خسف سفیانی

مقدمه

یکی از نشانه‌‌های حتمی ظهور، خسف سرزمین بیداء است.^[۱] واژه خسف به معنای فرو رفتن و پنهان شدن است^[۲] بیداء در لغت به معنای دشت هموار، پهناور و خالی از سکنه و آب و علف است^[۳].^[۴] و نام سرزمینی است بین مکه و مدینه^[۵].^[۶] بیداء را ذات الجیش هم می‌گویند.^[۷] بر اساس فرمایش امام صادق (ع) در مسیر مکه به مدینه نماز در سه مکان مکروه است: ذات الجیش، ذات السلاسل و وادی ضَجنان^[۸]. وادی ضجنان معروف است و درگیری‌هایی در آن جا وجود داشته است. هر سه وادی محل خسف دجال است؛ و مکروه بودن نماز در این مکان‌ها، یا بدان لحاظ است که این سه مکان محل نزولِ غضب و انتقام الهی هستند و یا ممکن است به لشکر دجال کاری نداشته و عده دیگری در این مکان‌ها فرو روند.^[۹]
منطقه بیداء و ذات الجیش دو خسف دارد؛ یکی: خسف سفیانی و دیگری: خسف دجال.

خسف سفیانی

منظور از خسف سفیانی این است، پس از آنکه سپاه سفیانی به قصد ترور امام مهدی عازم مکه می‌شود، میانه راه و در منطقه بیداء، منادی آسمانی ندا داده و به زمین، دستور فرو بلعیدن لشکر سفیانی را می‌دهد. این لشکر در زمین فرو می‌رود و به جز دو یا سه نفر کسی از آنها زنده نمی‌ماند.^[۱۰] و این در زمان ظهور یا قبل از ظهور قائم(ع) است.^[۱۱] این رخداد حادثه‌ای اعجازآمیز است که با ارادۀ خداوندی و دخالت نیروهای غیبی انجام می‌پذیرد.^[۱۲]

پرسش مستقیم

جستارهای وابسته

پانویس

↑ ر.ک. مهدی‌پور، علی اکبر، در آستانه ظهور، ص؟؟؟؛ تونه‌ای، مجتبی، موعودنامه، ص ۲۹۸؛ سلیمیان، خدامراد، درسنامه مهدویت، ج۳، ص ۱۳۰
↑ ر.ک. سلیمیان، خدامراد، فرهنگنامه مهدویت، ص۲۱۱ ـ ۲۱۲؛ تونه‌ای، مجتبی، موعودنامه، ص ۲۹۸
↑ ابن منظور، لسان العرب، ج ۱، ص ۵۴۸
↑ ر.ک. مهدی‌پور، علی اکبر، در آستانه ظهور، ص؟؟؟
↑ ابن منظور، لسان العرب، ماده خسف و بیداء
↑ ر.ک. سلیمیان، خدامراد، فرهنگنامه مهدویت، ص۲۱۱ ـ ۲۱۲؛ تونه‌ای، مجتبی، موعودنامه، ص ۲۹۸
↑ ر.ک. طبسی، نجم‌الدین، سفیانی، ص۱۰۹ـ۱۱۱
↑ کلینی، محمد بن یعقوب، کافی، ج 3، ص 389: «الصَّلَاةُ تُكْرَهُ فِي‏ ثَلَاثَةِ مَوَاطِنَ مِنَ الطَّرِيقِ الْبَيْدَاءِ وَ هِيَ ذَاتُ الْجَيْشِ وَ ذَاتِ الصَّلَاصِلِ وَ ضَجْنَان‏»
↑ ر.ک. طبسی، نجم‌الدین، سفیانی، ص۱۰۹ـ۱۱۱
↑ ر.ک. آیتی، نصرت الله، تأملی در نشانه‌های حتمی ظهور، ص۲۱۱ ـ ۲۱۳
↑ ر.ک. طبسی، نجم‌الدین، سفیانی، ص۱۰۹ـ۱۱۱
↑ ر.ک. آیتی، نصرت الله، تأملی در نشانه‌های حتمی ظهور، ص۲۱۱ ـ ۲۱۳

[1] ر.ک. مهدی‌پور، علی اکبر، در آستانه ظهور، ص؟؟؟؛ تونه‌ای، مجتبی، موعودنامه، ص ۲۹۸؛ سلیمیان، خدامراد، درسنامه مهدویت، ج۳، ص ۱۳۰

[2] ر.ک. سلیمیان، خدامراد، فرهنگنامه مهدویت، ص۲۱۱ ـ ۲۱۲؛ تونه‌ای، مجتبی، موعودنامه، ص ۲۹۸

[3] ابن منظور، لسان العرب، ج ۱، ص ۵۴۸

[4] ر.ک. مهدی‌پور، علی اکبر، در آستانه ظهور، ص؟؟؟

[5] ابن منظور، لسان العرب، ماده خسف و بیداء

[6] ر.ک. سلیمیان، خدامراد، فرهنگنامه مهدویت، ص۲۱۱ ـ ۲۱۲؛ تونه‌ای، مجتبی، موعودنامه، ص ۲۹۸

[7] ر.ک. طبسی، نجم‌الدین، سفیانی، ص۱۰۹ـ۱۱۱

[8] کلینی، محمد بن یعقوب، کافی، ج 3، ص 389: «الصَّلَاةُ تُكْرَهُ فِي‏ ثَلَاثَةِ مَوَاطِنَ مِنَ الطَّرِيقِ الْبَيْدَاءِ وَ هِيَ ذَاتُ الْجَيْشِ وَ ذَاتِ الصَّلَاصِلِ وَ ضَجْنَان‏»

[9] ر.ک. طبسی، نجم‌الدین، سفیانی، ص۱۰۹ـ۱۱۱

[10] ر.ک. آیتی، نصرت الله، تأملی در نشانه‌های حتمی ظهور، ص۲۱۱ ـ ۲۱۳

[11] ر.ک. طبسی، نجم‌الدین، سفیانی، ص۱۰۹ـ۱۱۱

[12] ر.ک. آیتی، نصرت الله، تأملی در نشانه‌های حتمی ظهور، ص۲۱۱ ـ ۲۱۳

[۱]

[۲]

[۳]

[۴]

[۵]

[۶]

[۷]

[۸]

[۹]

[۱۰]

[۱۱]

[۱۲]