شاهدان ولادت امام مهدی

متن این جستار آزمایشی است؛ امید می رود در آینده نه چندان دور آماده شود. برای اطلاع از جزئیات بیشتر به بانک جامع پرسش و پاسخ مهدویت مراجعه کنید.

مقدمه

شیعه، برای اثبات ولادت حضرت مهدی(ع)‏، ادله فراوانی اقامه کرده است؛ از جمله آن‏ها گواهی افرادی است که در سخنان خود به حضور هنگام ولادت آن حضرت اشاره کرده‏‌اند: امام حسن عسکری(ع) در روایات فراوانی، به ولادت فرزند خود اشاره فرموده است^[۱].
نیز حکیمه دختر امام جواد و عمه امام حسن عسکری(ع)،- از زنان والا مقام نزد امامان(ع) و کسی که به دستور امام عسکری(ع)، در شب ولادت حضرت مهدی(ع)‏ حضور داشت - روایات ولادت حضرت مهدی(ع) را نقل کرده است^[۲].
همچنین نسیم و ماریه دو تن از خدمتگزاران خانه امام عسکری(ع) از کسانی هستند که در شب ولادت، حضور داشته‏‌اند. ایشان گویند: چون‏ صاحب الزّمان به دنیا آمد، دو زانو بر زمین نهاد و دو انگشت اشاره را به طرف آسمان بلند کرد. آن‏گاه عطسه کرد و فرمود: " الْحَمْدُ لِلَّهِ‏ رَبِ‏ الْعالَمِينَ‏ وَ صَلَّى‏ اللَّهُ‏ عَلَى‏ مُحَمَّدٍ وَ آلِهِ‏ وَ سَلَّم‏‏‏‏"^[۳]. ستمکاران پنداشته‏‌اند که حجّت خدا از میان رفته است.
اگر برای ما اذن در کلام بود، شک زایل می‌‏شد^[۴].

شاهدان ولادت امام مهدی در موعودنامه

چهل نفر پس از انتشار خبر ولادت حضرت مهدی (ع)، در خانه امام حسن عسکری (ع) گرد آمدند تا از ولادت با سعادت حجت خدا جویا شوند. امام، فرزند برومندش را در جمع حاضران آورد و فرمود: "این امام شما بعد از من است، و جانشین من در میان شما است. از او اطاعت کنید و بعد از من دچار اختلاف نشوید که هلاک می‌شوید، و بدانید که پس از امروز او را نخواهید دید^[۵].
در میان چهل نفر یادشده، علاوه بر محمد بن عثمان، علی بن بلال، محمد بن معاویه بن حکیم، حسن بن ایوب بن نوح و... که از شخصیت‌های برجسته و مورد اعتماد شیعه بودند، نیز حضور داشتند^[۶]^[۷].

پرسش‌های وابسته

چه کسانی از شاهدان ولادت امام مهدی بوده‌اند؟ (پرسش)

جستارهای وابسته

منابع

پانویس

با کلیک بر فلش ↑ به محل متن مرتبط با این پانویس منتقل می‌شوید:

↑ ر. ک: محمد بن یعقوب کلینی، الکافی، ج ۱، ص ۳۳۲، ح ۱۲؛ شیخ طوسی، کتاب الغیبة، ص ۲۳۴، ح ۲۰۳؛ شیخ صدوق، کمال الدین و تمام النعمة، ج۲، ص ۵۲۴، ح ۴، ص ۴۳۱، ح ۸
↑ شیخ صدوق، کمال الدین و تمام النعمة، ج۲، باب ۴۲، ح ۱؛ همچنین ر. ک: شیخ طوسی، کتاب الغیبة، ص ۲۳۸؛ اربلی، کشف الغمة، ج ۲، ص ۴۴۹
↑ شیخ طوسی، کتاب الغیبة، ص ۲۴۴، ح ۲۱۱؛ شیخ صدوق، کمال الدین و تمام النعمة، ج۲، باب ۴۲، ح ۵؛ همچنین ر. ک: راوندی، الخرائج و الجرایح، ج ۱۰، ص ۴۵۷، ح ۲
↑ سلیمیان، خدامراد، فرهنگ‌نامه مهدویت، ص۲۶۷ - ۲۶۸.
↑ کشف الغمه، ج ۳، ص ۳۱۷؛ اصول کافی، ج ۱، ص ۳۲۹.
↑ روزگار رهایی، ج ۱، ص ۱۷۴.
↑ تونه‌ای، مجتبی، موعودنامه، ص۴۲۵.

[1] ر. ک: محمد بن یعقوب کلینی، الکافی، ج ۱، ص ۳۳۲، ح ۱۲؛ شیخ طوسی، کتاب الغیبة، ص ۲۳۴، ح ۲۰۳؛ شیخ صدوق، کمال الدین و تمام النعمة، ج۲، ص ۵۲۴، ح ۴، ص ۴۳۱، ح ۸

[2] شیخ صدوق، کمال الدین و تمام النعمة، ج۲، باب ۴۲، ح ۱؛ همچنین ر. ک: شیخ طوسی، کتاب الغیبة، ص ۲۳۸؛ اربلی، کشف الغمة، ج ۲، ص ۴۴۹

[3] شیخ طوسی، کتاب الغیبة، ص ۲۴۴، ح ۲۱۱؛ شیخ صدوق، کمال الدین و تمام النعمة، ج۲، باب ۴۲، ح ۵؛ همچنین ر. ک: راوندی، الخرائج و الجرایح، ج ۱۰، ص ۴۵۷، ح ۲

[4] سلیمیان، خدامراد، فرهنگ‌نامه مهدویت، ص۲۶۷ - ۲۶۸.

[5] کشف الغمه، ج ۳، ص ۳۱۷؛ اصول کافی، ج ۱، ص ۳۲۹.

[6] روزگار رهایی، ج ۱، ص ۱۷۴.

[7] تونه‌ای، مجتبی، موعودنامه، ص۴۲۵.

[۱]

[۲]

[۳]

[۴]

[۵]

[۶]

[۷]