شاهدان ولادت امام مهدی

این یک مقالهٔ خرد است. می‌توانید با گسترش آن به امامت‌پدیا کمک کنید.

این مدخل مرتبط با مباحث پیرامون امام مهدی(ع) است. "امام مهدی" از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود:

امام مهدی در قرآن | امام مهدی در حدیث | امام مهدی در کلام اسلامی

در این باره، تعداد بسیاری از پرسش‌های عمومی و مصداقی مرتبط، وجود دارند که در مدخل امام مهدی (پرسش) قابل دسترسی خواهند بود.

مقدمه

شیعه، برای اثبات ولادت حضرت مهدی(ع)‏، ادله فراوانی اقامه کرده است؛ از جمله آن‏ها گواهی افرادی است که در سخنان خود به حضور هنگام ولادت آن حضرت اشاره کرده‏‌اند: امام حسن عسکری(ع) در روایات فراوانی، به ولادت فرزند خود اشاره فرموده است^[۱].
نیز حکیمه دختر امام جواد و عمه امام حسن عسکری(ع)،- از زنان والا مقام نزد امامان(ع) و کسی که به دستور امام عسکری(ع)، در شب ولادت حضرت مهدی(ع)‏ حضور داشت - روایات ولادت حضرت مهدی(ع) را نقل کرده است^[۲].
همچنین نسیم و ماریه دو تن از خدمتگزاران خانه امام عسکری(ع) از کسانی هستند که در شب ولادت، حضور داشته‏‌اند. ایشان گویند: چون‏ صاحب الزّمان به دنیا آمد، دو زانو بر زمین نهاد و دو انگشت اشاره را به طرف آسمان بلند کرد. آن‏گاه عطسه کرد و فرمود: " الْحَمْدُ لِلَّهِ‏ رَبِ‏ الْعالَمِينَ‏ وَ صَلَّى‏ اللَّهُ‏ عَلَى‏ مُحَمَّدٍ وَ آلِهِ‏ وَ سَلَّم‏‏‏‏"^[۳] ک: راوندی، الخرائج و الجرایح، ج ۱۰، ص ۴۵۷، ح ۲</ref>. ستمکاران پنداشته‏‌اند که حجّت خدا از میان رفته است.
اگر برای ما اذن در کلام بود، شک زایل می‌‏شد^[۴].

جستارهای وابسته

منابع

سلیمیان، خدامراد، فرهنگ‌نامه مهدویت.

پانویس

با کلیک بر فلش ↑ به محل متن مرتبط با این پانویس منتقل می‌شوید:

↑ ر. ک: محمد بن یعقوب کلینی، الکافی، ج ۱، ص ۳۳۲، ح ۱۲؛ شیخ طوسی، کتاب الغیبة، ص ۲۳۴، ح ۲۰۳؛ شیخ صدوق، کمال الدین و تمام النعمة، ج ۲، ص ۵۲۴، ح ۴، ص ۴۳۱، ح ۸
↑ شیخ صدوق، کمال الدین و تمام النعمة، ج ۲، باب ۴۲، ح ۱؛ همچنین ر. ک: شیخ طوسی، کتاب الغیبة، ص ۲۳۸؛ اربلی، کشف الغمة، ج ۲، ص ۴۴۹
↑ شیخ طوسی، کتاب الغیبة، ص ۲۴۴، ح ۲۱۱؛ شیخ صدوق، کمال الدین و تمام النعمة، ج ۲، باب ۴۲، ح ۵؛ همچنین ر
↑ سلیمیان، خدامراد،فرهنگ‌نامه مهدویت، ص:۲۶۷ - ۲۶۸.

[1] ر. ک: محمد بن یعقوب کلینی، الکافی، ج ۱، ص ۳۳۲، ح ۱۲؛ شیخ طوسی، کتاب الغیبة، ص ۲۳۴، ح ۲۰۳؛ شیخ صدوق، کمال الدین و تمام النعمة، ج ۲، ص ۵۲۴، ح ۴، ص ۴۳۱، ح ۸

[2] شیخ صدوق، کمال الدین و تمام النعمة، ج ۲، باب ۴۲، ح ۱؛ همچنین ر. ک: شیخ طوسی، کتاب الغیبة، ص ۲۳۸؛ اربلی، کشف الغمة، ج ۲، ص ۴۴۹

[3] شیخ طوسی، کتاب الغیبة، ص ۲۴۴، ح ۲۱۱؛ شیخ صدوق، کمال الدین و تمام النعمة، ج ۲، باب ۴۲، ح ۵؛ همچنین ر

[4] سلیمیان، خدامراد،فرهنگ‌نامه مهدویت، ص:۲۶۷ - ۲۶۸.

[۱]

[۲]

[۳]

[۴]