غریم

این یک مقالهٔ خرد است. می‌توانید با گسترش آن به امامت‌پدیا کمک کنید.

این مدخل مرتبط با مباحث پیرامون امام مهدی(ع) است. "امام مهدی" از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود:

در این باره، تعداد بسیاری از پرسش‌های عمومی و مصداقی مرتبط، وجود دارند که در مدخل امام مهدی (پرسش) قابل دسترسی خواهند بود.

مقدمه

این واژه در کتاب‌‏های لغت، هم به معنای طلبکار آمده است و هم به معنای بدهکار^[۱]. در روایات فراوانی آن را یکی از القاب حضرت مهدی(ع)‏ یاد کرده‏‌اند. بیشتر به نظر می‏‌رسد مقصود، معنای نخست آن باشد. این لقب نیز، از روی تقیه بوده که هرگاه شیعیان می‏‌خواستند مالی نزد آن حضرت یا وکیلان ایشان بفرستند، یا وصیت کنند و یا از جانب آن حضرت مطالبه کنند، این لقب را به کار می‏‌بردند.
شیخ مفید به این نکته تصریح کرده، می‏‌نویسد: "کلمه غریم، رمزی بود بین شیعه که وقتی حضرت مهدی(ع)‏ را از روی تقیه یاد می‌‏کردند، از آن‏ استفاده می‏‌نمودند"^[۲].
بنابراین استفاده از این لقب، بیشتر در ارتباطات مالی شیعیان با حضرت مهدی(ع)- آن هم در طول غیبت صغرا- بوده است^[۳].
محمد بن صالح گوید: " وقتی پدرم از دنیا رفت و امر به من رسید، حواله‌‏هایی نزد پدرم بود که نشان می‏داد، مربوط به اموال غریم است"^[۴]^[۵].

"غریم" علمای رجال تصریح کرده‌اند که از القاب خاصه آن حضرت است. "غریم" هم به‌معنای طلبکار است و هم بدهکار، ولی در این‌جا به‌معنای اول از روی تقیه بوده است. هرگاه شیعیان می‌خواستند مالی را نزد آن حضرت یا وکلایش بفرستند یا وصیت کنند، حضرت را می‌خواندند و ایشان از بیشتر صاحبان کشاورزی، تجارت و صنعت طلبکار بود. شیخ مفید می‌گوید: این رمزی بود که شیعه در قدیم، آن را میان خود می‌شناختند و خطاب کردن غریم به آن حضرت، برای تقیه بوده است^[۶]^[۷].

با کلیک بر فلش ↑ به محل متن مرتبط با این پانویس منتقل می‌شوید: