محمدیه

متن این جستار آزمایشی است؛ امید می رود در آینده نه چندان دور آماده شود. برای اطلاع از جزئیات بیشتر به بانک جامع پرسش و پاسخ مهدویت مراجعه کنید.

مقدمه

محمدیه طرفداران امامت محمد بن علی بن محمد بن علی بن موسی الرضا(ع) و یکی از گروه‌‏هایی بودند که در مهدویت دچار انحراف شدند.
وی، از سادات جلیل القدر علوی بود که زمان حیات پدرش درگذشت.
قبرش امروز نزدیکی بلد در دو فرسنگی سامرا و زیارتگاه است و سید محمد خوانده می‌‏شود. گویند: محمد نه پسر داشت که چهار تن از ایشان به خوی و سلماس در آذربایجان مسافرت کرده و کشته شدند. پنج تن دیگر نیز به شهر لار رفتند و آن‏جا به قتل رسیدند.
طرفداران امامت او گفتند: وی نمرده و زنده است؛ زیرا پدرش او را به امامت نامزد کرد و یاران را به امامت وی پس از خود آگاه ساخت. چون نسبت دروغ بر امام جایز نیست و نیز نتوان گفت که بدا رخ داده، پس او جانشین پدر است. اگرچه در دیده و چشم مردمان نمودار گشت که او در گذشت؛ ولی او نمرده است و پدرش علی بن محمد از ترس مردم که ممکن بود به وی گزندی رسانند، او را ناپدید و غایب ساخت و او مهدی قائم است^[۱]^[۲].

آنان طرفداران امامت محمد بن علی بن محمد بن علی بن موسی الرضا (ع) بودند. وی از سادات جلیل القدر علوی بود که در زمان حیات پدرش، درگذشت و قبرش (امام‌زاده سید محمد) امروز در نزدیکی "بلد" در دو فرسنگی سامرا و زیارتگاه است. گویند: محمد را نه پسر بود که چهار تن ایشان به خوی و سلماس در آذربایجان مسافرت کرده و کشته شدند و پنج تن دیگر به لار رفته و در آنجا به قتل رسیدند. طرفداران امامت او گفتند: وی نمرده و زنده است؛ زیرا پدرش او را به امامت نامزد کرد و یارانش را به امامت وی پس از خود آگاه ساخت. از آنجایی که نسبت دروغ بر امام جایز نیست و نیز نمی‌توان گفت که بدا رخ داده، پس او جانشین پدر است. البته در دیده و چشم مردمان نمودار گشت که او درگذشت؛ ولی او نمرده است و پدرش علی بن محمد از ترس مردم او را غایب ساخت و او مهدی قائم است^[۵]^[۶].

با کلیک بر فلش ↑ به محل متن مرتبط با این پانویس منتقل می‌شوید:

↑ ر.ک: نوبختی، فرق الشیعه، ص ۱۰۰ و ۱۰۱؛ محمد جواد مشکور، فرهنگ فرق اسلامی، ص ۳۹۴
↑ سلیمیان، خدامراد، فرهنگ‌نامه مهدویت، ص ۳۸۶ - ۳۸۷.
↑ خاندان نوبختی، ص ۲۶۳؛ معارف و معاریف، ج ۹، ص ۲۱۵.
↑ تونه‌ای، مجتبی، موعودنامه، ص۶۲۵.
↑ کتاب الغیبة، ص ۳۹۴.
↑ سلیمیان، خدامراد، درسنامه مهدویت، ج‌۱، ص۱۱۲.