساری و جاری در همه ابعاد مختلف زندگی فردی، خانوادگی و اجتماعی می‌دانست؛ لذا از حیث گونه‌شناسی معنویت امام به معنویت سیاسی، معنویت اقتصادی، معنویت علمی، معنویت حقوقی، معنویت مدیریتی و... معتقد بودند و گفتمان معنویت را که در ارتباط با خداوند متعال و اهل عبودیت و راز و نیاز با معبود و محبوب شدن بوده و معنامند است باور داشتند. انسان مؤمن در نگاه امام در پرتو ایمان و عمل صالح با نگاه معنوی به تفسیر هستی یا عالم و آدم می‌پردازد؛ لذا چون دارای جهان‌شناسی معنوی است ایدئولوژی معنوی نیز داشته و با چنین دیدگاهی عالم را محضر خدا دیده و خود را در حضور حضرت حق سبحانه مشاهده می‌کند. در نتیجه در هر کاری قیام لله دارد و اهل عرفان است؛ زیرا امام عرفان را در خلوت و خلسه فرورفتن و درون‌گرایی محض معنا نکرده و بودن انسان در جامعه و سیاست و حکومت را نیز دوری از عرفان نمی‌داند؛ بلکه اصالت را به انگیزه داده و تفسیر انگیزشی را با تفسیر بینشی، گرایشی، کنشی و واکنشی در ارتباط تام و تمام می‌داند. بنابراین امام میزان را قیام لله می‌داند چه در کارهای شخصی و انفرادی و چه در فعالیت‌های اجتماعی.

پس معنویت در ارتباط‌های چهارگانه: ۱. ارتباط با خدا ۲. ارتباط با خود ٣. ارتباط با جامعه ۴. ارتباط با جهان، اصل اصیل و رکن رکین است. امام معتقدند تا معنویت و عقیده به توحید و معاد در کسی نباشد محال است انسان از خود بگذرد و در فکر امت باشد یا معتقدند اگر انسان خود را اصلاح کرد می‌تواند به اصلاحات دست بزند و جامعه را اصلاح نماید و تزکیه نفس را زیربنای خودسازی و جامعه‌سازی برمی‌شمارد. ناگفته نماند که امام عبودیت الهی را منشأ کمالات و کرامات در حوزه‌های مختلف می‌داند و طریق وصول به حقایق ربوبیت که قدم عبودیت و عز ربوبیت عامل رسیدن به معراج حقیقی است و عبادت و عبودیت آدمی را در ظاهر و باطن پاک و طاهر از هر ظلمت و ضلالتی می‌کند که انسان در خدمت خدا و خلق خدا باشد یا درخصوص ارتباط خود با خدا و اصلاح نفس مقوله تربیت معنوی و نورانیت دل را بهوسیله احساس نیاز به خدا و خشوع و شب زنده‌داری و... مطرح کردند. امام با توجه به گونه‌های مبنایی معنویت و گونه‌های بنایی معنویت، همه اقشار اجتماع را به معنویت‌گرایی و تزکیه و تهذیب فرا می‌خواند چنانکه اقشار مختلف جامعه، مسئولان، روحانیان، دانشگاهیان، معلمان، نظامیان، مادران، دانشجویان، دانش‌آموزان.

پس امام گونه‌شناسی‌اش در ساحت معنویت بر پایه معنویت اخلاقی و عرفانی دارای مفهوم و مصداق گسترده و قلمرو وسیعی است که به برخی از آنها اشاراتی شد که در گونه‌های سیاسی، اقتصادی، علمی، اجتماعی و... قابل تطبیق و تحلیل است.

مبانی معنویت

مبنای انسان شناختی

انسان از نگاه امام خمینی دارای ابعاد مادی - معنوی و ظاهری - باطنی و ملکی - ملکوتی است. به تعبیر شهید مطهری: «طبق نظر اسلام، انسان یک حقیقتی است که نفخه الهی در او دمیده شده و از دنیای دیگری آمده است و با اشیائی که در طبیعت وجود دارد، تجانس کامل ندارد. انسان در این دنیا، یک نوع احساس غربت و احساس بیگانگی و عدم تجانس با همه موجودات عالم می‌کند؛ چون همه فانی و متغیر و غیرقابل دلبستگی هستند؛ ولی در انسان دغدغه جاودانگی وجود دارد. این درد همان است که انسان را به عبادت و پرستش خدا و راز و نیاز به خدا و به اصل خود نزدیک شدن می‌کشاند». آری، انسانِ اسلام، درد خدا و درد خلق خدا دارد. درد خود و جامعه خویش دارد و نظام اسلامی نیز باید برنامه‌ها، استراتژی و راهبردهایش در راستای درد فرد و جامعه معطوف گردد؛ یعنی با دردخدایی، درد بندگان خدا را داشته باشد و زمینه‌ها را به گونه‌ای هماهنگ، مدیریت کند که عامل صعود فرد و جامعه و تحقّق رشد، فلاح، صلاح و سعادت آدمیان گردد و در جهت اشاعه اخلاق الهی و معنویت اسلامی گام بردارد؛ به بیان دیگر، اقتصاد، سیاست، هنر، آموزش، صنعت و تکنولوژی نظام اسلامی باید روح و و رایحه اسلام ناب و معنویت و ارزش‌ها را داشته باشد؛ چنانکه حاکم علی‌الاطلاق اسلامی در نظام الهی – توحیدی‌ای که به پا ساخت، مهم‌ترین دغدغه‌هایش، درد هدایت، درد معنویت و معرفت و درد بینش‌ها و گرایش‌های الهی بود.

اگر حکومت اسلامی ریشه در معارف و معنویات و روحیه عبودیت و بندگی خدا نداشته و از آنجا تغذیه و تقویت نشود، قطعاً دارای خلأهای بنیادی و کلیدی خواهد شد. از نظر امام انسان در بدو فطرت خالی از هر کمال و جمال و نور و بهجت است؛ چنانکه خالی از مقابلات آنها نیز هست؛ لذا استعداد کمال و ترقی و تعالی وجودی را داراست و فطرتش بر استقامت و مخمر به انوار ذاتیه است. امام، کمال حقیقی را در قرب به خدا که کمال مطلق است می‌دانست و اگر انسان مراقب خود بود و رشد کرد و وجود روحانی یافت بالاتر از ملائکه می‌گردد. انسان از نظر امام، مقامی بسیار بلند مرتبه دارد و ما فوق تمام موجودات قرار داشته و توانایی رسیدن به بلندترین قله‌های کمال و سعادت و مراتب معنوی و روحانی را داراست.

انسان، یک حد مافوق حیوانی و یک مراتب مافوق حیوانی، مافوق عقل (دارد) تا برسد به مقامی که نمی‌توانیم از آن تعبیر کنیم. امام خمینی، انسان را اسم اعظم الهی و عالم صغیر و عصاره هستی می‌داند، که از فطرتی پاک، خالص و خدادادی برخوردار است و امام روش‌هایی چون: ۱. تفکر ٢. عزم ۳. توبه ۴. مشارطه ۵. مراقبه ۶. محاسبه را در تکامل انسان به عالی‌ترین درجات و رفیع‌ترین مقامات معنوی لازم دانسته و مطرح کردند. انسان، اساساً خلیفة الله و جانشین خداوند بر روی زمین است و موجودی است عظیم، با فطرتی پاک، خداگونه و استعدادهایی که توانایی رسیدن او را به سعادت ابدی و حقیقی دارند. مقام خلیفة اللهی انسان دلالت تام بر مقام حقیقی و نهایی انسان دارد. حضرت امام معتقدند: اسم اعظم الله برای تجلی در عین موجودات و عطای فیض در آنها به دلیل گستردگی فیض و محدودیت و کدورت اعیان موجودات، به واسطه حجاب فیض خود را به اعیان موجودات می‌رساند. این تجلی که نزدیک‌ترین مرتبه به الله تعالی است، خلیفة الله و واسطه گسترش فیض نور او در عالم است که فانی در فیض اقدس و احدیت است.

بر اثر این مرتبه است که موجودات، از نور حق و فیض وجود بهره‌مند می‌گردند. همچنین بر اثر این مرتبه است که حقیقت کمال انسانی یا عین ثابت انسان کامل در کل عالم، ولایت کلیه دارد؛ زیرا ولایت به معنای قرب، محبوبیت، تصرف یا ربوبیت و نیابت است. جلوه ظهور اسم الله، نور رسول‌الله و مقام محمدی (ص) است. به برکت وجود اوست که اسماء و انوار الهی در عالم تابیده: وَأَشْرَقَتِ الْأَرْضُ بِنُورِ رَبِّهَا. این مقام اولاً به رسول الله (ص) و سپس به معصومین (ع) که به مدد پیامبر، آن مرتبه را درک کرده‌اند و سپس به هرکس که در راه کمال پیش می‌رود و کامیاب بر می‌آید، تعلق دارد. چنانکه فرموده‌اند: «مقام رسول الله (ص) به ولایت کلی الهی بالاصالة تمام برکات را در این جهان بسط داده است... تجلی الهی به تبع پیغمبر بر امامان است». مقام محمدیه یا ولایت کلیه، مقامی است که انسان‌هایی چون پیامبر و عتره طاهره‌اش مظهر تام و کامل آن هستند و در حقیقت مقام انسان است بر حسب مراتبی که دارند. پس مقام انسان کامل، مقام کمال انسانی است که همه می‌توانند به آن برسند و رسالت انبیاء و اولیاء این بوده است که انسان‌ها را به سوی این کمال هدایت کنند. البته کسی در این سیر از عنایات رسول الله و امامان بی‌نیاز نیست. حتی امیرالمؤمنین (ع) با فیض رسول الله (ص) سیر إلی الله و فی الله را انجام داد و مقاماتی را تحصیل کرد که برای ما قابل درک و وصف نیست.

به تعبیر دیگر، امام امیرالمؤمنین، شخصیتی است دارای ابعاد بسیار که مظهر اسم جمع الهی است و دارای تمام اسماء و صفات است. یا به بیان دیگر تمام اسماء و صفات الهی در ظهور و در بروز دنیا و عالم، با واسطه رسول اکرم در این شخصیت ظهور کرده است. مقام کمال انسانی در همه مردم به صورت فطرت وجود دارد و استعدادی است که باید شکوفا شود. فطرت هرکس او را به سمت کمال مطلوب می‌کشاند. معنویت ریشه در فطرت انسان دارد و اساساً فطرت با معنویت و محبت به کمال مطلق تفسیرپذیر و معنامند است، از سوی دیگر انسان‌شناسی اسلامی با فطرت‌مندی و سرشت‌مندی انسان گره خورده است و نظریه فطرت در انسان‌شناسی امام خمینی از برجستگی خاصی برخوردار می‌باشد لذا برخی نگرش‌ها و بینش‌های امام را در خصوص فطرت و لوازم آن مطرح می‌کنیم تا مقوله معنویت که با فطرت عجین و هم‌سرنوشت است شفاف و تبیین گردد. «یکی از فطرت‌هایی که همه انسان‌ها مخمر بر آن هستند و یک نفر در تمام عایله بشر پیدا نمی‌شود که بر خلاف آن باشد، و هیچ یک از عادات و اخلاق و مذاهب و مسالک و غیر آن، آن را تغییر نمی‌دهد و در آن خلل وارد نمی‌آورد، فطرت عشق به کمال است؛ که اگر در تمام دوره‌های زندگانی بشر قدم زنی... این عشق و محبت را در خمیره او می‌یابی و قلب او را متوجه کمال می‌بینی... اگرچه در تشخیص کمال و آنکه کمال در چیست و محبوب و معشوق در کجاست، مردم کمال اختلاف را دارند».

خدای تعالی در قرآن کریم می‌فرماید: فِطْرَتَ اللَّهِ الَّتِي فَطَرَ النَّاسَ عَلَيْهَا لَا تَبْدِيلَ لِخَلْقِ اللَّهِ. انسان دارای فطرتی فناناپذیر و تبدیل نابردار است که فطرت او پایا و ماناست. پایداری و ماندگاری فطرت، مبنای پایداری ارزش‌های معنوی مربوط به فطرت است که ریشه تمام آنها (توحید و الوهیت) است. آری آدمیان بر فطرت توحید خلق شدند به تعبیر امام: فطرت توحیدی در مقامات سه‌گانه است: واگذاشتن تعینات و بازگرداندن همه چیز به او؛ اسقاط اضافات حتی اضافات اسمائی و فنا و محو جملگی در او. و آن‌که بدین مقام نایل نگردد، هموست که خارج از فطرت ربانی و خائن به امانت الهی و سراپا جهل به مقام ربوبیت و سراسر ظلم به حضرت احدیت است». یا بر اساس دیدگاه امام خمینی انسان امکان ندارد به غیر کمال مطلق توجه کند و دل ببندد. همه جان‌ها و دل‌ها به سوی اویند و جز او نجویند و نخواهند جست. همه ثناگوی اویند و ثنای دیگری نتوانند کرد. ثنای هرچیز ثنای اوست؛ اگرچه ثناگو تا در حجاب است، گمان کند ثنای دیگری را می‌گوید.

چنانکه معتقدند این نور فطرت ما را هدایت کرد به اینکه تمام قلوب سلسله بشر، از قاره‌نشینان اقصی بلاد آفریقا تا اهل ممالک متمدنه عالم، و از طبیعیین و مادیین گرفته تا اهل ملل و نحل، بالفطره شطر قلوب‌شان متوجه به کمالی است که نقصی ندارد... تمام موجودات و عایله بشری با زبان فصیح یک‌دل و یک‌جهت گویند ما عاشق کمال مطلق هستیم، ما حب به جمال و جلال مطلق داریم، ما طالب قدرت مطلقه و علم مطلق هستیم؛ زیرا همه عالم جلوه نام‌های خداست و اگر حسن و کمالی در چیزی باشد پرتوی از تجلی اوست که به واسطه مقام کمال انسانی یا انسان کامل، در این گوشه از عالم ظاهر شده است: «انسان به این حد حیوانی و طبیعی، محدود نیست. برای همین انبیاء آمدند تا ما را با ماوراء هماهنگ کنند. و فطرت نورانی است و بر صراط مستقیم قرار دارد». «انسان ادراکاتش و قابلیتش برای تربیت، تقریباً باید گفت غیرمتناهی است... اگر انسان مثل سایر حیوانات تا همان حدی که حیوانات رشد می‌کردند بود، انبیایی لازم نبود.»...

«انسان در ابتدای امر حیوان بالفعل است. انسان در اول پیدایش، پس از طی منازلی، حیوان ضعیفی است که جز به قابلیت انسانیّت امتیازی از سایر حیوانات ندارد. و آن قابلیّت میزان انسانیت فعلیه نیست... پس، انسان حیوانی بالفعل است در ابتدای ورود در این عالم، و در تحت هیچ میزان جز شریعت حیوانات، که اداره شهوت و غضب است، نیست». و نیز فرموده‌اند: «انسان یک موجودی است در ابتدا مثل سایر حیوانات است. اگر رشد بکند، یک موجود روحانی می‌شود که بالاتر از ملائکة الله می‌شود. و اگر طرف فساد برود، یک موجودی است که از همه حیوانات پست‌تر است.»... مقصود از فطریات آن اموری است که جمیع سلسله بشری در آن متفق باشند و هیچ عادتی و مذهبی و محیطی و اخلاقی در آن تأثیری نکند. وحشیت و تمدن، بدویت و حضریت، علم و جهل و ایمان و کفر و سایر طبقه‌بندی‌های سلسله بشری امور فطریه را تغییر ندهد و آنچه اختلاف بین آنهاست، در اصل امر فطری نیست؛ بلکه در اشتباهات در مصداق است. و در مورد مصادیق گرایش‌های فطری نوشته است:

1. عشق به کمال مطلق، عشق به علم مطلق و قدرت مطلقه و حیات مطلقه و اراده مطلقه و غیرذلک از اوصاف جمال و جلال، در فطرت تمام عائله بشر است، گرچه در مدارج و مراتب فرق داشته باشند....
2. انسان دارای دو فطرت است: یکی اصلی و دیگر تبعی، که این دو فطرت، براق سیر و رفرف عروج او به سوی مقصد و مقصود اصلی‌اند و آن دو فطرت، اصل و پایه جمیع فطریاتی است که در انسان مخمر است و دیگر فطریات، شاخه‌ها و اوراق آن است. یکی از آن دو فطرت که سمت اصلیت دارد، فطرت عشق به کمال مطلق و خیر و سعادت مطلقه است که در کانون جمیع سلسله بشر، از سعید و شقی و عالم و جاهل و عالی [و] دانی، مخمر و مطبوع است و دیگری از آن دو فطرت، که سمت فرعیت و تابعیت دارد، فطرت تنفر از نقص و انزجار از شر و شقاوت است که این مخمر بالعرض است و به تبع آن فطرت عشق به کمال، تنفر از نقص نیز مطبوع و مخمر در انسان است».

امام در نامه تاریخی خود به گورباچف نوشت: انسان در فطرت خود هر کمالی را به طور مطلق می‌خواهد... انسان می‌خواهد به «حق مطلق» برسد تا فانی در خدا شود، به تعبیر امام «انسان لا حد است در همه چیز»، و یا «انسان در باطن خودش و فطرت خودش تناهی ندارد». و اسلام تنها مکتبی است که انسان را به سوی کمال مطلق هدایت می‌کند و تربیتش به گونه‌ای است که دنبال حداکثرها باشد نه حداقل‌ها.

تقدم تزکیه بر تعلیم: امام گرچه تزکیه و تعلیم را لازم و ملزوم هم می‌دانست لکن به تقدم رتبی تزکیه بر تعلیم اعتقاد داشت و می‌فرمود کوشش کنید تربیت و تزکیه شوید قبل از اینکه تعلیم و تعلم باشد. یا می‌فرماید: غایت بعثت تزکیه و دنبالش تعلیم است. یا می‌فرمود «مهم تربیت است و علم تنها فایده ندارد، علم تنها مضر است» یا فرمود «آن عالمی که تزکیه نشده است از جاهل بسیار خطرناک‌تر است». عقلانیت و تفکر: یکی از مبانی معنویت، عقلانیت و تفکر است که تفکر مبنای کلیدی تربیت معنوی و عقل مبنای محوری سلوک معنوی در اخلاق و عرفان است؛ چنانکه امام تفکر را مفتاح ابواب معارف و کلید خزاین کمالات و علوم و مقدمه لازمه حتمیه سلوک انسانیت دانسته‌اند.

مبنای هستی شناختی

امام، تلقی عرفانی و تفسیر معنوی از هستی ارائه می‌دهند و در حقیقت جهان‌شناسی شهودی - عرفانی دارند. از نظر امام هر موجودی در عالم مظهر اسمی خاص است که رب‌شان به آن اسم بر ایشان تجلی کرد و بحث تجلی اول به فیض اقدس و اعیان ثابته پس از تجلی دوم به فیض مقدس و... را در تبیین هستی مطرح کردند چنانکه برای اسم اعظم مراتب و حقایقی قائل‌اند که در هستی‌شناسی مطرح نمودند و انسان کامل را محور هستی در قوس نزول و صعود می‌دانند. آنچه از نگرش هستی‌شناسانه امام حاصل می‌شود این است که امام هستی را جلوه خدا و مظهر جمال و جلال الهی می‌بیند و در نتیجه هستی‌شناسی او بر معنا و معنویت ابتناء یافت و به بیان دیگر نوع نگرش امام به هستی در معنویت و نوع معنویت امام در تفسیر هستی دخالت تام و کامل دارد و در یک نظام به هم پیوسته قابل فهم و تعبیر است. پس هستی‌شناسی امام بر اصولی استوار است که عبارت‌اند از:

1. هستی آئینه‌گردان خدا و تجلی‌گاه اوست.
2. هستی اسماء الله است با توجه به مراتبی که در اسماء الهی است.
3. حضرت ختمی مرتبت (ص) تجلی اعظم الهی و واسطه فیض است، چنانکه عترت طاهره‌اش (ع) همین منزلت و نقش را دارایند.
4. انسان کامل که کون جامع است در قوس نزول و صعود محور و کلیددار غیب و شهادت است.
5. تفسیر معنوی هستی و نگاه عرفانی به آن برترین و بهترین نوع نگاه خواهد بود و این نگاه در کسب و توسعه معنویت نقش برجسته‌ای دارد.

مبنای معرفت‌شناختی

اگرچه تفکر از دیدگاه امام، ره‌آورد علم است؛ لکن ایشان اصرار دارند که آگاهی‌های برآمده از شهود را معرفت بنامند و بدانند و مشاهده حضوری را که پس از ریاضت‌های معنوی حاصل‌شدنی است برترین نوع آگاهی قلمداد می‌کند و تفکر را خاستگاه کثرت و معرفت شهودی را خاستگاه وحدت برمی‌شمارد. اگرچه به عوامل خطاپذیر مشاهدات نیز توجه تام دارد و معیار مشاهده پدیده‌های غیبی را جدا شدن نفس آدمی از طبیعت و بازگشت به درون خویش می‌داند و بین مثال مطلق و مقید تفاوت قائل است. وی همچنین تجربه‌های پیامبرانه را در تمثلات تنزیلی و مثالی در یک فرایند خاصی تحلیل می‌کند و نقش باورها را در فرایند تمثل نیز می‌پذیرند. بنابراین معرفت عرفانی از راه ریاضت‌های مشروع، به‌دست آمدنی است و عناصری چون: ۱. تزکیه نفس ۲. تزکیه عقل ۳. تصفیه نفس در فرایند صادق و صائب بودنش نقش کلیدی دارند.

امام، میزان در علم را چراغ هدایت ملکوت و صراط مستقیم تقرب حق و دار کرامت می‌داند. ایشان تمامیت علم را به این می‌داند که کاشف از حقایق عالیه بوده و از شائبه جهل و حجاب خالی باشد و برای معرفت مراتبی قائل است که عبارت‌اند از:

1. معرفت به عجز معرفت یا علم به جهل از معرفت به خدا.
2. معرفت عقلی.
3. معرفت قلبی اگرچه مراتب معرفت قلبی - شهودی را نیز مطرح می‌نمایند.

لازم به یادکرد است که امام ابواب معرفت را قرآن و انسان کامل الهی دانسته و بر آن تأکید می‌کند. حال با توجه به نکات مطرح شده می‌یابیم که در معرفت‌شناسی امام خمینی معنویت در دو ساحت: ۱. حدوث و پیدایش معرفت ۲. بقاء و گسترش معرفت، نقش زیرساختی دارد؛ آن هم معرفتی که از طهارت باطن و نزاهت روح و سلامت قلب حاصل شده باشد، بنابراین معنویت و معرفت در ترابط وجودی و دیالکتیکی با هم‌اند.

عوامل معنویت

در بحث از عوامل معنویت، راه‌ها و شروط نیز مطرح می‌شود.

تفکر: یکی از عوامل یا روش‌های کسب معنویت و تربیت نفس اندیشه در فلسفه خلقت و هدف حیات است تا انسان بیابد در کجاست؟ از کجا آمده؟ و به کجا می‌رود؟ تا نحوه زیستن و زندگی معنادار را بیابد که امام تفکر را در مجاهده با نفس و حرکت به جانب خدا دارای اهمیت خاص می‌داند. امام تفکر در قرآن، مرگ و معاد و... را عامل رشد عقل و معنویت می‌داند. امام منابع تفکر را وحی، طبیعت، تاریخ، خود انسان و... و ساحت‌های تفکر را ۱. تفکر در حق و اسماء، صفات الهی ۲. تفکر در لطائف صنع و خلقت الهی ۳. تفکر در اعمال و حالات می‌داند.

مشارطه: یعنی انسان با خود شرط کند در راستای خودسازی و تحصیل معنویت که گناه نکند، عهد و میثاق الهی را نشکند، از خدا بخواهد که او را در مبارزه با هواهای نفسانی و وسوسه‌های ابلیسی کمک کند و....

مراقبه: به این معنا که در طول روز مراقبت کند آنچه که با خدا و خود عهد بسته عمل نماید که امام می‌فرماید هم خود انسان باید از خودش مراقبت نماید و هم کسانی را وادار کند که از او مراقبت نمایند.

محاسبه: امام خمینی محاسبه را یکی از عوامل و روش سیر انسانی و تکامل معنوی به‌شمار می‌آورد یا می‌فرماید بایسته است که آدمی در خود دقیق شده، حساب‌کش خود باشد و همه کارهای خویش را تحت نظر بگیرد همان‌طوری که امام محاسبه نفس را در تحصیل نور ایمان و معنویت دارای نقش برجسته‌ای می‌داند.

یاد خدا: امام یاد خدا را مایه نجات، آرامش قلوب، وارستگی و رهایی از هر تعلقی دانسته که موجب کسب معنویت می‌شود. و یاد حق را عامل صفای دل و جلوه‌گاه محبوب شدن آن می‌داند. یا در جای دیگری فرمود با یاد حقیقی حجاب‌های بین عبد و حق خرق شود و موانع حضور برداشته می‌شود و غفلت قلب مرتفع می‌شود تا درهای ملکوت اعلی به روی سالک باز گردد و ابواب لطف و رحمت حق به رویش باز شود.

ولایت‌مداری انسان کامل معصوم(ع): در دید و منظر امام حرکت بر مدار ولایت معصوم و اولیای حق، مایه سیر در ملکوت، تربیت معنوی و تزکیه نفس نیل به مقصد اسنی و مرصد اعلی خواهد شد؛ زیرا انسان‌های کامل الهی مظهر تمام‌نمای اسماء و صفات الهی‌اند.

تقوی: امام خمینی اگرچه تقوی را یکی از مقامات و مدارج نمی‌دانند اما آن را عامل دستیابی به مقامات معنوی و فتوحات غیبی شمرده و تقوی را به عامه از محرمات، خاصه از مشتهیات، زاهدان از علاقه به دنیا، مخلصان از حب به نفس، مجذوبان از ظهور کثرات افعالی، فانیان از کثرات اسمائی، واصلان از توجه به فناء و متمکنان از تلوینات تقسیم کرده‌اند. امام توصیه می‌کرد که تقوی را نصب‌العین خود قرار دهید همان‌طوری که مرحله اول تقوی یعنی اجتناب از محرمات را اصل و ریشه کسب مقامات بالاتر و برتر دانسته که بدون آن طی مقامات معنوی ممکن نیست.

اخلاص: اخلاص شرط تعالی وجودی و لازمه لاینفک تکامل معنوی است که امام اخلاص را قبل، حین و بعد از عمل لازم دانسته و بر اساس حدیثی از امام باقر (ع) اخلاص و مراقبت از عمل را بعد از انجام آن دشوارتر می‌داند یا اخلاص در مجاهدت را مهم و عامل نجات و سرچشمه فیوضات شمرده‌اند.

بزرگ‌ترین مانع تحقق توحید عملی، نفسانیت و خودخواهی است که باید از بین برود تا نهایت فنا و لقاءالله که سرانجام توحید عملی است، حاصل شود. توحید عملی، کوشش و ریاضتی است که سالک إلی الله و فرد و مسلمان به خود می‌دهد تا به وصال محبوب برسد: «انسان تا تربیت اسلامی یا تربیت توحیدی پیدا نکند این فرعونیت در باطنش هست. شیطنت هم در باطنش هست، خودخواه است.»... امام خمینی برای اخلاص حداقل هشت مرتبه قائل‌اند که اهل الله تا با هوشیاری همه آنها را طی نکنند به کمال اخلاص نخواهند رسید که عبارت‌اند از:

1. تصفیه عمل اعم از عمل قلبی یا قالبی از شائبه رضای مخلوق و جلب قلوب آنها.
2. تصفیه عمل از حصول مقاصد دنیوی و مآرب زائله فانیه.
3. تصفیه عمل از رسیدن به جنات جسمانیه و حور و قصور.
4. تصفیه عمل از خوف عقاب و عذاب‌های جسمانی موعود.
5. تصفیه عمل از رسیدن به سعادت عقلیه و لذات روحانیه دائمه ازلیه ابدیه.
6. تصفیه عمل از خوف عدم وصول به این لذات و حرمان از این سعادات.
7. تصفیه عمل از وصول به لذات جمال الهی و رسیدن به بهجت‌های انوار سبحات غیر متناهی که عبارت از جنت لقاء است.
8. تصفیه عمل از خوف فراق و....

کارکردهای معنویت

آنچه از مجموع اندیشه‌های امام و گفتمان فکری - معرفتی‌اش استنباط و اصطیاد می‌شود این است که معنویت راستین دارای کارکرد همه جانبه و در ساحت‌های گوناگون عقلی، علمی، سیاسی و اجتماعی و... دارای کارآمدی خاصی است چه اینکه معنویت، روح و بنیاد تکامل فرد و جامعه است. معنویت عامل موفقیت در علم و دانش‌اندوزی، مدیریت بر خود، خانواده، جامعه و جهان است؛ زیرا از نظر بینشی، انگیزشی، روشی، دانشی، کنشی و واکنشی سهم درخور و شایسته‌ای دارد به گونه‌ای که ظرفیت انسان را در درک و دریافت حقایق و تعهد کاری و وجدان اجتماعی متزائد و مضاعف می‌نماید. معنویت است که باعث می‌شود تا اندیشه صادق و صائب در کنار انگیزه ناب و خالص ارزش افزوده در ابعاد مختلف ایجاد شود. معنویت در حدوث و بقاء تلاش و کوشش علمی و عملی نقش کلیدی دارد و به اعمال انسان جهت و هدف می‌دهد. به بیان دیگر ارزش وجودی اعمال آدمی به معنویتی است که در آن حضور و ظهور دارد. از آنجا که امام انسان خودساخته و متخلق به اخلاق الهی و متصف به اوصاف ربوبی بود و در عین حال عارفی حکیم و فقیهی عارف و از همه مهم‌تر سیاستمداری اهل سیر و سلوک به‌شمار می‌رفت برای معنویت اسلامی پشتوانه‌هایی چون: ۱. معرفت ۲. عقلانیت ۳. شریعت ۴. جامعیت ۵. کمال و تمامیت قائل بود. معنویت را در همه امور و علوم دارای نقش محوری و کارآمد می‌دانست.

اینک نمونه‌هایی چند از نقش معنویت در ساحات و سطوح گوناگون از منظر امام خمینی:

1. تکامل وجودی انسان و قرب الهی یافتن.
2. نجات از هر هلاکتی.
3. تحصیل سعادت در مجامع علمی.
4. رشد همه جانبه.
5. خودسازی و جامعه‌سازی.
6. کارآمدسازی ساختار نظام.
7. رمز پیروزی و بقاء در همه عرصه‌های جهانی.

موانع معنویت

امام خمینی موانع معنویت را با عبارات مختلف و در قالب‌های متکثر طرح و تحلیل کردند؛ مثل موانع تزکیه، تربیت نفس، سیر و سلوک و... برخی از موانع درونی و بیرونی سیر معنوی و سلوک عرفانی عبارت‌اند از:

تبعیت از هواهای نفس: سقوط معنوی انسان مثل صعود معنوی‌اش تدریجی و مرحله به مرحله است و آدمی قدم به قدم در اثر تمنیات و تمایلات حیوانی تنزل یافته و سیر نزولی می‌کند تا درکات را یکی بعد از دیگری تجربه کند و گاهی با یک متابعت از نفس به چندین مفاسد و مهالک مبتلا می‌شود. انسان در اثر حاکمیت نفس بر خود، انوار عقل و ایمان را در خود خاموش می‌کند و ولادت ثانیه که ولادت انسانیه است را درک و دریافت نمی‌کند. بنابراین حب به نفس ریشه معنویت‌سوزی و همه مشکلات سیر و سلوک عرفانی است. همچنین غفلت از خود و عدم تزکیه نفس، نور فطرت را خاموش و دل را خالی از محبت الهیه می‌کند. در نگاه امام با ریاضت می‌شود با حب به نفس مبارزه کرد. در هر حال همه گرفتاری‌ها از انانیت انسان است.

حب دنیا: از نظر امام و با توجه به آموزه‌های اسلامی همه خطاها از حب دنیاست، از حب شهرت است که محبت دنیا انسان را به هلاکت ابدی می‌کشاند. از نظر امام ریشه حب دنیا هم حب نفس است که آن هم حب دنیاست.

غفلت و فراموشی آخرت: معاد گریزی، غفلت از حساب و کتاب‌های قیامت و فراموش کردن آخرت در گفتار، کردار و رفتار، مایه بدبختی و از دست دادن معنویت است.

انکار مقامات معنوی: امام یکی از بدترین خارهای طریق کمال و وصول به مقامات معنویه را انکار مقامات و مدارج غیبیه معنویه بر می‌شمارد چه اینکه این انکار روح شوق را می‌میراند و آتش عشق را خاموش می‌کند و انسان را از طلب باز می‌دارد. یا می‌فرماید اولیاء را به خود قیاس مکن و قلوب انبیاء و اهل معارف را مثل قلوب خود نگیر.

غفلت از گناه و کوچک شمردن آن: یکی از موانع مهم از دست دادن معنویت یا عدم دستیابی به معنویت، گناه کردن و کوچک دانستن گناه است. از نظر امام نفوسی که به معاصی مبتلا شد نقشی در آن صورت نمی‌گیرد. امام خمینی علم بدون عمل، بغض عدل و حب ظلم، نفاق، عصبیت و... را نیز از موانع تربیت معنوی و سیر و سلوک الهی می‌شمارند.

نتیجه

معنویت در شعاع اندیشه و اشراق یا بینش و گرایش امام خمینی از اصالت و اهمیت بنیادین و زیرساختی برخوردار است و در سیر تکامل همه جانبه انسان نقش کلیدی دارد. معنویت از نظرگاه ایشان ریشه در عالم غیب و باطن هستی داشته و بر مدار فطرت استوار است. معنویت دارای مبانی مختلفی است که به برخی از آنها از دیدگاه امام اشاراتی شده است که عبارت‌اند از: ۱. مبنای انسان شناختی ۲. مبنای هستی‌شناختی ۳. مبنای معرفت‌شناختی و... امام معنویت را در همه ارکان و ابعاد رشد و تکامل فردی - اجتماعی بر اساس ساحت‌های وجودی انسان مورد پذیرش و بحث قرار دادند. معنویت با مادیت، روحانیت با جسمانیت، ملکوت با ملک در اندیشه امام آمیخته است و تفکیک آنها از هم نادرست و ناکارآمد است.

معنویت اسلامی

اسلام از آنجا که دینی الهی است، هدف اقصای‌اش تربیت معنوی انسان است. ایمان به خداوند، زنده بودن دل به یاد خدا و خضوع و خشوع در برابر عظمت الهی مؤلفه‌های حیات معنوی انسان است. تربیت اسلامی این ارزش‌های معنوی را در انسان محقق می‌سازد و حیات طیبه را به ارمغان می‌آورد، تا از مواهب و نعمات الهی بهره‌مند می‌شود. دوری از بدگمانی، بدگویی و بددلی و در یک کلام، تربیت اخلاقی جزء اساسی این فضائل انسانی است.

منابع

1. رودگر، محمد جواد، مقاله «نظام معنویت اسلامی»، منظومه فکری امام خمینی
2. حاج سید جوادی، سید فرید، مقاله «اسلام‌شناسی»، منظومه فکری آیت‌الله العظمی خامنه‌ای ج۲
3. مظاهری‌سیف، حمید رضا، مقاله «نظام معنویت اسلامی»، منظومه فکری آیت‌الله العظمی خامنه‌ای ج۲