حکومت صالحان: تفاوت میان نسخه‌ها

*از این‏جا روشن می‏شود که [[آیه]] مورد بحث، ویژه یکی از دو وراثت‏‌های دنیایی و آخرتی نیست؛ بلکه هردو را شامل می‌‏شود. و تفسیرگرانی که آن را به [[وراثت]] آخرتی اختصاص داده‌‏اند و به آیاتی که مناسب با آن [[وراثت]] است [[تمسک]] جسته و چه بسا گفته‏‌اند همین معنا به طور متعین مقصود است چون بعد از اعاده دیگر زمینی نیست تا [[صالحان]] آن را [[ارث]] ببرند، حرف درستی نزده‏‌اند، زیرا معلوم نیست که [[آیه]] مورد بحث عطف بر [[آیه]] قبلی‌‏اش که متعرض مساله اعاده بوده شده باشد تا بگویید بعد از اعاده دیگر زمینی باقی نمی‌‏ماند. و ممکن است عطف به اول [[آیات]] باشد که می‌‏فرمود: {{متن قرآن|فَمَن يَعْمَلْ مِنَ الصَّالِحَاتِ}}<ref> سوره انبیاء ، آیه: ۹۴.</ref>. آن مفسرینی هم که [[آیه]] را به [[وراثت]] دنیایی اختصاص داده حمل بر [[دوره ظهور]] [[اسلام]] و یا دوران [[امام مهدی|مهدی]]{{ع}}- که [[رسول خدا]]{{صل}} در [[اخبار]] [[متواتر]] از آن خبر داده و [[شیعه]] و [[سنی]] آن‏ها را [[نقل]] کرده‏‌اند- نموده‌‏اند باز راه درستی نرفته‌‏اند زیرا [[روایات]] مذکور هرچند [[متواتر]] و مسلم است اما [[آیه]] را تخصیص نمی‏‌زند.  

*کوتاه سخن، همانطوری که گفتیم [[آیه شریفه]] مطلق است و شامل هر دو [[وراثت]] می‏شود چیزی که هست از نظر سیاق آنچه که [[عقل]] و اعتبار اقتضاء می‏‌کند این است که [[آیه شریفه]] عطف بر همان جمله: {{متن قرآن|فَمَن يَعْمَلْ مِنَ الصَّالِحَاتِ وَهُوَ مُؤْمِنٌ }}<ref> سوره انبیاء ، آیه: ۹۴.</ref>؛ باشد چون آن [[آیه]] به تفصیل حال اهل [[اختلاف]] از نظر جزای اخروی اشاره می‌‏کرد و این [[آیه]] به تفصیل حال آنان از نظر جزای دنیوی اشاره می‌‏کند، و در نتیجه حاصل [[کلام]] این می‌‏شود که: ما [[بشر]] را به سوی دینی واحد [[دعوت]] کردیم، لکن ایشان [[دین]] را قطعه ‏قطعه نموده در آن [[اختلاف]] کردند و مجازاتشان هم مختلف شد، اما در [[آخرت]] آن‏هایی که [[ایمان]] آوردند سعیشان مشکور و عملشان مکتوب شد و از [[کفار]] بر خلاف این شد و اما در [[دنیا]]، آن‏هایی که [[ایمان]] آوردند، [[زمین]] را به [[وراثت]] مالک شدند، به خلاف دیگران<ref> علامه طباطبایی، ترجمه المیزان، ج ۱۴، ص ۴۶۷( با تصرف)</ref>.  

*روشن است مفهوم این [[روایت]]، انحصار نیست؛ بلکه بیان یک مصداق عالی و [[آشکار]] است و این تفسیرها، هرگز عمومیت مفهوم [[آیه]] را محدود نمی‏‌کند. بنابراین در هر زمان و در هرجا [[بندگان]] [[صالح]] [[خدا]] [[قیام]] کنند، پیروز و موفق خواهند بود و سرانجام [[وارث زمین]] و [[حکومت]] آن خواهند شد<ref>  ر. ک: ناصر مکارم شیرازی و دیگران، تفسیر نمونه، ج ۱۳، ص ۵۱۵- ۵۲۴</ref>.  

*در پایان سخن، یاد این نکته لازم است که در [[مزامیر داود]] تعبیر یادشده یا مشابه آن، در چند مورد دیده می‏شود و نشان می‌‏دهد با تمام تحریفات موجود در این کتاب‌‏ها، این قسمت همچنان از دستبرد مصون مانده است. برخی از این فرازها بدین قرارند: "شرّیران منقطع می‌‏شوند و اما متوکلان به [[خداوند]]، [[وارث زمین]] خواهند شد و حال اندک است که شریر نیست می‏شود؛ هر چند مکانش را استفسار نمایی، [[ناپیدا]] خواهد شد<ref>  مزامیر داود، ۳۷، بند ۹</ref>؛ اما متواضعانه [[وارث زمین]] شده، از کثرت سلامتی شادکام خواهند شد<ref>  مزامیر داود، ۳۷، بند ۱۱</ref>؛ متبرکان [[خداوند]]، [[وارث زمین]] خواهند شد؛ اما ملعونان وی منقطع خواهند شد ...<ref>  مزامیر داود، ۳۷، بند ۲۷</ref>؛ صدیقان [[وارث زمین]] شده، همیشه در آن ساکن خواهند بود<ref>  مزامیر داود، بند ۲۹</ref>؛ [[خداوند]] روزهای [[صالحان]] را می‏داند و [[میراث]] ایشان ابدی خواهد شد<ref>  مزامیر داود، بند ۱۸</ref>. در این عبارت‏ها، عنوان "[[صالحان]]" که در [[قرآن]] آمده است، با همان تعبیر در [[مزامیر داود]] به چشم می‏خورد. علاوه براین، تعبیرات دیگری نیز مانند صدیقان، متوکلان، متبرکان و متواضعان، در جمله‌‏های دیگر ذکر شده است. این تعبیرها، [[دلیل]] عمومیت [[حکومت]] "[[صالحان]]" است و با [[احادیث]] [[قیام]] [[امام مهدی|حضرت مهدی]]{{ع}}‏ تطبیق می‌‏کند.