مسلم بن عقیل در تاریخ اسلامی: تفاوت میان نسخه‌ها

| عنوان مدخل  = مسلم بن عقیل

| مداخل مرتبط = [[مسلم بن عقیل در تاریخ اسلامی]]

 

'''مسلم بن عقیل'''، پسر عموی [[امام حسین]] {{ع}} بود. [[امام حسین]] {{ع}} در پاسخ به دعوت‌نامه‌های مکرّر [[شیعیان]] و سران [[کوفه]]، نامه‌ای خطاب به آنان نوشت و مسلم را به‌عنوان [[فرد]] مورد [[اطمینان]] خود به آنان معرفی کرد. ایشان در [[کوفه]] تلاش وسیعی برای [[دعوت]] [[مردم]] برای بیعت با امام انجام داد و حدود ۱۸ هزار نفر با او [[بیعت]] کردند. در ایام فعالیت مسلم، [[ابن زیاد]] به [[ولایت]] [[کوفه]] [[منصوب]] گشت. [[ابن زیاد]] به کمک جاسوسان محلّ اختفای او را پیدا کرد. مسلم بن عقیل مجبور شد [[قیام]] خویش را پیش از موعد علنی کند و قصر ابن زیاد به محاصره در آمد.

[[مسلم بن عقیل]]، فرزند [[برادر]] [[امیرالمؤمنین]] {{ع}} و پسر عموی بزرگوار [[امام حسین]] {{ع}} و مادرش به نام «علیّه»، [[کنیز]] بود که [[عقیل]] وی را در [[شام]] خریداری کرد و از او مسلم این فرزند برومند و با [[فضیلت]] را به [[دنیا]] آورد<ref>ابن [[ابی الحدید]] در [[شرح نهج البلاغه]]، ج۱۱، ص۲۵۱، از مدائنی داستانی را نقل کرده که چون مناسب این ترجمه دیدیم با نقل آن توجه شما را بدان جلب می‌‌کنیم، در یکی از روزها [[معاویة بن ابوسفیان]]، به عقیل که در شام بر او مهمان بود گفت، آیا حاجتی داری تا برآورده کنم؟ عقیل گفت، می‌‌خواهم یک کنیزی بخرم که به کمتر از [[چهل]] هزار [[درهم]] نمی‌فروشند. (این مبلغ در آن [[زمان]] برای خرید یک کنیز خیلی زیاد بوده و قهرا آن کنیز دارای مزایایی بوده که چنین قیمت گزافی داشته است). [[معاویه]] گفت، آخر تو که [[نابینا]] شده‌ای، دیگر تو را چه [[حاجت]] به چنین کنیزی است؟ تو را کنیزی پنجاه درهمی کفایت می‌کند. عقیل گفت، می‌‌خواهم کنیزم قیمتی باشد تا پسری به دنیا آورد که هرگاه او را [[خشمگین]] کردی، با [[شمشیر]] گردنت را بزند. معاویه چون با [[تندی]] عقیل روبرو شد فورا گفت، ای عقیل، دلگیر مشو، خواستم با تو مزاحی بکنم؛ آنگاه [[دستور]] داد آن کنیز را برایش خریدند. مسلم بن عقیل از همین کنیز متولد شده است وی هنگامی که هیجده ساله شد، نزد معاویه رفت و گفت، زمینی در [[مدینه]] دارم که قیمت آن صد هزار درهم است، می‌‌خواهم آن را به شما بفروشم، وی سخن مسلم را پذیرفت و [[پول]] آن را پرداخت کرد و به [[والی مدینه]] نوشت که [[زمین]] را تحویل بگیرد. وقتی این خبر به [[امام حسین]] {{ع}} رسید، نامه‌ای برای معاویه نوشت که، «[[جوانی]] از ما تو را فریفته و زمینی را که [[ملک]] ما بوده و برای وی نبوده، به تو فروخته است، پس آنچه به وی داده‌ای، بگیر و [[زمین]] را به ما برگردان». [[معاویه]]، مسلم را خواست و [[نامه]] [[حضرت حسین]] {{ع}} را برایش خواند و به او گفت، چیزی که [[مالک]] نبودی به ما فروخته‌ای باید پول‌های ما را بازگردانی! (آیا مسلم عمداً این کار را انجام داد و ملکی که برای او نبوده فروخته یا اشتباهی رخ داده بوده، در [[تاریخ]] چیزی در این باره نیامده است.) مسلم در برابر درخواست معاویه او را [[تهدید]] کرد و گفت، به جز گردن زدنت با [[شمشیر]] چاره‌ای نیست! هرگز امکان ندارد پول‌ها را برگردانم.

معاویه وقتی این سخن را از مسلم شنید، خندید و در حالی که پایش را بر زمین می‌‌کوبید، گفت: {{عربی|يا بُنيَّ، هذا وَ اللَّهِ، كَلامٌ قالَهُ لي أَبوكَ حِينَ‏ ابتعتُ‏ لَهُ‏ أُمَّكَ‏}}، «پسرم به [[خدا]] [[سوگند]]، این همان سخنی است که پدرت [[عقیل]] وقتی مادر تو را برایش خریداری کردم به من گفت». سپس نامه‌ای به [[امام حسین]] {{ع}} نوشت که من زمین شما را برگرداندم، و پولی را که مسلم گرفته بود به خودش واگذار کردم. شرح حال عقیل و [[اعتقاد]] و [[ایمان]] او به [[برادر]] بزرگوارش [[امیرالمؤمنین]] {{ع}} و نیز [[انگیزه]] او در [[ملاقات]] با معاویه و این ملاقات در چه زمانی بوده، به [[اصحاب امام علی]] {{ع}} اثر دیگر مؤلف، ج۲، ترجمه [[عقیل بن ابی طالب]] مراجعه نمایید.</ref>.

مسلم پس از آنکه به سن [[ازدواج]] رسید با [[رقیه دختر امیرالمؤمنین]] {{ع}} [[ازدواج]] کرد و از او دو پسر به نام‌های «[[عبدالله بن مسلم بن عقیل|عبدالله]]» و «[[علی بن مسلم بن عقیل|علی]]» به [[دنیا]] آورد، و بعد از [[وفات]] رقیه با دختر دیگر امیرالمؤمنین {{ع}} به نام «[[ام کلثوم صغری]]» ازدواج کرد و از او دختری به نام [[حمیده]] آورد. و یک پسر هم به نام «[[محمد بن مسلم بن عقیل|محمد]]» از کنیزی که داشت به دنیا آورد، و طبق برخی از [[تواریخ]]، دو پسر دیگر هم داشته که جمعاً پنج پسر برای مسلم ذکر شده که دو پسر آن به نام عبدالله و محمد در [[کربلا]] در رکاب [[امام]] {{ع}} به [[شهادت]] رسیدند و دو پسر هم معروف به [[طفلان مسلم]] هستند که در [[کوفه]] بعد از [[واقعه کربلا]] به دست [[حارث]] [[شهید]] شدند و از [[سرنوشت]] پسر پنجم مسلم هیچ اطلاعی در [[تاریخ]] نیست<ref>[[سید اصغر ناظم‌زاده|ناظم‌زاده، سید اصغر]]، [[اصحاب امام حسین - ناظم‌زاده (کتاب)|اصحاب امام حسین]]، ص۲۵۴-۲۵۶.</ref>.

هنگامی که [[معاویه]] در سال ۶۰ه‍.ق به [[هلاکت]] رسید فرزندش [[یزید]] که [[مسند خلافت]] و [[حکومت]] نشست، بلافاصله، به تمام [[فرمانداران]] و [[استانداران]] بلاد، [[دستور]] داد تا از [[مردم]] برای او [[بیعت]] بگیرند، در این میان [[امام حسین]] {{ع}} از بیعت با یزید خودداری کرد و شبانه دست [[زن]] و [[فرزندان]] و برخی از [[باران]] و بستگان خود را گرفت و از [[مدینه]] خارج شد و به جانب [[مکه]] حرم امن الهی حرکت کرد و چون این خبر به [[شیعیان]] [[کوفه]] رسید، بر آن شدند که از [[اطاعت]] یزید با تمامی مخاطراتی که دارد [[سرپیچی]] کنند و از [[حسین بن علی]] {{ع}} برای [[رهبری جامعه اسلامی]] به کوفه [[دعوت]] به عمل آورند.

برای رسیدن به این منظور، ابتدا جمعی از بزرگان و [[شخصیت‌های کوفه]] در [[منزل]] [[سلیمان بن صرد خزاعی]]<ref>سلیمان بن صرد اگر چه موفق نشد در کربلا امام {{ع}} را یاری کند چون بعد از شهادت مسلم بن عقیل احتمالاً زندانی شد و یا متواری و مخفی بود، ولی بعد از واقعه کربلا نهضت توابین را پایه‌گذاری کرد و در عین الورده در جنگ با ابن زیاد به شهادت رسید.</ref> که از [[صحابه رسول خدا]] {{صل}} و از [[یاران باوفای امیرالمؤمنین]] {{ع}} بود، گرد آمدند و پس از [[مذاکره]] و [[مشورت]] و [[دوراندیشی]] در این امر مهم، بر آن شدند که برای [[حضرت حسین]] {{ع}} [[نامه]] نوشته و از ایشان برای تشریف فرمایی به کوفه دعوت رسمی به عمل آورند.

در اولین نامه<ref>ابن صباغ مالکی در الفصول المهمه، ص۱۸۲ می‌‌نویسد، در مرحله اول، یک صد نامه فرستادند.</ref>، ضمن اعلام [[وفاداری]] و از [[جان]] گذشتگی در [[حمایت]] از آن حضرت افراد سرشناسی چون [[سلیمان بن صرد خزاعی]]، [[مسیب بن نجبه]]، [[رفاعة بن شداد بجلی]]، [[حبیب بن مظاهر اسدی]] و جمعی دیگر از بزرگان و نامداران [[کوفه]] و سران [[قبایل]] آن را [[امضا]] کردند و به [[عبدالله بن مسمع همدانی]]<ref>عبدالله بن مسمع در کربلا حضور نیافت به دلیل مخفی بودن از دست عمال ابن زیاد ولی در نهضت توابین شرکت کرد.</ref> و [[عبدالله بن وال]]<ref>عبدالله بن وال از اشراف و از فقها و عباد کوفه بود و در نهضت توابین شرکت کرد و در عین الورده به شهادت رسید.</ref> دادند تا هر چه زودتر [[نامه]] را در [[مکه]] به محضر [[امام حسین]] {{ع}} تحویل نمایند.

هنوز دو روز از ارسال نامه‌ها نگذشته بود که [[شیعیان کوفه]]، نامه‌های دیگری مبنی بر [[دعوت]] از [[امام حسین]] {{ع}} و اعلام [[وفاداری]] به آن حضرت و اظهار [[نفرت]] از [[خاندان]] [[بنی امیه]] توسط [[قیس بن مسهر صیداوی]]<ref>قیس بن مسهر صیداوی در زمره کسانی است که قبل از عاشورا توسط ایادی ابن زیاد دستگیر و در کوفه به شهادت رسید و شرح حال او را در همین اثر ملاحظه نمایید.</ref> و [[عبدالرحمن بن عبدالله کُدَر أرحبی]]<ref>عبدالرحمن بن عبدالله ارحبی نیز از شهدای کربلاست. در همین اثر شرح حال او را ملاحظه نمایید.</ref> و [[عمارة بن عبد سلولی]]<ref>در تاریخ نامی از عمارة بن سلولی نیامده، مگر در مورد فوق، و نیز طبق نقل طبری، ج۵، ص۳۶۳، وقتی ابن زیاد می‌‌خواست به عیادت هانی بن عروه بیاید، عماره به هانی پیشنهاد داد که عبیدالله را به قتل برساند، اما هانی پیشنهاد را نپذیرفت.</ref>، برای [[امام]] {{ع}} فرستادند و پس از دو روز دیگر در نوبت سوم نامه‌های دیگری به وسیله [[هانی بن هانی سبیعی]]<ref>هانی بن هانی سبیعی در نهضت توابین شرکت داشت و در عین الورده به شهادت رسید.</ref> و [[سعید بن عبدالله حنفی]]<ref>سعید بن عبدالله حنفی از شهدای کربلاست.</ref> برای [[امام]] {{ع}} ارسال داشتند. به نقل [[سید بن طاووس]]، تعداد نامه‌های ارسالی جمعاً به [[دوازده]] هزار [[نامه]] بالغ گردید<ref>الملهوف، ص۱۰۸.</ref>.

در میان این افراد که نامه برای امام {{ع}} فرستادند شخصیت‌های زیادی علاوه بر آن افرادی که نام برده شد، افراد سرشناس و شاخص و صاحب نامی چون [[مسلم بن عوسجه]]، [[شبث بن ربعی]]، [[حجّار بن ابجر]]، [[یزید بن حارث بن رُویم]]، [[عروة بن قیس]]، [[عمرو بن حجاج زبیدی]]، [[محمد بن عمرو تیمی]] را می‌‌توان نام برد<ref>ر. ک: ارشاد مفید، ج۲ ص۳۸؛ تاریخ طبری، ج۵، ص۳۵۳.</ref> که برخی از ایشان در رکاب [[امام حسین]] {{ع}} به [[شهادت]] رسیدند و برخی در [[نهضت توابین]] پس از [[واقعه کربلا]] قرار گرفتند و به شهادت رسیدند و یا به [[وظیفه]] [[ایمانی]] خود عمل کردند، و مع الاسف جمعی از همین افراد که نامه به امام {{ع}} نوشتند، به خاطر مطامع مادی و [[ظواهر]] [[فریبنده]] [[دنیا]] از امام حسین {{ع}} [[دست]] کشیدند و در زمره [[سپاهیان]] عمرسعد درآمدند و دست به [[گناهان]] بسیار بزرگ زدند، مثل [[عمرو بن حجاج]]، زبیدی، [[شبث بن ربعی]]، [[حجار بن أبجر]]، [[عروة بن قیس]]، [[یزید بن حارث بن رویم]].

[[نامه‌ها]] پی در پی به دست [[ابا عبدالله الحسین]] {{ع}} در [[مکه]] می‌‌رسید اما حضرت {{ع}} با [[دوراندیشی]] و [[تفکر]] در [[اجابت]] آنان، از دادن پاسخ به آنها خودداری می‌‌کرد تا اینکه در آخرین مرحله که مجموع نامه‌ها به دوازده هزار رسید، حضرت دیگر [[تصمیم]] گرفت تا نامه‌های [[مردم کوفه]] را پاسخ دهد. حضرت با رعایت جانب [[احتیاط]] نامه‌ای که برای مردم کوفه نوشت، نامی از کسی به میان نیاوردند، بلکه خطاب به [[جماعت]] [[مؤمنان]] و [[مسلمانان]]، تا [[جان]] کسی در خطر نیفتد و سبب [[اختلاف]] و [[تفرقه]] میان بزرگان [[کوفه]] نیز نشود و خلاصه آن [[نامه]] این بود: «{{متن قرآن|بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِيمِ}}<ref>«به نام خداوند بخشنده بخشاینده» سوره فاتحه، آیه ۱.</ref>، از [[حسین بن علی]] به جمعی از مسلمانان و مؤمنان کوفه، اما بعد، همانا آخرین پیک شما [[هانی]] و [[سعید]]، نامه‌های شما را آوردند و از محتوای آن [[آگاه]] شدم و اینکه نوشته بودید، ما [[امام]] و [[رهبری]] نداریم به سوی ما بشتاب... من پسر عمویم از [[اهل]] بیتم [[مسلم بن عقیل]] که مورد [[وثوق]] و [[اطمینان]] من است را به سوی شما فرستادم، اگر او برای من بنویسد که طبقه اهل [[فضل]] و [[خردمند]] از شما نوشته‌های شما و اظهارات فرستادگان شما را [[تأیید]] می‌‌کنند به زودی به سوی شما حرکت خواهم کرد ان شاء الله<ref>{{متن حدیث|بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمنِ الرَّحِيمِ‏ مِنَ الْحُسَيْنِ بْنِ عَلِيٍّ إِلَى الْمَلَإِ مِنَ الْمُسْلِمِينَ وَ الْمُؤْمِنِينَ أَمَّا بَعْدُ فَإِنَّ هَانِياً وَ سَعِيداً قَدِمَا عَلَيَّ بِكُتُبِكُمْ وَ كَانَا آخِرَ مَنْ‏ قَدِمَ‏ عَلَيَّ مِنْ‏ رُسُلِكُمْ‏ وَ...}}</ref>.

و در پایانِ نامه [[شخصیت]] امامی که باید بر مسلمانان [[حاکم]] شود چنین ترسیم فرمودند: «به جان خودم [[سوگند]] که امام، کسی نیست مگر آنکه به [[کتاب خدا]] [[حکم]] کند و [[عدل]] وداد برپا دارد و [[دین حق]] را پذیرفته و جان خود را [[وقف]] در [[رضای خدا]] کند»<ref>{{متن حدیث|فَلَعَمْرِي مَا اَلْإِمَامُ إِلاَّ اَلْحَاكِمُ بِالْكِتَابِ اَلْقَائِمُ بِالْقِسْطِ اَلدَّائِنُ بِدِينِ اَلْحَقِّ اَلْحَابِسُ نَفْسَهُ عَلَى ذَلِكَ لِلَّهِ وَ اَلسَّلاَمُ}}؛ ارشاد مفید، ج۲، ص۳۸؛ بحار الانوار، ج۴۴، ص۳۳۴؛ نفس المهموم، ص۸۱؛ با کمی تفاوت در عبارت نامه: تاریخ طبری، ج۵، ص۳۵۳.</ref>؛ امام {{ع}} با این بیان شیوا و رسا، از یک سو [[رهبر]] مسلمانان را در قامت کسی معرفی کردند که دارای چنین اوصافی باشد که به کتاب خدا عمل کند، [[عدل و داد]] پیشه سازد و [[دین خدا]] را بپذیرد و خود را وقف در رضای خدا کند و از سوی دیگر حکومت‌های [[طاغوت]] از جمله [[یزید بن معاویه]] را [[صالح]] و [[شایسته]] این [[مقام]] ندانسته و [[کوفیان]] را از [[بیعت]] با او برحذر داشتند<ref>[[سید اصغر ناظم‌زاده|ناظم‌زاده، سید اصغر]]، [[اصحاب امام حسین - ناظم‌زاده (کتاب)|اصحاب امام حسین]]، ص۲۵۶-۲۶۰.</ref>.

پس از آنکه [[امام]] {{ع}} [[تصمیم]] گرفت به نامه‌های [[مردم کوفه]] پاسخ دهد و برای [[رهبری امت اسلامی]] به آن دیار تشریف ببرد، به [[خانه خدا]] رفت و بین [[رکن و مقام]] دو رکعت [[نماز]] خواند و از [[خدای متعال]] [[طلب]] خیر نمود سپس پسر عم خود [[مسلم بن عقیل]] را احضار فرمود و او را از [[دعوت]] مردم کوفه و اظهارات آنان [[آگاه]] ساخت و پاسخ نامه‌های اهالی کوفه را به دست او داد تا به کوفه حرکت نماید. و [[قیس بن مسهر صیداوی]]، [[عمارة بن عبید سلولی]] و [[عبدالرحمن بن عبدالله ارحبی]] که از کوفه حامل نامه‌های [[مردم]] به [[مکه]] بودند را با او همراه نمود و به هنگام عزیمت مسلم، برنامه‎ای صحیح و حساب شده برای مسلم تنظیم و راه و روش او را بر اساس سه مطلب مهم [[استوار]] نمودند:

# او را به [[تقوای الهی]] سفارش کردند تا از مرز [[تقوا]] خارج نشود.

# به او سفارش کردند کار خود را [[کتمان]] کند و همه کارهایش را محرمانه انجام دهد.

# [[لطف]] و [[ملایمت]] با مردم را از دست ندهد<ref>عبارت امام {{ع}} چنین است: {{متن حدیث|أَمَرَهُ بِتَقْوَى اَللَّهِ وَ كِتْمَانِ أَمْرِهِ وَ اَللُّطْفِ}}</ref>. سپس به او فرمود: «اگر دیدی مردم به [[راستی]] بر سر گفتار خود هستند و [[اطمینان]] کامل به آنها هست [[نامه]] بنویس و مرا از توجه و اقبال آنان با خبر گردان»<ref>{{متن حدیث|فَإِنْ رَأَى اَلنَّاسَ مُجْتَمِعِينَ مُسْتَوْسِقِينَ عَجَّلَ إِلَيْهِ بِذَلِكَ}}؛ ر. ک: تاریخ طبری، ج۵، ص۳۵۴؛ کامل ابن اثیر ج۲، ص۵۳۴؛ ارشاد مفید ج۲، ص۳۹؛ الملهوف، ص۱۰۷؛ بحارالأنوار، ج۴۴، ص۳۵؛ نفس المهموم، ص۸۱؛ ابصارالعین، ص۷۵.</ref>.

مسلم حسب الأمر امام {{ع}} در نیمه [[ماه مبارک رمضان]] ۶۰ه‍.ق پس از [[وداع]] با خانه خدا، با همراهان از مکه به [[مدینه]] آمد و در [[مسجد پیامبر]] نماز گزارد و با افراد خانواده‌اش خداحافظی کرد و با دو نفر از [[طایفه]] [[قیس]] که با راه آشنا بودند به سوی [[کوفه]] حرکت کرد. اما در طول مسیر [[مدینه]] به کوفه راه را گم کردند و آن دو [[راهنما]] از شدت [[تشنگی]] [[ناتوان]] و سرانجام [[جان]] سپردند و مسلم و همراهان از روی نشانه‌هایی که آن دو راهنما قبل از [[وفات]] داده بودند به راه ادامه دادند تا به محلی به نام مضیق که در آنجا آب بود رسیدند و خود را از تشنگی [[نجات]] دادند<ref>تاریخ طبری، ج۵، ص۳۵۴؛ مقتل مقرم، ص۱۴۶.</ref>.<ref>[[سید اصغر ناظم‌زاده|ناظم‌زاده، سید اصغر]]، [[اصحاب امام حسین - ناظم‌زاده (کتاب)|اصحاب امام حسین]]، ص۲۶۰-۲۶۱؛ [[محمد حسین رجبی دوانی|رجبی دوانی، محمد حسین]]، [[کوفه و نقش آن در قرون نخستین اسلامی (کتاب)|کوفه و نقش آن در قرون نخستین اسلامی]] ص۳۳۴.</ref>

== نیمه راه و [[نامه]] مسلم به [[امام]] {{ع}} و پاسخ آن ==

پس از این اتفاق ناگوار و از بین رفتن دو راهنما در بین راه، حضرت مسلم نامه‌ای به امام نوشت و جریان امر و گم شدن و [[سختی]] راه و از بین رفتن دو راهنما از شدت تشنگی را به اطلاع آن حضرت رسانید و از روی [[دلسوزی]] و [[خیرخواهی]] در آن نامه برای امام {{ع}} چنین نوشت: «من در محلی به نام مضیق از {{عربی|"بطن الخَبت"}}<ref>بطن الخبت نام صحرایی است بین مکه و مدینه.</ref> که در کنار آب است اقامت کرده‌ام و چون این [[سفر]] را به فال بد گرفته‌ام، اگر [[صلاح]] می‌دانید مرا معاف بدارید و شخص دیگری را به کوفه به جای من بفرستید!» و نامه را توسط [[قیس بن مسهر صیداوی]] برای حضرت فرستاد. اما حضرت پس از اطلاع از مضمون نامه فوراً در پاسخ مسلم نوشت: اما بعد، از آن می‌‌ترسم که انگیزه‌ای جز [[ترس]] برای [[نوشتن]] نامه و استعفایت نداشته‌ای؟ به سوی همان مأموریتی که به تو دادم حرکت کن و به راه ادامه بده. والسلام<ref>{{متن حدیث|أَمَّا بَعْدُ: فَقَدْ خَشِيتُ أَنْ لاَ يَكُونَ حَمَلَكَ عَلَى اَلْكِتَابِ إِلَيَّ فِي اَلاِسْتِعْفَاءِ مِنَ اَلْوَجْهِ اَلَّذِي وَجَّهْتُكَ لَهُ إِلاَّ اَلْجُبْنُ، فَامْضِ لِوَجْهِكَ اَلَّذِي وَجَّهْتُكَ لَهُ؛ وَ اَلسَّلاَمُ عَلَيْكَ}}</ref>.

مسلم چون نامه امام {{ع}} را قرائت کرد گفت: «من بر خود نمی‌ترسم» و سپس از آنجا حرکت کرد و پس از بیست [[روز]] طی مسیر در روز پنجم [[شوال]] وارد [[شهر کوفه]] شد<ref>ارشاد مفید، ج۲، ص۴۰؛ بحار الانوار، ج۴۴، ص۳۳۵؛ نفس المهموم، ص۸۲؛ تاریخ طبری، ج۵، ص۳۵۵؛ کامل ابن اثیر، ج۲، ص۵۳۴؛ ابصارالعین، ص۷۵؛ اما در مقتل مقرم، ص۱۴۶ می‌‌نویسد: مسلم بن عقیل شخصی را در همان محل اجیر کرد و نامه را برای امام {{ع}} فرستاد.</ref>.<ref>[[سید اصغر ناظم‌زاده|ناظم‌زاده، سید اصغر]]، [[اصحاب امام حسین - ناظم‌زاده (کتاب)|اصحاب امام حسین]]، ص۲۶۱-۲۶۲.</ref>

پس از ورود مسلم به خانه مختار، [[شیعیان کوفه]] در خانه مختار [[اجتماع]] کردند تا از [[نامه]] [[امام]] {{ع}} [[آگاه]] شوند حضرت مسلم، نامه امام {{ع}} را برای حاضرین خواند که شدیداً تحت تأثیر [[پیام]] آن حضرت قرار گرفتند و [[اشک شوق]] ریختند، در همین جمع [[عابس بن شبیب شاکری]] از جا برخاست و با سخنانی گرم و دلنشین و [[امیدوار کننده]] از آمدن مسلم [[حمایت]] کرد و برای [[مبارزه]] با ایادی [[حکومت بنی امیه]] و [[یزید بن معاویه]] تا پای [[جان]] اعلام [[وفاداری]] کرد و پس از او به ترتیب [[حبیب بن مظاهر]] و [[سعید بن عبدالله حنفی]] هر کدام برخاستند و سخنانی مشابه عابس بن شبیب بر زبان جاری کردند<ref>سخنان این بزرگان در جلسه ملاقات با مسلم بن عقیل را در ترجمه خودشان در همین اثر ملاحظه نمایید. و ر. ک: تاریخ طبری، ج۵، ص۳۵۵؛ کامل ابن اثیر، ج۲، ص۵۳۴؛ البدایة والنهایة ابن کثیر، ج۸، ص۱۵۴؛ ارشاد مفید، ج۲، ص۴۲؛ الملهوف، ص۱۰۸؛ بحارالانوار، ج۴۴، ص۳۳۵؛ نفس المهموم، ص۸۳؛ مقتل مقرم، ص۱۰۸؛ ابصارالعین، ص۷۶.</ref>.

پس از سخنان شورانگیز این بزرگان، سایر [[شیعیان]] در پاسخ به ندای [[امام]] {{ع}} به جانب مسلم پیش آمدند و دست [[بیعت]] به ایشان دادند و به نقل [[شیخ مفید]] و دیگر [[مورخان]]، در مجموع هیجده هزار نفر با مسلم بیعت کردند و تا پای [[جان]] اعلام [[وفاداری]] نمودند<ref>ارشاد مفید، ج۳، ص۴۹؛ مروج الذهب، ج۳، ص۶۲۰؛ البدایة والنهایة ابن کثیر، ج۸، ص۱۵۴؛ بحار الأنوار، ج۴۴، ص۳۳۵؛ نفس المهموم، ص۸۳.</ref>.

حضرت مسلم پس از یک ماه و هفت [[روز]] از بیعت [[مردم کوفه]] و بررسی اوضاع و احوال [[شهر]] و تقاضای مکرر [[مردم]] برای تشریف فرمایی امام {{ع}} به آن دیار، در دوازدهم [[ذیقعده]]، یعنی ۲۷ روز قبل از شهادتش در ضمن نامه‌ای به عنوان یک خبر مسرت بخش برای عم بزرگوارش [[امام حسین]] {{ع}} گزارش کرد که: «هیجده هزار نفر با من بیعت کرده‌اند و تقاضا دارند هر چه زودتر به [[کوفه]] حرکت نمایید که مردم [[منتظر]] شمایند»<ref>ارشاد مفید، ج۳، ص۴۹؛ مروج الذهب، ج۳، ص۶۲۰؛ البدایة والنهایة ابن کثیر، ج۸، ص۱۵۴؛ بحار الأنوار، ج۴۴، ص۳۳۵؛ نفس المهموم، ص۸۳.</ref>.

[[نامه]] مسلم را [[عابس بن شبیب]] برای امام {{ع}} به [[مکه]] برد و تحویل حضرت {{ع}} داد. اما با کمال [[تأسف]] و [[اندوه]] این استقبال و گرمی پس از مدتی کوتاه بدرقه‌ای بسیار سرد و ناجوانمردانه داشت و [[کوفیان]] همین که [[احساس]] خطر کردند بلافاصله از گرد مسلم پراکنده شدند مسلم را تنها و بی‌یاور گذاشتند! و آنچه نباید بشود به وقوع پیوست!!<ref>[[سید اصغر ناظم‌زاده|ناظم‌زاده، سید اصغر]]، [[اصحاب امام حسین - ناظم‌زاده (کتاب)|اصحاب امام حسین]]، ص۲۶۲-۲۶۳.</ref>.

برای اطلاع از برخورد [[حکومت]] با ورود مسلم به کوفه، سری به اوضاع [[سیاسی]] و [[حکومتی]] [[شهر کوفه]] می‌زنیم: نعمان بن بشیر<ref>نعمان فرزند بشیر بن سعد خزرجی انصاری و مادرش همره دختر رواحه بود. گفته شده، نعمان اول مولودی است از انصار که پس از ورود پیامبر خدا {{صل}} به مدینه به دنیا آمد، چنانچه عبدالله بن زبیر اول مولودی است از مهاجران، پس از ورود حضرت {{ع}} به مدینه به دنیا آمد. بشیر پدر نعمان اول کسی بود از انصار که در سقیفه بنی ساعده با ابوبکر بیعت کرد و خلافت او را به رسمیت شناخت و پس از او دیگر انصار بیعت کردند و سرانجام بشیر در عین التمر کشته شد. اما نعمان پسر او از شعرای معروف زمان خود بود ولی عثمانی بود و با مردم کوفه که محب اهل بیت بودند عناد و دشمنی داشت و در جنگ صفین او تنها مردی از انصار بود که معاویه را بر ضد علی {{ع}} یاری نمود و با معاویه خیلی دوست و صمیمی بود و سپس با یزید پسر معاویه دوستی عمیقی داشت و تا خلافت مروان بن حکم زنده و ولایت حمص را داشت و بعد به عبدالله بن زبیر ملحق شد و بر ضد مروان قیام کرد اما مردم حمص از او اطاعت نکردند؛ لذا فرار کرد ولی او را تعقیب کردند و دستگیر و به قتل رساندند هلاکت او به سال ۶۵ه‍.ق است. نفس المهموم، ص۸۵. برای آگاهی بیشتر ر. ک: اصحاب امام علی {{ع}} اثر دیگر مؤلف، ج۲.</ref> از طرف [[یزید بن معاویه]] [[والی]] و [[حاکم کوفه]] بود وقتی از ورود [[مسلم بن عقیل]] [[نماینده]] [[حضرت حسین]] {{ع}} و رفت و آمد [[کوفیان]] به نزد او [[آگاه]] شد به [[منبر]] رفت خطاب به [[مردم]] گفت: «ای [[بندگان خدا]]! از [[خدا]] بترسید و [[آشوب]] نکنید و در میان مردم [[فتنه]] و [[تفرقه]] ایجاد ننمایید حرکت مسلم بن عقیل برای [[هدایت]] [[جامعه اسلامی]] از جانب [[امام حسین]] {{ع}} در [[منطق]] [[حاکم کوفه]] [[فتنه]] و عامل [[تفرقه]] معرفی شد و چنین گفت: زیرا این فتنه و تفرقه موجب ریخته شدن [[خون‌ها]] و چپاول أموال آنان خواهد شد، من با کسی که سر [[جنگ]] ندارد نمی‌جنگم، کسی که علیه من [[قیام]] نکند اقدامی بر [[ضد]] او نمی‌کنم، کسی را به [[اتهام]]، بازداشت و گرفتار نمی‌سازم و... ، بعد هم آنها را [[تهدید]] کرد که اگر از [[بیعت]] من سرباز زنید و با من [[دشمنی]] کنید و با [[یزید]] به [[مخالفت]] برخیزید، به [[خدا]] [[سوگند]]، تا زمانی که [[شمشیر]] در دست من است با شما خواهم جنگید هر چند از شما کسی به [[یاری]] من برنخیزد و من امیدوارم که در میان شما تعداد افرادی که [[حق]] را می‌‌شناسد از افرادی که [[گرایش به باطل]] دارند زیادتر باشد».

عبیدالله فرزند «زیاد» است، او و پدرش «زیاد» هر دو افرادی سفاک و [[خون‌ریز]] بودند، آنها به خونخواری اشتهار داشتند، استاد [[شهید مطهری]] می‌‌نویسد: «پسر زیاد از شمشیرش [[خون]] می‌‌چکید، [[پدر]] سفاکش بیست سال قبل<ref>در تاریخ طبری، ج۵، ص۲۵۵؛ کامل ابن اثیر، ج۲، ص۴۸۹؛ «آغاز حکومت زیاد در کوفه را به سال ۵۱ه‍.ق بعد از هلاکت مغیرة بن شعبه می‌داند». بنابراین حکومت زیاد در کوفه نه سال قبل از قیام امام حسین {{ع}} بوده است نه بیست سال، شاید استاد مطهری تخمینی فرموده یا تکیه بر حافظه کرده است. والله العالم، مخفی نماند که زیاد در سال ۴۵ه‍.ق از جانب معاویه به حکومت بصره منصوب شده بود و پس از مرگ مغیره به سال ۵۱ بر کوفه هم حاکم شد. ر. ک: اصحاب امام علی اثر دیگر مؤلف، ج۱؛ تاریخ طبری، ج۵، ص۲۱۶.</ref> آن چنان از [[مردم کوفه]] زهر چشم گرفته و افرادی چون [[حجر بن عدی]] و یارانش را به [[شهادت]] رسانده بود که تا مردم کوفه شنیدند پسر [[زیاد]] [[مأمور]] [[کوفه]] شده است خود به خود از [[ترس]] او به [[خانه‌ها]] خزیدند، چون او و پدرش را می‌‌شناختند که چه افراد خونخواری هستند»<ref>ر. ک: اصحاب امام علی {{ع}}، ج۱، ص۴۸۲.</ref>.

[[ابن زیاد]] به [[خونریزی]] و ‌آدم‌کشی، خود [[اقرار]] و اعتراف داشت لذا وقتی که از [[بصره]] عازم کوفه شد روی [[منبر]] بصره در میان [[مردم]] گفت: از هر کس کاری بر خلاف میل من سر بزند خود او و [[عریف]]<ref>عریف: مفرد عرفاست، مسؤلین شهر را که امور مردم را می‌‌شناسند و گزارش می‌‌کنند، عرفا می‌‌گویند.</ref> و ولی او را می‌کشم تا [[مطیع]] من شود...<ref>{{عربی|"فَوَ الَّذي لا إلهَ غيرُهُ، لَئِن بَلَغَني عن رَجُلٍ مِنكُم خِلافٌ لأقتُلَنَّهُ‏ و عَريفَهُ‏ وَ وَلِيَّهُ..."}}؛ نفس المهموم، ص۹۰؛ و ر. ک: تاریخ طبری، ج۵، ص۳۵۸؛ بحار الأنوار، ج۴۴، ص۳۳۹ و... .</ref>.

همین طور او پس از ورود به کوفه در [[مسجد کوفه]] به منبر رفت خطبه‌ای بسیار مرموزانه که مطیعین را به [[احسان]] و [[تشویق]] مژده داد و [[مخالفین]] را با [[تهدید]] و سپس عرفا و سرشناسان [[شهر کوفه]] را به [[دارالاماره]] فرا خواند و به آنها گفت: هر کس [[فرمان]] مرا [[اطاعت]] نکند با شلاق و [[شمشیر]] جوابش را می‌دهم و سپس گفت: چنانچه کسی در [[دشمنی]] با [[امیرالمؤمنین]] ([[یزید بن معاویه]]) شناخته شود و [[عریف]] و سرشناس محل، او را معرفی نکرده باشد خود عریف را مقابل خانه‌اش به دار آویخته خواهد شد و [[حقوق]] گروه او را قطع می‌‌کنم<ref>ارشاد مفید، ج۲، ص۴۲.</ref>. این مرد سفّاک و خونریز عازم [[کوفه]] شد تا با [[حرکت اصلاحی]] [[امام حسین]] {{ع}} مقابله کند<ref>[[سید اصغر ناظم‌زاده|ناظم‌زاده، سید اصغر]]، [[اصحاب امام حسین - ناظم‌زاده (کتاب)|اصحاب امام حسین]]، ص۲۶۶-۲۶۷.</ref>.

وقتی [[نامه]] یزید بن معاویه به دست ابن زیاد در [[بصره]] رسید و دانست که با [[حفظ حکومت]] بصره به [[حکومت]] کوفه [[منصوب]] شده، فوراً برادرش «[[عثمان بن زیاد]]» را به [[جانشینی]] خود منصوب کرد و خودش به همراه [[مسلم بن عمرو باهلی]] که از طرف [[یزید]] برایش نامه آورده بود و [[شریک بن اعور حارثی]] و [[عبدالله بن حارث بن نوفل]] و پانصد [[مرد]] [[بصری]] به سرعت به سوی کوفه حرکت کرد در بین راه شریک بن اعور که در [[باطن]] از محبین اهل بیت بود در [[همراهی]] با ابن زیاد و کاروان او به کندی حرکت می‌‌کرد تا شاید امام حسین {{ع}} زودتر از او وارد کوفه شود. اما ابن زیاد مصمم بود که زودتر خود را به کوفه رساند لذا به راه ادامه داد و در [[قادسیه]] هم غلامش به نام مهران نیز از ادامه مسیر باز ماند، ابن زیاد او را نیز تنها گذاشت و خود با دیگر همراهان به سرعت وارد کوفه شد.

پسر زیاد هنگام ورود به کوفه [[عمامه]] سیاهی به سر گذاشت و [[لباس]] [[یمانی]] به تن کرد و پارچه‌ای به صورت انداخت تا [[مردم کوفه]] او را نشناسند و آنها که [[منتظر]] قدوم امام حسین {{ع}} بودند [[خیال]] کنند [[حسین]] {{ع}} وارد شده و لذا [[مردم]] به [[اشتباه]] می‌‌پنداشتند او [[حسین بن علی]] {{ع}} است و به او خوش آمد می‌‌گفتند. {{عربی|"وَ قَالُوا مَرْحَباً بِابْنِ رَسُولِ اللَّهِ قَدِمْتَ‏ خَيْرَ مَقْدَمٍ"‏}} و او با این [[نیرنگ]] از میان مردم گذشت و وارد [[دارالاماره]] شد و حتی [[نعمان بن بشیر]] [[گمان]] داشت او حسین بن علی {{ع}} است، اما بعد متوجه شدند که او [[عبیدالله بن زیاد]] از جانب [[یزید بن معاویه]] بوده است<ref>ر. ک: تاریخ طبری، ج۵، ص۳۵۷ - ۳۵۸؛ ارشاد مفید، ج۲، ص۴۳؛ بحار الأنوار، ج۴۴، ص۳۴۰؛ نفس المهموم، ص۹۱؛ مقتل مقرم، ص۱۴۹ و....</ref>.

آری [[ابن زیاد]] این مرد خونخوار و مکّار، با اینکه [[نیروی نظامی]] قابل ملاحظه‌ای نداشت با [[خدعه]] و [[شیطنت]] و [[تهدید]] و [[تطمیع]] آنچنان [[کوفه]] را در برابر [[قدرت]] پوشالی [[یزید]] مرعوب ساخت که توانست در کمترین مدت [[تسلط]] از دست رفته [[حکومت بنی امیه]] را به آنجا برگرداند و تمام نیروی عظیمی که دور مسلم را گرفته بودند به آسانی متلاشی کند<ref>[[سید اصغر ناظم‌زاده|ناظم‌زاده، سید اصغر]]، [[اصحاب امام حسین - ناظم‌زاده (کتاب)|اصحاب امام حسین]]، ص۲۶۸-۲۶۹؛ [[محمد حسین رجبی دوانی|رجبی دوانی، محمد حسین]]، [[کوفه و نقش آن در قرون نخستین اسلامی (کتاب)|کوفه و نقش آن در قرون نخستین اسلامی]] ص۳۳۴.</ref>.

عبیدالله بن زیاد فردای آن [[روز]] که وارد کوفه شد [[دستور]] داد همه مردم در [[مسجد کوفه]] جمع شوند و طی خطبه‌ای تهدیدآمیز و توأم با تطمیع به آنان گفت: «اما بعد، همانا [[امیرالمؤمنین]] یزید بن معاویه [[حکومت]] [[شهر]] شما را به من سپرده تا از [[شهر]] شما و مرز شما [[حفاظت]] کنم و به من دستور داده طبقه [[مظلوم]] و [[محروم]] را [[حمایت]] کنم و به کسانی که گوش بفرمانند و مطیعند [[احسان]] کنم. پس من با کسانی که از [[فرامین]] صادره [[اطاعت]] کنند و [[گوش به فرمان]] باشند مانند پدری [[مهربان]] با او [[رفتار]] می‌‌نمایم و شمشیرم را بر روی کسانی خواهم کشید که سر از [[فرمان]] من بردارند و [[دستور]] مرا اطاعت نکند، پس هر کس باید از عمل خود بترسد و بدانید که من مرد عمل هستم و تنها به گفتارم بسنده نمی‌کنم»<ref>{{عربی|"أَمَّا بَعْدُ فَإِنَّ أَمِيرَ الْمُؤْمِنِينَ وَلَّانِي مِصْرَكُمْ‏ وَ ثَغْرَكُمْ‏ وَ فَيْئَكُمْ وَ أَمَرَنِي بِإِنْصَافِ مَظْلُومِكُمْ وَ إِعْطَاءِ مَحْرُومِكُمْ وَ الْإِحْسَانِ إِلَى سَامِعِكُمْ وَ مُطِيعِكُمْ كَالْوَالِدِ الْبَرِّ وَ سَوْطِي وَ سَيْفِي عَلَى مَنْ تَرَكَ أَمْرِي وَ عَهْدِي فَلْيَتَّقِ كُلُّ امْرِئٍ عَلَى نَفْسِهِ"}}؛ ر. ک: تاریخ طبری، ج۵، ص۳۵۷ - ۳۵۸؛ ارشاد مفید، ج۲، ص۴۳؛ بحار الأنوار، ج۴۴، ص۳۴۰؛ نفس المهموم، ص۹۱؛ مقتل مقرم، ص۱۴۹.</ref>.

[[پیروان]] [[امام]] {{ع}} و [[یاران]] مسلم مخفیانه در خانه هانی به [[ملاقات]] آن جناب می‌‌رفتند و به یکدیگر سفارش می‌‌نمودند که این امر پنهان نگاه داشته شود و نامحرمی جایگاه او با خبر نشود<ref>ر. ک: تاریخ طبری، ج۵، ص۳۵۷ - ۳۵۸؛ ارشاد مفید، ج۲، ص۴۳؛ بحار الأنوار، ج۴۴، ص۳۴۰؛ نفس المهموم، ص۹۱؛ مقتل مقرم، ص۱۴۹.</ref>.<ref>[[سید اصغر ناظم‌زاده|ناظم‌زاده، سید اصغر]]، [[اصحاب امام حسین - ناظم‌زاده (کتاب)|اصحاب امام حسین]]، ص۲۷۰؛ [[محمد حسین رجبی دوانی|رجبی دوانی، محمد حسین]]، [[کوفه و نقش آن در قرون نخستین اسلامی (کتاب)|کوفه و نقش آن در قرون نخستین اسلامی]] ص۳۳۴.</ref>

یکی از شگردهای [[حکام]] [[فاسد]] و [[مستبد]] این است که افرادی را با [[حیله]] و [[تزویر]] می‌‌گمارند تا به سوژه‌های خود به هر قیمتی و با هر وسیله نامشروعی دست یابند، از همین رو [[ابن زیاد]] مبلغ سه هزار [[درهم]] به یکی از [[غلامان]] خود به نام [[معقل]] داد که به او عنوان یک فرد [[غریب]] در جستجوی مخفیگاه مسلم آموخت که همه جا بگوید به قصد کمک به [[مبارزه]] مسلم با [[دشمنان]] او به [[کوفه]] آمده‌ام و می‌‌خواهم مسلم را [[زیارت]] کنم، شاید از این راه مسلم را پیدا کنی!

معقل طبق [[دستور]] ابن زیاد در جستجوی [[مسلم بن عقیل]] برآمد تا آنکه در [[مسجد کوفه]] با [[مسلم بن عوسجه]] آشنا شد و از همین راه توانست به محل خفای مسلم که [[منزل]] [[هانی بن عروه]] بود [[آگاه]] شود و پس از آنکه [[اعتماد]] مسلم بن عوسجه را به دست آورد، همه روزه در [[خانه]] هانی رفت و آمد می‌‌کرد و کسانی که در آنجا با مسلم در ارتباط بودند [[شناسایی]] و هر شب به [[دارالاماره]] می‌‌رفت و خبرها را به ابن زیاد محرمانه گزارش می‌‌کرد<ref>[[سید اصغر ناظم‌زاده|ناظم‌زاده، سید اصغر]]، [[اصحاب امام حسین - ناظم‌زاده (کتاب)|اصحاب امام حسین]]، ص۲۷۰-۲۷۱.</ref>.

[[شریک بن اعور]] یکی از [[شیعیان]] مخلص [[امیرالمؤمنین]] {{ع}} و در [[صفین]] حضرت را [[یاری]] کرده بود<ref>.نفس المهموم، ص۹۵.</ref>، وی از [[بصره]] به همراه ابن زیاد به طرف کوفه آمد اما در بین راه از طی مسیر خودداری می‌‌کرد تا شاید ابن زیاد به [[احترام]] او از سرعت خود بکاهد و [[امام حسین]] {{ع}} قبل از او وارد کوفه شود، اما ابن زیاد به او اعتنایی نکرد و او را واگذارد و با [[شتاب]] به راه ادامه و قبل از آمدن امام حسین {{ع}} وارد کوفه شد، سرانجام شریک هم بعد از زمانی کوتاه وارد کوفه شد اما نزد [[ابن زیاد]] نرفت و در [[خانه]] [[هانی بن عروه]] اقامت گزید، اما [[شریک]]، همواره هانی را به اجرای [[دستورات]] [[مسلم بن عقیل]] سفارش می‌‌نمود، پس از چند روزی که [[شریک بن اعور]] در خانه هانی بود مریض شد، [[عبیدالله بن زیاد]] روی علاقه سوابقی که با شریک داشت [[تصمیم]] گرفت به [[دیدار]] آن [[یار]] همراهش بیاید لذا پیکی فرستاد و خبر داد که ابن زیاد امشب به [[عیادت]] شریک خواهد آمد<ref>طبق نقل طبری ج۵، ص۳۶۳: عبیدالله، دومین باری بود که به منزل هانی می‌‌آمد، اول برای عیادت خود هانی و این بار برای عیادت شریک.</ref>. شریک از مسلم بن عقیل خواست که از این [[فرصت]] استفاده کند و ابن زیاد را به [[قتل]] رساند. اما مسلم حاضر نشد ابن زیاد را این‌گونه به [[هلاکت]] رساند<ref>کامل ابن اثیر، ج۲، ص۵۳۷؛ تاریخ طبری، ج۵، ص۳۶۳؛ مقاتل الطالبین، ص۶۴.</ref>.<ref>[[سید اصغر ناظم‌زاده|ناظم‌زاده، سید اصغر]]، [[اصحاب امام حسین - ناظم‌زاده (کتاب)|اصحاب امام حسین]]، ص۲۷۱-۲۷۲.</ref>

[[شریک]] پس از لحظاتی صدا زد: «برایم آب آورید» علامت داد تا مسلم بیرون آید و کار عبیدالله را تمام کند، اما هر چه لحظه شماری کرد تا مسلم از مخفی گاه بیرون آید و [[ابن زیاد]] را به [[هلاکت]] رساند خبری نشد، شریک این جمله را تکرار کرد اما مسلم نیامد<ref>مقاتل الطالبیین، ص۶۵؛ ر. ک: بحارالأنوار، ج۴۴، ص۳۴۳؛ نفس المهموم، ص۹۶؛ مقتل مقرم، ص۱۵۲.</ref>. در برخی از مدارک آمده، در این موقع شریک سخت برآشفته شد و [[عمامه]] خود را از سر برداشت و بر [[زمین]] نهاد و باز بر سرگذاشت و این کار را تکرار می‌‌کرد تا شاید مسلم بیاید، اما از مسلم خبری نشد، ناگهان با صدای بلند به طوری که مسلم صدای او را بشنود این [[شعر]] را خواند: {{عربی|مَا تَنظُرونَ بِسَلمى أن تُحَيّوها}}<ref>این شعر در تاریخ طبری و کامل ابن اثیر به همین سبک آمده ولی در مقاتل الطالبیین به صورت دو بیت آمده است.</ref> - چه [[قدر]] [[انتظار]] می‌‌بری بر [[سلمی]] - نام [[قبیله]] شریک ۔ اینکه به او [[سلام]] دهی.

عبیدالله که از حرکات شریک شگفت زده شده بود به هانی گفت: گویا پسر عمویت، شریک [[هذیان]] می‌‌گوید؟ هانی گفت: شریک از قبل از [[غروب]] [[خورشید]] تا این [[ساعت]] با خود حرف می‌‌زند و نمی‌داند چه می‌‌گوید؟<ref>تاریخ طبری، ج۵، ص۳۶۰؛ ر. ک: کامل ابن اثیر، ج۲، ص۵۳۷؛ نفس المهموم، ص۹۵؛ مقاتل الطالبیین، ص۶۵؛ مقتل مقرم، ص۱۵۲ و بحار الأنوار، ج۴۴، ص۳۴۳.</ref>

طبق نقل برخی از [[مورخان]] وقتی حرکات غیر مناسب از شریک سر زد، مهران [[غلام]] ابن زیاد متوجه شد که توطئه‌ای در کار است لذا به ابن زیاد اشاره کرد برخیزد و از [[منزل]] هانی خارج شود، عبیدالله فوراً برخاست و از [[منزل]] [[هانی بن عروه]] بیرون رفت<ref>ر. ک: تاریخ طبری، ج۵، ص۳۶۰ و کامل ابن اثیر، ج۲، ص۵۴۸.</ref>.<ref>[[سید اصغر ناظم‌زاده|ناظم‌زاده، سید اصغر]]، [[اصحاب امام حسین - ناظم‌زاده (کتاب)|اصحاب امام حسین]]، ص۲۷۲-۲۷۳.</ref>

# هانی [[کراهت]] داشت که عبیدالله در خانه او کشته شود (و من نخواستم خلاف نظر صاحب خانه عمل کنم).

# [[حدیثی]] از امیرالمؤمنین علی {{ع}} به یادم آمد که از [[رسول خدا]] {{صل}} نقل کرد که فرمود: [[ایمان]] قید و پای بند [[فتک]] و [[قتل]] مخفی است و [[مؤمن]]، مؤمنی را غافل‌گیر نمی‌کند و مخفی نمی‌کشد<ref>{{متن حدیث|إِنَّ‏ الْإِسْلَامَ‏ قَيَّدَ الْفَتْكَ‏ وَ لا يَفْتِكُ مُؤمِنٌ}}.</ref>. هانی گفت: اگر او را کشته بودی، مردی [[فاسق]] و [[فاجر]] و [[کافر]] را کشته بودی نه مردی مؤمن را!<ref>کامل ابن اثیر، ج۲، ص۵۳۸. با کمی تفاوت در نقل حدیث؛ مقاتل الطالبین، ص۶۵؛ بحار الأنوار، ج۴۴، ص۳۴۴ ونفس المهموم، ص۹۶.</ref>.

پس از آنکه [[شریک بن اعور]] از [[دنیا]] رفت [[معقل]] که از طرف ابن زیاد [[مأمور]] شد تا مخفیگاه مسلم بن عقیل و [[شیعیان]] او را [[شناسایی]] کند، با [[ارتباط]] با [[مسلم بن عوسجه]] محل خفای مسلم را شناسایی کرد و به ابن زیاد خبر داد که مسلم بن عقیل در [[خانه]] هانی است و [[منزل]] هانی محل تجمع شیعیان شده است. از این رو، ابن زیاد [[تصمیم]] بر دستگیری هانی گرفت و [[دستور]] داد او را زدند و مجروح کردند و [[زندانی]] نمودند، لکن با دستگیری هانی و ضرب و شتم او [[شهر]] آشفته شد، جمع زیادی از [[قبیله مذحج]] [[قیام]] کردند و [[قصر]] [[دارالاماره]] را محاصره نمودند، چون عبیدالله خود را در خطر دید دستور داد [[شریح قاضی]] با هانی [[ملاقات]] کند و افراد [[قبیله]] هانی را از زنده بودن او [[آگاه]] سازد، [[شریح]] با این که در حالی هانی را ملاقات کرد که [[خون]] از [[محاسن]] سفیدش به خاطر ضرب و [[جرح]] می‌‌ریخت اما [[حقیقت]] را به [[مردم]] نگفت و فقط [[اعلان]] کرد که نگران نباشید هانی زنده است. آن مردم هم به همین خبر اکتفا کردند و متفرق شدند. عبیدالله، در [[فرصت]] مناسبی پس از آنکه مسلم بن عقیل را دستگیر کرد و به [[شهادت]] رسانید، [[هانی بن عروه]] را نیز به قتل رسانید<ref>شرح بیشتر داستان هانی را در ترجمه هانی بن عروه در همین ائر ملاحظه نمایید. و ر. ک: ارشاد مفید، ج۲، ص۴۷؛ تاریخ طبری، ج۵، ص۳۴۶؛ کامل ابن اثیر، ج۲، ص۵۳۸؛ البدایة والنهایة ابن کثیر، ج۸، ص۵۳۸؛ مروج الذهب مسعودی، ج۳، ص۶۷ و...</ref>.<ref>[[سید اصغر ناظم‌زاده|ناظم‌زاده، سید اصغر]]، [[اصحاب امام حسین - ناظم‌زاده (کتاب)|اصحاب امام حسین]]، ص۲۷۵.</ref>

== [[قیام مسلم]] {{ع}} و محاصره [[قصر]] [[ابن زیاد]] ==

ابن زیاد پس از آنکه [[هانی بن عروه]] را بازداشت و یارانش متفرق شدند، دانست [[تهدید]] وارعاب او در [[مردم کوفه]] اثر گذاشته و دیگر [[وفاداری]] چندانی نسبت به [[مسلم بن عقیل]] نخواهند داشت لذا به [[مسجد]] آمد و سخنانی تند ایراد کرد و [[مردم]] را مرعوب دستگاه [[حکومتی]] ساخت و هنوز از [[منبر]] پایین نیامده بود که شنید گروهی فریاد می‌‌زنند: مسلم بن عقیل آمد، مسلم بن عقیل آمد. ابن زیاد از [[ترس]] جانش فوراً مسجد را ترک کرد و وارد قصر [[دارالاماره]] شد و [[دستور]] داد درهای قصر را بستند، تا از خطر مصون بماند. [[عبدالله بن حازم]] می‌‌گوید: من خبر [[دستگیری]] هانی را به مسلم بن عقیل رساندم واوضاع را برایش شرح دادم، [[حضرت]] مسلم برای آنکه غافلگیر نشود فوراً دستور داد تا نیروهای [[وفادار]] آماده شوند، و در اندک زمانی تعداد چهار هزار مرد مسلح با [[شعار]] «[[یا منصور أمت]]»<ref>این عبارت، شعار مجاهدین جنگ بدر بود که برای ترغیب نیروهای وفادار برای غلبه بر دشمن گفته می‌‌شود.</ref> اطراف مسلم جمع شدند و حضرت برای [[رویارویی]] با عبیدالله، [[فرماندهان]] قسمت‌های مختلف [[لشکر]] را [[تعیین]] کرد و [[عبدالرحمن بن عزیز کندی]] را به عنوان [[فرمانده]] [[سواره‌نظام]] [[قبیله ربیعه]] و [[مسلم بن عوسجه]] را به عنوان فرمانده نظام [[مذحج]] و أسد و [[ابو ثمامه صائدی]] را به عنوان فرمانده [[تمیم]] و [[همدان]] و...... [[منصوب]] نمود و خود [[فرماندهی]] کل نیروها را به عهده گرفت، سپس دستور حرکت داد. عبدالله بن حازم [[سوگند]] یاد می‌‌کند که طولی نکشید مسجد بازار [[شهر]] از [[جمعیت]] موج می‌‌زد و این قشون [[منظم]] دیری نپایید که قصر عبید الله را محاصره کردند و ابن زیاد و همراهانش چون خود را در آستانه [[مرگ]] و نابودی دیدند، درهای قصر را بستند تا مبادا مسلم و نیروهای همراهش وارد شوند<ref>مقاتل الطالبیین، ص۶۶؛ ارشاد مفید، ج۲، ص۵۱؛ تاریخ طبری، ج۵، ص۳۶۵؛ کامل ابن اثیر، ج۲، ص۵۴۰ و البدایة والنهایة ابن کثیر، ج۸، ص۱۵۷.</ref>.<ref>[[سید اصغر ناظم‌زاده|ناظم‌زاده، سید اصغر]]، [[اصحاب امام حسین - ناظم‌زاده (کتاب)|اصحاب امام حسین]]، ص۲۷۶؛ [[محمد حسین رجبی دوانی|رجبی دوانی، محمد حسین]]، [[کوفه و نقش آن در قرون نخستین اسلامی (کتاب)|کوفه و نقش آن در قرون نخستین اسلامی]] ص۳۳۴.</ref>

از جمله کارهای ابن زیاد [[تهدید]] در ضمن [[دروغ]] که [[سپاهیان]] [[یزید]] در راه‌اند و در [[سرکوب]] شما هیچ تردیدی به خود راه نخواهند داد [[بیهوده]] [[جان]] و [[مال]] خود را به خطر نیندازید و از طرفی «کثیر بن شهاب»، به مردم و حامیان مسلم که دور قصر را گرفته بودند، اخطار داد که عبیدالله، [[سوگند]] یاد کرده که اگر تا فرا رسیدن شب دست از محاصره برندارید و به خانه‌هایتان نروید سهمیه شما و فرزندانتان از [[بیت المال]] قطع و بی‌گناهان شما را به جای گناهکارانتان و افراد [[غائب]] را به [[جرم]] افراد حاضر به [[سختی]] [[کیفر]] داده تا در [[کوفه]] کسی از [[اهل معصیت]] باقی نماند مگر آنکه نتیجه [[اعمال]] خود را دیده باشد<ref>ر. ک: ارشاد مفید، ج۲، ص۵۳؛ تاریخ طبری، ج۵، ص۳۶۹؛ کامل ابن اثیر، ج۲، ص۵۴۰؛ البدایة والنهایة ابن کثیر، ج۸، ص۱۵۷؛ بحار الانوار، ج۴۴، ص۳۴۹؛ نفس المهموم، ص۱۰۳ و مقتل مقرم، ص۱۵۶.</ref>.<ref>[[سید اصغر ناظم‌زاده|ناظم‌زاده، سید اصغر]]، [[اصحاب امام حسین - ناظم‌زاده (کتاب)|اصحاب امام حسین]]، ص۲۷۷-۲۷۸؛ [[محمد حسین رجبی دوانی|رجبی دوانی، محمد حسین]]، [[کوفه و نقش آن در قرون نخستین اسلامی (کتاب)|کوفه و نقش آن در قرون نخستین اسلامی]] ص۳۳۴.</ref>

با اینکه اوضاع [[شهر کوفه]] به نفع مسلم پیش می‌‌رفت اما [[نیرنگ]] [[عبیدالله بن زیاد]] و [[جنگ روانی]] و تهدیدات غلاظ و [[شداد]] و تحریکات [[شیطنت]] آمیز او اثر عمیقی در [[روحیه]] [[مردم کوفه]] و مخصوصاً در نیروهای مسلم گذاشت که به سرعت چرخ حوادث به نفع [[ابن زیاد]] به گردش درآمد و فرا رسیدن شب به این اوضاع کمک کرد و با رفتن عده‌ای از [[یاران]] مسلم و دودلی جمعی دیگر کار را یکسره کرد به طوری که زنها می‌‌آمدند دست بچه‌های خود را می‌‌گرفتند و می‌‌رفتند، [[برادران]] [[دست]] برادران را تا آنجا که موقع [[نماز]] [[مغرب]] که فرا رسید تنها سی نفر از چهار هزار نیروی مسلم بیشتر باقی نماند که در [[مسجد]] با مسلم نماز خواندند و مسلم بعد از نماز که از مسجد خارج شد و به طرف «ابواب کنده» می‌‌آمد بیست نفر آنها هم رفتند و پس از عبور از باب کنده آن ده نفر باقی مانده هم رفتند و مسلم در [[تاریکی]] [[شب]] در کوچه‌های کوفه تنها ماند و دیگر کسی با او نبود و او حتی جایی نداشت و جائی از یاران خود را نمی‌شناخت که به آنجا [[پناه]] آورده شب را به صبح رساند و بدین ترتیب مسلم یکه و تنها در کوچه‌های کوفه سرگردان شد<ref>ر. ک: ارشاد مفید، ج۲، ص۵۱؛ تاریخ طبری، ج۵، ص۳۶۹؛ کامل ابن اثیر، ج۲، ص۵۴۰ و البدایة والنهایة ابن کثیر، ج۸، ص۱۵۷.</ref>.

آری عبیدالله که با پنجاه نفر از [[بیم]] [[جان]] خود به [[قصر]] [[دارالاماره]] [[پناه]] برده بود، موفق شد در ظرف چند [[ساعت]]، چهار هزار نیروی آماده و جان بر کف را که به [[رهبری]] [[مسلم بن عقیل]] [[قیام]] کرده بودند را به خانه‌هایشان برگرداند و به جز تعدادی اندک جان بر کف که از همه هستی خود گذشته و ترسی برای [[فداکاری]] و جان [[بازی]] نداشتند مانند: [[حبیب بن مظاهر]]، [[مسلم بن عوسجه‌]] و... ، اینها ماندند، اما متأسفانه اینها هم تحت [[مراقبت]] شدید نیروهای [[امنیتی]] نتوانستند به مسلم نیرو و [[یاری]] رسانند و سایرین هم از [[ترس]] و [[فریب]] [[دنیا]] مسلم را تنها گذاردند تا جایی که برای مسلم حتی جای [[خواب]] و استراحت نماند!!

[[احنف بن قیس]] چه [[زیبا]] این [[مردم]] را توصیف کرده است او می‌‌گوید: «شما مردم در [[حکم]] زنی هستید که هر [[روز]] دنبال شوهری می‌‌رود»<ref>مقتل مقرم، ص۱۵۶.</ref>.<ref>[[سید اصغر ناظم‌زاده|ناظم‌زاده، سید اصغر]]، [[اصحاب امام حسین - ناظم‌زاده (کتاب)|اصحاب امام حسین]]، ص۲۷۸-۲۷۹؛ [[محمد حسین رجبی دوانی|رجبی دوانی، محمد حسین]]، [[کوفه و نقش آن در قرون نخستین اسلامی (کتاب)|کوفه و نقش آن در قرون نخستین اسلامی]] ص۳۳۴.</ref>

اما طوعه در ابتدا، [[کنیز]] [[اشعث بن قیس]] بود که او را [[آزاد]] کرده بود و بعد به همسری أسید حضرمی درآمد، و ثمره این [[ازدواج]] پسری به نام [[بلال]]، بود که در آن [[روز]] جهت [[یاری]] مسلم به [[مسجد]] رفته بود، مادرش طوعه چون نگران اوضاع [[شهر]] بود دم درب ایستاده بود و هر لحظه [[انتظار]] آمدن پسرش را می‌‌کشید، مسلم جلو آمد و به «طوعه» [[سلام]] کرد و از او جرعه آبی [[طلب]] نمود. [[زن]] داخل [[خانه]] شد و جام آبی برای مسلم آورد، مسلم آب را نوشید و ظرف آب را به طوعه برگرداند، وقتی برگشت تا پسرش را بیاید نگاه کرد آن مرد [[غریب]] هنوز در خانه ایستاده است و نمی‌رود! رو به مسلم گفت: ای [[بنده خدا]]، مگر آب نیاشامیدی؟ جواب داد: آری گفت: پس چرا به خانه‌ات نمی‌روی مگر اوضاع [[شهر]] را [[بحرانی]] و خطرناک نمی‌دانی؟ مسلم پاسخی نداد، طوعه دیگر بار همین سخن را تکرار کرد و برای بار سوم چنین گفت: ای بنده خدا، از اینجا برو مناسب نیست در خانه من بنشینی و من بر تو [[حلال]] نمی‌دانم اینجا بمانی [[خداوند]] تو را [[عافیت]] دهد.

بدون تردید [[مسلم بن عقیل]] در آن شب یکه و تنها ماند و حتی یک نفر از طرفدارانش نبودند تا او را به خانه‌ای [[راهنمایی]] کنند، در حالی که افرادی پاک‌باخته و [[دلسوز]] مثل «[[ابو ثمامه صائدی]]»، «[[مسلم بن عوسجه]]»، «[[حبیب بن مظاهر]]» و «[[سلیمان ابن صرد خزاعی]]» و دهها و صدها [[شخصیت]] دیگر در [[کوفه]] حضور داشتند و هر کدام دارای نیرو و قبیله‌ای بودند که می‌‌توانستند به کمک مسلم بشتابند و لذا بعدها برخی از این افراد از کوفه خارج شدند و به [[لشکر]] [[امام حسین]] {{ع}} ملحق و در رکاب آن حضرت در [[عاشورا]] به [[شهادت]] رسیدند و برخی بعد از [[شهادت امام]] {{ع}} [[نهضت توابین]] را پایه‌ریزی و تا مرز شهادت پیش رفتند، پس چه شد که اینها مسلم بن عقیل را تنها گذاشتند نه تنها او را [[یاری]] نکردند بلکه سر پناهی هم در آن شب برایش آماده نکردند که ناچار شد به [[خانه]] طوعه برود.

# در آن شب، [[خفقان]] و [[ارعاب]] به قدری شدید و سخت بود که رابطه تمامی یاران حضرت مسلم با او قطع شده بود و هیچ کس به خود اجازه نمی‌داد از خانه بیرون بیاید و مسلم را به خانه خود ببرد چون می‌دانستند، اگر کسی بیرون آید کشته خواهد شد و بدون هیچ خدمتی خونش به هدر می‌رود و الا اگر اینها می‌توانستند رابطه خود را با مسلم برقرار کنند به طور قطع شبانه به مسلم ملحق می‌شدند و تدارک حمله‌ای را در همان شب می‌ریهتند و نیروهای خود را تحت [[فرماندهی]] واحدی [[بسیج]] می‌کردند، اما این کار امکان نداشت و بالاخره فردای آن [[روز]] مسلم یکه و تنها بود و دستگیر شد و به [[شهادت]] رسید!<ref>[[سید اصغر ناظم‌زاده|ناظم‌زاده، سید اصغر]]، [[اصحاب امام حسین - ناظم‌زاده (کتاب)|اصحاب امام حسین]]، ص۲۷۹-۲۸۳.</ref>.

سپس [[اعلان]] کرد هرکس از مسلم خبر داد و یا او را بیاورد جایزه او را به اندازه خون‌بهای مسلم خواهیم داد و سپس مردم را به اطلاعت و [[فرمانبرداری]] سفارش کرد. و بعد [[حصین بن نمیر]] را ماموریت داد تمام [[شهر]] را [[خانه]] به خانه جست و جو کند و مسلم را دستگیر نماید و به [[دارالاماره]] بیاورد. او هم برای [[تقرب]] بیشتر به [[امیر]] تمام گذرگاه‌های شهر را مامور گذاشت تا [[مراقبت]] بیشتری کنند. و در اجرای همین [[فرمان]] برخی از [[یاوران]] مسلم از جمله [[عبدالاعلی بن یزید کلبی]] و [[عماره بن صاحب ازدی]] را دستگیر و به [[زندان]] انداخت و جمعی از افراد دیگر که با [[مسلم بن عقیل]] ارتباطی هم نداشتند برای زهر چشم و [[ترساندن]] [[مردم]]، آنان را نیز دستگیر و [[زندانی]] کردند<ref>ر. ک: ارشاد مفید، ج۲، ص۵۶؛ تاریخ طبری، ج۵، ص۳۷۲؛ نفس المهموم، ص۱۰۵ ومقتل مقرم، ص۱۵۷.</ref>. در همین روزها نیز، افراد سرشناسی مثل [[مختار بن عبید ثقفی]] و [[عبدالله بن نوفل بن حارث]] را نیز دستگیر و زندانی کردند و [[ابن زیاد]]، مختار را مورد ضرب و شتم قرار داد و تا بعد از [[عاشورا]] بعد از [[شهادت امام حسین]] {{ع}} و یارانش او در زندان بود<ref>[[سید اصغر ناظم‌زاده|ناظم‌زاده، سید اصغر]]، [[اصحاب امام حسین - ناظم‌زاده (کتاب)|اصحاب امام حسین]]، ص۲۸۳-۲۸۴.</ref>.

مسلم آن شب در خانه طوعه تا پاسی از شب به [[عبادت]] و [[راز و نیاز]] با [[خدا]] پرداخت و در اندک زمانی که به [[خواب]] رفت در [[عالم رؤیا]]، عموی بزرگوار خود [[حضرت علی]] {{ع}} را در خواب دید که به او می‌‌فرمود: «تو فردا به ما ملحق خواهی شد». همین که از خواب بیدار شد دانست که امشب آخرین شب زندگانی اوست<ref>حیاة الامام الحسین، ج۲، ص۳۸۸.</ref>.

مسلم در پاسخ او گفت: «چرا، لحظاتی بخواب رفتم و در عالم خواب عمویم امیرالمؤمنین علی {{ع}} را دیدم که به من فرمود: فردا به من ملحق خواهی شد و من [[گمان]] می‌‌کنم آخرین روزهای خود را می‌‌گذرانم»<ref>نفس المهموم، ص۱۰۶؛ در تعبیر دیگر دارد که: مسلم گفت عمویم علی {{ع}} در خواب گفت: {{متن حدیث|الوحاء الوحاء العجل العجل}}، «یعنی، پیشی بگیر پیشی بگیر، عجله کن عجله کن» همان سند.</ref>. آری، همان [[روز]] مسلم {{ع}} دستگیر شد و به [[شهادت]] رسید<ref>[[سید اصغر ناظم‌زاده|ناظم‌زاده، سید اصغر]]، [[اصحاب امام حسین - ناظم‌زاده (کتاب)|اصحاب امام حسین]]، ص۲۸۴.</ref>.

[[مسلم بن عقیل]] از صدای پای اسبان و سر و صدای سواران مهاجمان به هنگام محاصره خانه طوعه، [[آگاه]] شد که آنها برای [[دستگیری]] او آمده‌اند، فوراً [[شمشیر]] برداشت (و به قول برخی از [[مورخان]] بر اسب خود سوار شد، این اسب را ظاهراً مسلم در شب موقع [[تنهایی]] بر آن سوار بوده است)<ref>ر. ک: نفس المهموم، ص۱۰۷.</ref> و از مخفیگاه بیرون آمد و به آنها که بدون اذن صاحبخانه داخل خانه آمده بودند [[حمله]] کرد و آنها را از خانه بیرون راند ولی آنها بازگشتند به داخل خانه، در این موقع مسلم به خود نیز نهیب داد و چنین گفت: «ای مسلم بیرون برو به جانب مرگی که از آن گریزی نیست»<ref>{{متن حدیث|يا نَفسُ أُخْرُجِي إِلَى المَوتِ الَّذي لَيسَ عَنهُ مَحِيصٌ}}</ref>.

حضرت مسلم در پاسخ او فرمود: «به [[خدا]] [[سوگند]] من برای خود نمی‌گریم و از کشته شدن خود باکی ندارم هر چند که به اندازه یک چشم به هم زدن هم [[دوست]] ندارم کشته شوم (تا به رسالتی که به عهده دارم عمل نمایم) بلکه [[گریه]] من برای کسان من و [[حسین]] {{ع}} و آل اوست که به [[فریب]] شما روبه صفتان به جانب من می‌آیند و عازم این دیارند»<ref>{{متن حدیث|إِنِّي وَ اللَّهِ مَا لِنَفْسِي بَكَيْتُ وَ لَا لَهَا مِنَ الْقَتْلِ أَرْثِي وَ إِنْ كُنْتُ لَمْ‏ أُحِبَّ‏ لَهَا طَرْفَةَ عَيْنٍ‏ تَلَفاً وَ لَكِنْ أَبْكِي لِأَهْلِي الْمُقْبِلِينَ إِلَيَّ أَبْكِي لِلْحُسَيْنِ {{ع}} وَ آلِ الْحُسَيْنِ}}</ref>

سپس رو کرد به محمد بن اشعث و فرمود: «می‌دانم از امان دادن به من و در امان نگاه داشتن من عاجزی! آیا می‌توان به خیر تو امید داشت؟ آیا می‌توانی از طرف من کسی را نزد [[امام حسین]] {{ع}} بفرستی چون در بین راه به [[کوفه]] می‌آید به او خبر دهید که: من در دست شما اسیرم و به زودی شاید تا شب نشده کشته خواهم شد و [[پیام]] مرا به او برسانید. سپس این پیام را مسلم برای [[امام]] {{ع}} فرستاد: پدر و مادرم به فدایت، برگرد و [[اهل بیت]] را نیز با خود بازگردان و به طرف کوفه میا، مبادا به گفته و خواسته [[کوفیان]] [[اطمینان]] داشته باشی؛ زیرا این [[مردم]] همان‌هایی هستند که پدر بزرگوارت همواره آرزوی [[فراق]] آنها را با [[مرگ]] یا [[شهادت]]، داشت، [[مردم کوفه]] به تو [[دروغ]] گفتند، و [[آدم]] [[دروغ‌گو]] رأی صحیحی ندارد<ref>{{متن حدیث|ارْجِعْ‏ فِدَاكَ‏ أَبِي‏ وَ أُمِّي‏ بِأَهْلِ‏ بَيْتِكَ‏ وَ لَا يَغُرُّكَ أَهْلُ الْكُوفَةِ فَإِنَّهُمْ أَصْحَابُ أَبِيكَ الَّذِي كَانَ يَتَمَنَّى فِرَاقَهُمْ بِالْمَوْتِ أَوِ الْقَتْلِ إِنَّ أَهْلَ الْكُوفَةِ قَدْ كَذَبُوكَ وَ لَيْسَ لِمَكْذُوبٍ رَأْيٌّ}}</ref>. پسر [[اشعث]] قول داد و [[سوگند]] یاد کرد که پیام مسلم را به [[حسین]] {{ع}} برساند، و به [[ابن زیاد]] هم اطلاع خواهم داد که به تو [[امان]] داده‌ام<ref>ارشاد مفید، ج۲، ص۵۹؛ کامل ابن اثیر، ج۲، ص۵۴۱؛ تاریخ طبری، ج۵، ص۳۷۴؛ البدایه والنهایه ابن کثیر، ج۸، ص۱۵۷؛ نفس المهموم، ص۱۰۸؛ ابصار العین، ص۷۷؛ مقتل مقرم، ص۱۵۹۹ و به اختصار الملهوف، ص۱۲۰ در کیفیت دستگیری مسلم بن عقیل قول‌های دیگری هم هست که چون فایده‌ای بر آن مترتب نیست از آوردن آن خودداری کردیم.</ref>.

طبق نقل برخی از [[مقاتل]]، [[محمد بن اشعث]] به [[عهد]] خود [[وفا]] کرد و شخصی از [[قبیله]] [[بنی مالک]] به نام [[ایاس بن عثل طایی]] که مهمان او بود را مأمور کرد و نامه‌ای از قول [[مسلم بن عقیل]] نوشت و به او داد تا در بین راه به [[امام حسین]] {{ع}} برساند و او هم [[نامه]] را پس از چهار شب در [[منزل]] «زباله» به امام {{ع}} رسانید<ref>نفس المهموم، ص۱۱۹.</ref> و [[اخبار]] ناگوار کوفه را به [[سمع]] حضرت رسانید<ref>[[سید اصغر ناظم‌زاده|ناظم‌زاده، سید اصغر]]، [[اصحاب امام حسین - ناظم‌زاده (کتاب)|اصحاب امام حسین]]، ص۲۸۵-۲۸۸.</ref>.

# من از روزی که به [[کوفه]] آمدم هفتصد [[درهم]] به [[مردم]] مقروض شده‌ام از [[مالی]] که در [[مدینه]] دارم ادا کن (در [[مقتل]] مقرم است که وصیت کرد [[شمشیر]] و [[زره]] او را بفروشد و [[قرض]] حضرت را ادا کند).

# کسی را [[مأمور]] کن تا نزد [[حسین]] {{ع}} که بین راه می‌‌آید برود او را از آمدن به کوفه منصرف کند؛ زیرا من برای او نوشته‌ام که [[مردم کوفه]] با او هستند او اینک به سوی کوفه در حرکت است<ref>{{متن حدیث|إِنَّ عَلَيَّ بِالْكُوفَةِ دَيْناً اِسْتَدَنْتُهُ مُنْذُ قَدِمْتُ اَلْكُوفَةَ سَبْعَمِائَةِ دِرْهَمٍ فَاقْضِهَا عَنِّي؛ وَ اُنْظُرْ جُثَّتِي فَاسْتَوْهِبْهَا مِنِ اِبْنِ زِيَادٍ فَوَارِهَا، وَ اِبْعَثْ إِلَى حُسَيْنٍ [عَلَيْهِ اَلسَّلاَمُ] مَنْ يَرُدُّهُ فَإِنِّي كَتَبْتُ إِلَيْهِ أُعْلِمُهُ أَنَّ اَلنَّاسُ مَعَهُ، وَ لاَ أَرَاهُ إِلاَّ مُقْبِلاً}}</ref>

عمرسعد برای [[رضایت]] ابن زیاد، وصایای مسلم را برای او بازگو کرد و [[راز]] او را فاش کرد! [[ابن زیاد]]، [[عمر سعد]] را ملامت کرد که چرا [[وصیت]] او را فاش کردی و به او چنین گفت: مرد [[امین]] هرگز [[خیانت]] نمی‌کند، ولی گاهی [[خائن]] را امین می‌‌پندارند بعد گفت: ما با آنچه مسلم [[دوست]] دارد که بعد از کشته شدنش انجام شود مخالفتی نداریم (آنچه نزد تو گذاشته بفروش و بدهکاری او را ادا کن) هرجا خواستی [[بدن]] او به خاک بسپار و نسبت به وصیت سوم او، اجازه نداد [[پیام]] مسلم به [[امام حسین]] {{ع}} برسد و چنین گفت: اما در خصوض [[حسین]] {{ع}} اگر او با ما کاری نداشته باشد ما با او کاری نداریم<ref>ارشاد مفید، ج۲، ص۶۱؛ کامل ابن اثیر، ج۲، ص۵۴۳؛ تاریخ طبری، ج۵، ص۳۷۷؛ البدایة و النهایة ابن کثیر، ج۸، ص۱۵۷ و راجع نفس المهموم، ص۱۱۳ و مقتل مقرم، ص۱۶۲.</ref>.<ref>[[سید اصغر ناظم‌زاده|ناظم‌زاده، سید اصغر]]، [[اصحاب امام حسین - ناظم‌زاده (کتاب)|اصحاب امام حسین]]، ص۲۹۰-۲۹۲.</ref>

اینجا بود که [[ابن زیاد]] تاب نیاورد، به مسلم و [[امام حسین]] و امیرالمؤمنین علی {{ع}} و [[عقیل]] [[اهانت]] کرد و [[دشنام]] داد؟

مسلم در حالی که [[تکبیر]] می‌گفت و [[طلب آمرزش]] از [[خدا]] می‌‌کرد و [[درود]] و [[صلوات بر پیامبر]] خدا {{صل}} می‌‌فرستاد این چنین گفت: «بارخدایا، [[حکم]] کن میان ما و این جماعتی که به ما [[دروغ]] گفتند و ما را فریفتند و تنها گذاشته و [[خوار]] ساختند»<ref>{{متن حدیث|اَللَّهُمَّ اُحْكُمْ بَيْنَنَا وَ بَيْنَ قَوْمٍ كَذَبُونَا وَ غَرُّونَا وَ خَذَلُونَا}}</ref>

و بدین ترتیب مسلم بن عقیل این [[سفیر]] و [[نماینده]] و [[پسر عم]] [[امام حسین]] {{ع}} در کمال [[سرافرازی]] و [[شجاعت]] به [[رضای خدا]] لبیک گفت و [[جان]] خود را فدای [[جان جانان]] کرد و [[روسیاهی]] [[ابدی]] برای [[خاندان]] [[بنی امیه]] و زیاد و پدرانش در [[تاریخ]] به ثبت رسانید. [[سلام]] [[خدا]] و [[فرشتگان]] و [[انبیا]] و [[اولیای خدا]] بر مسلم و رهروان او باد.

[[ابن زیاد]] پس از کشتن مسلم و نیز بعد از کشتن [[هانی بن عروه]]، سر این دو بزرگوار را برای [[یزید]] فرستاد و وقایع [[کوفه]] را هم به طور مختصر برای یزید نوشت و یزید هم از داستان کوفه که با خبر شد ابن زیاد را مورد [[تشویق]] قرار داد و [[دستور]] داد [[حسین]] {{ع}} را که بین راه است [[مراقبت]] کند و [[جاسوس‌ها]] بگمارد و متهمان را بکشد و به افرادی که بدگمان است [[زندان]] کند<ref>ر. ک: مروج الذهب، ج۳، ص۶۹؛ الملهوف، ص۱۲۴؛ نفس المهموم، ص۱۱۷ و مقتل مقرم، ص۱۶۴.</ref>.<ref>[[سید اصغر ناظم‌زاده|ناظم‌زاده، سید اصغر]]، [[اصحاب امام حسین - ناظم‌زاده (کتاب)|اصحاب امام حسین]]، ص۲۹۲-۲۹۶.</ref>

== تاریخ شهادت مسلم ==

# برخی مثل [[سید بن طاووس]]، شهادت مسلم بن عقیل را [[روز]] سوم [[ذیحجه]] [[سال ۶۰ هجری]] دانسته و به گفته او حرکت امام حسین {{ع}} از [[مکه]] سوم ذیحجه بوده است<ref>الملهوف، ص۱۲۴.</ref>.

# برخی شهادت مسلم را روز هشتم ذیحجه که [[یوم]] الترویه است دانسته‌اند و این همان روزی است که بنا به قولی امام حسین {{ع}} از مکه حرکت کند<ref>. مروج الذهب، ج۳، ص۷۰؛ المهلوف، ص۱۲۴؛ [[ابصار]] العین، ۲ ۸۱. در [[نفس المهموم]]، ص۱۶۵ از کامل الزیارت، ص۷۳، از ابن قولویه: از [[امام باقر]] {{ع}} نقل می‌کند که فرمود: «همانا امام حسین {{ع}} قبل از روز ترویه یعنی روز هفتم ذیحجه از مکه خارج شد [[اباعبدالله]] موقع [[حج]] فرا رسیده شما حج فرا رسیده شما حج را رها می‌کنید و به [[عراق]] می‌روید؟ امام حسین {{ع}} در پاسخ او گفت: {{متن حدیث|يَا ابْنَ الزُّبَيْرِ لَأَنْ‏ أُدْفَنَ‏ بِشَاطِئِ‏ الْفُرَاتِ‏ أَحَبُّ إِلَيَّ مِنْ أَنْ أُدْفَنَ بِفِنَاءِ الْكَعْبَةِ}}؛ ای پسر [[زبیر]] اگر در کنار شط [[فرات]] [[دفن]] شوم برای من بهتر است در اطراف [[کعبه]] دفن شوم. از این [[روایت]] استفاده می‌شود [[امام حسین]] {{ع}} [[روز]] قبل از ترویه یعنی روز هفتم [[ذیحجه]] با [[ابن زبیر]] صحبت کرده‌اند و روز بعد حرکت نموده، چنانچه از نقل هبر بعدی چنین استفاده می‌شود. [[نفس المهموم]] از [[تاریخ]] [[طبری]] همین داستان را با تفوات از دو نفر به نام‌های [[عبدالله بن]] [[سلیم]] [[اسدی]] و مذری بن شعمل اسدی نقل می‌کند که این دو گفتند: «ما روز هشتم ذیحجه [[یوم]] الترویه وارد [[مکه]] شدیم و دیدیم [[حسین بن علی]] {{ع}} ابا [[عبدالله بن زبیر]] باب کعبه و ححجر [[اسماعیل]] هنگام ظهر با هم صحبت می‌کردند و امام حسین [[اصرار]] داشت خارج شود از مکه تا [[حریم]] [[خانه خدا]] شکستنه نشود... ، و سرانجام از عبدالله بن زبیر جدا شد و پس از [[طواف]] و سعی [[صفا و مروه]] [[تقصیر]] کرد و او به جانب [[کوفه]] حرکت کرد و ما به سوی [[منی]] رفتیم» از این روایت معلوم می‌شود [[حضرت]] در روز هشتم ذیحجه عازم کوفه شده است.</ref>.

# [[شیخ مفید]] در [[ارشاد]] و برخی دیگر روز [[شهادت]] آن بزرگوار را سنه ۶۰ه‍.ق روز نهم ذیحجه که معروف به [[روز عرفه]] است ذکر کرده‌اند و همین قول ظاهر قول طبری در تاریخ و [[مسعودی]] در مروج الذهب است و همین روز بنا به قولی همان روز [[خروج امام حسین]] {{ع}} از مکه است<ref>ارشاد، مفید، ج۲، ص۶۶؛ تاریخ طبری، ج۵، ص۳۸۱ و مروج الذهب، ج۳، ص۷۰.</ref>.  

مسعودی نیز از قولی نقل می‌‌کند که شهادت [[مسلم بن عقیل]]، روز [[عید اضحی]] دهم ذیحجه [[سال]] ۶۰ه‍.ق بوده است<ref>مروج الذهب، ج۳، ص۷۰.</ref> که این قول خیلی مورد [[اعتماد]] نیست و بنابراین درباره روز شهادت مسلم سه قول، صحیح است.

کارنامه مسلم {{ع}} در کوفه را با دو نوع نگاه، می‌توان مورد [[نقد]] و ارزیابی قرار داد: در نگاهی سطحی، ممکن است چنین [[تصور]] شود که وی، از [[سیاست]] و [[تدبیر]] لازم در به انجام رساندن مأموریتی که بر عهده داشت و زمینه‌سازی برای آمدن [[امام حسین]] {{ع}} به کوفه، برخوردار نبوده است؛ زیرا نتوانست از فضای [[سیاسی]] ـ [[اجتماعی]] کوفه ـ که کاملاً در جهت [[نهضت حسینی]] بود ـ، به طور [[شایسته]] استفاده کند. او پیش از آنکه [[ابن زیاد]] وارد کوفه شود، دست کم [[دوازده]] هزار نیرو در [[اختیار]] داشت و فضای کوفه به‌گونه‌ای بود که ابن زیاد، مجبور شد مخفیانه، وارد آن شود. اگر مسلم {{ع}} پیش از ورود ابن زیاد، نیروهای [[وفادار]] به [[نهضت]] را خوب [[سازماندهی]] می‌کرد، ابن زیاد، [[فرصت]] نمی‌یافت تا نیروهای مخالف نهضت را سازماندهی کند و علیه هواداران امام حسین {{ع}} وارد عمل نماید و در این صورت، با رسیدن [[امام]] {{ع}} به کوفه، چه بسا [[سرنوشت]] [[قیام]] [[مردم]]، به‌گونه‌ای دیگر رقم می‌خورد و حادثه جان‌گداز [[کربلا]]، پدید نمی‌آمد؛ اما او نه تنها از فضای موجود [[کوفه]] نتوانست بهره‌برداری کند، بلکه بدون ارزیابی درست از [[میزان]] [[وفاداری]] [[مردم]]، به [[امام حسین]] {{ع}} نوشت: هنگامی که [[نامه]] من به تو رسید، با [[شتاب]]، حرکت کن که همه مردم، با تو هستند و نظر و تمایلی به [[خاندان]] [[معاویه]] ندارند<ref>تاریخ الطبری، ج۵، ص۳۷۵.</ref>. و بدین‌سان، امام حسین {{ع}} به سوی کوفه حرکت کرد و حادثه خونین و جانسوز [[کربلا]]، پدید آمد.  

برای ارزیابی کارنامه مسلم، نخستین چیزی که باید مورد توجه باشد، موضوع و محدوده مأموریت اوست. این مطلب، به صورت روشن در [[نامه امام حسین]] {{ع}} به [[مردم کوفه]]، آمده است. بر پایه گزارش [[منابع تاریخی]]، در نامه [[امام]] {{ع}} آمده است: {{متن حدیث|وَ قَدْ بَعَثتُ إلَيْكُم أخِى وَ ابنَ عَمّى وَ ثِقَتى مِنْ أهلِ بَيتى مُسْلِمَ بنَ عَقِيلِ بنِ أبِى طالِبٍ، وَ قَدْ أمَرتُهُ أن يَكُتبَ إلَىَّ بِحالِكُم وَ رَأيِكُم وَ رَأىِ ذَوِى الحِجَا وَ الفَضْلِ مِنكُم، وَ هُوَ مُتَوَجَّهٌ إلى ما قِبَلَكُم، إنْ شَاءَ اللّهُ تَعالى وَ السَّلامُ، وَ لا قُوَّةَ إلّا بِاللّه، فَإِنْ كُنتُم عَلى مَا قَدِمَت بِهِ رُسُلُكُم وَ قَرَأتُ فِى كُتُبِكُم فَقُومُوا مَعَ ابنِ عَمّى وَ بَايِعُوهُ وَ انصُروهُ وَ لا تَخْذُلوهُ}}<ref>الفتوح، ج۵، ص۳۰.</ref>. "برادرم، پسرعمویم و فرد مورد [[اعتماد]] از خاندانم، [[مسلم بن عقیل بن ابی طالب]] را به سوی شما فرستاده‌ام و به او [[دستور]] داده‌ام که وضع شما و نظرتان و دیدگاه عقلا و بزرگان را برایم گزارش کند و او در حال حرکت به سوی شماست ـ إن شاء الله تعالی ـ والسلام! و هیچ توانی، جز به [[یاری]] [[خداوند]] نیست. اگر شما بر همان نظری هستید که فرستادگان شما آورده‌اند و در نامه‌هایتان خوانده‌ام، پس با پسرعمویم [[همراهی]] کنید و با او [[بیعت]] نمایید و یاری‌اش کنید و تنهایش مگذارید".  

این متن، نشان می‌دهد که [[مأموریت]] اصلی مسلم، ارزیابی فضای [[سیاسی]] ـ [[اجتماعی]] [[کوفه]] از نزدیک است و برای این منظور، [[امام]] {{ع}} از هواداران خود خواسته است با او بیعت کنند و در امور مربوط به ساماندهی [[قیام بر ضد حکومت]] [[یزید]]، او را یاری دهند. افزون بر این، تعبیر «أخی (برادرم)» و «ثقتی (مورد اعتمادم)»، حاکی از جایگاه والای مسلم در [[کمالات نفسانی]] از یک سو، و [[اعتماد]] و [[اطمینان]] امام {{ع}} به [[درایت]] و [[تدبیر]] سیاسی وی، از سوی دیگر است. اکنون باید دید که مسلم، در به انجام رساندن این مأموریت، تا چه اندازه موفق بوده است؟<ref>[[محمد محمدی ری‌شهری|محمدی ری‌شهری، محمد]]، [[گزیده دانشنامه امام حسین (کتاب)|گزیده دانشنامه امام حسین]] ص ۳۶۱.</ref>.

اصولا [[انتخاب]] کوفه به عنوان مرکز [[نهضت حسینی]] بر [[ضد]] [[حکومت یزید]]، به این معنا نیست که [[امام حسین]] {{ع}} [[باور]] داشت [[مردم کوفه]]، با آن سوابقی که در برخورد با پدرش [[امام علی]] {{ع}} و برادرش [[امام حسن]] {{ع}} داشتند، واقعاً همگی به یکباره [[تغییر]] ماهیت داده‌اند و صد درصد، آماده [[همکاری]] و همراهی با ایشان هستند؛ بلکه امام {{ع}}، در جمع‌بندی نقاط مثبت و منفی کوفه، به این نتیجه رسیده بود که این [[شهر]]، مناسبت‌ترین جا برای آغاز [[نهضت]] است. فضای سیاسی ـ اجتماعی متأثر از [[ناخشنودی]] [[مردم]] از حکومت یزید، فعالیت‌های هواداران امام حسین {{ع}} و [[ضعف]] [[فرماندار]] آن [[روز]] کوفه، [[نعمان بن بشیر]]، به‌گونه‌ای بود که حتی شماری از اشراف فرصت‌طلب، مانند [[شبث بن ربعی]]، [[حجار بن ابجر عجلی]] و [[عمرو بن حجاج]]، ترجیح داده بودند تا به جمع افرادی که به امام {{ع}} [[نامه]] نوشته و از ایشان خواسته بودند تا به کوفه بیاید، بپیوندند و این چند نفر نیز با هم یک [[نامه]] نوشتند. بی‌تردید، فضای عمومی هواداری از [[امام حسین]] {{ع}}، فضایی کاذب بود؛ اما مسلم، [[مأموریت]] داشت با بهره‌گیری از این فضا، برای [[امام]] {{ع}} از [[مردم]]، [[بیعت]] بگیرد و زمینه را برای [[قیام بر ضد حکومت]] [[یزید]]، آماده کند. او این مأموریت را به خوبی انجام داد و در مدتی کوتاه، انبوهی از [[مردم کوفه]]، رسما با او بیعت کردند.

البته مسلم می‌دانست که این حرکت، در صورتی به [[موفقیت]] نهایی نزدیک خواهد شد که [[رهبر]] [[نهضت]]، یعنی امام حسین {{ع}}، هر چه زودتر، خود را به [[کوفه]] برساند و در صورت تأخیر، چه‌بسا اقدامات متقابل [[امویان]]، فضای موجود را دگرگون کند؛ لذا کتباً از امام {{ع}} درخواست کرد که در آمدن به کوفه، [[تعجیل]] کند و بر عکس، یزید و عوامل او، تلاش می‌کردند تا امام {{ع}} به کوفه نزدیک نشود. با [[عنایت]] به آنچه گذشت، نه تنها مسلم در انجام دادن مأموریت خود، کوتاهی نداشت؛ بلکه [[وظیفه]] خود را به خوبی انجام داد، اما به عللی تلاش‌های او با [[شکست]] مواجه شد<ref>ر. ک: ص۴۲۰ (تحلیلی درباره ارزیابی سفر امام حسین {{ع}} به عراق و نهضت کوفه).</ref>.<ref>[[محمد محمدی ری‌شهری|محمدی ری‌شهری، محمد]]، [[گزیده دانشنامه امام حسین (کتاب)|گزیده دانشنامه امام حسین]] ص ۳۶۲.</ref>