البیعة لله

مقدمه

شعار پرچم مهدی(ع) هنگام ظهور
از برخی روایات اسلامی - اعم از شیعه و اهل سنت- استفاده می‏شود که شعار پرچم پرافتخار حضرت مهدی(ع) هنگام ظهور، جمله "البیعة للّه" است. شیخ صدوق روایت کرده است: "همانا بر پرچم مهدی(ع) البیعة للّه است"^[۱]
همچنین در برخی روایات دیگر گفته شده است: البیعة للّه ندایی است که از سوی جبرئیل امین به گوش جهانیان می‌‏رسد. *شیخ مفید از امام صادق(ع) نقل کرده است: "جبرئیل، از کنار دست راست او ندا سرمی‌‏دهد: البیعة للّه پس در آن هنگام، پیروان او از اقصی نقاط گیتی به سوی او می‌‏شتابند، تا این‏که با آن حضرت بیعت کنند. پس خداوند سبحانه و تعالی به وسیله او زمین را پر از عدل ‏وداد می‌‏سازد؛ آن‏سان که پر از ظلم و جور شده است"^[۲]^[۳].

البیعة لله در موعودنامه

یعنى بیعت مخصوص خداست. این شعار پرچم قیام حضرت مهدى (ع) است^[۴]. حضرت علی (ع) مى‌فرماید: "براى ما اهل بیت پرچمى است که هرکس بر آن پیشى گیرد دزدیده مى‌شود. هرکس از آن عقب بماند هلاک مى‌گردد و هرکس از آن پیروى کند به آن مى‌پیوندد، روى آن پرچم نوشته مى‌شود: "الْبَيْعَةُ لِلَّهِ"^[۵]. البته آورده‌اند که هنگام ظهور حضرت، بانگ جبرئیل در فضا طنین‌انداز مى‌شود که جهانیان را به بیعت آن حضرت دعوت مى‌کند و مى‌فرماید: "الْبَيْعَةُ لِلَّهِ"^[۶]^[۷].

پرسش های وابسته

جستارهای وابسته

منابع

پانویس

↑ " أَنَّهُ‏ يَكُونُ‏ فِي‏ رَايَةِ الْمَهْدِيِ‏ (ع) الْبَيْعَةُ لِلَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ‏‏‏‏‏‏"، شیخ صدوق، کمال الدین و تمام النعمة، ج۲، ص ۶۵۴، ح ۲۲؛ علی بن عبد الکریم نیلی نجفی، منتخب الانوار المضئیة، ص ۱۷۸؛ علی بن یوسف حلی، العدد القویة، ص ۶۶؛ نعیم بن حماد المروزی، الفتن، ص ۲۲۰؛ قندوزی، ینابیع المودة، ج ۳، ص ۲۶۷
↑ " جَبْرَئِيلُ (ع) عَنْ يَدِهِ الْيُمْنَى يُنَادِي‏ الْبَيْعَةَ لِلَّهِ‏ فَتَصِيرُ إِلَيْهِ‏ شِيعَتُهُ‏ مِنْ أَطْرَافِ الْأَرْضِ تُطْوَى لَهُمْ طَيّاً حَتَّى يُبَايِعُوهُ فَيَمْلَأُ اللَّهُ بِهِ الْأَرْضَ عَدْلًا كَمَا مُلِئَتْ ظُلْماً وَ جَوْراً‏‏‏‏‏‏"، شیخ مفید، الارشاد، ج ۲، ص ۳۷۹؛ طبری، دلائل الامامة، ص ۲۵۰؛ شیخ طوسی، کتاب الغیبة، ص ۴۵۳؛ فتال نیشابوری، روضة الواعظین، ص ۲۶۲
↑ سلیمیان، خدامراد، فرهنگ‌نامه مهدویت، ص۱۲۹ - ۱۳۰.
↑ بحار الانوار، ج ۵۲، ص ۲۹۰
↑ بحار الانوار، ج ۵۲، ص ۲۹۰.
↑ روزگار رهایى، ج ۲، ص ۱۰۶۹
↑ تونه‌ای، مجتبی، موعودنامه، ص۱۱۶

[1] " أَنَّهُ‏ يَكُونُ‏ فِي‏ رَايَةِ الْمَهْدِيِ‏ (ع) الْبَيْعَةُ لِلَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ‏‏‏‏‏‏"، شیخ صدوق، کمال الدین و تمام النعمة، ج۲، ص ۶۵۴، ح ۲۲؛ علی بن عبد الکریم نیلی نجفی، منتخب الانوار المضئیة، ص ۱۷۸؛ علی بن یوسف حلی، العدد القویة، ص ۶۶؛ نعیم بن حماد المروزی، الفتن، ص ۲۲۰؛ قندوزی، ینابیع المودة، ج ۳، ص ۲۶۷

[2] " جَبْرَئِيلُ (ع) عَنْ يَدِهِ الْيُمْنَى يُنَادِي‏ الْبَيْعَةَ لِلَّهِ‏ فَتَصِيرُ إِلَيْهِ‏ شِيعَتُهُ‏ مِنْ أَطْرَافِ الْأَرْضِ تُطْوَى لَهُمْ طَيّاً حَتَّى يُبَايِعُوهُ فَيَمْلَأُ اللَّهُ بِهِ الْأَرْضَ عَدْلًا كَمَا مُلِئَتْ ظُلْماً وَ جَوْراً‏‏‏‏‏‏"، شیخ مفید، الارشاد، ج ۲، ص ۳۷۹؛ طبری، دلائل الامامة، ص ۲۵۰؛ شیخ طوسی، کتاب الغیبة، ص ۴۵۳؛ فتال نیشابوری، روضة الواعظین، ص ۲۶۲

[3] سلیمیان، خدامراد، فرهنگ‌نامه مهدویت، ص۱۲۹ - ۱۳۰.

[4] بحار الانوار، ج ۵۲، ص ۲۹۰

[5] بحار الانوار، ج ۵۲، ص ۲۹۰.

[6] روزگار رهایى، ج ۲، ص ۱۰۶۹

[7] تونه‌ای، مجتبی، موعودنامه، ص۱۱۶

[۱]

[۲]

[۳]

[۴]

[۵]

[۶]

[۷]