دعای افتتاح

مقدمه

از دعاهای مشهور شب‏‌های ماه رمضان، "دعای افتتاح" است. این دعا به وسیله ابو جعفر محمد بن عثمان بن سعید عمری، نایب خاص حضرت مهدی(ع)‏ صادر شده است؛ چنان‏که علامه مجلسی گفته است: "به سند معتبر از حضرت صاحب الامر(ع) نقل شده است که به شیعیان نوشتند: در هر شب ماه رمضان این دعا را بخوانید که دعای این ماه را ملائکه می‌‏شنوند و برای صاحبش استغفار می‏‌کنند ...." ^[۱]
نام این دعای شریف از جمله اوّل آن " اللَّهُمَ‏ إِنِّي‏ أَفْتَتِحُ‏ الثَّنَاءَ بِحَمْدِكَ‏ ‏‏‏"^[۲] گرفته شده است. مضامین بلند خداشناسی و ستایش و ثنای الهی و برشمردن صفات خداوند سبحانه و تعالی- به ویژه مهربانی کامل و بی‏‌نظیر هنگام عفو و گذشت، و شدّت کیفر و عقوبت‏ هنگام حساب‏رسی و نقمت - و بعضی از علل تأخیر استجابت دعا و بیان مهم‏ترین نعمت‌‏های الهی، سرآغاز این دعای شریف است. سپس درود و صلوات مخصوص بر پیامبر و آل او (ع) با ذکر نام و القاب ایشان، آن‏گاه دعا برای قیام حضرت قائم(ع) و اظهار اشتیاق برای برقراری دولت کریمه‌‏ای که اسلام و اهل اسلام در آن، عزت یابند و نفاق و منافقان، خوار و زبون گردند و ما از داعیان آن دولت باشیم که دیگران را به اطاعت الهی فراخوانیم و به راه خداوند سبحانه و تعالی راهبری کنیم. پایان دعا شکوه‏‌ای به درگاه خداوند سبحانه و تعالی است از فقدان پیامبر(ص) و غیبت امام(ع) و بسیاری دشمن، و کمی تعداد و فتنه‌‏های شدید، و پس از آن فتح و گشایش از او درخواست می‌‏شود^[۳].

دعای افتتاح در موعودنامه

دعایی است که حضرت مهدی (ع) آن را به "محمد بن عثمان" -دومین نائب خاص- تعلیم داده و او منتشر نموده است. علامه مجلسی در زاد المعاد می‌آورد: امام زمان (ع) آن را برای شیعیان نوشته است که هرشب ماه رمضان بخوانند. فرشتگان می‌شنوند و برای خواننده آن استغفار می‌کنند. در این دعای شریف به ویژگی‌های حکومت حضرت به‌عنوان دولت کریمه اشاراتی شده است^[۴]^[۵].

پرسش مستقیم

امام مهدی چه دعاهایی را تعلیم داده‌اند؟ (پرسش)

جستارهای وابسته

منابع

پانویس

↑ ر. ک: محمد باقر مجلسی، بحار الانوار، ج ۲۴، ص ۱۶۶.
↑ شیخ طوسی، التهذیب، ج ۳، ص ۱۰۸؛ سید بن طاووس، الاقبال، ص ۵۸؛ کفعمی، البلد الامین، ص ۱۹۳؛ همو، المصباح، ص ۵۷۸.
↑ سلیمیان، خدامراد، فرهنگ‌نامه مهدویت، ص۲۲۷ - ۲۲۸.
↑ سیره چهارده معصوم، محمدی اشتهاردی، پاورقی ص ۹۷۴.
↑ تونه‌ای، مجتبی، موعودنامه، ص۳۲۶.

[1] ر. ک: محمد باقر مجلسی، بحار الانوار، ج ۲۴، ص ۱۶۶.

[2] شیخ طوسی، التهذیب، ج ۳، ص ۱۰۸؛ سید بن طاووس، الاقبال، ص ۵۸؛ کفعمی، البلد الامین، ص ۱۹۳؛ همو، المصباح، ص ۵۷۸.

[3] سلیمیان، خدامراد، فرهنگ‌نامه مهدویت، ص۲۲۷ - ۲۲۸.

[4] سیره چهارده معصوم، محمدی اشتهاردی، پاورقی ص ۹۷۴.

[5] تونه‌ای، مجتبی، موعودنامه، ص۳۲۶.

[۱]

[۲]

[۳]

[۴]

[۵]