غریم

از امامت‌پدیا، دانشنامهٔ امامت و ولایت

نسخه‌ای که می‌بینید نسخه‌ای قدیمی از صفحه‌است که توسط Heydari (بحث | مشارکت‌ها) در تاریخ ‏۱۱ ژوئن ۲۰۱۹، ساعت ۰۸:۱۵ ویرایش شده است. این نسخه ممکن است تفاوت‌های عمده‌ای با نسخهٔ فعلی بدارد.

متن این جستار آزمایشی است؛ امید می رود در آینده نه چندان دور آماده شود. برای اطلاع از جزئیات بیشتر به بانک جامع پرسش و پاسخ مهدویت مراجعه کنید.


مقدمه

  • این واژه در کتاب‌‏های لغت، هم به معنای طلبکار آمده است و هم به معنای بدهکار[۱]. در روایات فراوانی آن را یکی از القاب حضرت مهدی(ع)‏ یاد کرده‏‌اند. بیشتر به نظر می‏‌رسد مقصود، معنای نخست آن باشد. این لقب نیز، از روی تقیه بوده که هرگاه شیعیان می‏‌خواستند مالی نزد آن حضرت یا وکیلان ایشان بفرستند، یا وصیت کنند و یا از جانب آن حضرت مطالبه کنند، این لقب را به کار می‏‌بردند.
  • شیخ مفید به این نکته تصریح کرده، می‏‌نویسد: "کلمه غریم، رمزی بود بین شیعه که وقتی حضرت مهدی(ع)‏ را از روی تقیه یاد می‌‏کردند، از آن‏ استفاده می‏‌نمودند"[۲].
  • بنابراین استفاده از این لقب، بیشتر در ارتباطات مالی شیعیان با حضرت مهدی(ع)- آن هم در طول غیبت صغرا- بوده است[۳].
  • محمد بن صالح گوید: " وقتی پدرم از دنیا رفت و امر به من رسید، حواله‌‏هایی نزد پدرم بود که نشان می‏داد، مربوط به اموال غریم است"[۴][۵].

غریم در موعودنامه

پرسش‌های وابسته

پرسمان القاب امام مهدی (نمایه)

جستارهای وابسته

منابع

پانویس

 با کلیک بر فلش ↑ به محل متن مرتبط با این پانویس منتقل می‌شوید:  

  1. طریحی، مجمع البحرین، ج ۶، ص ۱۲۵؛ ابن منظور، لسان العرب، ج ۱۲، ص ۴۳۶
  2. شیخ مفید، الارشاد، ص ۳۵۴
  3. شیخ صدوق، کمال الدین و تمام النعمة، ج ۲، باب ۴۵، ح ۵
  4. محمد بن یعقوب کلینی، الکافی، ج ۱، ص ۵۲۱، ح ۱۵
  5. سلیمیان، خدامراد، فرهنگ‌نامه مهدویت، ص: ۳۱۳ - ۳۱۴.
  6. نجم الثاقب، باب دوم.
  7. تونه‌ای، مجتبی، موعودنامه، ص۵۱۷.