زمان ظهور امام مهدی

زمان یا وقت ظهور امام مهدی یکی از موضوعات مهم در مباحث مهدویت است. سال‏‌ها پیش از ولادت حضرت مهدی(ع)‏، درباره آن، از معصومان(ع) پرسش می‌‏شد^[۱]. امامان(ع) نیز همواره مسائل مربوط به حضرت مهدی(ع)‏ - به ویژه زمان ظهور آن حضرت - را از رازهای الهی دانسته و وقت‏‌گذاران را تکذیب کرده‏‌اند^[۲]. به وقت‏‌گذاری برای این وعده الهی اصطلاح توقیت ظهور اطلاق می‌گردد.

زمان ظهور در درسنامه امام شناسی

زمان ظهور آن حضرت مشخص نیست و تنها خدا یا کسانی از آن آگاه‌اند که خداوند علم به آن را در اختیارشان گذاشته است. در برخی روایاتِ معصومان(ع)، زمان ظهور حضرتش را چونان گاه برپایی قیامت دانسته و بدین‌سان بر ناپیدایی آن تأکید ورزیده‌اند:
امام حسن(ع) می‌فرماید: "همانا مَثَل او، مانند قیامت است که ناگهانی می‌آید"^[۳].
زمان ظهور آن حضرت از اسرار الهی است و گمانه‌زنی درباره آن نه تنها عملی بی‌پایه است، بلکه امامان معصوم(ع) از آن نهی کرده‌اند.
عبدالرحمن بن کثیر از امام صادق(ع) نقل می‌کند که: "خدمت امام صادق(ع) نشسته بودم که مهزم وارد شد و عرض کرد: قربانت، به من خبر دهید: این امری که در انتظارش هستیم کی رخ می‌دهد؟ فرمود: ای مهزم!دروغ گفتند وقت‌گذاران و هلاک شدند شتاب‌کنندگان و نجات یافتند تسلیم‌شوندگان"^[۴].
ابابصیر از امام صادق(ع) روایت می‌کند که از حضرت درباره حضرت قائم(ع) پرسیدم.حضرت در پاسخ فرمود: "وقت‌گذاران دروغ می‌گویند ما اهل بیت زمانی را معین نمی‌کنیم"^[۵].
عدم تعیین وقت ظهور و تأکید بر پوشاندن آن، هرگز به معنای لزوم آگاه نشدن انسان کامل از زمان ظهور نیست، بلکه انسان کامل به اذن الهی بر همه عوالم امکانی احاطه دارد، از نتایج علم ازلی آگاه است و زمان ظهور نیز، از این مهم مستثنا نیست، ولی مصلحت نامشخص بودن وقت ظهور برای جامعه بشری، اقتضای کتمان این راز را می‌کرده است، همان‌گونه که امام صادق(ع) به ابی‌بصیر نفرمود که ما از وقت ظهور آگاه نیستیم، بلکه فرمودند: "ما وقتی را معیّن نمی‌کنیم".
بی‌تردید، روز ظهور آن حضرت یکی از آشکارترین مصادیق ایام‌الله خواهد بود و انتظار عاقلانه و صادقانه آن روز، وظیفه هر مسلمانی است^[۶].

زمان ظهور امام مهدی در درسنامه

یکی از موضوعات مهم در مباحث مهدویت، "وقت ظهور" است؛ به گونه‌ای که حتی سال‌ها پیش از ولادت حضرت مهدی(ع)، درباره آن، از معصومان(ع) پرسش می‌شد. آنان نیز مسائل مربوط به آن حضرت به‌ویژه زمان ظهور آن حضرت را از رازهای الهی دانسته و وقت گذاران را تکذیب می‌کردند. با گذری کوتاه در سخنان ائمه اطهار(ع) درباره وقت ظهور، به مطالب ذیل بر خواهیم خورد:

۱. آشکار کردن زمان ظهور، فقط از آن خداوندعزوجل است. در روایت مشهوری آمده است: وقتی دعبل شاعر بلند آوازه شیعی در محضر امام رضا(ع) در ضمن قصیده‌ای، سخن از ظهور و قیام حضرت مهدی(ع) بر زبان جاری ساخت، آن حضرت در حالی که سرشک از دیدگانش جاری بود، رو به دعبل کرد و فرمود:‌ای خزاعی! همانا روح القدس بر زبانت، این دو بیت را جاری ساخت. آیا می‌دانی این امام کیست و چه زمانی قیام می‌کند؟ آن گاه خود آن حضرت به معرفی امام مهدی(ع) پرداخت. سپس درباره زمان ظهورش چنین فرمود: اما اینکه "چه زمانی ظهور خواهد کرد"، این خبردادن از وقت است. پدرم از پدرش و ایشان از پدرانش از رسول گرامی اسلامی(ص) نقل کرده‌اند که وقتی از آن حضرت سؤال شد:‌ای رسول خدا! چه زمانی قائم از ذریه شما ظهور می‌کند؟ آن حضرت فرمود: «مَثَلُهُ مَثَلُ الساعَةِ»

اَلتي لاَ يُجَلِّيهَا لِوَقْتِهَا إِلاَّ هُوَ ثَقُلَتْ فِي السَّمَاوَاتِ وَالأَرْضِ لاَ تَأْتِيكُمْ إِلاَّ بَغْتَةً

^[۷]^[۸]؛ جز او [هیچ کس] آن را به موقع خود آشکار نمی‌گرداند. [این حادثه] بر آسمان‌ها و زمین گران است، جز ناگهان به شما نمی‌رسد.

پنهان بودن زمان ظهور، همانند زمان قیامت و رستاخیز است که یک نوع آزادی عمل برای همگان پیدا می‌شود. از سوی دیگر چون زمان آن به طور دقیق معلوم نیست و در هر زمان محتمل است، نتیجه‌اش حالت آماده باش دائم است. درباره قیام حضرت مهدی(ع) نیز اگر تاریخ تعیین می‌شد و زمان ظهور دور بود، همه در غفلت و غرور و بی‌خبری فرو می‌رفتند و اگر زمانش نزدیک بود، ممکن بود آزادی عمل را از دست بدهند و اعمالشان جنبه اضطراری پیدا کند. همان گونه که آشکار کردن زمان رستاخیز بزرگ، فقط در اختیار خداوند است، اعلان زمان ظهور حضرت مهدی(ع) نیز در دست خداوند است. خداوند در ادامه آیه یاد شده، آگاهی به قیامت را در علم خداوند دانسته است: يَسْأَلُونَكَ كَأَنَّكَ حَفِيٌّ عَنْهَا قُلْ إِنَّمَا عِلْمُهَا عِندَ اللَّهِ^[۹]؛ [باز] از تو می‌پرسند، گویا تو از [زمان وقوع] آن آگاهی، بگو: "علم آن، تنها نزد خداست. بر این اساس این که عده‌ای به خود جرئت می‌دهند و به راحتی هنگام ظهور را تعیین می کنند، جای بسی تأمل است! وقتی چنین پرسشی از حضرت مهدی(ع) نیز مطرح شد، ضمن توقیعی اینسان پاسخ فرمود: «"وَ أَما ظُهُورُ الْفَرَجِ فَإِنهُ إِلَی اللهِ وَ کَذَبَ الْوَقاتُون"»^[۱۰]؛ اما ظهور فرج همانا در اختیار خداوند متعال است و وقت گذاران دروغ گفتند. آن حضرت در آخرین توقیع به سفیر چهارم خود، ظهور را فقط در اراده و اختیار خداوند دانسته، می‌فرماید: «"… وَ لَا ظُهُورِ إِلَّا بَعْدَ إِذْنِ اللَّهُ "»^[۱۱]؛ …ظهوری نخواهد بود؛ مگر آن گاه که خداوند اجازه فرماید. پس زمان آغاز ظهور، یکی از اسرار الهی است و اندیشه و فکر بشر از رسیدن به آن، سخت کوتاه و ناتوان است.

۲. روایات فراوانی ظهور را ناگهانی دانسته^[۱۲] و احادیثی اصلاح امر فرج را یک شَبِه ذکر کرده است. امام علی(ع) نقل کرده که پیامبر(ص) فرمود: «"اَلْمَهْدِی مِنا اَهْلَ الْبَیْتِ یُصْلِحُ الله لَهُ اَمْرَهُ فِی لَیْلَهٍ"»^[۱۳]؛ مهدی از ما اهل بیت است که خداوند امر فرج او را در یک شب اصلاح می‌فرماید. امام باقر(ع) نیز پس از بیان غیبت حضرت مهدی(ع)، فرمود: «"ثُم یَبْدُو کَالشهَابِ الْوَقادِ فِی ظُلْمَهِ اللیْل"»^[۱۴]؛ او همانند شهابی شعله ور در تاریکی شب، آشکار خواهد شد.

آگاه شدن امام مهدی(ع) از زمان ظهور: آگاه شدن حضرت مهدی(ع) از وقت ظهور، براساس الهام خواهد بود. بدون شک، معصومان(ع) مورد الهام خداوند قرار می‌گیرند. البته وحی، به صورت رسمی با رحلت پیامبر اکرم(ص) پایان گرفت؛ ولی در موارد فراوانی به اهل بیت(ع) الهاماتی شده و خواهد شد. برخی روایات چگونگی آگاه شدن حضرت مهدی(ع) از زمان ظهور را از راه الهام ذکر کرده است. مفضل بن عمر گوید: امام صادق(ع) درباره آیه فَإِذَا نُقِرَ فِي النَّاقُورِ، فرمود: «"إِن مِنا إِمَاماً مُظَفراً مُسْتَتِراً فَإِذَا أَرَادَ اللهُ عَز ذِکْرُهُ إِظْهَارَ أَمْرِهِ نَکَتَ فِی قَلْبِهِ نُکْتَهً فَظَهَرَ فَقَامَ بِأَمْرِ اللهِ تَبَارَکَ وَ تَعَالَی"»^[۱۵]؛ همانا امام پیروز و پنهان از ما خاندان است و چون خدای عز ذکره اراده کند که امر او را ظاهر سازد، در دلش نکته‌ای می‌گذارد. سپس ظاهر می‌شود و به امر خدای تبارک و تعالی قیام می‌کند^[۱۶].

زمان ظهور امام مهدی در موعودنامه

اگرچه اصل ظهور و نشانه‌های نزدیک شدن آن، از امور مسلم و قطعی است ولی بنا به مصالحی، زمان ظهور مشخص نشده است و هیچ‌کس جز خداوند از وقت دقیق آن آگاه نیست. بارها اصحاب از امامان (ع) درباره زمان خروج قائم (ع) پرسیده‌اند، ولی آنان به صراحت از مشخص کردن آن نهی کرده‌اند و زمان ظهور را هم‌چون علم به قیامت، منحصر به خداوند دانسته‌اند^[۱۷].
فضیل از امام باقر (ع) پرسید: آیا برای ظهور، وقت معین شده است‌؟ امام سه بار فرمود: "كَذَبَ الْوَقَّاتُونَ"^[۱۸]؛ کسانی که وقت تعیین می‌کنند، دروغ می‌گویند. نیز آمده است: کمیت از آن حضرت پرسید: چه وقت حضرت مهدی (ع) ظهور می‌کند؟ امام فرمود: از پیامبر (ص) نیز همین مطلب پرسیده شد. حضرت فرمود: مثل ظهور مهدی (ع) هم‌چون برپایی قیامت است (کسی جز خداوند از وقت آن آگاه نیست) مهدی نمی‌آید، مگر ناگهانی^[۱۹].
البته در برخی از روایات به گونه‌ای سربسته به زمان ظهور اشاره شده که آن روایات نیز وقتی معین نمی‌کنند، بلکه به گونه‌ای نشانه‌های ظهور را بیان می‌کنند؛ مانند: "مهدی (ع) قیام نمی‌کند مگر در سال‌های فرد، سال اول، سال سوم، پنجم، هفتم، نهم و یا روز شنبه دهم محرم. و یا: در بیست و سوم رمضان منادی ندا می‌دهد و مردم را به سوی مهدی (ع) فرا می‌خواند^[۲۰]^[۲۱].

وقاتون در موعودنامه

یعنی کسانی که برای ظهور، وقت تعیین می‌کنند. امام باقر (ع) در پاسخ کسی که پرسید: آیا برای ظهور، وقت تعیین شده است‌؟ سه بار فرمود: "كَذَبَ الْوَقَّاتُونَ"^[۲۲]. امام صادق (ع) نیز در پاسخ همان پرسش، چنین گفت^[۲۳]^[۲۴].

وقت ظهور در موعودنامه

حکمت الهی بر آن است که وقت ظهور امام زمان (ع)، بر بندگانش -به خاطر اموری که بر ما پوشیده است- مخفی بماند. از این‌رو وقت ظهور آن حضرت برای احدی معلوم نیست و کسی نمی‌تواند آن را تعیین کند و در روایات بسیاری، تعیین‌کنندگان وقت ظهور، دروغگو لقب گرفته‌اند^[۲۵].
اسحاق بن یعقوب گفت: از محمد بن عثمان عمری درخواست کردم، نامه‌ای از من به محضر حضرت صاحب الامر برساند که در آن نامه از مسائلی که بر من مشکل شده بود، سؤال کرده بود. پس توقیع به خط‍‌ مولایمان صاحب الزمان (ع) آمد، تا آن‌جا که فرمود: و اما ظهور فرج، دست خدای عز و جل است و وقت‌گذاران دروغ می‌گویند^[۲۶]. امام صادق (ع) به مفضل فرمود: ای مفضل! هرکس برای ظهور مهدی ما وقتی تعیین نماید، خود را در علم خداوند شریک دانسته و مدعی شده که خداوند، او را از اسرار خویش آگاه ساخته است^[۲۷].
از مجموع روایات می‌فهمیم که علم به وقت ظهور، از اسرار خداوند است و از وظایف شیعیان، ترک وقت‌گذاری و تکذیب تعیین‌کنندگان وقت ظهور حضرت مهدی (ع) است^[۲۸].

پرسش‌های مستقیم

آیا می‌توان وقت ظهور را پیش‌بینی کرد؟ (پرسش)

جستارهای وابسته

منابع

پانویس

↑ محمد بن یعقوب کلینی، الکافی، ج ۱، ص ۳۶۸، ح ۲
↑ سلیمیان، خدامراد، فرهنگ‌نامه مهدویت، ص ۴۶۱ - ۴۶۴.
↑ «إِنَّمَا مَثَلُهُ كَمَثَلِ السَّاعَةِ ثَقُلَتْ فِي السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ لَا تَأْتِيكُمْ إِلَّا بَغْتَةً»؛ الإنصاف فی النص علی الأئمة، ص۱۵۳.
↑ «كُنْتُ عِنْدَ أَبِي عَبْدِ اللَّهِ(ع) إِذْ دَخَلَ عَلَيْهِ مِهْزَمٌ فَقَالَ لَهُ جُعِلْتُ فِدَاكَ أَخْبِرْنِي عَنْ هَذَا الْأَمْرِ الَّذِي نَنْتَظِرُ مَتَى هُوَ فَقَالَ يَا مِهْزَمُ كَذَبَ الْوَقَّاتُونَ وَ هَلَكَ الْمُسْتَعْجِلُونَ وَ نَجَا الْمُسَلِّمُونَ»؛ الکافی، ج۱، ص۳۶۸.
↑ «كَذَبَ الْوَقَّاتُونَ‌، إِنَّا أَهْلُ بَيْتٍ لَانُوَقِّتُ»؛ الکافی، ج۱، ص۳۶۸.
↑ مقامی، مهدی، درسنامه امام‌شناسی، ص:۲۲۱-۲۲۳.
↑ اعراف، آیه ۱۸۷.
↑ صدوق، عیون اخبار الرضا(ع)، ج ۲، ص ۲۶۶؛ همو، کمال الدین و تمام النعمه، ج ۲، ص ۳۷۲.
↑ اعراف، آیه ۱۸۸.
↑ طوسی، کتاب الغیبه، ص ۲۹۱.
↑ صدوق، کمال الدین و تمام النعمه، ج۲، ص۵۱۶، ح۴۴؛ قطب الدین راوندی، الخرایج والجرایح، ج ۳، ص ۱۱۲۸؛ طوسی، کتاب الغیبه، ص ۳۹۵.
↑ بر خلاف پندار کسانی که ظهور را با غیبت مقایسه کرده، گفته‌اند: چون غیبت صغرا مقدمه غیبت کبرا بود، پس دورانی به عنوان ظهور اصغر در پیش داریم.
↑ نعمانی، الغیبه، ص۱۶۳؛ صدوق، کمال الدین و تمام النعمه، ج۱، ص۱۵۲.
↑ طوسی، کتاب الغیبه، ص۱۵۹؛ صدوق، کمال الدین و تمام النعمه، ج۱، ص۳۲۴.
↑ محمد بن یعقوب کلینی، الکافی، ج۱، ص۳۴۳، ح۳۰؛ نعمانی، الغیبه، ص۱۸۷، ح۴۰؛ طوسی، کتاب الغیبه، ص۱۶۴؛ صدوق، کمال الدین و تمام النعمه، ج۲، ص۳۴۹، ح۴۲؛ محمد بن عمر کشی، رجال الکشی، ص۱۹۲.
↑ سلیمیان، خدامراد، درسنامه مهدویت، ج۳ ، ص۱۵۸-۱۶۲.
↑ بحار الانوار، ج ۵۲، ص ۱۸۲.
↑ همان، ص ۱۰۳.
↑ منتخب الاثر، ص ۱۲۴ و ۲۲۴.
↑ ارشاد مفید، ج ۲، ص ۳۷۹.
↑ تونه‌ای، مجتبی، موعودنامه، ص۳۷۹.
↑ کافی، ج ۱، ص ۳۶۸؛ بحار الانوار، ج ۵۲، ص ۱۱۸؛ غیبة نعمانی، ص ۲۹۴.
↑ غیبة نعمانی، ص ۲۹۴.
↑ تونه‌ای، مجتبی، موعودنامه، ص۷۵۷.
↑ کافی، ج ۱، ص ۳۶۸.
↑ احتجاج طبرسی، ج ۲، ص ۲۸۱.
↑ آخرین امید، داود الهامی، ص ۳۸۲.
↑ تونه‌ای، مجتبی، موعودنامه، ص۷۵۷.

[1] محمد بن یعقوب کلینی، الکافی، ج ۱، ص ۳۶۸، ح ۲

[2] سلیمیان، خدامراد، فرهنگ‌نامه مهدویت، ص ۴۶۱ - ۴۶۴.

[3] «إِنَّمَا مَثَلُهُ كَمَثَلِ السَّاعَةِ ثَقُلَتْ فِي السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ لَا تَأْتِيكُمْ إِلَّا بَغْتَةً»؛ الإنصاف فی النص علی الأئمة، ص۱۵۳.

[4] «كُنْتُ عِنْدَ أَبِي عَبْدِ اللَّهِ(ع) إِذْ دَخَلَ عَلَيْهِ مِهْزَمٌ فَقَالَ لَهُ جُعِلْتُ فِدَاكَ أَخْبِرْنِي عَنْ هَذَا الْأَمْرِ الَّذِي نَنْتَظِرُ مَتَى هُوَ فَقَالَ يَا مِهْزَمُ كَذَبَ الْوَقَّاتُونَ وَ هَلَكَ الْمُسْتَعْجِلُونَ وَ نَجَا الْمُسَلِّمُونَ»؛ الکافی، ج۱، ص۳۶۸.

[5] «كَذَبَ الْوَقَّاتُونَ‌، إِنَّا أَهْلُ بَيْتٍ لَانُوَقِّتُ»؛ الکافی، ج۱، ص۳۶۸.

[6] مقامی، مهدی، درسنامه امام‌شناسی، ص:۲۲۱-۲۲۳.

[7] اعراف، آیه ۱۸۷.

[8] صدوق، عیون اخبار الرضا(ع)، ج ۲، ص ۲۶۶؛ همو، کمال الدین و تمام النعمه، ج ۲، ص ۳۷۲.

[9] اعراف، آیه ۱۸۸.

[10] طوسی، کتاب الغیبه، ص ۲۹۱.

[11] صدوق، کمال الدین و تمام النعمه، ج۲، ص۵۱۶، ح۴۴؛ قطب الدین راوندی، الخرایج والجرایح، ج ۳، ص ۱۱۲۸؛ طوسی، کتاب الغیبه، ص ۳۹۵.

[12] بر خلاف پندار کسانی که ظهور را با غیبت مقایسه کرده، گفته‌اند: چون غیبت صغرا مقدمه غیبت کبرا بود، پس دورانی به عنوان ظهور اصغر در پیش داریم.

[13] نعمانی، الغیبه، ص۱۶۳؛ صدوق، کمال الدین و تمام النعمه، ج۱، ص۱۵۲.

[14] طوسی، کتاب الغیبه، ص۱۵۹؛ صدوق، کمال الدین و تمام النعمه، ج۱، ص۳۲۴.

[15] محمد بن یعقوب کلینی، الکافی، ج۱، ص۳۴۳، ح۳۰؛ نعمانی، الغیبه، ص۱۸۷، ح۴۰؛ طوسی، کتاب الغیبه، ص۱۶۴؛ صدوق، کمال الدین و تمام النعمه، ج۲، ص۳۴۹، ح۴۲؛ محمد بن عمر کشی، رجال الکشی، ص۱۹۲.

[16] سلیمیان، خدامراد، درسنامه مهدویت، ج۳ ، ص۱۵۸-۱۶۲.

[17] بحار الانوار، ج ۵۲، ص ۱۸۲.

[18] همان، ص ۱۰۳.

[19] منتخب الاثر، ص ۱۲۴ و ۲۲۴.

[20] ارشاد مفید، ج ۲، ص ۳۷۹.

[21] تونه‌ای، مجتبی، موعودنامه، ص۳۷۹.

[22] کافی، ج ۱، ص ۳۶۸؛ بحار الانوار، ج ۵۲، ص ۱۱۸؛ غیبة نعمانی، ص ۲۹۴.

[23] غیبة نعمانی، ص ۲۹۴.

[24] تونه‌ای، مجتبی، موعودنامه، ص۷۵۷.

[25] کافی، ج ۱، ص ۳۶۸.

[26] احتجاج طبرسی، ج ۲، ص ۲۸۱.

[27] آخرین امید، داود الهامی، ص ۳۸۲.

[28] تونه‌ای، مجتبی، موعودنامه، ص۷۵۷.

[۱]

[۲]

[۳]

[۴]

[۵]

[۶]

[۷]

[۸]

[۹]

[۱۰]

[۱۱]

[۱۲]

[۱۳]

[۱۴]

[۱۵]

[۱۶]

[۱۷]

[۱۸]

[۱۹]

[۲۰]

[۲۱]

[۲۲]

[۲۳]

[۲۴]

[۲۵]

[۲۶]

[۲۷]

[۲۸]