جنگ در قرآن: تفاوت میان نسخه‌ها

قبل از پایان [[جنگ]] و حصول [[پیروزی]] کامل نباید از [[دشمن]] [[اسیر]] گرفت: «ما کانَ لِنَبِیٍّ اَن یَکونَ لَهُ اَسری حَتّی یُثخِنَ فِی الاَرضِ». ([[انفال]] / ۸، ۶۷) برخی [[مفسران]] مراد از «[[اثخان]]» را کشتن افراد بسیاری از دشمن <ref>روح المعانی، ج ۱۰، ص۳۳؛ التحریر والتنویر، ج ۹، ص۱۶۱.</ref> و برخی دیگر استقرار [[حکومت اسلامی]] <ref>المیزان، ج ۹، ص۱۳۴.</ref> و شماری دیگر، استقرار در عرصه [[نبرد]] و [[پیروز]] شدن بر دشمن <ref>الفرقان، ج ۱۲، ص۲۹۲؛ التحریر والتنویر، ج ۹، ص۱۶۱؛ نمونه، ج ۷، ص۲۴۳ - ۲۴۴.</ref> دانسته‌اند. اسیرگیری زودهنگام از [[دشمنان]]، پیش از [[تسلط]] کامل بر آنان توان نیروهای خودی را کاهش داده، ممکن است موجب [[شکست]] شود. <ref>نمونه، ج ۷، ص۲۴۳ - ۲۴۴.</ref>

=== [[تشویق]] و [[تنبیه]] جنگجویان===

===[[پرهیز]] از [[تفرقه]] در [[جنگ]]===

از دیگر عوامل [[پیروزی بر دشمن]] از نگاه [[قرآن کریم]] [[اتحاد]] جنگجویان است که در [[آیه]] {{متن قرآن|إِنَّ عِدَّةَ الشُّهُورِ عِنْدَ اللَّهِ اثْنَا عَشَرَ شَهْرًا فِي كِتَابِ اللَّهِ يَوْمَ خَلَقَ السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضَ مِنْهَا أَرْبَعَةٌ حُرُمٌ ذَلِكَ الدِّينُ الْقَيِّمُ فَلَا تَظْلِمُوا فِيهِنَّ أَنْفُسَكُمْ وَقَاتِلُوا الْمُشْرِكِينَ كَافَّةً كَمَا يُقَاتِلُونَكُمْ كَافَّةً وَاعْلَمُوا أَنَّ اللَّهَ مَعَ الْمُتَّقِينَ}}<ref>«بی‌گمان شمار ماه‌ها نزد خداوند در کتاب وی روزی که آسمان‌ها و زمین را آفرید دوازده ماه است؛ از آنها چهار ماه، حرام است، این است آیین استوار، در آنها به خود ستم روا ندارید و همگی با مشرکان جنگ کنید چنان که آنان همگی با شما جنگ می‌کنند و بدانید که خداوند با پرهیزگاران است» سوره توبه، آیه ۳۶.</ref> [[مسلمانان]] به آن فرا خوانده شده‌اند<ref>جامع البیان، ج ۱۰، ص۱۶۶؛ مجمع البیان، ج ۵، ص۵۱.</ref>. [[اختلاف]] و [[نزاع]] جنگجویان با یکدیگر سبب از میان رفتن [[شوکت]] و [[قدرت]] آنان و حتی موجب [[شکست]] می‌شود،<ref>جامع البیان، ج ۱۰، ص۲۰؛ مجمع البیان، ج ۴، ص۴۷۶.</ref> چنان که شکست [[لشکر اسلام]] در [[احد]] از همین عامل ناشی شد: {{متن قرآن|وَلَقَدْ صَدَقَكُمُ اللَّهُ وَعْدَهُ إِذْ تَحُسُّونَهُمْ بِإِذْنِهِ حَتَّى إِذَا فَشِلْتُمْ وَتَنَازَعْتُمْ فِي الْأَمْرِ وَعَصَيْتُمْ مِنْ بَعْدِ مَا أَرَاكُمْ مَا تُحِبُّونَ مِنْكُمْ مَنْ يُرِيدُ الدُّنْيَا وَمِنْكُمْ مَنْ يُرِيدُ الْآخِرَةَ ثُمَّ صَرَفَكُمْ عَنْهُمْ لِيَبْتَلِيَكُمْ وَلَقَدْ عَفَا عَنْكُمْ وَاللَّهُ ذُو فَضْلٍ عَلَى الْمُؤْمِنِينَ}}<ref>«و به راستی خداوند به وعده خود وفا کرد که (در جنگ احد) به اذن وی آنان را از میان برداشتید؛ تا اینکه سست شدید و در کار (خود) به کشمکش افتادید و پس از آنکه آنچه را دوست می‌داشتید به شما نمایاند سرکشی کردید؛ برخی از شما این جهان را و برخی جهان واپسین را می‌خواستید؛ سپس شما را از (دنبال کردن) آنان روگردان کرد تا بیازمایدتان؛ و از شما در گذشت و خداوند به مؤمنان بخشش دارد» سوره آل عمران، آیه ۱۵۲.</ref> آیه درباره [[اختلاف]] تیراندازان در جنگ احد نازل شد که پس از شکست اولیه [[مشرکان]]، درباره [[لزوم]] باقی ماندن در محل [[مأموریت]] با یکدیگر به اختلاف برخاستند و بخشی از آنان مکان یادشده را ترک کردند که به شکست مسلمانان انجامید. <ref>الصافی، ج ۱، ص۳۹۲؛ تفسیر بیضاوی، ج ۲، ص۱۰۳.</ref>