زیارت امام مهدی

این یک مقالهٔ خرد است. می‌توانید با گسترش آن به امامت‌پدیا کمک کنید.

این مدخل مرتبط با مباحث پیرامون امام مهدی(ع) است. "امام مهدی" از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود:

امام مهدی در قرآن | امام مهدی در حدیث | امام مهدی در کلام اسلامی

در این باره، تعداد بسیاری از پرسش‌های عمومی و مصداقی مرتبط، وجود دارند که در مدخل امام مهدی (پرسش) قابل دسترسی خواهند بود.

مقدمه

راوی و ناقل این زیارت، ابو جعفر محمد بن عبد اللّه بن جعفر حمیری است که همه عالمان رجال و حدیث، از او به بزرگی یاد کرده‏‌اند^[۱]. از آنجا که این زیارت با سلام بر آل یاسین آغاز می‏‌شود، امروزه به این نام معروف است.
این زیارت، با بیست و سه سلام آغاز شده است: سلام اوّل به آل یس "عترت پاک پیامبر(ص) و سلام‌‏های بعد، هر یک خطاب به حضرت مهدی(ع)‏ با القاب و عناوین خاص آن حضرت می‏‌باشد. سپس با اظهار و اقرار به اصول اعتقادی صحیح و گواه گرفتن امام بر آن‏ها و تجدید عهد وفاداری برای اولیای دین، زیارت به پایان می‌‏رسد.
به تصریح برخی از عالمان، این زیارت، جامع و کامل و بهترین زیارت‌‏های آن حضرت است و در همه وقت‏‌ها می‌‏شود آن را خواند.
سندهای این زیارت، صحیح و معتبر بوده و در مجامع مهم حدیثی و دعایی نقل شده است^[۲].
جمع فراوانی از شیعیان به خواندن این زیارت و دعای پس از آن مداومت دارند و برای خواندن آن به طور گروهی در شهرهای گوناگون شیعه‌‏نشین جلسات خاصی برگزار می‌‏شود^[۳].

زیارت آل یاسین در موعودنامه

زیارت در لغت، دیدار کردن با قصد را گویند و در ریشه آن، میل و گرایش نهفته است. آل در لغت به معنی خانواده، دودمان، فرزندان و اهل بیت است^[۴]. یاسین، حضرت محمد (ص) است و آل آن حضرت، اهل اویند. زیارت آل یاسین، از مشهورترین زیارت‌نامه‌هایی است که در توقیع شریف حضرت ولی عصر (ع) به جناب محمد بن عبدالله بن جعفر حمیری صادر گردیده. در مقدمه این زیارت چنین آمده است: ... هرگاه خواستید به وسیله ما به سوی خداوند توجه کنید و به ما روی آورید، پس همان‌گونه که خداوند فرموده است، بگویید: "سَلَامٌ عَلَى آلِ يَاسِين‏...".
این زیارت با بیست و سه سلام آغاز شده که اول به آل یاسین -یعنی عترت پاک پیامبر (ص)- و سلام‌های بعدی، هریک با القاب و عناوین خاصّ‌ حضرت مهدی (ع) می‌باشد، سپس با اظهار و اقرار اصول اعتقادی صحیح و گواه گرفتن امام عصر (ع)، بر آن‌ها و تجدید عهد وفاداری نسبت به اولیای دین، زیارت به پایان می‌رسد. پس از زیارت، دعایی است برای نورانیت زائر، به انواع نورهای الهی که ترجمه بخشی از آن چنین است: "خداوندا! از تو می‌خواهم که درود فرستی بر محمد، پیامبر رحمتت و کلمه نورت، و دلم را به نور یقین و سینه‌ام را به نور ایمان، و اندیشه‌ام را به نورانیت‌های خوب، و تصمیمم را به نور دانش، و نیروی‌ام را با نور کار، و زبانم را به نور راستگویی و... اکنده سازی". آن‌گاه درخواست درود بر امام عصر (ع) با توجه به صفات حمیده آن بزرگوار، و دعا برای نصرت و حفاظت و تعجیل فرج و قیام آن حضرت، و پر شدن زمین از عدل و داد، و نابودی کفّار و منافقین و دشمنان دین می‌باشد.
این زیارت به تصریح بعضی از علماء، جامع و کامل و از بهترین زیارت‌های آن حضرت است که در همه اوقات و در هرمکان می‌شود آن را خواند. سندهای این زیارت را صحیح و معتبر دانسته‌اند و در مجامیع مهم حدیث و دعا نقل گردیده است^[۵]^[۶].
زیارت‌های متعددی برای امام زمان (ع) در کتب معتبر شیعی آمده است که از جمله آن‌ها: زیارت آل یاسین^[۷]، زیارت حضرت در حرم سامرا^[۸]، زیارت حضرت در سرداب مقدس^[۹]،
زیارت حضرت پس از نماز صبح^[۱۰] و زیارت حضرت در روز جمعه^[۱۱] است^[۱۲].

پرسش مستقیم

جستارهای وابسته

منابع

پانویس

با کلیک بر فلش ↑ به محل متن مرتبط با این پانویس منتقل می‌شوید:

↑ احمد بن علی نجاشی، رجال النجاشی، ص ۳۵۴ ر ق ۹۴۹؛ شیخ طوسی، رجال الطوسی، ص ۴۴۸، رقم ۶۳۷۴
↑ ر.ک: میرزا حسین طبرسی نوری، مستدرک الوسائل، ج ۱۰، ص ۳۶۴؛ محمد باقر مجلسی، بحار الانوار، ج ۵۳، ص ۱۷۱
↑ سلیمیان، خدامراد، فرهنگ‌نامه مهدویت، ص۲۵۱ - ۲۵۲.
↑ معجم مقاییس اللغة، ج ۳، ص ۳۶.
↑ پیوند معنوی با ساحت قدس مهدوی، ص ۱۳۵.
↑ تونه‌ای، مجتبی، موعودنامه، ص۳۸۹.
↑ احتجاج طبرسی، ج ۲، ص ۲۱۶؛ بحار الانوار، ج ۵۳، ص ۱۷۱.
↑ بحار الانوار، ج ۱۰۲، ص ۱۱۶.
↑ بحار الانوار، ج ۱۰۲، ص ۱۰۱.
↑ بحار الانوار، ج ۱۰۲، ص ۱۱۰.
↑ بحار الانوار، ج ۱۰۲، ص ۲۱۵.
↑ تونه‌ای، مجتبی، موعودنامه، ص۳۹۰.

[1] احمد بن علی نجاشی، رجال النجاشی، ص ۳۵۴ ر ق ۹۴۹؛ شیخ طوسی، رجال الطوسی، ص ۴۴۸، رقم ۶۳۷۴

[2] ر.ک: میرزا حسین طبرسی نوری، مستدرک الوسائل، ج ۱۰، ص ۳۶۴؛ محمد باقر مجلسی، بحار الانوار، ج ۵۳، ص ۱۷۱

[3] سلیمیان، خدامراد، فرهنگ‌نامه مهدویت، ص۲۵۱ - ۲۵۲.

[4] معجم مقاییس اللغة، ج ۳، ص ۳۶.

[5] پیوند معنوی با ساحت قدس مهدوی، ص ۱۳۵.

[6] تونه‌ای، مجتبی، موعودنامه، ص۳۸۹.

[7] احتجاج طبرسی، ج ۲، ص ۲۱۶؛ بحار الانوار، ج ۵۳، ص ۱۷۱.

[8] بحار الانوار، ج ۱۰۲، ص ۱۱۶.

[9] بحار الانوار، ج ۱۰۲، ص ۱۰۱.

[10] بحار الانوار، ج ۱۰۲، ص ۱۱۰.

[11] بحار الانوار، ج ۱۰۲، ص ۲۱۵.

[12] تونه‌ای، مجتبی، موعودنامه، ص۳۹۰.

[۱]

[۲]

[۳]

[۴]

[۵]

[۶]

[۷]

[۸]

[۹]

[۱۰]

[۱۱]

[۱۲]