ناووسیه

مقدمه

ناووسیه برگرفته از اسم شخصی با نام ناووس از اهالی بصره است^[۱].
برخی گفتند: او عبد اللّه بن ناووس یا عجلان بن ناووس نام داشت. وی می‌‏گفت: "حضرت علی (ع) برترین فرد امت اسلام بود و هرکس او را تفضیل ندهد، کافر است".
ناووسیه عقیده داشتند جعفر بن محمّد (ع) زنده است و نمی‌‏میرد. او مهدی آخر الزمان است. آشکار می‌‏شود و بر مردمان فرمانروایی می‏‌کند. آنان می‌‏پنداشتند از وی روایت شده است: "اگر کسی بر شما فراز آید و بگوید مرا بیمار یافته و مرده مرا شسته است، باور نکنید و بدانید من سرور شما و دارنده شمشیر هستم" به سبب کلمه شمشیر، این طایفه را صارمیه نیز خوانده‏‌اند"^[۲].
روشن است این ادعا درباره امام صادق (ع) درست نیست و طبق شهادت مسلّم تاریخ آن حضرت به شهادت رسیده است^[۳]. امام صادق (ع) خود فرمود: "هنگامی که سه اسم محمّد، علی و حسن، به طور متوالی در امامان (ع) جمع شد، چهارمین آنان قائم است".
مفضل بن عمر گوید: بر امام صادق (ع) وارد شدم و عرض کردم: "ای آقای من! کاش جانشین خودت را به ما معرفی می‌‏کردی. فرمود: ای مفضّل! امام بعد از من فرزندم موسی است و امام خلف و موعود منتظر "محمد"، فرزند حسن بن علی بن محمّد بن علی بن موسی (ع) است^[۴].
این گروه، پس از چندی از بین رفتند^[۵] ^[۶].

ناووسیه در موعودنامه

فرقه‌ای از غلاة، اتباع، "عجلان" یا "عبدالله بن ناووس بصری" هستند که امام جعفر صادق (ع) را امام زنده غایب و مهدی منتظر و قائم آل محمد (ص) می‌دانند^[۷]. یکی از ناووسیه به نام عنبسه بن مصعب، حدیثی از امام صادق (ع) جعل نمود که ایشان فرمود: اگر کسی به شما خبر داد که وی مرا غسل داده و کفن کرده و دفن نموده، سخنش را باور مکنید^[۸]^[۹].

ناووسیه در درسنامه

"ناووسیه" برگرفته از اسم شخصی با نام "ناووس" از اهالی بصره است‌^[۱۰]. برخی گفتند: او عبد الله ابن ناووس یا عجلان بن ناووس نام داشت. وی می‌گفت: حضرت علی (ع) برترین فرد امت اسلام بود و هرکه او را تفضیل ندهد، کافر است. آنان امامت را در حضرت جعفر بن محمد (ع) متوقف می‌دانند و معروف به "صارمیه" هستند. ناووسیه می‌گفتند: جعفر بن محمد (ع) زنده است و نمی‌میرد. او مهدی آخر الزمان است. آشکار می‌شود و بر مردمان فرمانروایی می‌کند. آنان می‌پنداشتند: از وی روایت شده است: "اگر کسی بر شما فراز آید و بگوید که مرا بیمار یافته و مرده مرا شسته است؛ باور نکنید و بدانید که من سرور شما و دارنده شمشیر هستم". به جهت کلمه "شمشیر" این طایفه را "صارمیه" نیز خوانده‌اند^[۱۱]. این ادعا نسبت به امام صادق (ع) درست نیست؛ چرا که آن حضرت به شهادت رسیده و این امر در تاریخ ثبت شده است^[۱۲]. اگر شک در شهادت حضرت بکنیم؛ باید شک در شهادت پدران و اجداد بزرگوارش هم بکنیم؛ و آن وقت است که باید مانند غالیان و مفوضه، منکر شهادت امام علی (ع) و امام حسین (ع) شویم! امام صادق (ع) خود می‌فرماید: "هنگامی که سه اسم محمد، علی و حسن (ع)، به‌طور متوالی در امامان (ع) جمع شد، چهارمین آنان قائم است". مفضل بن عمر گوید: بر امام صادق (ع) وارد شدم و عرض کردم: ای آقای من! کاش جانشین خودت را به ما معرفی می‌کردی. فرمود: "ای مفضل! امام بعد از من فرزندم موسی است و امام خلف و موعود منتظر (محمد)، فرزند حسن بن علی بن محمد بن علی بن موسی است"^[۱۳]. این گروه پس از چندی از بین رفتند و الآن وجود خارجی ندارند^[۱۴]^[۱۵].

پرسش مستقیم

فرقه‌های انحرافی مهدویت کدامند؟ (پرسش)

پرسش‌‌های وابسته

پرسش‌های وابسته

جستارهای وابسته

منابع

پانویس

↑ شهرستانی، الملل و النحل، ج ۱، ص ۱۸۴
↑ ر. ک: محمد جواد مشکور، فرهنگ فرق اسلامی، ص ۴۳۶
↑ ر. ک: شیخ صدوق، کمال الدین و تمام النعمة، ج۱، مقدمه
↑ شیخ صدوق، کمال الدین و تمام النعمة، ج۱، ص ۳۳۴، ح ۴
↑ ر. ک: شیخ طوسی، کتاب الغیبة، فصل ۱، الدلیل علی فساد قول الناووسیه
↑ سلیمیان، خدامراد، فرهنگ‌نامه مهدویت، ص ۴۴۰ - ۴۴۱.
↑ معارف و معاریف، ج ۱۰، ص ۶۳.
↑ بحار الانوار، ج ۳۷، ص ۹.
↑ تونه‌ای، مجتبی، موعودنامه، ص۷۲۸.
↑ شهرستانی، الملل و النحل، ج ۱، ص ۱۸۴.
↑ ر. ک: الفرق بین الفرق، ص ۳۳؛ فرهنگ فرق اسلامی، ص ۴۳۶.
↑ ر. ک: شیخ صدوق، کمال الدین و تمام النعمة، ج ۱، مقدمه.
↑ کمال الدین و تمام النعمة، ج ۱، ص ۳۳۴، ح ۴.
↑ ر. ک: محمد بن حسن طوسی، کتاب الغیبة، فصل ۱، الدلیل علی فساد قول الناووسیه.
↑ سلیمیان، خدامراد، درسنامه مهدویت، ج‌۱، ص۱۰۸.

[1] شهرستانی، الملل و النحل، ج ۱، ص ۱۸۴

[2] ر. ک: محمد جواد مشکور، فرهنگ فرق اسلامی، ص ۴۳۶

[3] ر. ک: شیخ صدوق، کمال الدین و تمام النعمة، ج۱، مقدمه

[4] شیخ صدوق، کمال الدین و تمام النعمة، ج۱، ص ۳۳۴، ح ۴

[5] ر. ک: شیخ طوسی، کتاب الغیبة، فصل ۱، الدلیل علی فساد قول الناووسیه

[6] سلیمیان، خدامراد، فرهنگ‌نامه مهدویت، ص ۴۴۰ - ۴۴۱.

[7] معارف و معاریف، ج ۱۰، ص ۶۳.

[8] بحار الانوار، ج ۳۷، ص ۹.

[9] تونه‌ای، مجتبی، موعودنامه، ص۷۲۸.

[10] شهرستانی، الملل و النحل، ج ۱، ص ۱۸۴.

[11] ر. ک: الفرق بین الفرق، ص ۳۳؛ فرهنگ فرق اسلامی، ص ۴۳۶.

[12] ر. ک: شیخ صدوق، کمال الدین و تمام النعمة، ج ۱، مقدمه.

[13] کمال الدین و تمام النعمة، ج ۱، ص ۳۳۴، ح ۴.

[14] ر. ک: محمد بن حسن طوسی، کتاب الغیبة، فصل ۱، الدلیل علی فساد قول الناووسیه.

[15] سلیمیان، خدامراد، درسنامه مهدویت، ج‌۱، ص۱۰۸.

[۱]

[۲]

[۳]

[۴]

[۵]

[۶]

[۷]

[۸]

[۹]

[۱۰]

[۱۱]

[۱۲]

[۱۳]

[۱۴]

[۱۵]