معمرین

از امامت‌پدیا، دانشنامهٔ امامت و ولایت

نسخه‌ای که می‌بینید نسخه‌ای قدیمی از صفحه‌است که توسط Msadeq (بحث | مشارکت‌ها) در تاریخ ‏۱۰ دسامبر ۲۰۱۸، ساعت ۰۸:۵۶ ویرایش شده است. این نسخه ممکن است تفاوت‌های عمده‌ای با نسخهٔ فعلی بدارد.

(تفاوت) → نسخهٔ قدیمی‌تر | نمایش نسخهٔ فعلی (تفاوت) | نسخهٔ جدیدتر ← (تفاوت)
این مدخل مرتبط با مباحث پیرامون امام مهدی(ع) است. "امام مهدی" از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود:
در این باره، تعداد بسیاری از پرسش‌های عمومی و مصداقی مرتبط، وجود دارند که در مدخل امام مهدی (پرسش) قابل دسترسی خواهند بود.

مقدمه

  • معمّرین جمع معمّر، به معنای انسان دراز عمر است. در منابع معتبر تاریخی، افراد فراوانی معرفی شده‏ا‌ند که از عمر بسیار طولانی برخوردار بوده و روزگاران درازی زیسته‌‏اند[۱]. در روایات، برخی از این افراد را این گونه برشمرده شده‌‏اند:
  1. حضرت نوح "۲۵۰۰ سال زندگی کرد".
  2. در روایتی دیگر، آمده است: "عمرهای قوم نوح، سیصد سال بود".
  3. پیامبر اکرم(ص) فرمود: "... سلیمان بن داود ۷۱۲ سال زندگی کرد"[۲].
  4. روایت شده است: دجّال زنده است، و در زمان پیامبر اکرم(ص) نیز زنده بوده است و تا هنگام ظهور نیز زنده خواهد بود. در این‌‏باره روایات اهل سنت کمتر از شیعه نیست؛ حال چه استبعادی دارد که منکر طول عمر حضرت مهدی(ع)‏ شده‌‏اند؟ این، در حالی است که دجّال، دشمن خدا و مهدی(ع) دوست خدا است[۳].
  5. همچنین در روایات است که لقمان بن عاد، دراز عمرترین انسان بوده است. او ۳۵۰۰ سال زندگی کرده است[۴].
  • در کتاب‏‌های مربوط، از افراد فراوانی که دارای عمر زیاد بوده‏‌اند، سخن به میان آمده است؛ بنابراین هیچ استعبادی ندارد که حضرت مهدی(ع) نیز دارای طول عمری غیر عادی باشد. به علاوه روایات فراوانی از معصومان(ع) در دست است که وقتی شباهت حضرت مهدی(ع) به پیامبران گفته شده است، یکی از این شباهت‌‏ها، شباهت آن حضرت به نوح(ع) است. سعید بن جبیر می‌‏گوید از امام سجاد(ع) شنیدم فرمود: "در امام قائم، روشی است از نوح(ع) که آن طول عمر است"[۵].
  • البته این بدان معنا نیست که عمر حضرت مهدی(ع) به اندازه عمر نوح(ع) باشد [۶].

جستارهای وابسته

منابع

پانویس

 با کلیک بر فلش ↑ به محل متن مرتبط با این پانویس منتقل می‌شوید:  

  1. ر. ک: شیخ طوسی، کتاب الغیبة، ص ۱۱۳، روایت ۸۶ به بعد
  2. شیخ صدوق، کمال الدین و تمام النعمة، ج ۲، ص ۲۰۲، باب ۵۰
  3. ر. ک: شیخ طوسی، کتاب الغیبة، ص ۱۱۳، ح ۸۶
  4. ر. ک: همان، ص ۱۱۴، ح ۸۷
  5. شیخ صدوق، کمال الدین و تمام النعمة، ج ۲، ص ۲۰۲، باب ۵۰
  6. سلیمیان، خدامراد،فرهنگ‌نامه مهدویت، ص: ۴۰۴ - ۴۰۵.