بیت المقدس

این یک مقالهٔ خرد است. می‌توانید با گسترش آن به امامت‌پدیا کمک کنید.

این مدخل مرتبط با مباحث پیرامون امام مهدی(ع) است. "امام مهدی" از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود:

امام مهدی در قرآن | امام مهدی در حدیث | امام مهدی در نهج البلاغه | امام مهدی در معارف دعا و زیارات | امام مهدی در کلام اسلامی

در این باره، تعداد بسیاری از پرسش‌های عمومی و مصداقی مرتبط، وجود دارند که در مدخل امام مهدی (پرسش) قابل دسترسی خواهند بود.

مقدمه

محل اقتدای حضرت مسیح(ع) به حضرت مهدی(ع) در عصر ظهور.
شهر "البیت المقدّس" یا "بیت المقدس" یا "قدس" در غرب آسیا و شمال خاورمیانه، در فلسطین واقع شده و نخستین قبله مسلمانان است.
قداست این شهر بسیار است. آن را پیامبران بنا کرده‌‏اند، حضرت داود(ع) و حضرت سلیمان(ع) در این شهر حشمت داشتند^[۱].
خداوند سبحانه و تعالی در همین شهر، حضرت زکریا(ع) را به حضرت یحیی(ع) بشارت داد. جبال و طیر را در بیت المقدس برای حضرت داود(ع) مسخر ساخت^[۲]. هاجر از کوثا به بیت المقدس هجرت کرد. حضرت موسی(ع) این‏جا به نور رب العزة نگریست و همین‏جا با خداوند سخن گفت^[۳]. مریم عذرا در بیت المقدس وفات یافت عیسی بن مریم در همین‏جا به دنیا آمد و عروج کرد. حضرت محمد(ص) مدت‏ها رو به بیت المقدس نماز می‏‌گزارد و أسرای آن حضرت به این‏جا و معراج آن حضرت، از همین‌‏جا بود^[۴]. بالاخره در اینجا حضرت مسیح نازل شده و در نماز به حضرت مهدی(ع) اقتدا خواهد کرد.
امام علی(ع) از "بیت المقدس" در آستانه ظهور به عنوان بهترین جاها یاد کرده، فرمود: "بهترین جاها در آن روز، بیت المقدس باشد و بر مردم زمانی درآید که هر کدامشان آرزو کنند از ساکنان آن‏جا باشند"^[۵]^[۶].

بیت المقدس در موعودنامه

به‌معنای خانه محترم و خانه‌ای است که به پاکی و احترام از آن یاد شده. منظور مسجد الاقصی است که در اورشلیم فلسطین واقع و نخستین قبله مسلمانان بوده است.حضرت مهدی (ع) برای درهم کوبیدن بساط‍‌ فریب و دجّال‌گری و بیداد سفیانی، پس از استقرار حکومت عادلانه‌اش در جزیرة العرب و عراق، از کوفه به سوی شام حرکت می‌کند و در آن روزگاران، سفیانی در "رمله" در سرزمین فلسطین و شمال شرقی قدس خواهد بود. حضرت با لشکر شکوهمندش به فلسطین می‌رسد و پیکاری سخت میان دو نیروی حق و باطل رخ می‌دهد که سرانجام با پیروزی نیروهای امام عصر (ع) و شکست جنبش سفیانی، جنگ به پایان می‌رسد. روایات در این مورد بیان‌گر این مطلب است که حضرت مهدی (ع) به دروازه شهر "لد" در فلسطین می‌رسد و در همان‌جاست که عیسی بن مریم (ع) برای بیعت با آن حضرت، از آسمان به زمین فرود می‌آید^[۷].
امام صادق (ع) در تفسیر "وقت معلوم" در آیه ٣٨ سوره حجر می‌فرماید: "وقت معلوم، روزی است که رسول اکرم (ص) شیطان را بر روی سنگی در بیت المقدّس سر می‌برد"^[۸].
حضرت مسیح (ع) در بیت المقدس، پشت سرِ حضرت مهدی (ع) نماز می‌گذارد. و بالاخره حضرت مسیح (ع) در بیت المقدس رحلت فرموده و امام مهدی (ع) بر وی نماز می‌گذارد و در همان‌جا در جوار مزار شریف مادرش -مریم (س)- به خاک می‌سپارد^[۹]. در روایتی آمده است: پرچم‌های سیاه... سپاه سفیانی را شکست می‌دهند و به سوی غرب پیش می‌روند تا به بیت المقدس می‌رسند و زمینه را برای حضرت مهدی (ع) فراهم می‌کنند^[۱۰]. در دوره آخر الزمان، بهترین اقامت‌گاه‌ها، مکه و بیت المقدس ذکر شده است^[۱۱]. نیز آمده که سفیانی در بیت المقدس کشته می‌شود^[۱۲]^[۱۳].

جستارهای وابسته

منابع

پانویس

با کلیک بر فلش ↑ به محل متن مرتبط با این پانویس منتقل می‌شوید:

↑ ر. ک: محمد بن یعقوب کلینی، الکافی، ج۸، ص ۱۴۴، ح ۱۱۴؛ شیخ طوسی، التهذیب، ج ۶، ص۲۲، ح ۱۰۷.
↑ ر. ک: محمد باقر مجلسی، بحار الانوار، ج ۱۴، ص ۷۲
↑ ر.ک: میرزا حسین طبرسی نوری، مستدرک الوسائل، ح ۱۰، ص ۳۲۴
↑ محمد بن یعقوب کلینی، الکافی، ج ۳، ص ۲۸۶
↑ ر.ک: صافی گلپایگانی، منتخب الاثر، فصل ۸۴، ح ۱۳؛ ابن بطریق، العمدة، ص ۴۳۰، ح ۹۰۱
↑ سلیمیان، خدامراد،فرهنگ‌نامه مهدویت، ص:۱۲۵ - ۱۲۶.
↑ امام مهدی (ع) از ولادت تا ظهور، سید محمد کاظم قزوینی، ص ۶۷۸.
↑ تفسیر المیزان، ج ۱۲، ص ۱۸۴؛ تفسیر صافی، ج ۳، ص ۱۱۳.
↑ عصر ظهور، کورانی، ص ۲۸.
↑ بشارة الاسلام، ص ۱۸۵.
↑ منتخب الاثر، ص ۴۲۸؛ غیبة نعمانی، ص ۱۶۱.
↑ روزگار رهایی، ج ۲، ص ۱۱۳۳.
↑ مجتبی تونه‌ای، موعودنامه، ص:۱۸۷.

[1] ر. ک: محمد بن یعقوب کلینی، الکافی، ج۸، ص ۱۴۴، ح ۱۱۴؛ شیخ طوسی، التهذیب، ج ۶، ص۲۲، ح ۱۰۷.

[2] ر. ک: محمد باقر مجلسی، بحار الانوار، ج ۱۴، ص ۷۲

[3] ر.ک: میرزا حسین طبرسی نوری، مستدرک الوسائل، ح ۱۰، ص ۳۲۴

[4] محمد بن یعقوب کلینی، الکافی، ج ۳، ص ۲۸۶

[5] ر.ک: صافی گلپایگانی، منتخب الاثر، فصل ۸۴، ح ۱۳؛ ابن بطریق، العمدة، ص ۴۳۰، ح ۹۰۱

[6] سلیمیان، خدامراد،فرهنگ‌نامه مهدویت، ص:۱۲۵ - ۱۲۶.

[7] امام مهدی (ع) از ولادت تا ظهور، سید محمد کاظم قزوینی، ص ۶۷۸.

[8] تفسیر المیزان، ج ۱۲، ص ۱۸۴؛ تفسیر صافی، ج ۳، ص ۱۱۳.

[9] عصر ظهور، کورانی، ص ۲۸.

[10] بشارة الاسلام، ص ۱۸۵.

[11] منتخب الاثر، ص ۴۲۸؛ غیبة نعمانی، ص ۱۶۱.

[12] روزگار رهایی، ج ۲، ص ۱۱۳۳.

[13] مجتبی تونه‌ای، موعودنامه، ص:۱۸۷.

[۱]

[۲]

[۳]

[۴]

[۵]

[۶]

[۷]

[۸]

[۹]

[۱۰]

[۱۱]

[۱۲]

[۱۳]