کوه رضوی در معارف مهدویت

کوه رضوی در موعودنامه

نخستین کوه از کوه‌های "تهامه" در یک منزلی "ینبع" و هفت منزلی مدینه است. در برخی روایات، از آن به‌عنوان محل زندگی حضرت مهدی (ع) نام برده شده است. راوی می‌گوید: با امام صادق (ع) از مدینه خارج شدیم، به روحا (اطراف مدینه) که رسیدیم، حضرت نگاهش را به کوهی دوخت و مدت زمانی ادامه داد. و فرمود: این کوه "رَضْوی" نام دارد. خوب پناهگاهی است برای خائف امام زمان در غیبت صغری و کبری^[۱]. صاحب مراصد الاطلاع می‌نویسد: "رَضْوی، کوهی است میان مکه و مدینه، در نزدیکی ینبع، دارای آب فراوان و درختان زیاد کیسانیه می‌پندارند که محمد حنفیه، در آن‌جا زنده و مقیم است"^[۲].
در دعای ندبه هم می‌خوانیم که: "أَيُّ أَرْضٍ تُقِلُّكَ أَوْ ثَرَى أَ بِرَضْوَى أَمْ غَيْرِهَا..."^[۳].
در احادیث فراوانی از "رَضْوی" یاد شده است از جمله، پیامبر (ص) فرمود: "رَضْوی، خدای از آن خشنود است" و نیز فرمود: "رَضْوی از کوه‌های بهشت است". امام زین العابدین (ع)، در ضمن حدیثی طولانی از آمدن جبرئیل امین در آستانه ظهور به محضر آن حضرت سخن گفته، در پایان می‌فرماید: "... آن‌گاه اسبی را که براق نامیده می‌شود به حضور ایشان می‌آورد. قائم بر آن سوار می‌شود، سپس به سوی کوه رَضْوی حرکت می‌کند"^[۴]. امام صادق (ع) نیز از گرد آمدن ارواح مؤمنان در گلستان "رَضْوی" سخن می‌گوید: "... پس روح مؤمن در گلستان رَضْوی با آل محمد (ع) دیدار می‌کند... تا روزی که قائم اهل بیت قیام کند..." ^[۵]^[۶].

کوه رضوی در فرهنگنامه آخرالزمان

رَضوی کوهی است که بین مکه و مدینه قرار گرفته است. در دعای شریف ندبه از این کوه به عنوان محل اقامت حضرت مهدی(ع) یاد شده است. «لَيْتَ شِعْرِي... أَيُّ أَرْضٍ تُقِلُّكَ أَوْ ثَرَى أَ بِرَضْوَى أَمْ غَيْرِهَا أَمْ ذِي طُوًى»؛ (کاش می‌‌دانستم که در کدامین سرزمین اقامت داری، آیا در رضوی هستی یا جای دیگر یا در ذی‌طوی به سر می‌‌بری). این کوه به همراه منطقه ذی‌طوی یکی از مکان‌هایی است که قطعاً حضرت در آنها آمد و شد دارد. عبدالأعلی می‌‌گوید: با امام صادق(ع) به مسافرت رفتیم، زمانی که به منطقه "روحا" رسیدیم. امام(ع) به کوهی که در آن ناحیه بود نظر انداخت و فرمود: این کوه را ببین، نام آن رضوی است. این کوه از کوه‌های فارس بود، اما چون ما را دوست داشت خداوند آن را به سوی ما منتقل نمود. در این کوه هر میوه خوش مزه‌ای وجود دارد و برای کسی که (از کینه دشمنان و دسیسه آنان) می‌‌ترسد (یعنی حضرت مهدی(ع)) پناهگاه خوبی است. صاحب الامر(ع) در این کوه دو غیبت خواهد داشت که یکی کوتاه و دیگری طولانی خواهد بود (که به غیبت صغری و غیبت کبری مشهور است)^[۷].

جستارهای وابسته

منابع

پانویس

↑ غیبة طوسی ص ۱۶۲.
↑ مراصد الاطلاع علی اسماء الامکنه و البقاع، ج ۲، ص ۶۲۰.
↑ مفاتیح الجنان، دعای ندبه.
↑ بحار الانوار، ج ۵۲، ص ۳۰۶.
↑ بحار الانوار، ج ۵۳، ص ۹۷.
↑ مجتبی تونه‌ای، موعودنامه، ص۳۶۴.
↑ حیدرزاده، عباس، فرهنگنامه آخرالزمان، ص ۳۱۷.

[1] غیبة طوسی ص ۱۶۲.

[2] مراصد الاطلاع علی اسماء الامکنه و البقاع، ج ۲، ص ۶۲۰.

[3] مفاتیح الجنان، دعای ندبه.

[4] بحار الانوار، ج ۵۲، ص ۳۰۶.

[5] بحار الانوار، ج ۵۳، ص ۹۷.

[6] مجتبی تونه‌ای، موعودنامه، ص۳۶۴.

[7] حیدرزاده، عباس، فرهنگنامه آخرالزمان، ص ۳۱۷.

[۱]

[۲]

[۳]

[۴]

[۵]

[۶]

[۷]