نیمه شعبان

نیمه شعبان سالروز تولد حضرت مهدی (ع) بوده و شب و روز آن دارای فضیلت بسیاری است و اعمالی برای آن بیان شده است.

فضیلت نیمه شعبان

نیمه شعبان سالروز تولد حضرت مهدی (ع)، امام دوازدهم مسلمانان است و اگرچه شرافت این شب به هم دلیل است اما در تقویم عبادی اهل ایمان نیز از جایگاه و مرتبه والایی برخوردار است. در روایاتی که از طریق شیعه و اهل سنت نقل شده^[۱]، فضیلت‏‌های بسیاری برای عبادت و راز و نیاز در شب و روز خجسته نیمه شعبان بیان شده است:

رسول گرامی اسلام(ص) فرمود: "هرکس شب عید و شب نیمه شعبان را با عبادت زنده بدارد، روزی که قلب‌‏ها همه بمیرند، قلب او نخواهد مرد"^[۲].
از امام صادق(ع) روایت شده است که پدر بزرگوارش ـ در پاسخ کسی که از فضیلت شب نیمه شعبان پرسیده بود ـ فرمود: "این شب، برترین شب‏ها پس از شب قدر است. خداوند سبحانه و تعالی در این شب، فضلش را بر بندگان جاری می‏‌سازد و از منت خویش، گناهان آنان را می‌‏بخشد، پس بکوشید در این شب به خداوند سبحانه و تعالی نزدیک شوید. همانا این شب، شبی است که خداوند سبحانه و تعالی به وجود خود سوگند خورده است که در آن، درخواست کننده‌‏ای را ـ تا آنگاه که درخواست گناه نداشته باشد ـ از درگاه خود نراند. این شب، شبی است که خداوند سبحانه و تعالی آنرا برای ما خاندان قرار داده است؛ همچنان‏که شب قدر را برای پیامبر(ص) قرار داده است؛ پس بر دعا و ثنای خداوند تعالی بکوشید، که هرکس در این شب صد بار او را تسبیح گوید، و صد بار حمد الهی را بر زبان جاری سازد و صد بار زبان به تکبیر گشاید و صد بار بگوید: «لَا إِلَهَ‏ إِلَّا اللَّهُ‏»، خداوند سبحانه و تعالی از سر فضل و احسانی که بر بندگان دارد، همه گناهان او را بیامرزد و درخواست‌‏های دنیایی و آخرتی او را برآورده سازد؛ چه درخواست‌‏هایی که بر خداوند سبحانه و تعالی اظهار کرده و چه درخواست‏هایی که‏ اظهار نکرده و خداوند سبحانه و تعالی با علم خود بر آنها آگاه است"^[۳].

در شب نیمه شعبان، خواندن دعایی سفارش شده است که آغاز آن چنین است: «اللَّهُمَّ بِحَقِّ لَيْلَتِنَا هَذِهِ وَ مَوْلُودِهَا وَ حُجَّتِكَ وَ مَوْعُودِهَا الَّتِي قَرَنْتَ إِلَى فَضْلِهَا فَضْلًا فَتَمَّتْ كَلِمَتُكَ صِدْقاً وَ عَدْلًا...»^[۴]

بر اساس روایت‏‌های بسیاری که از شیعه و برخی اهل سنت نقل شده، میلاد خجسته امام عصر(ع) در شب نیمه شعبان ۲۵۵ ق واقع و باعث کامل شدن فضیلت این شب مبارک شده است^[۵].^[۶]

جستارهای وابسته

منابع

پانویس

با کلیک بر فلش ↑ به محل متن مرتبط با این پانویس منتقل می‌شوید:

↑ ر. ک: متقی هندی، کنز العمال، ج ۳، ص ۴۶۴، ح ۷۴۵۰، ۷۴۵۱، ۷۴۶۱؛ تفسیر القرطبی، ج ۱۲، ص ۱۶۷ و
↑ «مَنْ‏ أَحْيَا لَيْلَةَ الْعِيدِ وَ لَيْلَةَ النِّصْفِ‏ مِنْ‏ شَعْبَانَ‏ لَمْ‏ يَمُتْ‏ قَلْبُهُ‏ يَوْمَ‏ تَمُوتُ‏ الْقُلُوبُ‏‏ »، حر عاملی، وسائل الشیعة، ج ۷، ص ۴۷۸، ح ۹۹۰۳
↑ محمد باقر مجلسی، بحار الانوار، ج ۹۴، ص ۸۵، ح ۵؛ همچنین سیوطی، الدر المنثور، ج ۶، ص ۲۷
↑ نجم الثاقب، باب یازدهم.
↑ محمد بن یعقوب کلینی، الکافی، ج ۱، ص ۵۱۴؛ شیخ صدوق، کمال الدین و تمام النعمة، ج۲، ص ۴۲۴؛ شیخ طوسی، کتاب الغیبة، ص ۱۴۷
↑ سلیمیان، خدامراد، فرهنگ‌نامه مهدویت، ص ۴۵۹ – ۴۶۰؛ تونه‌ای، مجتبی، موعودنامه، ص۷۵۰.

[1] ر. ک: متقی هندی، کنز العمال، ج ۳، ص ۴۶۴، ح ۷۴۵۰، ۷۴۵۱، ۷۴۶۱؛ تفسیر القرطبی، ج ۱۲، ص ۱۶۷ و

[2] «مَنْ‏ أَحْيَا لَيْلَةَ الْعِيدِ وَ لَيْلَةَ النِّصْفِ‏ مِنْ‏ شَعْبَانَ‏ لَمْ‏ يَمُتْ‏ قَلْبُهُ‏ يَوْمَ‏ تَمُوتُ‏ الْقُلُوبُ‏‏ »، حر عاملی، وسائل الشیعة، ج ۷، ص ۴۷۸، ح ۹۹۰۳

[3] محمد باقر مجلسی، بحار الانوار، ج ۹۴، ص ۸۵، ح ۵؛ همچنین سیوطی، الدر المنثور، ج ۶، ص ۲۷

[4] نجم الثاقب، باب یازدهم.

[5] محمد بن یعقوب کلینی، الکافی، ج ۱، ص ۵۱۴؛ شیخ صدوق، کمال الدین و تمام النعمة، ج۲، ص ۴۲۴؛ شیخ طوسی، کتاب الغیبة، ص ۱۴۷

[6] سلیمیان، خدامراد، فرهنگ‌نامه مهدویت، ص ۴۵۹ – ۴۶۰؛ تونه‌ای، مجتبی، موعودنامه، ص۷۵۰.

[۱]

[۲]

[۳]

[۴]

[۵]

[۶]