غریم

متن این جستار آزمایشی است؛ امید می رود در آینده نه چندان دور آماده شود. برای اطلاع از جزئیات بیشتر به بانک جامع پرسش و پاسخ مهدویت مراجعه کنید.

مقدمه

این واژه در کتاب‌‏های لغت، هم به معنای طلبکار آمده است و هم به معنای بدهکار^[۱]. در روایات فراوانی آن را یکی از القاب حضرت مهدی(ع)‏ یاد کرده‏‌اند. بیشتر به نظر می‏‌رسد مقصود، معنای نخست آن باشد. این لقب نیز، از روی تقیه بوده که هرگاه شیعیان می‏‌خواستند مالی نزد آن حضرت یا وکیلان ایشان بفرستند، یا وصیت کنند و یا از جانب آن حضرت مطالبه کنند، این لقب را به کار می‏‌بردند.
شیخ مفید به این نکته تصریح کرده، می‏‌نویسد: "کلمه غریم، رمزی بود بین شیعه که وقتی حضرت مهدی(ع)‏ را از روی تقیه یاد می‌‏کردند، از آن‏ استفاده می‏‌نمودند"^[۲].
بنابراین استفاده از این لقب، بیشتر در ارتباطات مالی شیعیان با حضرت مهدی(ع)- آن هم در طول غیبت صغرا- بوده است^[۳].
محمد بن صالح گوید: " وقتی پدرم از دنیا رفت و امر به من رسید، حواله‌‏هایی نزد پدرم بود که نشان می‏داد، مربوط به اموال غریم است"^[۴]^[۵].

"غریم" علمای رجال تصریح کرده‌اند که از القاب خاصه آن حضرت است. "غریم" هم به‌معنای طلبکار است و هم بدهکار، ولی در این‌جا به‌معنای اول از روی تقیه بوده است. هرگاه شیعیان می‌خواستند مالی را نزد آن حضرت یا وکلایش بفرستند یا وصیت کنند، حضرت را می‌خواندند و ایشان از بیشتر صاحبان کشاورزی، تجارت و صنعت طلبکار بود. شیخ مفید می‌گوید: این رمزی بود که شیعه در قدیم، آن را میان خود می‌شناختند و خطاب کردن غریم به آن حضرت، برای تقیه بوده است^[۶]^[۷].

با کلیک بر فلش ↑ به محل متن مرتبط با این پانویس منتقل می‌شوید: