مرکز حکومت امام مهدی

این یک مقالهٔ خرد است. می‌توانید با گسترش آن به امامت‌پدیا کمک کنید.

این مدخل مرتبط با مباحث پیرامون امام مهدی(ع) است. "امام مهدی" از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود:

امام مهدی در قرآن | امام مهدی در حدیث | امام مهدی در کلام اسلامی

در این باره، تعداد بسیاری از پرسش‌های عمومی و مصداقی مرتبط، وجود دارند که در مدخل امام مهدی (پرسش) قابل دسترسی خواهند بود.

مقدمه

کوفه، پس از ظهور حضرت مهدی (ع) موقعیت ویژه‌ای می‌یابد، چون طبق روایات رسیده از امامان معصوم (ع)، آن‌جا مرکز حکومت عادلانه و جهانی اسلام و پایتخت دولت او خواهد شد.
امیر مؤمنان(ع) ضمن بیانی پیرامون ظهور حضرت مهدی (ع) فرمود: "... سپس به کوفه روی می‌آورد که قرارگاه و منزل اوست"^[۱]. مفضل به امام صادق (ع) گفت: سرورم! آیا همه مؤمنان راستین در عصر ظهور قائم (ع) در کوفه خواهند زیست‌؟ حضرت فرمود: "آری!... همه در کوفه یا پیرامون آن خواهند بود و کوفه ارزشی خواهد یافت که هرمتر از زمین آن، از مرز دو هزار درهم خواهد گذشت. و مردم با ایمان هنگامی که قائم (ع) وارد شهر کوفه شد و آن‌جا مرکز حکومت عادلانه جهانی او گردید، دوست می‌دارند در آن‌جا باشند و همواره دل‌های ایمان آورندگان در آن‌جا است"^[۲]. امام مجتبی (ع) در این مورد فرمود: "جای یک قدم زمین در کوفه، برای من دوست‌داشتنی‌تر از خانه‌ای در مدینه است"^[۳]. امام صادق (ع) فرمود: هنگامی که قائم(ع) قیام کند، کوفه را پایگاه عدالت خود قرار می‌دهد و آن‌جا چنان گسترش می‌یابد که خانه‌های کوفه به شهر کربلا می‌رسد^[۴]. و نیز فرمود: "پایتخت آن حضرت، کوفه خواهد بود و مرکز قضاوت او مسجد جامع کوفه، و مرکز اصلی بیت المال، مسجد سهله در نزدیکی کوفه"^[۵]^[۶].

پرسش‌های وابسته

جستارهای وابسته

منابع

مجتبی تونه‌ای، موعودنامه

پانویس

با کلیک بر فلش ↑ به محل متن مرتبط با این پانویس منتقل می‌شوید:

↑ تفسیر عیاشی، ج ۱، ص ۶۶؛ معجم احادیث الامام المهدی (ع)، ج ۵، ص ۲۲.
↑ بحار الانوار، ج ۵۲، ص ۳۷۵.
↑ بحار الانوار، ج ۵۲، ص ۳۸۵ و ج ۱۰۰، ص ۳۸۵.
↑ بحار الانوار، ج ۵۲، ص ۳۳۶؛ ارشاد مفید، ص ۳۶۲.
↑ بحار الانوار، ج ۵۳، ص ۱۱.
↑ تونه‌ای، مجتبی، موعودنامه، ص۶۳۷.

[1] تفسیر عیاشی، ج ۱، ص ۶۶؛ معجم احادیث الامام المهدی (ع)، ج ۵، ص ۲۲.

[2] بحار الانوار، ج ۵۲، ص ۳۷۵.

[3] بحار الانوار، ج ۵۲، ص ۳۸۵ و ج ۱۰۰، ص ۳۸۵.

[4] بحار الانوار، ج ۵۲، ص ۳۳۶؛ ارشاد مفید، ص ۳۶۲.

[5] بحار الانوار، ج ۵۳، ص ۱۱.

[6] تونه‌ای، مجتبی، موعودنامه، ص۶۳۷.

[۱]

[۲]

[۳]

[۴]

[۵]

[۶]