سیصد و سیزده

نسخه‌ای که می‌بینید نسخه‌ای قدیمی از صفحه‌است که توسط Jaafari (بحث | مشارکت‌ها) در تاریخ ‏۹ ژوئن ۲۰۱۹، ساعت ۱۳:۰۵ ویرایش شده است. این نسخه ممکن است تفاوت‌های عمده‌ای با نسخهٔ فعلی بدارد.

این مدخل مرتبط با مباحث پیرامون امام مهدی(ع) است. "امام مهدی" از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود:
در این باره، تعداد بسیاری از پرسش‌های عمومی و مصداقی مرتبط، وجود دارند که در مدخل امام مهدی (پرسش) قابل دسترسی خواهند بود.

مقدمه

  • در روایات فراوانی گفته شده است: "شمار یاران خاص حضرت مهدی(ع)‏ ۳۱۳ تن است"[۱]. این عدد نیز مانند بسیاری از اعداد دیگر، دارای رمز و رازهایی است که بر ما پنهان و پوشیده است. با توجه به روایاتی که این عدد در آن‏ها به کار رفته است، می‌‏توان به موارد ذیل اشاره کرد:
  1. یاران حضرت طالوت؛ امام باقر(ع) ذیل آیه شریفه‏ ﴿إِنَّ اللَّهَ مُبْتَلِيكُم بِنَهَرٍ فَمَن شَرِبَ مِنْهُ فَلَيْسَ مِنِّي وَمَن لَّمْ يَطْعَمْهُ فَإِنَّهُ مِنِّي [۲] فرمود: همه کسانی که آزمایش شدند تخلف کردند و تنها موفقین از این آزمایش ۳۱۳ تن بودند[۳].
  2. پیامبران مرسل؛ امام جواد(ع) در نوشته‏‌ای به عبد العظیم حسنی مرقوم فرمود: خداوند سبحانه و تعالی، ۱۲۴ هزار پیامبر فرستاد که پیامبران مرسل از ایشان، ۳۱۳ تن بودند[۴]
  3. یاران پیامبر(ص) در جنگ بدر؛ نظر مشهور آن است که یاران پیامبر(ص) در جنگ بدر، ۳۱۳ تن بوده‌‏اند[۵].
  4. یاران خاص مهدی(ع) هنگام ظهور.

سیصد و سیزده در موعودنامه

پرسش‌های وابسته

جستارهای وابسته

منابع

پانویس

 با کلیک بر فلش ↑ به محل متن مرتبط با این پانویس منتقل می‌شوید:  

  1. حاکم نیشابوری، المستدرک علی الصحیحین، ج ۴، ص ۵۵۴؛ سیوطی، عقد الدرر، ص ۵۹
  2. خداوند شما را به (آب) جویباری می‌آزماید، هر که از آن بنوشد از من نیست و هر که نخورد با من است؛ سوره بقره، آیه:۲۴۹ .
  3. محمد بن یعقوب کلینی، الکافی، ج ۸، ص ۳۱۶، ح ۴۹۸
  4. محمد باقر مجلسی، بحار الانوار، ج ۱۳، ص ۴۰۵
  5. محمد باقر مجلسی، بحار الانوار، ج ۵۲، ص ۳۰۳، ۳۰۶، ۳۰۷، ۳۰۹، ۳۲۳ و ۳۳۴
  6. نعمانی، الغیبة، ص ۳۱۵
  7. شیخ صدوق، کمال الدین و تمام النعمة، ج ۲، باب ۵۸، ح ۱۶
  8. سلیمیان، خدامراد، فرهنگ‌نامه مهدویت، ص:۲۶۵ - ۲۶۶.
  9. امام مهدی (ع) از ولادت تا ظهور، سید محمد کاظم قزوینی، ص ۵۸۶.
  10. الزام الناصب، ص ۱۹۹.
  11. همان، ص ۲۲۶.
  12. تونه‌ای، مجتبی، موعودنامه، ص:۴۱۹.