آثار قیام امام مهدی چیست؟ (پرسش): تفاوت میان نسخه‌ها

افزودن پیوند
از امامت‌پدیا، دانشنامهٔ امامت و ولایت
نمایش تاریخچه به صورت تعاملی
دیداریویکی‌متن
جز (ربات: جایگزینی خودکار متن (-==منبع‌شناسی جامع مهدویت== {{پرسش‌های وابسته}} {{ستون-شروع|3}} +== منبع‌شناسی جامع مهدویت == {{منبع‌شناسی جامع}}))
جز (ربات: جایگزینی خودکار متن (-\n\n\n +\n\n))
خط ۲۳: خط ۲۳:
:::::*'''[[خرسندی]] جهانیان از [[قیام]]:''' از [[روایات]] فهمیده می‌شود که [[قیام]] [[امام مهدی|مهدی]]{{ع}} موجب [[خرسندی]] [[انسان‌ها]] می‌شود. این [[شادی]] ورضایت به اشکال گوناگونی بیان شده است. در بعضی [[روایات]]، سخن از [[شادی]] اهل [[زمین]] وآسمان است ودر برخی دیگر از [[شادی]] مردگان سخن به میان آمده است. در روایتی، از استقبال [[مردم]] از [[قیام]] بحث شده است ودر [[روایت]] دیگر از آرزوی [[مردم]] برای زنده شدن مردگانشان پرده بر می‌دارد. در این جا با ذکر چند [[روایت]]، نمونه‌هایی از آن را بازگو می‌کنیم: [[پیامبر خاتم|رسول خدا]]{{صل}} می‌فرماید: "همه اهل [[آسمان]] وزمین، پرندگان، حیوانات درنده وماهیان دریا، از [[ظهور]] [[حضرت مهدی]]{{ع}} شاد وخرسند می‌شوند"<ref>عقدالدرر، ص ۸۴، ۱۴۹؛ البیان، ص ۱۱۸؛ حاکم، مستدرک، ج ۴، ص ۴۳۱؛ الدر المنثور، ج ۶، ص ۵۰؛ نور الابصار، ص ۱۷۰؛ ابن طاووس، ملاحم، ص ۱۴۲؛ احقاق الحق، ج ۱۳، ص ۱۵۰</ref> [[امام علی|امیر مؤمنان علی]]{{ع}} در این باره می‌فرماید: "هنگامی‌ که [[حضرت]] [[امام مهدی|مهدی]]{{ع}} [[ظهور]] می‌کند، نام مبارکش بر سر زبان‌ها خواهد بود ووجود [[مردم]] سرشار از [[عشق]] به [[مهدی]] است؛ به گونه‌ای که جز نام او، هیچ نامی‌ در یاد و زبان آنان نیست و با [[دوستی]] او، [[روح]] خود را سیراب می‌کنند"<ref>الحاوی للفتاوی، ج ۲، ص ۶۸؛ احقاق الحق، ج ۱۳، ص ۳۲۴</ref> در [[روایت]] تعبیر {{عربی|"یشربون حبّه"}}<ref>محبتش را می‌نوشند</ref>»، آمده است که در آن، علاقه به جضرت را به [[آب]] یا مایع نوشیدنی گوارایی [[تشبیه]] کرده است که [[مردم]] با کمال میل آن را می‌نوشند وعشق به [[مهدی]] در وجودشان نفوذ می‌کند. [[امام رضا|حضرت رضا]]{{ع}} ضمن بر شمردن حوادث تلخ وفتنه‌های [[پیش از ظهور]]، درباره [[گشایش]] وفَرَج [[پس از ظهور]] می‌فرماید: "در آن هنگام فَرَج وگشایش بر [[مردم]] می‌رسد؛ به طوری که مردگان آرزوی [[زندگی]] دوباره می‌کنند"<ref>خرائج، ج ۳، ص ۱۱۶۹؛ طوسی، غیبة، ص ۲۶۸</ref> [[امام صادق]]{{ع}} نیز در این باره می‌فرماید: "گویا [[امام مهدی|قائم]]{{ع}} را می‌بینم که بر فراز [[منبر]] [[کوفه]] نشسته است وزره [[پیامبر خاتم|رسول خدا]]{{صل}} را بر تن دارد". آن گاه برخی از حالات حضرتش را بازگو کرد ودر ادامه فرمود: "هیچ مؤمنی در [[قبر]] نمی‌ماند، مگر آن که آن [[شادی]] وسرور در قبرش وارد می‌شود؛ به گونه‌ای که مردگان به [[دیدار]] یک دیگر می‌روند وظهور حضرتش را به هم دیگر تبریک می‌گویند". در برخی از [[روایات]] عبارت "تلک الفرجة آمده است؛ یعنی گشایشی در امور" برزخیان نیز به [[برکت ظهور]] [[حضرت]] پدید می‌آید وطبق این [[نقل]]، [[عظمت]] [[نهضت]] ورهبری [[قیام]] به اندازه‌ای است که بر [[ارواح]] نیز تأثیر می‌گذارد <ref>اثبات الهداة، ج ۳، ص ۵۳۰</ref>
:::::*'''[[خرسندی]] جهانیان از [[قیام]]:''' از [[روایات]] فهمیده می‌شود که [[قیام]] [[امام مهدی|مهدی]]{{ع}} موجب [[خرسندی]] [[انسان‌ها]] می‌شود. این [[شادی]] ورضایت به اشکال گوناگونی بیان شده است. در بعضی [[روایات]]، سخن از [[شادی]] اهل [[زمین]] وآسمان است ودر برخی دیگر از [[شادی]] مردگان سخن به میان آمده است. در روایتی، از استقبال [[مردم]] از [[قیام]] بحث شده است ودر [[روایت]] دیگر از آرزوی [[مردم]] برای زنده شدن مردگانشان پرده بر می‌دارد. در این جا با ذکر چند [[روایت]]، نمونه‌هایی از آن را بازگو می‌کنیم: [[پیامبر خاتم|رسول خدا]]{{صل}} می‌فرماید: "همه اهل [[آسمان]] وزمین، پرندگان، حیوانات درنده وماهیان دریا، از [[ظهور]] [[حضرت مهدی]]{{ع}} شاد وخرسند می‌شوند"<ref>عقدالدرر، ص ۸۴، ۱۴۹؛ البیان، ص ۱۱۸؛ حاکم، مستدرک، ج ۴، ص ۴۳۱؛ الدر المنثور، ج ۶، ص ۵۰؛ نور الابصار، ص ۱۷۰؛ ابن طاووس، ملاحم، ص ۱۴۲؛ احقاق الحق، ج ۱۳، ص ۱۵۰</ref> [[امام علی|امیر مؤمنان علی]]{{ع}} در این باره می‌فرماید: "هنگامی‌ که [[حضرت]] [[امام مهدی|مهدی]]{{ع}} [[ظهور]] می‌کند، نام مبارکش بر سر زبان‌ها خواهد بود ووجود [[مردم]] سرشار از [[عشق]] به [[مهدی]] است؛ به گونه‌ای که جز نام او، هیچ نامی‌ در یاد و زبان آنان نیست و با [[دوستی]] او، [[روح]] خود را سیراب می‌کنند"<ref>الحاوی للفتاوی، ج ۲، ص ۶۸؛ احقاق الحق، ج ۱۳، ص ۳۲۴</ref> در [[روایت]] تعبیر {{عربی|"یشربون حبّه"}}<ref>محبتش را می‌نوشند</ref>»، آمده است که در آن، علاقه به جضرت را به [[آب]] یا مایع نوشیدنی گوارایی [[تشبیه]] کرده است که [[مردم]] با کمال میل آن را می‌نوشند وعشق به [[مهدی]] در وجودشان نفوذ می‌کند. [[امام رضا|حضرت رضا]]{{ع}} ضمن بر شمردن حوادث تلخ وفتنه‌های [[پیش از ظهور]]، درباره [[گشایش]] وفَرَج [[پس از ظهور]] می‌فرماید: "در آن هنگام فَرَج وگشایش بر [[مردم]] می‌رسد؛ به طوری که مردگان آرزوی [[زندگی]] دوباره می‌کنند"<ref>خرائج، ج ۳، ص ۱۱۶۹؛ طوسی، غیبة، ص ۲۶۸</ref> [[امام صادق]]{{ع}} نیز در این باره می‌فرماید: "گویا [[امام مهدی|قائم]]{{ع}} را می‌بینم که بر فراز [[منبر]] [[کوفه]] نشسته است وزره [[پیامبر خاتم|رسول خدا]]{{صل}} را بر تن دارد". آن گاه برخی از حالات حضرتش را بازگو کرد ودر ادامه فرمود: "هیچ مؤمنی در [[قبر]] نمی‌ماند، مگر آن که آن [[شادی]] وسرور در قبرش وارد می‌شود؛ به گونه‌ای که مردگان به [[دیدار]] یک دیگر می‌روند وظهور حضرتش را به هم دیگر تبریک می‌گویند". در برخی از [[روایات]] عبارت "تلک الفرجة آمده است؛ یعنی گشایشی در امور" برزخیان نیز به [[برکت ظهور]] [[حضرت]] پدید می‌آید وطبق این [[نقل]]، [[عظمت]] [[نهضت]] ورهبری [[قیام]] به اندازه‌ای است که بر [[ارواح]] نیز تأثیر می‌گذارد <ref>اثبات الهداة، ج ۳، ص ۵۳۰</ref>
:::::*'''[[نجات]] محرومان:''' شکی نیست که [[قیام]] [[حضرت مهدی]]{{ع}} موجب برقراری [[عدالت]] و ریشه کن شدن همه محرومیت‌ها از [[جامعه بشری]] می‌گردد؛ در این قسمت به اقداماتی که [[حضرت]] به [[هنگام قیام]] برای ستمدیدگان ومحرومان انجام می‌دهد، به گونه‌ای که باعث [[پناه]] آوردن محرومان به او می‌شود خواهیم پرداخت. [[پیامبر خاتم|پیامبر گرامی ‌اسلام]]{{صل}} می‌فرماید: "[[امام مهدی|مهدی]]{{ع}} از [[امّت]] من، [[ظهور]] می‌کند؛ [[خداوند]] او را به عنوان فریاد رس [[انسان‌ها]] می‌فرستد. آن زمان [[مردم]] در [[نعمت]] به سر خواهند برد"<ref>عقد الدرر، ص ۱۶۷</ref> [[پیامبر خاتم|رسول خدا]]{{صل}} فریادرسی را محدود به [[طایفه]] یا ملیت خاصی نکرده است؛ بلکه باتعبیر کلمه ناس ([[مردم]])، آن [[حضرت]] را رهایی بخش همه [[انسان‌ها]] می‌داند. از این رو، پیش از ظهورش، شرایط به گونه‌ای می‌شود که همه انسان‌های [[جهان]] آرزوی ظهورش را دارند. [[جابر]] می‌گوید: [[امام باقر]]{{ع}} فرمود: "[[حضرت مهدی]] در [[مکه]] [[ظهور]] می‌کند... [[خداوند]] سرزمین [[حجاز]] را (به دست او) می‌گشاید و [[حضرت]] [[زندانیان]] [[بنی هاشم]] را از زندان آزآدمی‌سازد"<ref>ابن حمّاد، فتن، ص ۹۵؛ ابن طاووس، ملاحم، ص ۶۴؛ الفتاوی الحدیثیه، ص ۳۱؛ القول المختصر، ص ۲۳</ref> [[ابو ارطات]] می‌گوید: [[حضرت مهدی]] (از [[مکه]]) عازم [[مدینه]] می‌شود وزندانیان [[بنی هاشم]] را رهایی می‌بخشد. آن گاه به [[کوفه]] می‌رود وزندانیان [[بنی هاشم]] را آزاد می‌سازد<ref>ابن حمّاد، فتن، ص ۸۳؛ الحاوی للفتاوی، ج ۲، ص ۶۷؛ متقی هندی، برهان، ص ۱۱۸؛ ابن طاووس، ملاحم، ص ۶۴</ref> [[شعرانی]] می‌گوید: هنگامی‌ که [[حضرت مهدی]]{{ع}} به [[مغرب]] [[زمین]] می‌رسد، [[مردم]] [[اندلس]] به سوی او رفته، می‌گویند:‌ای [[ولی الله]] (وحجّت [[خدا]])! جزیره [[اندلس]] را [[یاری]] کن که خود ومردمش هلاک شده‌اند<ref>قرطبی، مختصر تذکره، ص ۱۲۸؛ احقاق الحق، ج ۱۳، ص ۲۶۰</ref>»<ref>[[نجم‌الدین طبسی|طبسی؛ نجم‌الدین]]، [[چشم اندازی به حکومت مهدی (کتاب)|چشم اندازی به حکومت مهدی]]، ص ۵۱ -۵۴.</ref>.
:::::*'''[[نجات]] محرومان:''' شکی نیست که [[قیام]] [[حضرت مهدی]]{{ع}} موجب برقراری [[عدالت]] و ریشه کن شدن همه محرومیت‌ها از [[جامعه بشری]] می‌گردد؛ در این قسمت به اقداماتی که [[حضرت]] به [[هنگام قیام]] برای ستمدیدگان ومحرومان انجام می‌دهد، به گونه‌ای که باعث [[پناه]] آوردن محرومان به او می‌شود خواهیم پرداخت. [[پیامبر خاتم|پیامبر گرامی ‌اسلام]]{{صل}} می‌فرماید: "[[امام مهدی|مهدی]]{{ع}} از [[امّت]] من، [[ظهور]] می‌کند؛ [[خداوند]] او را به عنوان فریاد رس [[انسان‌ها]] می‌فرستد. آن زمان [[مردم]] در [[نعمت]] به سر خواهند برد"<ref>عقد الدرر، ص ۱۶۷</ref> [[پیامبر خاتم|رسول خدا]]{{صل}} فریادرسی را محدود به [[طایفه]] یا ملیت خاصی نکرده است؛ بلکه باتعبیر کلمه ناس ([[مردم]])، آن [[حضرت]] را رهایی بخش همه [[انسان‌ها]] می‌داند. از این رو، پیش از ظهورش، شرایط به گونه‌ای می‌شود که همه انسان‌های [[جهان]] آرزوی ظهورش را دارند. [[جابر]] می‌گوید: [[امام باقر]]{{ع}} فرمود: "[[حضرت مهدی]] در [[مکه]] [[ظهور]] می‌کند... [[خداوند]] سرزمین [[حجاز]] را (به دست او) می‌گشاید و [[حضرت]] [[زندانیان]] [[بنی هاشم]] را از زندان آزآدمی‌سازد"<ref>ابن حمّاد، فتن، ص ۹۵؛ ابن طاووس، ملاحم، ص ۶۴؛ الفتاوی الحدیثیه، ص ۳۱؛ القول المختصر، ص ۲۳</ref> [[ابو ارطات]] می‌گوید: [[حضرت مهدی]] (از [[مکه]]) عازم [[مدینه]] می‌شود وزندانیان [[بنی هاشم]] را رهایی می‌بخشد. آن گاه به [[کوفه]] می‌رود وزندانیان [[بنی هاشم]] را آزاد می‌سازد<ref>ابن حمّاد، فتن، ص ۸۳؛ الحاوی للفتاوی، ج ۲، ص ۶۷؛ متقی هندی، برهان، ص ۱۱۸؛ ابن طاووس، ملاحم، ص ۶۴</ref> [[شعرانی]] می‌گوید: هنگامی‌ که [[حضرت مهدی]]{{ع}} به [[مغرب]] [[زمین]] می‌رسد، [[مردم]] [[اندلس]] به سوی او رفته، می‌گویند:‌ای [[ولی الله]] (وحجّت [[خدا]])! جزیره [[اندلس]] را [[یاری]] کن که خود ومردمش هلاک شده‌اند<ref>قرطبی، مختصر تذکره، ص ۱۲۸؛ احقاق الحق، ج ۱۳، ص ۲۶۰</ref>»<ref>[[نجم‌الدین طبسی|طبسی؛ نجم‌الدین]]، [[چشم اندازی به حکومت مهدی (کتاب)|چشم اندازی به حکومت مهدی]]، ص ۵۱ -۵۴.</ref>.


==پاسخ‌ها و دیدگاه‌های متفرقه==
==پاسخ‌ها و دیدگاه‌های متفرقه==
خط ۳۶: خط ۳۵:
::::#'''غلبه [[اسلام]] بر دیگر ادیان''' [[محمد بن فضیل]] گوید: از [[حضرت ابو الحسن]]{{ع}} درباره آیه شریفه {{متن قرآن|يُرِيدُونَ لِيُطْفِؤُوا نُورَ اللَّهِ بِأَفْوَاهِهِمْ وَاللَّهُ مُتِمُّ نُورِهِ وَلَوْ كَرِهَ الْكَافِرُونَ}}<ref>می‌خواهند نور خدا را با دهان خود خاموش کنند و حال آنکه خدا گر چه کافران را ناخوش افتد نور خود را کامل خواهد گردانید؛ صف، آیه ۸.</ref>؛ پرسیدم، [[امام]]{{ع}} فرمود: "می‌خواهند [[ولایت]] [[امام علی|امیر المؤمنین]]{{ع}} را با پف دهانشان خاموش کنند"<ref>{{متن حدیث|"يُرِيدُونَ لِيُطْفِئُوا وَلَايَةَ أَمِيرِ الْمُؤْمِنِينَ {{ع}} بِأَفْوَاهِهِمْ "}}</ref>؛ گفتم: به چه معناست؟ آن حضرت در پاسخ فرمود: "خدا تمام کننده [[امامت]] است، به دلیل قول خدای عز و جل کسانی که به خدا و رسولش و نوری که فرو فرستاده‌ایم [[ایمان]] آورند، پس نور همان [[امام]] است"<ref>{{متن حدیث|"وَ اللَّهُ مُتِمُّ الْإِمَامَةِ لِقَوْلِهِ عَزَّ وَ جَلَّ الَّذِينَ  {{متن قرآن|فَآمِنُوا بِاللَّهِ وَ رَسُولِهِ وَ النُّورِ الَّذِي أَنْزَلْنا}} فَالنُّورُ هُوَ الْإِمَامُ "}}</ref>؛ گفتم: {{متن قرآن|هُوَ الَّذِي أَرْسَلَ رَسُولَهُ بِالْهُدَى وَدِينِ الْحَقِّ}}<ref>اوست خدائی که رسول خود را به هدایت و دین حق فرستاده است؛ سوره توبه، آیه۳۳.</ref>؛ [[امام]]{{ع}} فرمود: "اوست که رسولش را به [[ولایت]] وصی‌اش امر کرد و [[ولایت]] همان [[دین]] حق است<ref>{{متن حدیث|"هُوَ الَّذِي أَمَرَ رَسُولَهُ بِالْوَلَايَةِ لِوَصِيِّهِ وَ الْوَلَايَةُ هِيَ دِينُ الْحَق‏"}}</ref>؛ گفتم: {{متن قرآن|لِيُظْهِرَهُ عَلَى الدِّينِ كُلِّهِ }}؛ به چه معناست؟ [[امام]]{{ع}} فرمود: "آن را در زمان قیام [[قائم]] بر همه دینها غلبه دهد، خدا می‌فرماید: و خدا تمام کننده نور خود است، یعنی ولایت قائم، اگر چه کافران نخواهند"<ref>{{متن حدیث|"يُظْهِرُهُ عَلَى جَمِيعِ الْأَدْيَانِ عِنْدَ قِيَامِ الْقَائِمِ قَالَ يَقُولُ اللَّهُ وَ اللَّهُ مُتِمُّ نُورِهِ وَلَايَةِ الْقَائِمِ}}{{متن قرآن|وَ لَوْ كَرِهَ الْكافِرُونَ}}</ref>؛ عرض کردم: این تنزیل است؟ [[امام]]{{ع}}فرمود: آری این حرف تنزیل است و اما غیر آن تأویل است<ref>محمد بن یعقوب کلینی، الکافی، ج۱، ص۴۳۲، ح۹۱.</ref>. البته افزون بر آنچه یاد شد در برخی روایات به مواردی اشاره شده است که در محل خود بدان می‌پردازیم»<ref>[[خدامراد سلیمیان|سلیمیان، خدامراد]]، [[درسنامه مهدویت ج۳ (کتاب)|درسنامه مهدویت]]، ج۳، ص  ۱۸۰ - ۱۸۴.</ref>.
::::#'''غلبه [[اسلام]] بر دیگر ادیان''' [[محمد بن فضیل]] گوید: از [[حضرت ابو الحسن]]{{ع}} درباره آیه شریفه {{متن قرآن|يُرِيدُونَ لِيُطْفِؤُوا نُورَ اللَّهِ بِأَفْوَاهِهِمْ وَاللَّهُ مُتِمُّ نُورِهِ وَلَوْ كَرِهَ الْكَافِرُونَ}}<ref>می‌خواهند نور خدا را با دهان خود خاموش کنند و حال آنکه خدا گر چه کافران را ناخوش افتد نور خود را کامل خواهد گردانید؛ صف، آیه ۸.</ref>؛ پرسیدم، [[امام]]{{ع}} فرمود: "می‌خواهند [[ولایت]] [[امام علی|امیر المؤمنین]]{{ع}} را با پف دهانشان خاموش کنند"<ref>{{متن حدیث|"يُرِيدُونَ لِيُطْفِئُوا وَلَايَةَ أَمِيرِ الْمُؤْمِنِينَ {{ع}} بِأَفْوَاهِهِمْ "}}</ref>؛ گفتم: به چه معناست؟ آن حضرت در پاسخ فرمود: "خدا تمام کننده [[امامت]] است، به دلیل قول خدای عز و جل کسانی که به خدا و رسولش و نوری که فرو فرستاده‌ایم [[ایمان]] آورند، پس نور همان [[امام]] است"<ref>{{متن حدیث|"وَ اللَّهُ مُتِمُّ الْإِمَامَةِ لِقَوْلِهِ عَزَّ وَ جَلَّ الَّذِينَ  {{متن قرآن|فَآمِنُوا بِاللَّهِ وَ رَسُولِهِ وَ النُّورِ الَّذِي أَنْزَلْنا}} فَالنُّورُ هُوَ الْإِمَامُ "}}</ref>؛ گفتم: {{متن قرآن|هُوَ الَّذِي أَرْسَلَ رَسُولَهُ بِالْهُدَى وَدِينِ الْحَقِّ}}<ref>اوست خدائی که رسول خود را به هدایت و دین حق فرستاده است؛ سوره توبه، آیه۳۳.</ref>؛ [[امام]]{{ع}} فرمود: "اوست که رسولش را به [[ولایت]] وصی‌اش امر کرد و [[ولایت]] همان [[دین]] حق است<ref>{{متن حدیث|"هُوَ الَّذِي أَمَرَ رَسُولَهُ بِالْوَلَايَةِ لِوَصِيِّهِ وَ الْوَلَايَةُ هِيَ دِينُ الْحَق‏"}}</ref>؛ گفتم: {{متن قرآن|لِيُظْهِرَهُ عَلَى الدِّينِ كُلِّهِ }}؛ به چه معناست؟ [[امام]]{{ع}} فرمود: "آن را در زمان قیام [[قائم]] بر همه دینها غلبه دهد، خدا می‌فرماید: و خدا تمام کننده نور خود است، یعنی ولایت قائم، اگر چه کافران نخواهند"<ref>{{متن حدیث|"يُظْهِرُهُ عَلَى جَمِيعِ الْأَدْيَانِ عِنْدَ قِيَامِ الْقَائِمِ قَالَ يَقُولُ اللَّهُ وَ اللَّهُ مُتِمُّ نُورِهِ وَلَايَةِ الْقَائِمِ}}{{متن قرآن|وَ لَوْ كَرِهَ الْكافِرُونَ}}</ref>؛ عرض کردم: این تنزیل است؟ [[امام]]{{ع}}فرمود: آری این حرف تنزیل است و اما غیر آن تأویل است<ref>محمد بن یعقوب کلینی، الکافی، ج۱، ص۴۳۲، ح۹۱.</ref>. البته افزون بر آنچه یاد شد در برخی روایات به مواردی اشاره شده است که در محل خود بدان می‌پردازیم»<ref>[[خدامراد سلیمیان|سلیمیان، خدامراد]]، [[درسنامه مهدویت ج۳ (کتاب)|درسنامه مهدویت]]، ج۳، ص  ۱۸۰ - ۱۸۴.</ref>.
{{پایان جمع شدن}}
{{پایان جمع شدن}}


==پرسش‌های وابسته==
==پرسش‌های وابسته==
خط ۴۲: خط ۴۰:
==جستارهای وابسته==
==جستارهای وابسته==
{{:فرهنگنامه مهدویت (نمایه)}}
{{:فرهنگنامه مهدویت (نمایه)}}


== منبع‌شناسی جامع مهدویت ==
== منبع‌شناسی جامع مهدویت ==

نسخهٔ ‏۲۸ نوامبر ۲۰۲۱، ساعت ۱۸:۵۶

الگو:پرسش غیرنهایی

آثار قیام امام مهدی چیست؟
موضوع اصلیبانک جامع پرسش و پاسخ مهدویت
مدخل بالاترمهدویت / عصر ظهور امام مهدی / قیام امام مهدی / برکات قیام امام مهدی
مدخل اصلیآثار و برکات قیام امام مهدی

آثار قیام امام مهدی(ع) چیست؟ یکی از پرسش‌های مرتبط به بحث مهدویت است که می‌توان با عبارت‌های متفاوتی مطرح کرد. در ذیل، پاسخ به این پرسش را بیابید. تلاش بر این است که پاسخ‌ها و دیدگاه‌های متفرقه این پرسش، در یک پاسخ جامع اجمالی تدوین گردد. پرسش‌های وابسته به این سؤال در انتهای صفحه قرار دارند.

عبارت‌های دیگری از این پرسش

پاسخ نخست

نجم‌الدین طبسی
آیت الله نجم‌الدین طبسی در کتاب «چشم اندازی به حکومت مهدی» در اين‌باره گفته است:
«روایات مختلفی درباره روز قیام حضرت مهدی(ع) وجود دارد. در برخی، از نوروز به عنوان روز آغاز قیام، یاد شده است. برخی احادیث دیگر روز عاشورا را روز آغاز قیام ذکر کرده است. در تعدادی از روایات روز شنبه ودر تعدادی دیگر، جمعه، روز قیام تعیین شده است. در هم زمانی نوروز، با عاشورا اشکالی به نظر نمی‌رسد؛ زیرا نوروز طبق سال شمسی وعاشورا بر اساس سال قمری محاسبه می‌شود ویکی شدن این دو روز امکان پذیر است وهم زمانی این دو روز با جمعه یا شنبه نیز ممکن است. آن چه مشکل و متعارض به نظر می‌رسد، ذکر دو روز از هفته به عنوان روز قیام است؛ ولی می‌توان این دسته از روایات را نیز توجیه کرد؛ زیرا اگر سند این روایات صحیح باشد، در این صورت احادیثی که جمعه را روز ظهور حضرت، تعیین کرده است، بر روز قیام وظهور حمل می‌شود وروایاتی که شنبه را روز قیام می‌داند، بر استقرار وتثبیت نظام الهی ونابودی مخالفان تفسیر شود. باید توجه داشت که روایاتی که شنبه را روز قیام می‌داند، از نظر سند مورد تأمّل است؛ ولی روایاتی که جمعه را ذکر کرده است، از این نظر ایرادی ندارد. اینک به روایاتی در این باره توجه فرمایید: امام صادق(ع) می‌فرماید: "قائم ما اهل بیت، در روز جمعه ظهور می‌کند"[۱]، امام باقر(ع) می‌فرماید: "گویا حضرت قائم را می‌بینم که در روز عاشورا، روز شنبه، میان رکن و مقام ایستاده و جبرئیل نیز جلوی حضرتش ایستاده است و مردم را به بیعت بااو فرا می‌خواند"[۲]، امام باقر(ع) می‌فرماید: "حضرت قائم(ع) روز شنبه که روز عاشور است، قیام می‌کند؛ روزی که امام حسین(ع) شهید شد"[۳]. نیز آن حضرت می‌فرماید: "آیا می‌دانید که این روز -عاشورا- چه روزی است؟ همان روزی است که خداوند توبه آدم وحوّا را پذیرفت؛ روزی است که خداوند دریا را برای بنی اسرائیل شکافت وفرعون وپیروانش را غرق کرد وموسی بر فرعون پیروز شده؛ روزی است که حضرت ابراهیم(ع) متولد شد؛ روزی است که خداوند توبه قوم یونس را پذیرفت؛ روز تولد حضرت عیسی است وروزی است که حضرت قائم در آن روز قیام می‌کند"[۴]. روایت دیگری نیز به همین مضمون از امام باقر(ع)[۵] نقل شده است؛ ولی در این روایت وثاقت ابن بطائنی که در سلسله سند آن است، مورد بحث است. امام صادق(ع) می‌فرماید: "در شب بیست وسوم، به نام حضرت مهدی(ع) ندا داده می‌شود ودر روز عاشورا، روز شهادت حسین بن علی(ع)، قیام می‌کند"[۶] هم چنین آن حضرت می‌فرماید: "روز نوروز همان روزی است که قائم ما اهل بیت در آن روز ظهور می‌کند"[۷]

پاسخ‌ها و دیدگاه‌های متفرقه

 با کلیک بر «ادامه مطلب» پاسخ باز و با کلیک بر «نهفتن» بسته می‌شود:  

پرسش‌های وابسته

جستارهای وابسته

منبع‌شناسی جامع مهدویت

پانویس

  1. ↑ اثبات الهداة، ص ۴۹۶؛ بحارالانوار، ج ۵۲، ص ۲۷۹
  2. ↑ طوسی، غیبة، ص ۲۷۴؛ کشف الغمّه، ج ۳، ص ۲۵۲؛ بحارالانوار، ج ۵۲، ص ۲۹۰
  3. ↑ شیخ صدوق، کمال الدین و تمام النعمة، ج ۲، ص ۶۵۳؛ طوسی، غیبة، ص ۲۷۴، التهذیب، ج ۴، ص ۳۳۳؛ ملاذ الاخیار، ج ۷، ص ۱۷۴؛ بحارالانوار، ج ۵۲، ص ۲۸۵
  4. ↑ بحارالانوار، ج ۵۲، ص ۲۸۵
  5. ↑ التهذیب، ج ۴، ص ۳۰۰؛ ابن طاووس، اقبال، ص ۵۵۸؛ خرائج، ج ۳، ص ۱۱۵۹؛ وسائل الشیعه، ج ۷، ص ۳۳۸؛ بحارالانوار، ج ۹۸، ص ۳۴؛ ملاذ الاخیار، ج ۷، ص ۱۱۶
  6. ↑ طوسی، غیبة، ص ۲۷۴؛ بحارالانوار، ج ۵۲، ص ۲۹۰
  7. ↑ المهذب البارع، ج ۱، ص ۱۹۴؛ خاتون آبادی، اربعین، ص ۱۸۷؛ وسائل الشیعه، ج ۵، ص ۲۲۸؛ اثبات الهداة، ج ۳، ص ۵۷۱؛ بحارالانوار، ج ۵۲، ص ۲۰۸
  8. ↑ الحاوی للفتاوی، ج ۲، ص ۶۸؛ احقاق الحق، ج ۱۳، ص ۳۲۴
  9. ↑ ابن حمّاد، فتن، ص ۹۵؛ عقد الدرر، ص ۱۴۵؛ سفارینی، لوائح، ج ۲، ص ۱۱؛ ابن طاووس، ملاحم، ص ۶۴؛ صراط المستقیم، ج ۲، ص ۲۶۲
  10. ↑ امام باقر(ع) به ابوحمزه فرمود: «گویا قائم اهل بیتم را می بینم که وارد نجف می‌شود وهنگامی که به بالاترین نقطه نجف رسید، پرچم رسول خدا(ص) را می گشاید. زمانی که پرچم باز شد، فرشتگانی که در جنگ بدر حضور داشتند، بر او فرودمی آیند»؛ عیاشی، تفسیر، ج ۱، ص ۱۰۳؛ نعمانی، غیبة، ص ۳۰۸؛ شیخ صدوق، کمال الدین و تمام النعمة، ج ۲، ص ۶۷۲؛ تفسیر برهان، ج ۱، ص ۲۰۹؛ بحارالانوار، ج ۵۲، ص ۳۲۶
  11. ↑ اثبات الهداة، ج ۳، ص ۵۸۲؛ بحارالانوار، ج ۵۲، ص ۳۰۵
  12. ↑ بیعت برای خدا می‌باشد؛ ابن حمّاد، فتن، ص ۹۸؛ ابن طاووس، ملاحم، ص ۶۸، القول المختصر، ص ۲۴؛ ینابیع المودّه، ص ۴۳۵؛ الشیعة والرجعه، ج ۱، ص ۲۱۰
  13. ↑ عقدالدرر، ص ۸۴، ۱۴۹؛ البیان، ص ۱۱۸؛ حاکم، مستدرک، ج ۴، ص ۴۳۱؛ الدر المنثور، ج ۶، ص ۵۰؛ نور الابصار، ص ۱۷۰؛ ابن طاووس، ملاحم، ص ۱۴۲؛ احقاق الحق، ج ۱۳، ص ۱۵۰
  14. ↑ الحاوی للفتاوی، ج ۲، ص ۶۸؛ احقاق الحق، ج ۱۳، ص ۳۲۴
  15. ↑ محبتش را می‌نوشند
  16. ↑ خرائج، ج ۳، ص ۱۱۶۹؛ طوسی، غیبة، ص ۲۶۸
  17. ↑ اثبات الهداة، ج ۳، ص ۵۳۰
  18. ↑ عقد الدرر، ص ۱۶۷
  19. ↑ ابن حمّاد، فتن، ص ۹۵؛ ابن طاووس، ملاحم، ص ۶۴؛ الفتاوی الحدیثیه، ص ۳۱؛ القول المختصر، ص ۲۳
  20. ↑ ابن حمّاد، فتن، ص ۸۳؛ الحاوی للفتاوی، ج ۲، ص ۶۷؛ متقی هندی، برهان، ص ۱۱۸؛ ابن طاووس، ملاحم، ص ۶۴
  21. ↑ قرطبی، مختصر تذکره، ص ۱۲۸؛ احقاق الحق، ج ۱۳، ص ۲۶۰
  22. ↑ طبسی؛ نجم‌الدین، چشم اندازی به حکومت مهدی، ص ۵۱ -۵۴.
  23. ↑ و بگو: حق آمد و باطل نابود شد. آری، باطل همواره نابودشدنی است؛ سوره اسراء، آیه ۸۱.
  24. ↑ «"إِذَا قَامَ الْقَائِمُ(ع) ذَهَبَتْ دَوْلَةُ الْبَاطِلِ"»؛ محمد بن یعقوب کلینی، الکافی، ج۸، ص۲۸۷، ح۴۳۲.
  25. ↑ سوگند به روز چون جلوه گری آغازد؛ سوره لیل، آیه ۲.
  26. ↑ "النَّهَارُ هُوَ الْقَائِمُ مِنَّا أَهْلَ الْبَيْتِ (ع) إِذَا قَامَ غَلَبَ دَوْلَةَ الْبَاطِل‏"؛ علی بن ابراهیم قمی، تفسیر قمی، ج۲، ص۴۲۵.
  27. ↑ و همگی با مشرکان بجنگید، چنان که آنان همگی با شما می‌جنگند؛ سوره توبه، آیه: ۳۶.
  28. ↑ «"إِنَّهُ لَمْ يَجِئْ تَأْوِيلُ هَذِهِ الْآيَةِ وَ لَوْ قَدْ قَامَ قَائِمُنَا سَيَرَى مَنْ يُدْرِكُهُ مَا يَكُونُ مِنْ تَأْوِيلِ هَذِهِ الْآيَةِ وَ لَيَبْلُغَنَّ دِينُ مُحَمَّدٍ ص مَا بَلَغَ اللَّيْلُ حَتَّى لَا يَكُونَ شِرْكٌ عَلَى ظَهْرِ الْأَرْضِ "»
  29. ↑ اوست کسی که فرستاده خود را با هدایت و آیین درست روانه کرد، تا آن را بر هر چه دین است فائق گرداند، هر چند مشرکان را ناخوش آید؛ سوره صف، آیه ۹.
  30. ↑ «"وَ اللَّهِ مَا نَزَلَ تَأْوِيلُهَا بَعْدُ وَ لَا يَنْزِلُ تَأْوِيلُهَا حَتَّى يَخْرُجَ الْقَائِمُ(ع) فَإِذَا خَرَجَ الْقَائِمُ لَمْ يَبْقَ كَافِرٌ بِاللَّهِ الْعَظِيمِ وَ لَا مُشْرِكٌ بِالْإِمَامِ إِلَّا كَرِهَ خُرُوجَهُ حَتَّى لَوْ كَانَ كَافِرٌ أَوْ مُشْرِكٌ فِي بَطْنِ صَخْرَةٍ لَقَالَتْ يَا مُؤْمِنُ فِي بَطْنِي كَافِرٌ فَاكْسِرْنِي وَ اقْتُلْهُ"»؛ صدوق، کمال الدین و تمام النعمه، ج۲، ص۶۷۰، ح۱۶.
  31. ↑ «"إِذَا قَامَ قَائِمُنَا وَضَعَ اللَّهُ يَدَهُ عَلَى رُءُوسِ الْعِبَادِ فَجَمَعَ بِهَا عُقُولَهُمْ وَ كَمَلَتْ بِهِ أَحْلَامُهُمْ"»؛ محمد بن یعقوب کلینی، الکافی، ج۱، ص۲۵، ح۲۱.
  32. ↑ «"وَ مِنْ بَعْدِيَ ابْنِي‏ الْحَسَنُ فَكَيْفَ لِلنَّاسِ بِالْخَلَفِ مِنْ بَعْدِهِ قُلْتُ وَ كَيْفَ ذَلِكَ قَالَ لِأَنَّهُ لَا يُرَى شَخْصُهُ وَ لَا يَحِلُّ ذِكْرُهُ بِاسْمِهِ حَتَّى يَخْرُجَ فَيَمْلَأَ الْأَرْضَ قِسْطاً وَ عَدْلًا "»؛ صدوق، کمال الدین و تمام النعمه، ج۲، ص۳۷۹، ح۱.
  33. ↑ می‌خواهند نور خدا را با دهان خود خاموش کنند و حال آنکه خدا گر چه کافران را ناخوش افتد نور خود را کامل خواهد گردانید؛ صف، آیه ۸.
  34. ↑ «"يُرِيدُونَ لِيُطْفِئُوا وَلَايَةَ أَمِيرِ الْمُؤْمِنِينَ (ع) بِأَفْوَاهِهِمْ "»
  35. ↑ «"وَ اللَّهُ مُتِمُّ الْإِمَامَةِ لِقَوْلِهِ عَزَّ وَ جَلَّ الَّذِينَ ﴿فَآمِنُوا بِاللَّهِ وَ رَسُولِهِ وَ النُّورِ الَّذِي أَنْزَلْنا﴾ فَالنُّورُ هُوَ الْإِمَامُ "»
  36. ↑ اوست خدائی که رسول خود را به هدایت و دین حق فرستاده است؛ سوره توبه، آیه۳۳.
  37. ↑ «"هُوَ الَّذِي أَمَرَ رَسُولَهُ بِالْوَلَايَةِ لِوَصِيِّهِ وَ الْوَلَايَةُ هِيَ دِينُ الْحَق‏"»
  38. ↑ «"يُظْهِرُهُ عَلَى جَمِيعِ الْأَدْيَانِ عِنْدَ قِيَامِ الْقَائِمِ قَالَ يَقُولُ اللَّهُ وَ اللَّهُ مُتِمُّ نُورِهِ وَلَايَةِ الْقَائِمِ»﴿وَ لَوْ كَرِهَ الْكافِرُونَ﴾
  39. ↑ محمد بن یعقوب کلینی، الکافی، ج۱، ص۴۳۲، ح۹۱.
  40. ↑ سلیمیان، خدامراد، درسنامه مهدویت، ج۳، ص ۱۸۰ - ۱۸۴.
برگرفته از «https://fa.imamatpedia.com/w/index.php?title=آثار_قیام_امام_مهدی_چیست؟_(پرسش)&oldid=604871»