ختم نبوت در کلام اسلامی

این مدخل زیرشاخهٔ بحث ختم نبوت است. ختم نبوت از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود: ختم نبوت در لغت - ختم نبوت در قرآن - ختم نبوت در حدیث - ختم نبوت در کلام اسلامی - ختم نبوت در فلسفه اسلامی - ختم نبوت در عرفان اسلامی - ختم نبوت در تاریخ اسلامی - ختم نبوت در معارف و سیره علوی - پرسش مرتبط ندارد

ختم نبوت در کلام اسلامی به بررسی مسئله خاتمیت (به فارسی: ختم نبوت) در کلام اسلامی می‌پردازد. خاتمیت، اصطلاحی کلامی و به معنای این است که حضرت محمد(ص) آخرین پیامبر الهی است و بعد از او هیچ پیامبری مبعوث نمی‌شود. ‌ خاتمیت از نگاه شیعه و اهل سنت از ضروریات دین اسلام شمرده شده است.

متکلمین اسلامی برای اثبات خاتمیت به دلایل قرآنی و روایی استناد کرده‌اند. مصون بودن قرآن از تحریف، جاودانگی و جامعیت قرآن، کمال و جامعیت اسلام و تکامل عقل بشر از جمله فلسفه‌های خاتمیت شمرده شده‌اند. درباره آموزه خاتمیت، خصوصا در دوران معاصر، شبهاتی وارد کرده‌اند که اندیشمندان اسلامی با دلایل مختلف به رد آنها پرداخته‌اند.

معناشناسی

خاتمیت در لغت واژه‌ای عربی از ریشه خَتَم به معنای رسیدن به آخر چیزی است. برخی معنای اصلی ختم را به پایان رسیدن می‌‌دانند.

در اصطلاح کلامی خاتمیت باور و اعتقادی است برگرفته از قرآن و روایات بدین معنا که بعد از حضرت محمد(ص) هیچ پیامبری نخواهد آمد و ایشان پایان دهنده سلسله پیامبران الهی هستند و دین اسلام آخرین دین الهی و کتاب قرآن آخرین کتاب آسمانی است.

تاریخچه بحث

مسئله خاتمیت در قرآن و روایات بیان شده و از ضروریات (بدیهیات روشن و واضح) دین اسلام شمرده می‌شود. هر چند این مسأله، به جهت اینکه از ضروریات دین است، تا دوران معاصر، به صورت مستقل و گسترده در آثار پیشینیان بررسی نشده، اما در آثار مختلف این مسئله مطرح شده است.

در دوران معاصر، پیدایش برخی فرقه‌ها مانند بابیت و بهائیت که ادعای دین جدید داشتند (که نتیجه آن منکر شدن خاتمیت به عنوان ضروری دین بود) و همچنین بروز رویکرد متمایز از نگاه سنتی به دین و ایجاد سؤال‌های ناشی از دوران نوین و متاثر از نظریه تجربه دینی اقبال لاهوری، عالمان دینی درصدد پاسخ برآمدند؛ لذا آثار بسیاری در این موضوع به صورت خاص و مستقل به نگارش درآمد. شهید مطهری از اولین اندیشمندانی بود که در کتابی با عنوان خاتمیت به بررسی و نقد آرای اقبال لاهوری پرداخت.

دلایل خاتمیت

مقالهٔ اصلی: اثبات ختم نبوت

برای اثبات مسأله خاتمیت پیامبر و دین اسلام به دلایل نقلی شامل آیات قرآن و احادیث و همچنین اجماع استدلال شده است.

دلایل قرآنی

آیات قرآن کریم درباره خاتمیت به سه دسته صریح، ضمنی و التزامی قابل تقسیم هستند.

دلالت صریح

در آیه چهلم سوره احزاب، خداوند صراحتا حضرت محمد(ص) را پیامبر خاتم (پایان بخش پیامبران) معرفی کرده است: ﴿مَاكَانَ مُحَمَّدٌ أَبَا أَحَدٍ مِن رِّجَالِكُمْ وَلكِن رَّسُولَ‌اللَّهِ‌ وَخَاتَمَ‌ النَّبِيِّينَ﴾. از آنجا که ختم نبوت مستلزم ختم شریعت است و خداوند در قرآن پیامبر را خاتم النبیین معرفی کرده است، پس دین اسلام نیز آخرین دین الهی است.

دلالت ضمنی

در برخی آیات به صورت ضمنی به این مسئله اشاره شده است که رسالت پیامبر خاتم(ص) از نظر مکانی و زمانی عام و گسترده است، یعنی محدود به زمان و مکان خاصی نیست؛ از عمومیت زمانی رسالت حضرت محمد(ص) آموزه خاتمیت فهمیده می‌شود. برخی از این آیات عبارت‌اند از:

1. ﴿وَأُوحِيَ إِلَيَّ هَذَا الْقُرْآنُ لِأُنْذِرَكُمْ بِهِ وَمَنْ بَلَغَ﴾: ظاهر عبارت ﴿مَن بَلَغَ﴾ (به معنای هرکس که [این قرآن] به او برسد) مطلق و بدون محدودیت زمانی است و این عمومیت زمانی؛ عدم ظهور و مبعوث شدن پیامبر و شریعت دیگری را برای انذار می‌رساند؛ چراکه این عمومیت زمانی تا پایان دنیا وجود دارد.
2. ﴿وَمَا أَرْسَلْنَاكَ إِلَّا كَافَّةً لِلنَّاسِ بَشِيرًا وَنَذِيرًا﴾: با توجه به عبارت ﴿كَافَّةً﴾ این آیه بر عمومیت بشیر و نذیر بودن پیامبر(ص) برای تمام انسان‌ها تا روز قیامت دلالت دارد.
3. ﴿تَبَارَكَ الَّذِى نَزَّلَ الْفُرْقَانَ عَلىَ‏ عَبْدِهِ لِيَكُونَ لِلْعَالَمِينَ نَذِيرًا﴾: قرآن کتابی برای انذار عموم بشر در هر مکان و زمانی معرفی شده است. مفسرین با توجه به عدم وجود هیچ‌گونه قیدی در این آیه، بر شمول هدایت نسبت به تمام افراد بشر تا پایان دنیا، استدلال کرده‌اند.

دلالت التزامی

برخی آیات به صورت دلالت التزامی بر خاتمیت دلالت دارند:

1. ﴿وَمَنْ يَبْتَغِ غَيْرَ الْإِسْلَامِ دِينًا فَلَنْ يُقْبَلَ مِنْهُ وَهُوَ فِي الْآخِرَةِ مِنَ الْخَاسِرِينَ﴾: از آنجا که این آیه کمال و جامعیت شریعت اسلام را می‌‌رساند، لازمۀ آن پایان و ختم شریعت و به تبع، ختم نبوت است.
2. ﴿وَالَّذِينَ آتَيْنَاهُمُ الْكِتَابَ يَعْلَمُونَ أَنَّهُ مُنَزَّلٌ مِنْ رَبِّكَ بِالْحَقِّ فَلَا تَكُونَنَّ مِنَ الْمُمْتَرِينَ وَتَمَّتْ كَلِمَتُ رَبِّكَ صِدْقًا وَعَدْلًا لَا مُبَدِّلَ لِكَلِمَاتِهِ وَهُوَ السَّمِيعُ الْعَلِيمُ﴾: این آیه صراحت در این نکته دارد که با نزول قرآن، وحی الهی به اتمام رسیده و دیگر کلمات آسمانی تکرار نخواهد شد. لازمۀ این بیان، ختم شریعت و ختم نبوت پیامبر اسلام است.

دلایل روایی

مقالهٔ اصلی: خاتمیت در احادیث

در کتب حدیثی شیعه و اهل سنت احادیثی درباره آموزه خاتمیت وجود دارد.

در حدیث منزلت پیامبر(ص) تصریح به خاتمیت کرده‌ و خطاب به امیرالمؤمنین(ع) می‌فرمایند: "تو نسبت به من به منزله‌ هارون نسبت به موسی(ع) هستی جز اینکه بعد از من پیامبری نیست". در حدیث نبوی دیگری ایشان فرمودند: "پیامبری بعد از من و سنّتی پس از سنّت من و امتی بعد از امت شما نیست و اگر کسی پس از من ادعای نبوت کرد، دروغگوست". همچنین، از امام علی(ع) نقل شده است که فرمودند: "خدای سبحان، محمد(ص) را برای به انجام رساندن وعده‌اش و تمام کردن سلسله نبوت فرستاد. حدیث دیگری از امام باقر(ع) و امام صادق(ع) روایت شده که فرموده‌اند: "خداوند به وسیله کتاب شما «قرآن»، کتاب‌های آسمانی و به وسیله پیامبرتان، سلسله انبیا را خاتمه داد".

در آثار اهل سنت نیز روایات فراوانی در موضوع خاتمیت رسول خدا(ص) وارد شده است، تا جاییکه ابن کثیر دمشقی در تفسیر خود ادعای تواتر می‌کند.

اجماع

اجماع علمای اسلام بر این است که بعد از پیامبر اسلام (ص)، نبوت و شریعت دینی خاتمه پیدا کرده است.

فلسفه خاتمیت

مقالهٔ اصلی: فلسفه ختم نبوت

با وجود اینکه در آیات قرآن فلسفه و چرایی خاتمیت صراحتا ذکر نشده است، اما اندیشمندان و متکلمین مسلمان با توجه به برخی آیات و روایات و دلایل برداشت‌هایی به عنوان فلسفه خاتمیت داشته‌اند. از آنجا که خاتمیت پایان نبوت تشریعی (پیامبران الهی که دارای شریعت مستقل هستند) و نبوت تبلیغی (پیامبرانی که دارای شریعت مستقل نبوده و مُبلَّغ شریعت پیشین بودند و وظیفه آنان ترویج شریعت قبل از خود و زدودن تحریف از چهره آن شریعت بود) است، فلسفه ختم نبوت در هر دو وجهه خاتمیت به صورت جداگانه ذکر شده است.

ختم نبوت تشریعی

عالمان مسلمان با برداشت از آیات و روایات استدلال‌هایی همچون عدم تحریف قرآن، جاودانگی و جامعیت قرآن و جامعیت دین اسلام را برای فلسفه ختم نبوت تشریعی ذکر کرده‌اند.

مصون بودن قرآن از تحریف

یکی از دلایل آمدن دین جدید، تحریف کتب آسمانی پیشین بوده است؛ به عبارت دیگر، پیامبر مبعوث می‌شد تا دین و شریعت را دست نخورده و بدون تحریف به‌دست انسان‌ها برساند و دعوت مردم به سوی خدا را زنده کند. اما از آنجا که با استناد به آیات و روایات، کتاب آسمانی قرآن از هرگونه تحریفی مصون و دور است، پس بر این اساس، قرآن برای همیشه در میان مردم خواهد بود و منسوخ شدنی نیست؛ لذا پس از دین اسلام نیازی به دین جدید نخواهد بود.

جاودانگی و جامعیت قرآن

همچنین ببینید: جامعیت قرآن

از آنجا که قرآن کتابی است جامع؛ بدین معنی که هم هدف کامل انسانیت را در خود جای داده و هم آن هدف را به کامل‌ترین وجه بیان کرده است، هدف انسانیت، جهان‌بینی کامل و به کار بستن اصول اخلاقی و قوانین عملی مناسب و ملازم با آن جهان‌بینی است، قرآن مجید تشریح کامل این مقصود را بر عهده دارد. هر آنچه بشر در پیمودن راه سعادت و خوشبختی از اعتقاد و عمل به آن نیازمند است، در قرآن کریم به طور کامل بیان شده است؛ لذا با توجه به جاودانگی و جهانی بودن قرآن که در آیات و روایات به آن اشاره شده است نیازی به نبوت جدید و آمدن کتاب آسمانی جدید نیست.

کمال و جامعیت اسلام

با استناد به آیه سوم سوره مائده، معروف به آیه اکمال، دین اسلام، دینی جامع و کامل است و نیاز انسان به دین را تا پایان دنیا کفایت می‌کند. در نتیجه، باوجود دین اسلام و جامعیت آن نیازی به دین جدید نیست. علامه طباطبایی در کتاب المیزان می‌نویسد: دین زمانی به مرحله ختم ادیان می‌‌رسد که جمیع جهات احتیاج انسان را در برگیرد و در این صورت، دیگر هیچ دینی به دنبال آن نخواهد آمد.

ختم نبوت تبلیغی

متکلمین اسلامی برای ختم نبوت تبلیغی ادله‌ای همچون برطرف شدن نیاز به پیامبران تبلیغی با جانشینی امامان دوازده گانه(ع) و تکامل عقل بشر و بی‌نیازی به نبوت را به عنوان فلسفه و علت ختم نبوت تبلیغی ذکر کرده‌اند.

برطرف شدن نیاز به پیامبران تبلیغی با جانشینی امامان دوازده گانه(ع)

یکی از دلایل ارسال پیامبری جدید، تبیین دین و حفظ ارتباط بین خدا و مردم است. این وظیفه در دین اسلام بر دوش پیامبر(ص) و پس از ایشان، امامان معصوم(ع) است، درواقع پیامبر(ص) سرنوشت جامعه بشری بعد از خود را به امامت واگذار کردند نه پیامبر بعدی و در زمان غیبت امام معصوم نیز به عالمان و مجتهدان واجد‌ شرایط سپرده شده است؛ از اینرو، نیاز به ارسال پیامبر و دین جدیدی نیست.

تکامل عقل بشر و بی‌نیازی به نبوت

برخی از عالمان معاصر، تکامل عقل بشر که مستلزم بی‌نیازی از نبوت است را یکی از علل ختم نبوت دانسته است. بدین معنا که خداوند طی هزاران سال با آمدن ادیان و کتب آسمانی مقدمات بلوغ فکری بشر را فراهم کرده است، تا زمان بعثت نبی مکرم اسلام(ص)، جامعه قابلیت کافی برای پذیرش و فهم برنامه‌ای کامل را داشته باشد. اگر از ابتدا این برنامه جامع فرستاده می‌شد، به راحتی مورد بی‌توجهی و تحریف قرار می‌گرفت. پس با وجود این تکامل که مقارن با ظهور اسلام است دیگر نیازی به ارسال پیامبر نیست.

منکران خاتمیت

در طول تاریخ افراد زیادی بوده‌اند که منکر خاتمیت پیامبر اکرم(ص) شدند و باید گفت که با توجه به برخی روایات منکران خاتمیت اگر بدانند خاتمیت از ضروریات دین اسلام است و با اینکه خود را مسلمان می‌‌دانند این اصل را انکار کنند، مرتد و کافر شده‌اند، در این صورت دیگر مسلمان نیستند.

منکران خاتمیت به دوقسم منکران قدیم و جدید تقسیم می‌‌شوند:

منکران قدیم

همچنین ببینید: ادعای نبوت

در این میان می‌توان مدعیان دروغین نبوت پس از حضرت محمد(ص) را به عنوان اولین منکران خاتمیت و پس از آنان بعضی از طایفه‌ها و فرق را نام برد.

عبهلة بن کعب بن غوث الاسود العنسی

عبهلة بن کعب بن غوث الاسود العنسی ملقب به ذالخمار اهل یمن بود و در اواخر عمر پیامبر(ص) ادعای نبوت کرده و عده‌ای به او ملحق شده و توانستند بر یمن مسلط شوند و پیامبر(ص) سپاهی برای مقابله با او فرستاد. ذالخمار در این جنگ کشته شد.

مسیلمة بن ثمامة

مسیلمة بن ثمامة بن کبیر حنفی وائلی از اهالی یمامه (از منطقه نجد) که به رحمان یمامه شهرت داشت، در سال نهم هجری بعد از بازگشت از دیدار پیامبر(ص) ادعای پیامبری کرد و گروهی نیز اطراف او جمع شدند. پس از شهادت پیامبر(ص)، سپاه اسلام در جنگی سخت بر او چیره و مسیلمه کشته شد.

طایفه عیسویه

گروه دیگری از منکران خاتمیت، پیروان عیسی اصفهانی هستند که از طایفه شارکانیه و گروهی از مصیحیان بودند ودر عصر منصور عباسی ادعای خود را آشکار کردند، آنها حقانیت پیامبر و دین اسلام را قبول دارند اما جهانی بودنش را نمی‌پذیرفتند که لازمه‌ حرف آنها انکار خاتمیت است.

فرقه یزیدیه

فرقه‌ای به نام یزیدیه از مذهب اباضیه بر این باورند که شریعت اسلام نسخ می‌‌شود و پیامبری از عجم می‌آید که دین آنها صائبه و صاحب کتاب و شریعت هستند، این گروه پیرو ابن یزید بن انیس هستند.

منکران معاصر

منکران جدید شامل فرقه‌های نوظهوری مانند بابیه، بهاییه و قادیانیه است.

فرقه‌ بابیه

مقالهٔ اصلی: بابیت

میرزا علی محمد شیرازي ملقب به باب (متولد ۱۲۳۵ق)، تعلیمات شیخیه را فراگرفت و در درس سید کاظم رشتی (شیخی مذهب) حضور یافت. پس از وفات سید کاظم رشتی (۱۲۶۰ق) ابتدا خود را جانشین او و باب امام زمان(ع) و پس از آن خود را ارشادگر جهان و به دنبال آن ادعای مهدویت و پس از آن ادعای رسالت کرد که از جانب خدا مبعوث شده و کتابی که بر وی نازل شده ناسخ قرآن است. پیروان باب که فرقه بابیه را تشکیل می‌دهند، خاتمیت پیامبر اکرم‌(ص) را انکار می‌کنند.

فرقه‌ بهائیه

پس از باب گروهی اطراف میرزا حسینعلی نوری معروف به بهاء جمع شدند و مدعی شدند باب یک مقام و یک پیام داشت. مقام، همان پیامبري مستقل و صاحب کتاب بود و پیام او بشارت ظهور پیامبری دیگر به نام میرزا حسینعلی بود. حسینعلی بهاء خود را پیامبر بعدی می‌دانست و منکر خاتمیت حضرت محمد(ص) بود.

فرقه‌ قادیانیه

قادیانیه (که به احمدیه و میرزائیه نیز خوانده می‌شوند) پیروان میرزا غلام احمد ابن مرتضی اهل روستای قادیان در ایالت پنجاب هند هستند. میرزا غلام احمد در پنجاه سالگی ادعا کرد به او وحی می‌‌شود و مأمور است از مردم بیعت بگیرد. دو سال بعد خود را مسیح و مهدی موعود خواند و سرانجام خود را همان رهبري خواند که زرتشتی‌ها، هندوان، مسیحیان و مسلمانان منتظر آن هستند و مدعی شد به زبان هاي هندي (اردو) انگلیسی، عربی و فارسی به او وحی می‌‌شود، ازآنجا که ادعای او مخالف ضروری دین اسلام که خاتمیت حضرت محمد(ص) بود؛ لذا با مخالفت جهان اسلام، هندوها و حتی مسیحی‌ها روبرو شد.

خاتمیت و امامت

از منظر عالمان شیعه وجود امام معصوم(ع) محور و مبنای خاتمیت است. امام معصوم(ع) حجت الهی بعد از پیامبراکرم(ص) است؛ حجتی که همچون نبی مکرم اسلام(ص) قابلیت تحمل وحی کامل را داشته باشد و بتواند میراث‌دار این ودیعه گرانبار باشد، صرف نظر از توان‌مندی‌های دین اسلام و ویژگی‌ها‌یی که آن را جاودانه می‌‌سازد، بلوغ عقلی بشر نبوده است که قابلیت و شایستگی دریافت تمام و کمال وحی را فراهم آورد، بلکه این ظهور سلسله‌ای متصل از انسان‌های کامل، چون معصومین(ع) بود که چون ظرفیت وجودی تحمل بار تمامی وحی را داشتند، وظیفه حفظ وحی و مواریث نبوی و تبیین کتاب خدا را برعهده گرفته‌اند، از اینرو دیگر نیازی به ارسال انبیای بعدی برای حفظ و تبیین و تبلیغ وحی باقی نماند و پیامبری پایان یافت.

شبهات وابسته

درباره آموزه خاتمیت، خصوصا در دوران معاصر، شبهاتی وارد کرده‌اند که اندیشمندان اسلامی با دلایل مختلف به رد آنها پرداخته‌اند.

خاتم پیامبران به معنای زینت پیامبران

فرقه بهائیه که ادعای پیامبر جدید و شریعت جدید داشته‌اند، واژه "خاتم" در آیه چهلم سوره احزاب را به "انگشتر" معنا کرده واز آنجایی که انگشتر برای زینت است می‌گویند پیامبر(ص)، زینت پیامبران است نه آخرین آنها.

در پاسخ گفته‌ شده است خاتم یعنی ختم(مُهر) کردن (یا به انتها رساندن)، به انگشتر هم از آن جهت که به وسیله آن نامه و مانند آن را ختم و مُهر می‌کردند (و به بیان دیگر به پایان می‌‌رساندند) به آن خاتم گفته‌اند، نه اینکه خاتم یعنی انگشتر و معنا کردن خاتم به انگشتر و زینت با معنای ظاهری آیه مغایرت دارد.

آخرین نبی، نه آخرین رسول

در چهلمین آیه از سوره احزاب حضرت محمد(ص) با عنوان "خاتم النبیین" معرفی شده‌ است و نه "خاتم الرسل"؛ از اینرو، اگر چه هیچ نبی‌ای بعد از ایشان مبعوث نشود اما ممکن است بعد از ایشان رسول دیگری مبعوث شود.

در جواب این اشکال گفته شده است باتوجه به معنای رسول و نبی، یا هر دو یکی هستند و یا اینکه رسالت، مرتبه‌ای بالاتر از نبوت و نبوت مقدمه رسالت است و ممکن نیست کسی نبی نبوده ولی رسول باشد، پس با ختم شدن نبوت، رسالت هم به پایان می‌رسد.

نفی عمومیت دعوت پیامبر از آیات

برخی با استفاده از برخی آیات که انذار پیامبر را مخصوص یک قوم می‌داند سعی در نقض عمومیت دعوت پیامبر(ص) که از لوازم خاتمیت است داشته‌اند.

در پاسخ گفته شده است، اولا، آیات زیادی وجود دارد که دلالت بر عمومیت دارد و ثانیا، خطاب قرار گرفتن قوم خاص، نقض عمومیت دعوت پیامبر(ص) نیست چراکه خود پیامبر(ص)هم در ابتدا دعوت را از قوم خود شروع کرد و سپس اهل حجاز و در پایان مردم جهان را دعوت کردند.

امکان بعثت پیامبرانی در آینده

برخی از منکران خاتمیت با استدلال به برخی آیات مانند آیه ۳۵ سوره اعراف (ای فرزندان آدم، چون پیغمبرانی از جنس شما بیایند و آیات مرا بر شما بخوانند) درصدد اثبات امکان بعثت پیامبرانی پس از حضرت محمد(ص) برآمده‌اند.

در جواب گفته‌ شده‌است این آیه در مورد خروج حضرت آدم(ع) از بهشت و خطاب خداوند به انسان‌هاست که برای هدایت شما در آینده پیامبران و شریعتی خواهد فرستاد.

نزول حضرت عیسی(ع) وحضرت خضر(ع) در آخر الزمان

منکرین در این شبهه می‌‌گویند چطور پیامبر اسلام(ص) آخرین پیامبر است درحالی که حضرت عیسی(ع) و حضرت خضر(ع) زنده هستند و در آخر الزمان دوباره رجعت می‌کنند.

در جواب گفته شده‌است که بازگشت آنان به عنوان یک مسلمان است نه یک پیامبر.

عقل جایگزین وحی

اقبال لاهوری با نگاهی خاص و مطالعاتی که از فلسفه غرب دارد، عقل را جایگزین وحی کرده و ادامه زندگی اجتماعی و دینی بشر را به عقل تجربی استقرایی می‌‌سپارد. او بر این باورست که عقل در برابر دین و وحی قرار گرفته و با آمدن عقل استقرایی و بلوغ بشر به دوران جوانی و پشت سرگذاشتن دوران کودکی، دیگر نیاز به وحی به پایان رسیده است. از نظر اقبال، عقل استقرایی از همان آغاز و بلافاصله پس از رحلت پیامبر به جاي وحی نشسته است؛ بنابراین امامت و مهدویت را چندان با خاتمیت سازگار نمی‌داند.

در پاسخ به اقبال، استاد مطهری با توجه به معناي دقیق وحی و تفکیک ختم تبلیغی و تشریعی نبوت، جایگاه عقل در عصر خاتمیت را اینگونه ترسیم کرده است که عقل در کنار نقل است و هر دو از منابع دین محسوب شده‌اند، یعنی عقل می‌‌فهمد و کشف می‌‌کند که نقل چه گفته است. عقل و نقل همدوش هم، در خدمت وحی و دین هستند؛ در اندیشه استاد مطهري رسالت پیامبر پس از رحلت به دوش عقل و عالمان دین افتاده است که در عصر حضور و ظهور ائمه، آنان پیشگام عالمان دینی‌اند و در عصر غیبت، دیگر عالمان، با اتکاء به سخنان امامان معصوم(ع)، قرآن، سنت پیامبر(ص) و عقل به اجتهاد می‌پردازند.

دیدگاه کلامی علمای شیعه در زمینه خاتمیت

شیخ مفید دو دلیل برای خاتمیت پیامبر اسلام(ص) ذکر کرده است: اولاً آیات و روایات؛ از جمله آیه ۴۰ سوره احزاب و روایت نبوی(ص) «لَا نَبِيَّ بَعْدِي»، ثانیاً وی معتقد است عمومیت نبوت پیامبر اکرم(ص) مستلزم خاتمیت ایشان است؛ و گرنه برای همه مردم و مخلوقات فرستاده نمی‌شدند. بنابراین پس از ایشان، به پیامبر دیگری نیاز نیست.

شیخ طوسی با استناد به حدیث «لَا نَبِيَّ بَعْدِي» و قول خدای تعالی: ﴿وَخَاتَمَ النَّبِيِّينَ﴾ می‌فرماید: از این لفظ و از قراین احوال فهمیده می‌شود که بعد از پیامبر اسلام(ص) پیامبری ابداً نخواهد آمد. در این الفاظ تأویل و تخصیصی وجود ندارد. منکر آن بدون شک منکر اجماع است.

علامه حلی اعتقاد به خاتمیت پیامبر اسلام(ص) را واجب، و از ضروریات دین اسلام می‌داند آیت‌الله مکارم شیرازی در این باره می‌نویسد: معنای «ضروری» این است که هر کس وارد صفوف مسلمین شود، به زودی می‌فهمد که همه مسلمانان به این مطلب عقیده دارند و از واضحات و مسلمات نزد آنان است؛ یعنی همان‌گونه که هر کس با مسلمانان سر و کار داشته باشد، می‌داند آنها از نظر مذهبی روی اصل «توحید» تأکید دارند همچنین می‌داند روی «خاتمیت پیامبر» نیز همگی توافق دارند و هیچ گروهی از مسلمانان، در انتظار آمدن پیامبر جدیدی نیستند.

علامه طباطبایی در تفسیر آیه ﴿وَلَكِنْ رَسُولَ اللَّهِ وَخَاتَمَ النَّبِيِّينَ﴾ می‌فرماید: مراد این است که پیامبر اسلام(ص) آخرین پیامبر است و نبوت، در وجود آن حضرت، خاتمه پیدا می‌کند. رسول کسی است که رسالت خدای تعالی را برای مردم حمل می‌کند و لازمه آن این است که با مرتفع شدن رسالت، نبوت مرتفع می‌شود؛ چون رسالت پیامبر، رسالت از اخبار غیبی است، با قطع شدن اخبار غیبی، رسالت نیز قطع می‌شود. در نتیجه روشن می‌شود که خاتم النبیین، مستلزم خاتم الرسل است.

ایشان در کتاب الشیعة فی الاسلام می‌فرماید: «آخرین پیغمبران خدا حضرت محمد(ص) است که صاحب کتاب و شریعت است و مسلمانان به وی ایمان آورده‌اند».

شهید مطهری می‌فرماید: این مطلب که دین اسلام و شریعت اسلامی شریعت خاتم است، یعنی بعد از پیغمبر مقدس اسلام(ص)، دیگر پیغمبری هرگز نخواهد آمد، جزء ضروریات دین اسلام است. اگر کسی منکر خاتمیت بشود، منکر اسلام شده است.

آیة الله جوادی آملی می‌فرماید: قرآن و احادیث قطعی، دلالت دارد که پیامبر اسلام(ص) خاتم پیامبران است و پس از او، پیامبر و شریعتی نخواهد آمد و امت اسلامی نیز اتفاق دارند که شریعت اسلام تا قیامت ادامه دارد. قرآن در این باره می‌فرماید: ﴿مَا كَانَ مُحَمَّدٌ أَبَا أَحَدٍ مِنْ رِجَالِكُمْ وَلَكِنْ رَسُولَ اللَّهِ وَخَاتَمَ النَّبِيِّينَ وَكَانَ اللَّهُ بِكُلِّ شَيْءٍ عَلِيمًا﴾.

وی در تفسیر آیه مذکور می‌فرماید: واژه «خاتم» (به فتح «تاء» یا به کسر «تاء») دلالت دارد که باب نبوت، ختم شده و مهر خورده است و این مُهر، شکسته نخواهد شد و پیامبر دیگری، با شریعتی جدید، نخواهد آمد؛ چنان که هم‌خانواده‌های واژه «ختم» در قرآن، همچون «نختم»، «مختوم» و «ختام»، به همین معناست؟ یعنی بر پایان و آخر رسیدن و مُهر کردن و نهایت یافتن دلالت دارد. روایات وارد شده از پیامبر(ص) و خاندان او(ع) نیز بر همین معنا پای فشرده است که ذکر آنها خارج از موضوع کتاب است و تنها به ذکر یک روایت از رسول گرامی اسلام(ص) اکتفا می‌شود که خطاب به امیرالمؤمنین(ع) فرمودند: «أَنْتَ مِنِّي بِمَنْزِلَةِ هَارُونَ مِنْ مُوسَى إِلَّا أَنَّهُ لَا نَبِيَّ بَعْدِي»؛ «ای علی، مقام تو در مقایسه با من، مانند مقام وزارت هارون برای موسی است؛ مگر آنکه هارون پیامبر بود و تو پیامبر نیستی؛ زیرا پس از من، پیامبر و دین جدیدی نخواهد آمد».

مقصود از خاتمیت این است که پس از رسول گرامی(ص) دیگر پیامبری نخواهد آمد و باب وحی تشریعی به روی بشر بسته شده است. همچنین بر هیچ انسانی، وحیی که حامل تشریع حکمی و تعیین تکلیفی و تحلیل حرامی یا تحریم حلالی باشد، فرود نخواهد آمد.

آنچه بعد از ختم نبوت، برای همیشه، قطع می‌شود، مسئله وحی برای شریعت تازه یا تکمیل شریعت پیشین است؛ نه هر گونه ارتباط با ماورای جهان طبیعت؛ زیرا هم امامان با عالم غیب ارتباط دارند، و هم مؤمنان راستینی که بر اثر تهذیب نفس حجاب‌ها را از دل کنار زده‌اند و به مقام کشف و شهود نائل گشته‌اند.

آری! شیعه معتقد است امامان معصوم(ع)، به علم غیب، با خدای تعالی ارتباط دارند؛ اما این امر غیر از این است که بگوییم فرشته‌ای بالاتر از جبرئیل بر آنان نازل می‌شود یا بگوییم بر آنان وحی می‌شود. در حالی که از مسلمات دین شیعه امامیه، انقطاع وحی بعد از پیامبر اسلام(ص) است؛ چنان که علی(ع) بعد از فوت رسول خدا(ص) فرمود: «بِأَبِي أَنْتَ وَ أُمِّي يَا رَسُولَ اللَّهِ لَقَدِ انْقَطَعَ بِمَوْتِكَ مَا لَمْ يَنْقَطِعْ بِمَوْتِ غَيْرِكَ مِنَ النُّبُوَّةِ وَ الْإِنْبَاءِ وَ أَخْبَارِ السَّمَاءِ»؛ پدر و مادرم به فدایت ای رسول خدا، با مرگ تو نبوت و اخبار آسمان و عالم غیب قطع شد، در حالی که با مرگ غیر تو (سایر انبیا) قطع نشده بود.

اما ارتباط با عالم غیب چیزی است که در طول تاریخ، گروهی از شخصیت‌های والای الهی، از آن بهره‌مند بوده‌اند. قرآن از افرادی خبر می‌دهد که پیامبر نبودند؛ ولی اسراری از جهان غیب بر آنها الهام می‌شد؛ چنان که درباره مصاحب موسی (خضر)، که چند صباحی او را آموزش داد، چنین می‌فرماید: ﴿آتَيْنَاهُ رَحْمَةً مِنْ عِنْدِنَا وَعَلَّمْنَاهُ مِنْ لَدُنَّا عِلْمًا﴾.

نیز درباره یکی از کارگزاران سلیمان - آصف بن برخیا - یادآور می‌شود: ﴿قَالَ الَّذِي عِنْدَهُ عِلْمٌ مِنَ الْكِتَابِ أَنَا آتِيكَ بِهِ قَبْلَ أَنْ يَرْتَدَّ إِلَيْكَ طَرْفُكَ﴾.

این افراد علم خود را از طریق عادی نیاموخته بودند، بلکه به تعبیر قرآن علم لدنی داشتند: ﴿عَلَّمْنَاهُ مِنْ لَدُنَّا عِلْمًا﴾. بنابراین نبی نبودن، مانع از آن نیست که برخی از انسان‌های والا مورد خطاب الهام الهی قرار گیرند.

در احادیث اسلامی، که فریقین نقل کرده‌اند، این‌گونه افراد را محدث می‌گویند؛ یعنی کسانی که بدون اینکه پیامبر باشند، فرشتگان با آنها سخن می‌گویند. بخاری از پیامبر(ص) نقل می‌کند که فرمود: «لقد كان فيمن كان قبلكم من بني اسرائيل رجال يكلمون من غير أن يكونوا أنبياء». قبل از شما، در بنی‌اسرائیل، کسانی بودند که [فرشتگان] با آنها سخن می‌گفتند؛ بدون اینکه پیامبر باشند.

ثانیاً ائمه اهل بیت(ع)، بعد از رحلت رسول خدا(ص) مرجع علمی امت در تبیین معارف الهی و احکام دینی بودند. بعضی از پرسش‌هایی که پاسخ آن در احادیث نبوی(ص) یا کتاب علی(ع) وجود نداشت، از طریق الهام و آموزش غیبی پاسخ می‌دادند. از این بیان می‌توان نتیجه گرفت کسانی که چنین اشکالی را مطرح می‌کنند، بین وحی تشریعی و الهامات الهی فرقی نگذاشته و تصور می‌کنند به هر فردی که الهام می‌شود، او نبی خواهد بود. حال آنکه محدث بودن، یکی از مقامات انسان‌های والاست که با اینکه نبی نیستند، فرشتگان با آنها سخن می‌گویند. چنان‌که یادآور شدیم مصاحب موسی، به تعبیر قرآن، علم لدنی داشت؛ ولی نبی نبود.

فیلسوف و دانشمند معروف شیعه، صدرالمتألهین شیرازی، در مفاتیح الغیب چنین می‌گوید: وحی یعنی نزول فرشته بر گوش و دل، به منظور مأموریت و پیامبری هرچند منقطع شده است و فرشته‌ای بر کسی نازل نمی‌شود و او را مأمور اجرای فرمانی نمی‌کند؛ زیرا به حکم ﴿أَكْمَلْتُ لَكُمْ دِينَكُمْ﴾ آنچه از این راه باید به بشر برسد، رسیده است؛ ولی باب الهام و اشراق هرگز بسته نشده و نخواهد شد. ممکن نیست این راه مسدود گردد.

شیعیان امامانشان را نبی نمی‌دانند؛ اما آنان را حافظان شریعت و مرجع علمی بعد از رسول خدا(ص) می‌شناسند و باب الهام را بر آنها باز می‌دانند.. این معنا هیچ تعارضی با ختم نبوت و انقطاع وحی تشریعی ندارد. تعارضی که نویسنده میان ختم نبوت و مرجعیت علمی امامان معصوم(ع) تصور کرده است، حاکی از آن است که وی مصادر علوم آنان را در نظر نگرفته یا از آنها آگاه نبوده است.

خاتم در اصطلاح

«ختم نبوت» به این معناست که پس از شریعت اسلام، هیچ پیامبری خواه تشریعی یا تبلیغی نخواهد آمد و این که پیامبر گرامی(ص) پایان بخش سلسله پیامبران توحیدی است، پس ﴿خَاتَمَ النَّبِيِّينَ﴾ یعنی دفتر رسالت و نبوت به او مهر شد و پایان یافت، ولی دین و شریعت او تا روز قیامت باقی است و نبوتی دیگر پس از وی نخواهد بود..

علت ختم نبوت

از آنجا که نبوت پیامبر اکرم(ص) برای تمامی خلق عمومیت یافته است، پس خاتم الانبیاء بودن حضرت(ص) ثابت می‌شود و اگر خاتمیت حضرت نبود، این نبوت عمومی معنا نداشت. شهید مطهری، تعریف «خاتمیت» را از نظر برخی اندیشمندان اسلامی چنین بیان می‌دارد: الخاتم من ختم المراتب بأسرها؛ [[[پیامبر]]] خاتم، آن پیغمبری است که جمیع مراتب را طی کرده است و دیگر مرحله طی نشدنی یا طی نشده از نظر او و از نظر کار او وجود ندارد. در این تعریف که از خاتمیت شده است، صرفاً به این جهت توجه نیست که دیگر پیغمبری بعد از او نخواهد آمد، بلکه علت این مطلب، که چرا دیگر پیغمبر صاحب شریعتی نخواهد آمد نیز ذکر شده [و آن این است] که دیگر گفتنی‌ای از نظر نبوت یعنی از نظر آنچه که بشر از طریق وحی و الهام باید درک کند، نه آنچه که وظیفه دارد از راه علم و عقل دریابد، از نظر آن چیزهایی که از طریق وحی و الهام باید به بشر القا بشود، گفتنی دیگر باقی نمانده است... وقتی که تمام مراحلی که در این قسمت هست به پایان رسید، خواه ناخواه نبوت ختم می‌شود.

صدرالدین شیرازی معروف به ملاصدرا، ختم نبوت را به «انقطاع وحی تشریعی و نزول فرشته حامل وحی» تفسیر کرده است و بیان می‌دارد که: خداوند پس از قطع نبوت و رسالت، حکم مبشرات و ائمه معصومین(ع) و مجتهدین را برای اِفتاء و اِرشاد عوام باقی گذارد. از نظر ملا هادی سبزواری خاتمیت پیامبر(ص) دو وجه دارد:

1. با ظهور رسول اکرم(ص) همه کمالات متصور به اوج خود رسیده است و مجالی برای ظهور پیامبر دیگری باقی نمانده و گویی حضرت محمد(ص) بر همه کمالات و زیبایی‌ها مُهر زده است.
2. از آنجا که پیامبر اکرم(ص) اشرف مخلوقات و غایت آفرینش عالم است، با ظهور ایشان غایت آفرینش تحقق یافته و به خاتمه رسیده است..

معنای اصطلاحی خاتمیّت

خاتمیّت در اصطلاح علم کلام عبارت است از: اعتقاد به این که رسول گرامی اسلام، حضرت محمد بن عبدالله(ص)، آخرین فرستاده الهی است و با بعثت او صحیفه وحی و نبوت مهر شده است و پس از او پیامبر دیگری ظهور نخواهد کرد.

همه پیامبران از این جهت که از طریق وحی با عالم غیب ارتباط و اتصال داشته و از باطن و ملکوت عالم هستی آگاه و با خبر بوده‌اند، نبی خوانده می‌شوند و از این جهت که پیام‌آور وحی و فرستاده خداوند برای هدایت و دعوت انسان‌ها به راه رشد و سعادت و رستگاری بوده‌اند، رسول نامیده می‌شوند. این فرستادگان الهی به دو گروه تقسیم می‌شوند: ۱. پیامبرانی که با خود، شریعت (تعالیم و دستورهای عملی و اخلاقی) به ارمغان آورده‌اند که بنا بر آیه ۱۳ سوره شوری عبارت‌اند: از حضرت نوح، ابراهیم، موسی و عیسی(ع) و رسول گرامی اسلام(ص). ۲. پیامبرانی که مأمور تبلیغ کیش و آیین پیامبران صاحب شریعت بوده‌اند. اکثر پیامبران از این گروه بوده‌اند؛ مانند حضرت لوط که تابع و مبلّغ شریعت پیامبر هم‌عصر خود حضرت ابراهیم(ع) و حضرت هارون(ع) که پیرو آیین برادر خود، حضرت موسی(ع) بود.

بنابراین ظهور پیامبر جدید پس از رسول گرامی اسلام(ص) به دو شکل قابل فرض است: ۱. پیامبری باشد صاحب شریعتی نو و ناسخ دین اسلام؛ ۲. اشاعه‌دهنده و مبلّغ شریعت حضرت(ص) باشد. اعتقاد به خاتمیّت، یعنی باور داشتن به این که پس از پیامبر گرامی اسلام، پیامبر دیگری به رسالت برانگیخته نخواهد شد، اعم از این که شریعتی نو به همراه آورد و یا تنها به تبلیغ دین اسلام بپردازد..

ویژگی‌هایی دین و شریعت خاتم

با توجه به آثار بزرگان، می‌توان شش ویژگی برای دین اسلام برشمرد:

منسوخ نمودن شریعت‌های پیشین

با ظهور دین اسلام، دیگر ادیان آسمانی اعتبار و حجیت خود را از دست داده‌اند و هر انسان مکلّف و آگاهی ملزم به پذیرش دین اسلام است. اگرچه قرآن کریم بین پیامبران فرق نمی‌گذارد و ایمان به همه کتاب‌های آسمانی را از صفات مؤمنان به شمار می‌آورد، ولی این تفاوت بین قرآن و دیگر کتاب‌های آسمانی و نیز بین پیامبر اسلام و سایر پیامبران وجود دارد که اعتقاد به نبوت پیامبران پیشین و کتاب‌های آنها مستلزم عمل طبق دستورها و تعالیم آنها نیست، برخلاف دین اسلام که اعتقاد به حقانیت آن، از عمل طبق آموزه‌ها و دستورهای آن جدایی‌ناپذیر است و این نیست مگر بدین دلیل که شریعت اسلام ناسخ شریعت‌های پیش از خود است؛ به خصوص با توجه به این امر که در کتاب‌های آسمانی گذشته تحریف واقع شده و صبغه الهی و قداست آن خدشه‌دار شده است.

از مجموع آیات قرآن استفاده می‌شود که اختلاف شرایع با یکدیگر از نوع تباین نبوده، بلکه خطوط اصلی و احکام کلی آنها، مانند نماز، روزه، زکات، مشترک و یکسان بوده است، از دو جهت با هم تفاوت داشته‌اند: یکی از نظر تفصیل یافتن جزئیات احکام و تکمیل شرایع با گذشت زمان و به تناسب استعداد و توانایی مخاطبان، و دیگر از نظر نسخ پاره‌ای از احکام و جایگزین شدن احکامی دیگر به اقتضای شرایط زمانی؛ به عنوان مثال بعضی از چیزهایی که در شریعت حضرت موسی(ع) بر بنی‌اسرائیل حرام شده بود، در شریعت حضرت عیسی (ع) حلال گردید.

به عبارت دیگر، مجموعه دستورهای اخلاقی و احکام عملی‌ای که برای تنظیم روابط انسان با خود، خدا، طبیعت و دیگر انسان‌ها معیّن شده ـ که اصطلاحاً شریعت نامیده می‌شود ـ به مرور زمان و به تدریج، تکمیل شده و در بعضی موارد تغییر پیدا کرده تا این که در شریعت اسلام صورت نهایی و کامل خود را یافته است. بدیهی است طبق این نوع نگرش به نسبت شرایع با یکدیگر، با در اختیار داشتن آخرین و کامل‌ترین دستورالعمل زندگی، جایی برای عمل به شریعت‌های گذشته باقی نمی‌ماند. علامه طباطبایی معتقد است از آیه ﴿وَأَنْزَلْنَا إِلَيْكَ الْكِتَابَ بِالْحَقِّ مُصَدِّقًا لِمَا بَيْنَ يَدَيْهِ مِنَ الْكِتَابِ وَمُهَيْمِنًا عَلَيْهِ﴾. می‌توان این معنا را استنباط کرد. در این آیه خداوند قرآن را هم مصدّق کتاب‌های آسمانی گذشته توصیف می‌کند، که بیانگر عدم جدایی بین شرایع است و هم مهیمن بر آنها می‌داند، تا گمان نشود اسلام، شرایع قبلی را بدون هیچ‌گونه تغییر و بی‌کم و کاست ابقا نموده است، بلکه با نسخ و تکمیل احکام، در آنها دخل و تصرف کرده است..

نسخ‌ناپذیری و جاودانگی

قرآن کریم در بیان این ویژگی می‌فرماید: ﴿لَا يَأْتِيهِ الْبَاطِلُ مِنْ بَيْنِ يَدَيْهِ وَلَا مِنْ خَلْفِهِ تَنْزِيلٌ مِنْ حَكِيمٍ حَمِيدٍ﴾. علامه طباطبایی در تفسیر این آیه چنین می‌نویسد: راه یافتن باطل به قرآن... به این است که تمام یا بخشی از معارف حق آن ناحق گردد، یا همه یا برخی از احکام و شرایع و نیز دستورهای اخلاقی آن، لغو شده، عمل به آن سزاوار نباشد. به طور کلی، راه یافتن باطل به قرآن را به سه صورت می‌توان فرض نمود:

1. وقوع تحریف در آن؛
2. نسخ و بطلان به وسیله کتاب آسمانی دیگر؛
3. دروغین بودن خبرهای آن.

و از آنجا که آیه مطلق است، هر نوع باطلی از جمله نسخ به وسیله کتاب آسمانی دیگر را رد می‌کند؛ بنابراین اعتبار دین اسلام و کتاب آسمانی آن، قرآن، همیشگی و جاودانی است و به زمان خاصی محدود نمی‌شود..

جاودانگی معجزه و تحریف‌ناپذیری کتاب آسمانی آن

دین جاوید نیاز به به معجزه‌ای همیشگی و ماندگار دارد تا همواره «برهانی» آشکار باشد بر حقانیت آن. به همین دلیل معجزه دینِ آخرین از جنس کتاب انتخاب شده است. این امر غیر از این که سبب جاودانگی و عدم وقوع تحریف در این کتاب آسمانی می‌شود، مجال آن را نیز فراهم می‌آورد که با پیشرفت علمی بشر، به تدریج، زوایای دیگری از اعجاز آن آشکار گردد..

کامل و جامع بودن

آیین اسلام در مقایسه با شرایع قبل از دو جهت کامل‌تر است:

۱. از نظر سطح تعلیمات: پیامبران تعالیم خود را متناسب با سطح درک، فهم و آگاهی مخاطبان خود به آنان عرضه می‌کرده‌اند. به همین دلیل، هماهنگ با رشد آگاهی و تکامل جامعه بشری، سطح تعالیم آنان نیز ارتقا یافته است. به عنوان مثال، توحید که زیربنایی‌ترین اصل اعتقادی دینی است، درجات و مراتب مختلفی دارد. آنچه یک انسان عامی به عنوان خدای یگانه در ذهن خود مجسم می‌کند، با آنچه در قلب یک عارف تجلّی می‌کند یکی نیست. عرفا نیز در یک درجه نیستند. «اگر ابوذر از آنچه در قلب سلمان می‌گذشت آگاهی می‌داشت، (بر او گمان شرک می‌برد و) او را می‌کشت»؛ از این رو در روایات اسلامی آمده است: «خداوند چون می‌دانست در آخر الزمان افراد متعمق و ژرف‌اندیش خواهند آمد، سوره توحید و آیات نخستین سوره حدید، تا آنجا که می‌فرماید: ﴿وَهُوَ عَلِيمٌ بِذَاتِ الصُّدُورِ﴾ را نازل فرمود». با این وصف، عالی‌ترین و کامل‌ترین تصویر از توحید را باید در متون دینی اسلامی، به خصوص در این آیات جست‌وجو کرد.

۲. از نظر جامعیت و همه‌جانبه نگری: اسلام طرحی است کلی، جامع و متعادل برای تدبیر و تنظیم روابط فردی و اجتماعی و زندگی مادی و معنوی انسان، برخلاف شرایع پیشین که برنامه‌ای موقت و محدود و متأثر از شرایط خاص زمانی و مکانی بوده‌اند؛ مثلاً شریعت حضرت موسی(ع) زمانی ظهور کرد که قوم بنی اسرائیل، در بند بردگی فرعون و محروم از حقوق انسانی خود بودند. به همین دلیل در این دین بیشتر بر جنبه‌های مادی زندگی، همچون کار و تلاش، جنگ، اصلاح معیشت، احساس شخصیت و مطالبه حقوق فردی و اجتماعی تأکید شده است؛ در حالی که در آستانه ظهور حضرت عیسی(ع) همین قوم از مصائبی چون جنگ، ناامنی، اسارت و تبعید و حکمرانی پادشاهان ستمکار رنج می‌بُرد.

پیشوایان دینی به زراندوزی و دنیاطلبی رو کرده، به جای حمایت از توده مردم، در مقابل ظلم و ستم فرمانروایان، با اخذ مالیات بار سنگینی بر دوش آنان گذارده بودند. این امر سبب شد تا در آیین مسیح(ع) به زهد و بی‌رغبتی به دنیا، رعایت حدود خود و حقوق دیگران و محبت و انسان‌دوستی توجه خاص شود. حال آنکه اسلام، همه این امتیازها را در هم می‌آمیزد و در گرایش‌های یک‌سویه یهود و مسیحیت تعادلی پدید می‌آورد. در این دین هم به دعا، عبادت، زهد، تقوا، تهذیب نفس و صفای درون و هم به مظاهر مختلف زندگی، مانند کار، تحصیل، دانش، ازدواج، جهاد و حقوق اجتماعی افراد توجه شده است؛ لذاست که قرآن کریم، امت واقعی اسلام را امت وسط توصیف می‌کند: ﴿وَكَذَلِكَ جَعَلْنَاكُمْ أُمَّةً وَسَطًا لِتَكُونُوا شُهَدَاءَ عَلَى النَّاسِ وَيَكُونَ الرَّسُولُ عَلَيْكُمْ شَهِيدًا﴾.

بدون شک امت وسط و متعادل، دست‌پرورده تعالیم وسط و متعادل است. تکامل و ارتقای سطح تعالیم پیامبران از نظر کمّی نیز سزاوار طرح است. اگرچه نیاز انسان به هدایت وحی در ابعاد گوناگون، اعم از معارف دینی، آداب و شعایر و دستورهای اخلاقی و اجتماعی، نیازی نامحدود و پایان‌ناپذیر نیست، ولی تشریع آیین الهی - چنان که از آیات قرآن استفاده می‌شود - یکباره انجام نشده، بلکه در طول تاریخ سیر تکاملی تدریجی داشته است، به این معنا که در مقاطع مختلف به تناسب حال و استعداد امت‌ها (و نه به حسب درجه تمدن)، آن مقدار از دین و شریعت که در توان آنها بوده، توسط پیامبران بر ایشان عرضه شده، تا این که در آیین و شریعت رسول گرامی اسلام(ص)، شکل کامل و نهایی خود را یافته است. علامه طباطبایی آیه ﴿وَتَمَّتْ كَلِمَتُ رَبِّكَ صِدْقًا وَعَدْلًا لَا مُبَدِّلَ لِكَلِمَاتِهِ وَهُوَ السَّمِيعُ الْعَلِيمُ﴾ را ناظر به همین حقیقت می‌داند.

رسول گرامی اسلام(ص) نیز در حدیث شریفی، به این معنا اشاره نموده است: «ان مَثَلي و مَثَل الانبياء من قبل، كمثل رجل بنى بيتا، فأحسنه و أجمله، الا موضع لبنة من زاوية، فجعل الناس يطوفون به و يعجبون له و يقولون: هلّا وضعت هذه اللبنة؟ قال: فأنا اللبنة و أنا خاتم النبيين»؛ همانا مَثَل من و مَثَل انبیای پیشین، همانند مَثَل کسی است که خانه‌ای را بنا نهاد و آن را نیکو داشت و زیبا نمود، مگر جای یک آجر از گوشه‌ای را. مردم گرد آن می‌چرخیدند و از آن در تعجب بودند و می‌گفتند چرا این آجر سر جای خود گذاشته نشده است؟! فرمود: من همان آجر و خاتم پیامبرانم. از آنچه گفته شد می‌توان نتیجه گرفت که مراد از کامل بودن دین اسلام، کمال نفسی است، نه کمال نسبی؛ به این معنا که مجموعه معارف دینی، دستورهای اخلاقی و احکام فقهی آن از هر گونه نقص و کاستی به دور است، نه این که صرفاً در مقایسه با دیگر ادیان کامل به شمار آید، هرچند خود فی حدّ نفسه خالی از نقص نباشد. به عبارتی، آنچه باید از طریق وحی برای هدایت بشر در اختیار او قرار گیرد، در این دین فروگذار نشده است..

جهانی بودن

دین اسلام دعوت خود را به قوم، گروه و منطقه جغرافیایی خاصی محدود نکرده است، بلکه هر کس در هر کجای این کره خاکی که باشد، مخاطب آن است. شواهد بسیاری از قرآن مؤیّد این مدعاست. در بسیاری از آیات، پیامبر اسلام، با تعابیر ﴿يَا أَيُّهَا النَّاسُ﴾، ﴿يَا بَنِي آدَمَ﴾ و ﴿يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا﴾ همگان را مخاطب قرار داده است، بدون آن‌که به زمان، مکان و یا قوم خاصی مقید شده باشندو؛ حال آنکه سایر پیامبران با تعبیر «یا قوم» به مردم خطاب می‌کردند.

قرآن کریم نیز رسول گرامی اسلام(ص) را با عنوان‌های ﴿رَحْمَةً لِلْعَالَمِينَ﴾، ﴿لِلْعَالَمِينَ نَذِيرًا﴾ و ﴿كَافَّةً لِلنَّاسِ﴾ توصیف می‌کند و خود را ﴿إِنْ هُوَ إِلَّا ذِكْرٌ لِلْعَالَمِينَ﴾ و ﴿هُدًى لِلنَّاسِ﴾ می‌خواند. همچنین به آن حضرت امر شده تا اعلام نماید قرآن برای هشدار و انذار هر کسی است که این پیام الهی را دریافت نماید، از هر قوم و طایفه و در هر زمان و مکان که این پیام الهی را دریافت نماید. ﴿وَأُوحِيَ إِلَيَّ هَذَا الْقُرْآنُ لِأُنْذِرَكُمْ بِهِ وَمَنْ بَلَغَ﴾. در برخی آیات نیز آمده است: سرانجام دین اسلام بر همه ادیان، از جمله ادیان آسمانی دیگر پیروز خواهد شد: ﴿هُوَ الَّذِي أَرْسَلَ رَسُولَهُ بِالْهُدَى وَدِينِ الْحَقِّ لِيُظْهِرَهُ عَلَى الدِّينِ كُلِّهِ وَلَوْ كَرِهَ الْمُشْرِكُونَ﴾ در برخی موارد نیز، قرآن کریم در تشریع احکام عملی عنوان عامّی را برمی‌گزیند بدون این که آن را مقیّد نماید، که این خود حاکی از آن است که همگان ـ البته با رعایت شرایط ـ مکلّف به انجام آن هستند؛ مثلاً در بیان وجوب حج می‌فرماید: ﴿وَلِلَّهِ عَلَى النَّاسِ حِجُّ الْبَيْتِ مَنِ اسْتَطَاعَ إِلَيْهِ سَبِيلًا﴾ در حالی که اگر رسالت پیامبر(ص) قومی بود، می‌بایست می‌فرمود: و لله على الأمة العربية - مثلاً - حج بيته.

هم‌چنین این روایت رسول گرامی اسلام «و الله الذي لا اله الا هو، اني رسول الله اليكم خاصة و إلى الناس عامة» به روشنی بر جهانی بودن رسالت آن حضرت دلالت دارد. شواهد و قراین تاریخی نیز گواه بر جهانی بودن دین اسلام است. نامه پیامبر اسلام به سران کشورها و قبایل مختلف و اسلام آوردن سلمان فارسی، صهیب رومی، بلال حبشی و پیروان سایر ادیان گواه تاریخی است بر همگانی بودن دعوت اسلامی..

فطری بودن

یکی دیگر از ویژگی‌های دین اسلام ـ که البته اختصاص به آن نیز ندارد ـ فطری بودن آن است. فطری بودن دین اسلام، طبق یک تفسیر، به معنای تطابق و سازگاری و هماهنگی اصول اخلاقی و احکام عملی آن با فطرت و سرشت انسانی است. اسلام انسان‌ها را به عدالت، آزادی، برادری، نشر علم و تمدن، پرهیز از اخلاق ناپسند و کارهای زشت، روی آوردن به فضایلی چون راست‌گویی و وفای به عهد، ازدواج و هزاران حکم شرعی دیگر فرامی‌خواند که همگی با فطرت انسان مطابقت و هماهنگی کامل دارند. و بنا بر تفسیر دیگر به این معناست که کلیات و اصول اعتقادات دینی، دستورهای اخلاقی و احکام عملی اسلام در عمق سرشت انسان نهاده شده‌اند و به صورت نوعی شناخت و آگاهی و یا گرایش درونی و غیر اکتسابی نمود پیدا می‌کنند؛ مانند خداجویی و خداشناسی، گرایش به پرستش، عدالت و فضیلت‌خواهی. علامه طباطبایی این تفسیر را منطبق بر قانون عام هدایت تکوینی می‌داند که همه موجودات عالم طبیعت، از جمله انسان را شامل می‌شود. به مقتضای این قانون، خداوند برای هدایت انسان به سوی سعادت و کمال شایسته‌اش، با قرار دادن برخی آگاهی‌ها و گرایش‌ها ـ هم‌چون شناخت خدا و گرایش به پرستش او و فضیلت‌طلبی ـ او را تجهیز نموده تا بتواند راه کمال خود را پیدا کند و بپیماید. ایشان در تأیید نظر خویش به آیاتی از قرآن استشهاد می‌کنند:

1. ﴿فَأَقِمْ وَجْهَكَ لِلدِّينِ حَنِيفًا فِطْرَتَ اللَّهِ الَّتِي فَطَرَ النَّاسَ عَلَيْهَا لَا تَبْدِيلَ لِخَلْقِ اللَّهِ ذَلِكَ الدِّينُ الْقَيِّمُ وَلَكِنَّ أَكْثَرَ النَّاسِ لَا يَعْلَمُونَ﴾. «ال» کلمه «الدین» در اصطلاح ادبیات عرب، «ال» عهد است و به دین خاص (اسلام) اشاره دارد، نه هر دینی، چنان که در آیه دیگر می‌فرماید: ﴿إِنَّ الدِّينَ عِنْدَ اللَّهِ الْإِسْلَامُ﴾ از مجموع این دو آیه استفاده می‌شود اسلام دینی است که خداوند سرشت انسان را با آن در آمیخته و آفرینشی را پدید آورده که در گذر زمان دستخوش تغییر و دگرگونی نمی‌شود.
2. ﴿وَنَفْسٍ وَمَا سَوَّاهَا * فَأَلْهَمَهَا فُجُورَهَا وَتَقْوَاهَا﴾. از این آیه شریفه استفاده می‌شود که خداوند، خود، مایه‌های آلودگی و گناهکاری نفس و طهارت و پاکی آن را به روح و جان انسان شناسانده است. از مطالبی که در توضیح تفسیر دوم از فطری بودن دین اسلام گفته شد، می‌توان به دست آورد که هدایت فطری نوعی هدایت تکوینی است که با آفرینش و سرشت انسان آمیخته شده است. از طرفی، با توجه به این که نظام تشریع مطابق و موافق با نظام تکوین رقم می‌خورد، به نظر می‌رسد این تفسیر از فطری بودن دین اسلام، با تفسیر نخست جمع‌شدنی باشد؛ چراکه در تفسیر اول به مقام تشریع و در تفسیر دوم به مقام تکوین نظر شده است و این دو مقام با یکدیگر تلازم دارند؛ لذا هر دو تفسیر قابل قبول است.

شایان ذکر است قرآن کریم به دین واحد الهی قایل است نه ادیان متعدد و پراکنده؛ و از آنجا که روح و حقیقت دینداری، خضوع و تسلیم محض در مقابل اراده پروردگار است، آن را اسلام می‌نامد: {﴿إِنَّ الدِّينَ عِنْدَ اللَّهِ الْإِسْلَامُ﴾. و اختلاف ادیان آسمانی را در فروع و جزئیات احکام می‌شمارد، چنان که می‌فرماید: ﴿لِكُلٍّ جَعَلْنَا مِنْكُمْ شِرْعَةً وَمِنْهَاجًا﴾. هم‌چنین آن را برخاسته از عمق جان و فطرت انسان می‌داند. از مجموع این آیات استفاده می‌شود که ویژگی فطری بودن منحصر به آیین اسلام نیست، بلکه صفت عامی است که شرایع پیشین نیز از آن برخوردار بوده‌اند؛ بنابراین آنچه ریشه در فطرت انسان دارد، اصول و کلیات احکام است نه فروع و جزئیات آن به نظر می‌رسد از ویژگی‌های یاد شده، تطابق و سازگاری با فطرت، شرط لازم (و نه کافی) و نسخ‌ناپذیری و جاودانگی، و کامل و جامع بودن، رکن و عنصر سازنده و سایر ویژگی‌ها از اوصاف عارضی و شریعت خاتم هستند. با این توضیح که: جاودانگی معجزه و تحریف‌ناپذیری کتاب آسمانی ـ هر چند در قوام و شکل‌گیری دین خاتم نقش و دخالت مستقیم ندارند - از این جهت که حتی اگر شریعت‌های پیشین تحریف هم نمی‌شدند فرض ظهور شریعت جدید نامعقول نبود؛ چون می‌توان فرض کرد که تدریجی بودن سیر نزول شرایع و کامل و جامع نبودن شریعت قبلی در دوره ی متأخر، تجدید نبوت را ضروری و اجتناب‌ناپذیر ساخته است - ولی صفتی است لازم و مختص به آن. و اما جهان شمول بودن، این خصوصیت بستگی دارد به اینکه شریعت‌های پیشین جهانی بوده‌اند یا منطقه‌ای (با اختلاف نظری که در این مورد هست). درباره منسوخ نمودن شریعت‌های پیشین هم باید گفت: هرچند در مقام تحقق هم شریعت خاتم ناسخ شریعت‌های پیش از خود بوده است و هم شریعت‌های گذشته کم و بیش این وصف را داشته‌اند، ولی در مقام تعریف می‌توان فرض کرد دین خاتم ناسخ شرایع قبلی نبوده، بلکه تفصیل دهنده و یا تکمیل کننده آنهاست. پس دین و شریعت خاتم دارای شش ویژگی است: منسوخ نمودن شرایع پیشین، نسخ‌ناپذیری و جاودانگی، جاودانگی معجزه و تحریف‌ناپذیری کتاب آسمانی آن، کامل و جامع بودن، جهانی بودن و فطری بودن..

استعداد معنوی بشر در عصر خاتمیّت

آیا ختم نبوت به معنای کاهش استعدادهای معنوی و تنزّل بشریّت در جنبه‌های روحانی است؟ چرا در گذشته انسان با همه ی بدویت و رشدنایافتگی، از طریق وحی، با جهان غیب ارتباط داشته، از اسرار و معارف الهی آگاهی می‌یافته ولی بشر رشد و کمال یافته امروزی، از این موهبت الهی محروم مانده، درهای آسمان به رویش بسته شده است؟ بین انسداد وحی و پایان یافتن حیات معنوی بشر تلازمی وجود ندارد و از اولی نمی‌توان دومی را نتیجه گرفت؛ زیرا اولاً، بنا بر متون اسلامی ارتباط و اتصال با عالم غیب به پیامبران اختصاص ندارد.

از آیات و روایات استفاده می‌شود که ارتباط بین خدا و انسان از دو راه امکان‌پذیر است: ۱) از طریق وحی؛ ۲) از طریق آنچه اصطلاحاً الهام خوانده می‌شود و فقط ارتباط از طریق وحی در انحصار پیامبران بوده و با خاتمه یافتن نبوت، دفتر آن بسته شده است. قرآن کریم از شخصیت‌های ارجمندی یاد می‌کند که پیامبر نبوده‌اند، اما از سوی خدا به آنان الهام شده است؛ مانند حضرت مریم(س) که بنا بر صریح آیات، با فرشتگان هم‌سخن بوده و مادر حضرت موسی(ع) که به تعبیر قرآن به او وحی شد کودک خود را شیر دهد و چون بر او بیمناک شد، او را در دریا افکند.

همچنین از رسول گرامی اسلام(ص) نقل شده است: «لقد كان في من قبلكم من بني إسرائيل رجال يكلمون من غير أن يكونوا انبياء»؛ در بین پیشینیانتان از قوم بنی اسرائیل کسانی بوده‌اند که خدا با آنان سخن می‌گفته، بدون آنکه پیامبر باشند. روایات بسیاری نیز دلالت دارند بر این که حضرت فاطمه(س) و ائمه اطهار(ع) «محدث» (هم‌سخن با فرشتگان) بوده‌اند. آیات متعددی از قرآن بر استمرار حیات معنوی و معرفت شهودی بشر در عصر خاتمیّت دلالت دارند؛ از جمله:

1. ﴿إِنْ تَتَّقُوا اللَّهَ يَجْعَلْ لَكُمْ فُرْقَانًا﴾؛ اگر از خدا پروا دارید برای شما (نیروی) تشخیص (حق از باطل) قرار می‌دهد. یعنی در قلوب شما نوری قرار می‌دهد که با آن حق را از باطل تشخیص دهید، نه با برهان و استدلال، بلکه با کشف و شهود.
2. ﴿يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا اتَّقُوا اللَّهَ وَآمِنُوا بِرَسُولِهِ يُؤْتِكُمْ كِفْلَيْنِ مِنْ رَحْمَتِهِ وَيَجْعَلْ لَكُمْ نُورًا تَمْشُونَ بِهِ﴾. برخی مفسران نیز نور در آیه ﴿وَيَجْعَلْ لَكُمْ نُورًا تَمْشُونَ بِهِ﴾ را به معنای روز قیامت گرفته‌اند، ولی مرحوم علامه طباطبایی این نظر را تقیید بدون دلیل دانسته و فرموده مراد از آن، نوری است که در دنیا و آخرت همراه آنان است.
3. ﴿وَالَّذِينَ جَاهَدُوا فِينَا لَنَهْدِيَنَّهُمْ سُبُلَنَا﴾.
4. ﴿أَوَلَمْ يَنْظُرُوا فِي مَلَكُوتِ السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ وَمَا خَلَقَ اللَّهُ مِنْ شَيْءٍ﴾.

این سؤال توجیهی بدان دلیل است که همه انسان‌ها می‌توانند ملکوت جهان هستی را ببینند و دیدن ملکوت اختصاص به شخص یا گروهی ندارد. البته برای دست یافتن به چنین مقام والایی لازم است انسان با تقوا و تزکیه نفس، حجاب‌های درونی را کنار زده، تولد دوباره یابد و هم‌چون ابراهیم خلیل(ع) از آزمایش‌های دشوار زندگی سرافراز بیرون آید که: ﴿وَكَذَلِكَ نُرِي إِبْرَاهِيمَ مَلَكُوتَ السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ وَلِيَكُونَ مِنَ الْمُوقِنِينَ﴾. در روایات اسلامی نیز بر وجود ارتباط بین تقوا و طهارت و پاکی درون و تکامل و تعالی نفس و روشن‌بینی بسیار تأکید شده است، از جمله:

1. رسول گرامی اسلام(ص) می‌فرماید: «لَوْ لَا أَنَّ الشَّيَاطِينَ يَحُومُونَ عَلَى قُلُوبِ بَنِي آدَمَ لَنَظَرُوا إِلَى مَلَكُوتِ لسَّمَاوَاتِ»؛ اگر شیطان‌ها گرد قلوب فرزندان آدم در چرخش نبودند، هر آینه ملکوت آسمان را نظاره می‌کردند.
2. حضرت علی(ع) در نهج البلاغه، در وصف پویندگان طریق عشق می‌فرماید: همانا خرد خود را زنده گرداند و نفس خویش را می‌راند، چندان که ـ اندام ـ درشت او نزار شد و ستبری‌اش زار، نوری سخت رخشان برای او بدرخشید، و راه را برای وی روشن گردانید و او را در راه درست راند، و از دری به دری برد تا به در سلامت کشاند، و خانه اقامت و دو پای او در قرارگاه ایمنی و آسایش استوار گردید، به آرامشی که در بدنش پدیدار گردید؛ بدان چه دل خود را در آن به کار بُرد و پروردگار خویش را راضی گرداند..
3. و در خطابه‌ای دیگر، هنگام تلاوت آیه شریفه ﴿يُسَبِّحُ لَهُ فِيهَا بِالْغُدُوِّ وَالْآصَالِ * رِجَالٌ لَا تُلْهِيهِمْ تِجَارَةٌ وَلَا بَيْعٌ عَنْ ذِكْرِ اللَّهِ﴾ فرمود: همانا خدای سبحان یاد - خود - را روشنی‌بخش دل‌ها قرار داد، تا گوش پس از ناشنوایی بشنود و چشم پس از کم‌نوری بنگرد، و انسان پس از ستیزه‌جویی، رام گردد و همواره خدا را ـ که بخشش‌های او بی‌شمار است و نعمت‌هایش بسیار ـ در پاره‌ای از روزگار که پس از پاره‌ای دیگر، و در زمان میان آمدن دو پیامبر، بندگانی است که از راه اندیشه با آنان در راز است و از طریق خرد دمساز... و همانا مردمانی هستند که ذکر خدا را به جای دنیا برگزیدند، که هیچ تجارت یا خرید و فروشی آنها را از یاد خدا بازنمی‌دارد. با یاد خدا روزگار می‌گذرانند و نهی و منع خدا را ـ در آنچه حرام فرموده - به گوش بی‌خبران می‌خوانند، به عدالت فرمان می‌دهند و خود عدالت‌گسترند و از کارهای زشت نهی می‌کنند و خود از زشت‌کاری پرهیز دارند، با این که در دنیا زندگی می‌کنند، گویی دنیا را رها کرده به آخرت پیوسته‌اند و سرای دیگر را شاهد کرده‌اند و بر مسائل پنهان برزخیان مدت طولانی اقامت آنها آگاهی دارند و گویا قیامت و عده‌هایش را برای آنان تحقق بخشیده است و آنان برای مردم دنیا پرده از آن برداشته‌اند. گویی می‌بینند آن‌چه راکه مردم نمی‌بینند و می‌شنوند آن‌چه را که مردم نمی‌شنوند..

هم‌چنین به روایت شیعه و سنی رسول گرامی اسلام(ص) فرموده است: «مَنْ أَخْلَصَ لِلَّهِ أَرْبَعِينَ صَبَاحاً ظَهَرَتْ يَنَابِيعُ الْحِكْمَةِ مِنْ قَلْبِهِ عَلَى لِسَانِهِ»؛ هر کس چهل روز (خود را) برای خدا خالص گرداند، خدا چشمه‌های حکمت را از قلب او بر زبانش جاری می‌کند. ثانیاً، به اعتقاد شیعه با رسیدن به مقام قرب الهی، انسان بر جهان، نفس و انسان‌های دیگر تسلط تکوینی پیدا می‌کند و می‌تواند به اراده خود در آن تصرف نماید. معجزات و کرامات انبیا و اولیای الهی و امامت و ولایت باطنی ائمه اطهار(ع) همگی از این مقوله‌اند. علامه طباطبایی در بیان عقیده شیعه درباره امامت می‌گوید: امام علاوه بر ارشاد و هدایت ظاهری، دارای یک نوع هدایت و جذبه معنوی است که از سنخ عالم امر و تجرد می‌باشد و به وسیله حقیقت و نورانیت و باطن ذاتش، در قلوب مردم تأثیر و تصرف می‌نماید و آنها را به سوی مرتبه کمال و غایت ایجاد جذب می‌نماید. بنابراین در تفکر شیعی، امام انسانی است ملکوتی که نه تنها خود عالی‌ترین مدارج کمال را پیموده است، بلکه نقش هدایت‌گری و راهبری و شکوفا ساختن استعدادهای معنوی دیگر انسان‌ها را نیز بر عهده دارد؛ چنان که شخصیت‌های پاک و وارسته‌ای چون: اویس قرنی، اصبغ بن نباته، رشید هجری، میثم تمار، کمیل بن زیاد و... در دامان اسلام و رهبران دینی پرورش یافتند که این خود گواه صادق و روشنی است بر باز بودن باب معرفت الله پس از انسداد وحی. از سوی دیگر، در عرفان اسلامی سیر و سلوک به چهار مرحله تقسیم شده است: ۱. سفر از خلق به حق؛ ۲. سفر از حق به حق همراه با حق؛ ۳. سفر از حق به خلق همراه با حق؛ ۴ سفر از خلق به خلق همراه با حق.

از این چهار سفر، دو سفر نخست اختصاص به پیامبران ندارد و همگان می‌توانند قدم در این راه گذارند و این دو مرحله را طی کنند. در این دو سفر عارف سالک، ابتدا با کنار زدن حجاب‌های ظلمانی به مشاهده جمال حق و مقام فنا دست می‌یابد؛ سپس در سفر دوم، اسما و صفات الهی را شهود کرده، به آنها متصف می‌شود و در نهایت به مقام ولایت تام می‌رسد. اما سفر سوم و چهارم به پیامبران اختصاص دارد و آنها مأموریت می‌یابند برای ارشاد و هدایت انسان‌ها به سویشان باز آیند و آنان را به سوی حق فرا خوانند. ملاصدرا در مفاتیح الغیب تصریح نموده که با پایان یافتن نبوت، تنها وحی خاص پیامبران - که با نزول فرشته بر گوش و جان آنها همراه است - قطع شد، اما باب الهام و اشراق و تعلیم الهی هرگز بسته نشده است: اعلم أن الوحي اذا اريد به تعليم الله عباده فهو لا ينقطع ابدا، و انما انقطع الوحي الخاص بالرسول و النبي من نزول الملك على اذنه و قلبه؛ بدان اگر مقصود از وحی این باشد که خداوند مطالبی را به بندگان خود بیاموزد، پس این هرگز قطع نمی‌شود، و تنها وحی مختص به رسول و نبی، که همان فرود آمدن جبرئیل بر گوش و قلب پیامبر است، قطع شده است.

ناگفته نماند در دو سفر نخست نیز این تفاوت مهم و اساسی بین وحی پیامبران و کشف و شهودِ عارفان وجود دارد. وحی و نبوت، به دلالت آیه ﴿اللَّهُ أَعْلَمُ حَيْثُ يَجْعَلُ رِسَالَتَهُ﴾ و روایات معصومین(ع) موهبتی است الهی که خدای تعالی آن را به بندگانی که طهارت درون و سعه صدر دارند، به ودیعت می‌سپارد؛ در حالی که ولایت و روشن‌بینی‌ای که از طریق تهذیب نفس و سیر و سلوک عارفانه حاصل می‌شود، اکتسابی است. به عبارت دیگر، نباید پنداشت که هر کس قدم در وادی عرفان گذارد و منازل راه را بپیماید، می‌تواند امید داشته باشد که به تجربه دینی پیامبرانه دست یابد. نسبت ولایت عرفانی با نبوت، عموم و خصوص مطلق است؛ بدین صورت که هر پیامبری مقام ولایت دارد، اما عکس آن کلیت ندارد. تفاوت دیگر وحی و تجربه عرفانی در این است که عرفا در مکاشفه‌های خود دچار اشتباه و اختلاف می‌شوند و برای تعیین صحت یا سقم و ربانی یا شیطانی بودن یافته‌های خود، نیازمند ضابطه و معیارند؛ در حالی که بین پیامبران اختلافی نیست، و به تصریح قرآن، انبیا مصدّق و مبشّر یکدیگر بوده‌اند، مگر در مواردی که حکمی نسخ شده که این نیز از قبل معلوم بوده است؛ و نیز وحی پیامبران در هر سه مقطع دریافت، حفظ و ابلاغ، از خطا مصون بوده است. پس با ختم نبوت، فقط ارتباط انسان با عالم غیب از طریق وحی قطع شد، ولی راه الهام و اشراق و کشف و شهود همچنان باز است و برای رسیدن به این مقام تقوا و تزکیه نفس شرط لازم و ضروری است. مقام امامت و ولایت باطنی، والاترین مقام معنوی است که پس از رسول گرامی اسلام نیز استمرار دانسته است و همه افراد می‌توانند از فیض وجود امامان و نقش راهبری و هدایت‌گری ایشان بهره‌مند گردند. امور یاد شده، همراه با معرفت شهودی و عرفانی که یکی از منابع ثابت شناخت است، ابعاد مختلفی از استعداد معنوی بشر در عصر خاتمیّت را آشکار می‌سازند..

نقش امامان معصوم در خاتمیت

اکنون این پرسش مهم مطرح می‌شود که امامان معصوم(ع) با تمام شرایط و اوصافشان، چه نقشی در عصر خاتمیت دارند؟ نقش اجتهاد و استنباط، زعامت در حکومت، وراثت علم نبی و نیز نقش رفع اختلاف میان علمای امت چیست؟ متکلمان و دانشمندان شیعه چه نقشی را برای امامان قائل‌اند؟ رویکرد اهل سنت در نقش امامان چیست؟ آیا منزلت و جایگاهی که شیعیان برای امامان معصوم قائل‌اند، با مسئله خاتمیت منافی است؟ بر فرض تصویر نقش امامان معصوم(ع) آیا امامت با خاتمیت ارتباط دارد؟

دستیابی به نقش امامان معصوم و تعیین جایگاه حقوقی آن بزرگواران، بدون بررسی دو امر ذیل ممکن نیست:

1. بررسی چیستی و مؤلفه‌های امامت و شرایط و اوصاف امام(ع).
2. بررسی و آگاهی از شئون پیامبر(ص).

امامت، مقام الهی و لطف و عنایت حق است. فرآیند امامت، استمرار وظایف پیامبر(ص) است. امامت، خلافت و نیابت مطلق از پیغمبر(ص) است و تمام شرایطی که در نبوت شرط است، در امامت نیز شرط است. بدیهی است که دقت در امور یاد شده، نقش و جایگاه امامان معصوم(ع) را تا حدود زیادی روشن می‌سازد؛ زیرا اگر امامت، همان امتداد وظایف پیغمبر(ص) و عنایت و لطف حق است و امام، نایب و خلیفه رسول خداست، تمام شئون پیامبر(ص) پس از رحلت آن جناب به عهده امام معصوم(ع) است؛ به جز یک شأن که فرا گرفتن وحی باشد، که باب وحی، پس از رحلت حضرت ختمی مرتبت(ص) مسدود است و برای هیچ کس وحی پیامبرانه (وحی اصطلاحی) نازل نخواهد شد و این امر از ضروریات اسلام و انکار آن به منزله انکار اصل نبوت نبی خاتم(ص) است..

شئون پیامبر(ص)

پیامبر خاتم(ص) به گواهی قرآن و سیره خود آن جناب، دارای وظایف و شئون متعددی بود و چندین مسئولیت و مقام را در زمان حیاتش عهده‌دار بود. نخستین شأن رسول خاتم(ص) فرا گرفتن وحی است که قوام نبوت آن حضرت به شمار می‌آید و با رحلت آن جناب، باب آن مسدود و مقطوع است. شأن دوم، ولایت مطلقه پیامبر(ص) است که به گواهی قرآن، ولی و سرپرست همه مؤمنان است که از آن به ولایت تشریعی نیز تعبیر می‌شود. قرآن کریم می‌فرماید: پیامبر(ص) در تصرف امور مؤمنان، از خود آنان سزاوارتر است. به زودی خواهد آمد که ولایت تشریعی دارای مراتب و فروعات ذیل است که جملگی آنها جزو شئون پیامبر(ص) به حساب می‌آید:

زعامت و ریاست در حکومت: زعامت و ریاست در حکومت در زمان رسول خدا(ص) از آن او بود و خداوند اطاعت آن حضرت را در تمام این امور، واجب و لازم شمرده است: «از خدا و رسول خدا(ص) اطاعت کنید».

قضاوت و داوری میان مردم: قضاوت، داوری میان مردم جزو وظایف حاکم اسلامی است و در زمان حیات نبی خاتم(ص) از شئون اختصاصی آن حضرت است. قرآن کریم می‌فرماید: «به پروردگارت سوگند که آنها مؤمن نخواهند بود، مگر اینکه در اختلاف خود، شما را به یاری بطلبند. سپس از داوری تو در دل خود احساس ناراحتی نکنند و کاملاً تسلیم باشند».

ولایت در اموال عمومی: شأن دیگر پیغمبر(ص) تصرف در امور اقتصادی مردم بود. این مقام را نیز خداوند به او واگذار کرده بود. قرآن کریم در این باره می‌فرماید: «از اموال آنان صدقه‌ای بگیر تا به وسیله آن، پاک و پاکیزه‌شان سازی».

مرجعیت در معارف و احکام الهی: یکی از عمده‌ترین شئون پیامبر اکرم(ص) مرجعیت آن حضرت در معارف و احکام دین بود. ایشان پاسخ‌گوی همه سؤالات مردم از متن و واقع اسلام بود و معارف و احکام دین را تبیین می‌کرد. این مقام، به گواهی قرآن از مناصب اسمی پیغمبر(ص) بود و خداوند او را مرجع، مبین و مفسر کلام حق و معارف دین قرار داده است: «ما هیچ پیامبری را جز به زبان قومش نفرستادیم، تا حقایق را برای آنها آشکار سازد». در خصوص پیامبر خاتم(ص) می‌فرماید: «و ما این قرآن را بر تو فرو فرستادیم تا آنچه را به سوی مردم نازل شده است، برای آنها روشن‌سازی»؛ «آنچه را پیامبر برای شما آورده بگیرید و از آنچه شما را باز داشته باز ایستید».

تربیت معنوی و فکری: این مقام از متفرعات مرجعیت فکری و دینی و به این معناست که خداوند پیامبر اکرم(ص) را آموزگار بزرگ همه انسان‌ها قرار داده و تربیت معنوی و فکری مسلمانان را به او سپرده است تا در پرتو تعلیمات و آموزه‌های الهی آن جناب به سعادت ابدی نائل آیند. ادله‌ای که مقام مرجعیت را برای پیغمبر(ص) ثابت می‌کند، به دلالت تضمنی، این مقام را نیز برای او به اثبات می‌رساند..

گستره نقش امامان(ع)

شئون نامبرده از عمده‌ترین مناصب پیامبر خاتم(ص) به شمار می‌رود که سایر وظایف را نیز در بر می‌گیرد. اکنون پرسش عمده این است که گستره نقش و منزلت امامان تا کجاست؟ آیا امامان در عصر خاتمیت، همه شئون و وظایف پیامبر خاتم(ص) را عهده‌دار هستند یا پاره ای از شئون آن حضرت را؟ به دیگر سخن، آیا نیابت و خلافت امام از نبی خاتم(ص) نیابت مطلق است و همه شئون او را استخلاف کرده یا نیابت مقید و در برخی از وظایف است؟

رویکرد اهل سنت در نقش امام: اهل سنت همان‌گونه که در شرایط و اوصاف و مراتب امامت، نگاه تحویلی و حداقلی داشته و دارند، به تبع آن، در نقش امام نیز رویکرد تفریط گرایانه را در پیش گرفته‌اند. هر چند که متکلمان مشهور اهل سنت این مسئله را به گونه مستقل مورد بحث قرار نداده‌اند، لکن از خلال بحث‌های آنان درباره علت وجوب نصب امام و سایر مسائل امامت می‌توان به رهیافت آنان در این موضوع دست یافت. «قاضی عبدالجبار معتزلی» که از متکلمان پرآوازه اهل سنت و معتزله است، در باب لزوم و نیاز به امام می‌گوید: «مردم از این جهت به امام نیازمندند که احکام و دستورات شرعی را اجرا کند؛ مانند اقامه حدود و حفظ مرزهای مملکت اسلامی و ساماندهی ارتش و جنگ با دشمنان و استقرار امنیت و.»...

نامبرده بر این باور است که «لازم نیست امام همچون پیامبر(ص) به همه دین عالِم و از همه امت، آگاه‌تر باشد؛ زیرا دین و شریعت را از امام نمی‌آموزیم. امام وظایفی دیگر دارد و حال او مانند حال امیران و حکمرانان است». «عبدالکریم شهرستانی» نیز در این خصوص سخن شگفت‌آوری دارد. او می‌گوید: «مردم در علم، معرفت و هدایت، نیازمند امام نیستند. این سه امر بر خردمندان به نظر ثاقب و فکر صائب آنان حاصل است». سایر متکلمان اهل سنت نیز در این باره همین راه را پیموده‌اند و از میان همه شئون یاد شده برای پیامبر(ص) تنها شأن واحدی برای امام قائل شده‌اند و نقش امام را در حد یک حاکم جامعه دینی تقلیل داده‌اند و امور دیگری همچون ولایت، تعلیم و تربیت، هدایت عمومی و مرجعیت فکری و دینی را به کلی از قلمرو امامت خارج انگاشته‌اند.

نقد و بررسی: رویکرد اهل سنت، به دلایل ذیل، تحویلی و تفریط گرایانه است:

1. به اعتراف خود آنان، امام، نایب و جانشین پیامبر(ص) است و قید خلافت و نیابت را بیشتر آنان در تعریف امامت آورده‌اند. بنابراین به حکم اطلاق نیابت، همه شئون پیامبر(ص) به جز شأنی که دلیل قطعی بر خروج آن هست، برای امام نیز ثابت و انحصار نقش امام در رهبری حکومت، تحویلی و تفریط‌گرایانه است.
2. آیات قرآن کریم، امام را «ولی» و «هدایت‌گر» مسلمانان می‌داند و ولایت و اطاعت امام را در طول ولایت و اطاعت خدا و اطاعت و ولایت رسول خدا(ص) می‌نهد. پیامبر گرامی(ص) نیز در حدیث متواتر، امام را مرجع فکری و دینی معرفی کرده و او را قرین کتاب خدا قرار داده و هدایت را منحصر در پیروی از کتاب خدا و امام دانسته است و به صراحت اعلام فرموده که هر کسی به آن دو تمسک نجوید و میان کتاب خدا و اهل بیت (امام) جدایی افکند، گمراه و اهل هلاکت است. با وجود این، چگونه می‌توان ادعا کرد که اموری چون معرفت، علم و هدایت، به کلی از قلمرو امامت خارج است؟!
3. قائلان به اینکه مسلمانان در فراگیری آموزه‌های دین، نیازمند امام نیستند و قرآن و سنت پیامبر(ص) را کافی می‌دانند، اگر در فهم و تفسیر کتاب خدا و سنت پیامبر(ص) میان علمای امت اختلاف افتد، به چه کسی باید مراجعه کنند و در زمان غیبت، چه می‌کنند؟
4. نقش امامان نزد اهل سنت، صرفاً به تدبیر امور معیشتی مردم محدود می‌گردد و نقش مبین و مفسر بودن و نقش تربیتی و الگویی امام را انکار می‌کنند. در این نظریه، چنین نیست که امت، امام را برای بیان اسرار معارف و احکام دین و تهذیب نفس و کسب فضایل اخلاقی، اسوه و نمونه اعلای علمی و اخلاقی قرار دهد؛ از این رو این رویکرد در تفسیر منزلت و نقش امام در جامعه دینی را می‌توان رویکرد دنیاگرایانه نامید که رسالت امام را صرفاً به امور این جهانی، محدود و محصور می‌کند. به همین دلیل، آن را می‌توان مبتنی بر «مغالطه کنه و وجه» دانست که وجهی از شئون امامت را به جای همه رسالت و هویت آن می‌نهد. نیز می‌توان آن را مبتنی بر خطای تحویلی‌نگری دانست که امامت را به امر نازل‌تر از آن تقلیل می‌دهد.
5. امامت با این تفسیر و تصویر، با کمال دین و مسئله خاتمیت ارتباط ندارد؛ چراکه حکومت در جوامع غیر دینی نیز امری لازم و ضروری است و ویژگی خاصی برای دین خاتم نیست و نمی‌توان آن را رکن یا جزء فلسفه خاتمیت قرار داد.

رویکرد شیعه در نقش و منزلت امامان معصوم(ع): گذشت که نقش و منزلت امام با تصویر امامت مرتبط است و امامت در تصویر صحیح آن عبارت است از عنایت و مقام و ولایت فراگیر الهی برای کسی که از سوی خداوند به جانشینی پیامبر(ص) تعیین شده است. امامت همانند نبوت، مقامی الهی و عنایتی ربانی و فراتر از گزینش مردم است. تمام شرایط نبوت و در رأس همه آنها پیراستگی از خطا و گناه و علم گسترده، برای امام نیز شرط است. بنابراین امامت استمرار وظایف نبوت و آموزه‌های علمی و معنوی آن است که همه داده‌های دین، پس از رحلت نبی خاتم(ص) بر محور آن دور می‌زند و جز به وجود امامت، استوار نمی‌ماند. دین و تبیین و تفسیر معارف و احکام آن، بدون فرآیند امامت به تمام و کمال نمی‌رسد و حفظ و اجرا نمی‌گردد. از همین رو تبلیغ و اعلام آن از نگاه قرآن به منزله تبلیغ و اعلام کل دین و فرآیند امامت، کمال دین و اتمام نعمت الهی است. امامت، نبوت نیست و امام از آن حیث که امام است، نبی نیست؛ هر چند که هر دو شأن عظیم و الهی در پیامبر خاتم(ص) و پاره‌ای از پیامبران دیگر گرد آمده است و نبی خاتم(ص) هم نبی است و هم امام، لکن جنبه نبوت آن جناب، غیر از جنبه امامت اوست و در قرآن مجید نیز میان این دو جنبه؛ تفاوت است. در داستان ابراهیم(ع) با اینکه آن حضرت دارای مقام نبوت بود، سال‌ها پس از آن و پس از امتحانات و آزمون‌های سختی، مقام امامت برای آن حضرت قرار داده شد.

گفتار اول: وجوه اشتراک و افتراق نبوت و امامت: وجه مشترک نبوت و امامت این است که هر دو، مقامی الهی و عنایتی ربانی و فراتر از گزینش مردم هستند و بر مردم، ریاست و ولایت فراگیر دارند و همان‌گونه که نبی، مبین، مفسر، مجری و حافظ دین است، امام نیز همه این شئون را داراست. وجه افتراق نبوت و امامت در مقوم و گوهر نبوت است. مقوم و گوهر نبوت، فرا گرفتن وحی و آوردن شریعت است که این شأن از مختصات نبی و مقوم ثبوت اوست و به اجماع مسلمانان، پس از رحلت پیامبر خاتم(ص) بر هیچ احدی وحی پیامبرانه و شریعت فرود نمی‌آید. بر امامان(ع) نیز وحی نازل نمی‌شود و امام، آورنده شریعت نیست؛ امام مفسر و مبین، حافظ و مجری همان شریعتی است که بر نبی خاتم(ص) نازل شده است. بنابراین رویکرد شیعه در نقش و منزلت امامان معصوم(ع) آن است که با حفظ و رعایت نقطه افتراق و گوهر نبوت که فراگیری وحی و دریافت شریعت است، دیگر شئون و وظایف نبی با امام تفاوتی ندارد و همان‌گونه که نبی از ولایت تکوینی و تشریعی برخوردار بود، امام نیز از هر دو مقام یادشده برخوردار است و در نتیجه به جز مقام فراگیری وحی، همان جایگاه حقیقی و حقوقی پیامبر(ص) را داراست. گفتنی است که آن دسته از شئون و صفات امام که از امور تکوینی است و با جعل تشریعی قابل جعل و ایجاد نیست، نشانگر جایگاه حقیقی او و آن دسته از شئون و صفات امام که با جعل و ایجاد تشریعی قابل جعل است، نشانگر جایگاه حقوقی امام است.

گفتار دوم: مقام ولایت: یکی از مقامات امام، ولایت و اولی بودن در تصرف شئون مسلمانان است؛ چنان که از خود آنان در تدبیر و تصرف امورشان شایسته‌ترند و این مقام از آیه ولایت و حدیث غدیر به روشنی استفاده می‌شود: در آیه ولایت، خدای سبحان فرموده است: «همانا ولی شما خدا و رسول او و کسانی است که ایمان آورده‌اند، آنان که نماز را برپا می‌دارند و در حال رکوع زکات می‌دهند». اثبات ولایت برای امام از این آیه، مبتنی بر دو مقدمه است:

1. مراد از کسانی که در حال رکوع زکات پرداخته‌اند، امیر مؤمنان(ع) باشد.
2. «ولی» به معنای اولی بودن در تصرف و تدبیر باشد.

احادیث متواتر و صحیح در دست است که این آیه در شأن امیر مؤمنان(ع) نازل شده است و متکلمان و مفسران شیعه بر این امر اتفاق دارند.

اما درباره مقدمه دوم باید گفت که برای «ولی» معانی بسیاری ذکر شده که همه آنها را می‌توان به سه دسته تقسیم کرد:

1. «ولی» لفظ مشترکی است به معنای اولی در تصرف، یاری و نصرت، محبت، سرپرست و....
2. «ولی» مشترک معنوی است و قدر جامع میان همه معانی، سلطه و اولی بودن در تصرف است.
3. معنای حقیقی «ولی»، اولی بودن در تدبیر است و به کار بردن آن در معانی دیگر مجاز است.

از میان این اقوال، قول نخست ضعیف و از اعتبار ساقط است؛ زیرا اشتراک لفظی واژه «ولی» مقتضی وصف‌های متعدد و نیازمند به دلیل است که بدون دلیل روشن، قابل اثبات نیست و به صرف استعمال «ولی» در معانی متعدد، نمی‌توان اذعان داشت که برای هر یک از معانی‌ای که این لفظ در آن به کار رفته، مستقلاً وضع شده است.

گفتار سوم: نقش و منزلت امامان معصوم در احادیث نبوی:

1. حدیث ثقلین: یکی از احادیث مشهوری که پیامبر(ص) در آن نقش امامان معصوم(ع) را با صراحت بیان کرده و شخصیت حقیقی و حقوقی آن بزرگواران را تبیین کرده، حدیث ثقلین است. این حدیث را از آن رو حدیث ثقلین نامیده‌اند که رسول گرامی(ص) در آن از دو مایه پر ارج، یعنی کتاب و عترت نام برده است. متن این حدیث در منابع معتبر و دسته اول شیعه و اهل سنت به صورت گسترده نقل شده است که در ذیل یادآور می‌شویم: در اصول کافی، بخشی از این حدیث طولانی چنین آمده است: پیامبر(ص) فرمود: سفارش می‌کنم شما را دربارۀ کتاب و اهل بیتم. من از خداوند خواسته‌ام که میان آنها جدایی نیفکند تا آنها را بر سر حوض به من رساند. خدا خواسته ما را اجابت فرمود... چیزی به آنها نیاموزید که آنها از شما داناترند... آنها شما را از دین هدایت بیرون نکنند و هرگز به در گمراهی وارد نسازند.... چنان که گذشت، این روایت در منابع معتبر دسته اول روایی، از طریق شیعه و سنی با اسناد معتبر نقل شده است و از جهت کثرت راویان و صحت سند به گونه‌ای است که مجالی برای انکار صدور آن از پیامبر(ص) باقی نمی‌ماند. شیخ قوام الدین وشنوه‌ای در تحقیقات مبسوطی، بیش از دویست کتاب از کتب معتبر و مورد اعتماد اهل سنت را گرد آورده و این حدیث را از آنها استخراج کرده است.
2. حدیث سفینه: حدیث معروف دیگر درباره نقش و منزلت اهل بیت و امامان معصوم(ع) حدیث سفینه است. این حدیث را هشت نفر از اصحاب رسول خدا(ص) نقل کرده‌اند و در بسیاری از کتب و جوامع روایی شیعه و اهل سنت آمده است. مرحوم سید هاشم بحرانی یازده روایت از طریق اهل سنت و نه روایت از طریق شیعه در این باره آورده است. شیخ محمد انطاکی می‌گوید: همه علمای اسلامی اتفاق نظر دارند که این حدیث از احادیث صحیح و مستفیض و نزدیک به حد تواتر است و تعداد زیادی از حافظان، ائمه حدیث، مورخان و سیره‌نویسان که شمارشان به ۱۰۰ نفر می‌رسد، آن را ذکر کرده و به عنوان حدیث مورد قبول، پذیرفته‌اند.
3. حدیث نجوم: حدیث دیگری که به گونه وسیع در منابع اسلامی آمده، حدیث نجوم است. این حدیث را نیز شمار کثیری از اصحاب رسول خدا(ص) از آن حضرت نقل کرده‌اند. پیامبر اکرم(ص) در این حدیث صریحاً یا ضمناً بسیاری از مقامات و مناصب امامان معصوم(ع) و جایگاه و شخصیت حقیقی و حقوقی آنان را تبیین فرموده است که به بررسی تفصیلی آنها می‌پردازیم.
4. شخصیت حقیقی امامان معصوم(ع): پیامبر بزرگوار اسلام(ص) در جای جای احادیث گذشته، از شخصیت حقیقی امامان معصوم(ع) پرده برداشته و آن را آشکار ساخته است و در مجموع، آنها را در بعد شخصیت حقیقی دارای ویژگی‌های ذیل دانسته است:
   1. عصمت: امامان(ع) در قلمرو هدایت و وظایف خود در برابر خدا و مردم، از خطا و گناه پیراسته‌اند؛ چون در احادیث نامبرده، قرین و همراه با قرآن قرار داده شده‌اند و در قرآن هیچ خطا و باطلی راه ندارد؛ بنابراین آنان نیز از خطا، نسیان و گناه، پیراسته‌اند و هیچ باطلی در هدایت، تبیین معارف و احکام، تربیت فکری و نیز تربیت معنوی آنان راه ندارد.
   2. علم ویژه و گسترده: امامان(ع) داناترین مردم‌اند و به حقیقت قرآن و معارف آن و هرچه در امر هدایت انسان سهیم است، علم ویژه و خطاناپذیر دارند؛ چه اینکه پیامبر اکرم(ص) به صراحت فرمود: «خداوند به من دستور داد تا تمام آنچه را به من آموخته است، به علی بیاموزم، معالم دینتان را از او و اوصیای پس از او بگیرید. چیزی به آنها نیاموزید که آنها از شما داناترند».
   3. برترین مردم در فضایل اخلاقی و کمالات نفسانی: چون پیغمبر خدا(ص) فقط اهل بیت را قرین و همراه قرآن قرار داده و فرموده است که در هیچ چیزی بر آنان پیشی نگیرید و این به دلالت التزام، می‌رساند که هیچ احدی در میان امت در هیچ فضیلتی بسان اهل بیت(ع) نیست؛ وگرنه دیگران نیز همراه قرآن معرفی می‌شدند..

منزلت و جایگاه حقوقی امامان معصوم(ع)

روایات متواتر یاد شده، به خوبی نشان می‌دهد که پیامبر اکرم(ص) امر ولایت را به فرمان خداوند به امامان معصوم(ع) سپرد. مراد از ولایت، چنان که گذشت، اولویت تصرف در امور مسلمانان و ولایت تشریعی است که مراتب و معانی ذیل را در بر دارد: ریاست در حکومت، قضاوت، تصرف در اموال عمومی، حفظ مرزهای اسلامی، مرجعیت در معارف و احکام دین، رفع اختلاف میان علمای امت و تصدی تربیت معنوی و فکری مردم. احادیث متواتر یادشده، همه مناصب و شئون فوق را به صراحت یا به دلالت تضمنی و التزامی، برای امامان معصوم(ع) اثبات می‌کند و از محتوای احادیث به خوبی فهمیده می‌شود که پیغمبر اکرم(ص) به فرمان خداوند، امامان معصوم(ع) را به جهت دارا بودن ویژگی‌های منحصر به آنان، حاکم مسلمانان و مرجع آنها در معارف و احکام دینی و رافع اختلاف میان علمای امت قرار داده و گفتار و رفتار آنان را در همه امور یادشده، سند و حجت شرعی دانسته است.

ریاست در حکومت: ریاست در امر زعامت و حکومت مسلمانان، از مناصب رسمی امامان معصوم(ع) است که این مقام نیز به جایگاه حقوقی آن بزرگواران باز می‌گردد؛ یعنی رسول گرامی اسلام(ص) به امر خداوند، امامان(ع) را رئیس و حاکم جامعه اسلامی قرار داده و این مقام را به سبب خصوصیت و شایستگی‌ای که در آنان وجود دارد، به ایشان سپرده است.

قضاوت: قضاوت، تصرف در امور اقتصادی و حفظ مرزهای اسلامی، هر سه از متفرعات ریاست در حکومت و از مناصب و شئون حاکم و زعیم اسلامی است. نقش داوری مبتنی بر داد و عدل در نظم عمومی جامعه، به‌ویژه در جامعه صالح که انبیا و امامان درصدد تشکیل آن بودند، بر هیچ کس پوشیده نیست؛ از این رو داوری و رفع منازعات مردم، از موضوعاتی است که کتب آسمانی و پیامبران الهی درباره آن اهتمام خاصی داشته‌اند و آن را مقام الهی و از شئون پیامبران می‌دانند. این شأن در زمان حیات رسول گرامی اسلام(ص) از شئون آن حضرت بود و پس از رحلت آن جناب، شأن داوری و رفع منازعه به امامان معصوم(ع) سپرده شد؛ زیرا صریح سخن پیامبر اکرم(ص) در حدیث ثقلین این است که «بر اهل بیت پیشی نگیرید» و اطلاق گفتار پیامبر(ص) داوری را نیز شامل است.

اجرا و حفظ شریعت: همان‌گونه که عنایت الهی اقتضا دارد که قانون و کتاب مقدسی را برای تنظیم امور انسان‌ها و تأمین سعادت آنان به نیکوترین وجه فرو فرستد، اقتضای ضرورت لطف و عنایت حق آن است که مجری امین و صالحی را نیز که آگاه به مضامین کتاب و حقایق و رموز آن است، مبعوث کند تا احکام قانون الهی را به نیکوترین وجه اجرا کرده، ناظر بر تبیین و تفسیر و حفظ و نگهداری آن از تحریف و تأویل باشد. بنابراین در کنار قرآن که متضمن معارف، مفاهیم و حقایق ژرف علمی و اسرار دقیق است، وجود انسان‌های کامل ربانی و آگاه به اسرار و علوم الهی، لازم و ضروری است تا قرآن را از تحریفات منحرفان و تفسیرهای گمراهان پاسداری کنند. سرّ تأکید نبی اکرم(ص) در حدیث ثقلین بر معیت قرآن و اهل بیت(ع) نیز همین است که قرآن مصدر تشریع خداوند برای همه قوانین و احکام الهی است و امامان معصوم(ع) مجریان صالح و امین امت برای تطبیق این قوانین و احکام.

مرجعیت فکری و دینی امامان معصوم(ع): مرجعیت دینی و فکری امامان به این معناست که خداوند آنان را به مقتضای دارا بودن مقام عصمت و علم ویژه و احاطه داشتن بر معارف و احکام دین، شارح، مبین و مفسر احکام و معارف دین قرار داده است. در این شأن همانند شئون دیگر، میان جایگاه حقیقی و حقوقی، ارتباطی نزدیک است، اما در عین حال، جایگاه حقیقی و حقوقی، کاملاً منفک و متمایز از یکدیگر است؛ زیرا آنچه به شخصیت حقیقی امام باز می‌گردد، همان علم ویژه عصمت و کارشناس بودن اوست که در واقع کارشناس حقیقی دین است؛ به گونه ای که هر پرسشی از او شود، بی‌درنگ بدان پاسخ گوید و در جواب هیچ پرسشی باز نمی‌ماند.

مقام آموزگاری تربیت معنوی و فکری: یکی از مقام‌های رسمی امامان معصوم(ع) مقام آموزگاری آنهاست. خداوند امامان معصوم(ع) را معلم و آموزگار سترگ امت اسلامی قرار داده و امر تربیت فکری، معنوی و دینی امت را به آنان سپرده است. این مقام از متفرعات مرجعیت فکری و دینی است و همان ادله‌ای که مرجعیت فکری و دینی و ریاست عامه امام را اثبات می‌کند، با دلالت تضمنی، این مقام را نیز برای امام معصوم(ع) به اثبات می‌رساند..

ارتباط امامت و خاتمیت

چالش فقدان نبی در عصر خاتمیت پرسش‌هایی نوین را پیش پای دین‌داران و عالمان نواندیش و روشنفکران مسلمان نهاده و به‌ویژه در چند دهه اخیر، آنان را در خصوص مسئله به واکاوی‌های تازه‌ای را داشته است که حاصل آن ارائه تحقیقات و رهیافت‌های موجود در این مبحث است که هر کدام عواملی را برای خاتمیت ذکر کرده‌اند. عواملی همچون رشد و بلوغ عقلی بشر، کمال دین خاتم و.... افزون بر عوامل یادشده، عامل مهم دیگری را می‌توان افزود که همان فرآیند امامت در دین خاتم است. دقت در تصویر امامت، شرایط و اوصاف امام و نقش و منزلت آنان در عصر خاتمیت، به خوبی نشان می‌دهد که فرآیند امامت در اسلام یکی از مهم‌ترین عوامل خاتمیت است؛ زیرا امامت مانند نبوت، مقامی الهی است و امامان نیز مثل پیغمبر(ص) برگزیده خدا و از خطا و معصیت، پیراسته‌اند. آنان از معنای مکتوم آیات قرآن آگاه و بر ظاهر و باطن شریعت نبی خاتم(ص) احاطه علمی دارند؛ مفسر و مبین غموض معارف دینی و شارح و تفصیل دهنده احکام آن هستند. حافظ دین از بدعت و تحریف بدعت‌گذاران و تحریف‌گران‌اند. مجری صالح و امین شریعت‌اند و فهم و تفسیر آنان از دین، فهمی ویژه و خطاناپذیر است و فهم و تفسیر متفکران و مجتهدان، هرگز با فهم آنان همسان نیست.

آنان حجت خدا بر خلق‌اند و مشروعیت و حقانیت هر چیزی بر محور وجود آنان می‌چرخد و از ولایت تشریعی و تکوینی برخوردارند. با ولایت تکوینی و الهامات قدسی‌ای که به آنها می‌شود، ارتباط زمینیان با عالم برین حفظ می‌شود و این گونه ارتباط بر اثر ختم نبوت قطع نشده و باب آن مسدود نگشته است. از سوی دیگر، با ولایت تشریعی و مقام مرجعیت فکری و دینی خود که پیامبر خاتم(ص) به آنان سپرده است، دین را از بدعت و تحریف حفظ کرده، معارف و احکام آن را با تفسیر معصومانه، بسط و تفصیل می‌دهند. در واقع شیعیان دوره حضور امامان معصوم(ع) را دوره تفسیر معصومانه می‌دانند که آنان با فهم ویژه خود، متن تثبیت شده قرآن را تفسیر و معارف و احکام آن را به دور از هر خطا و اشتباهی، به طالبان و تشنگان آن ارائه می‌دهند. امامان در این عصر، همان رسالت هدایت و نقش پیامبر اسلام را دارند که مردم از فیض وجود و حضور آنان بهره می‌برند و از طریق آنان به معارف و احکام واقعی دین خاتم و حقیقت شریعت محمدی(ص) دسترسی دارند؛ آن گونه که در زمان خود نبی(ص) و حضور آن حضرت به حقیقت و واقع اسلام دسترسی داشتند و با حضور امامان معصوم(ع) و نیابت آنان از شئون و وظایف پیامبر(ص) و وجود متن تثبیت شده وحیانی قرآن، دیگر نیازی به بعثت پیامبر و شریعت جدیدی نیست. در واقع پس از ختم نبوت، دوران ولایت امامان که به تعبیری «این ولایت باطنی نبوت جاوید است» فرا می‌رسد.

حال پرسش عمده این است که شریعت خاتم به انضمام امامت تام و کامل است یا بدون آن؟ پاسخ این پرسش از دقت و تأمل در دو آیه قرآن به خوبی فهمیده می‌شود:

1. «ای پیامبر! آنچه را از طرف پروردگارت بر تو نازل شده است، کاملاً [به مردم] برسان! و اگر به مردم نرسانی، رسالت او را انجام نداده‌ای».
2. «امروز دین شما را کامل کردم و نعمت خود را بر شما تمام کردم و اسلام را به عنوان آیین [جاودان] شما پذیرفتم».

مفسران شیعه اجماع دارند که شأن نزول این دو آیه مسئله امامت است؛ به روشنی تمام که ترابط امامت و کمال دین در آن پیداست؛ زیرا از نگاه این آیات، دین خاتم بدون تبلیغ و رساندن امامت، دینی کامل و مرضای الهی نیست و آنگاه به کمال و تمام می‌رسد که مسئله امامت و مرجعیت فکری و دینی مسلمانان پس از پیامبر(ص) به آنان تبلیغ و معرفی گردد و پس از آنکه این امر توسط پیامبر(ص) انجام گرفت و آن حضرت در روز هجده ذی‌حجه سال حجةالوداع در غدیر خم، امیر مؤمنان، علی بن ابی طالب(ع) را پیشوا و امام و ولی مسلمانان معرفی کرد، آنگاه فرشته وحی، آیه کمال دین را بر قلب آن حضرت فرود آورد و اعلام کرد که اکنون آن رسالت عظیم انجام شد و دین شما کامل و نعمت الهی بر شما تمام گشت و اسلام به عنوان دین جاودان شما پذیرفته شد. بنابراین دین خاتم بدون امامت، کامل و خاتم نیست و آنچه سبب کمال و ختم آن می‌گردد، امامت است. فرآیند امامت با ویژگی‌های نامبرده از مختصات دینی پیامبر خاتم(ص) است و در هیچ یک از ادیان آسمانی پیشین وجود نداشته است..

پرسش‌های وابسته

• آیا امامت با اصل خاتمیت ناسازگار است؟ (پرسش)
• آیا مبنای عقلی ضرورت امامت با خاتمیت ناسازگار است؟ (پرسش)
• آیا عصمت امام با خاتمیت ناسازگار است؟ (پرسش)
• آیا واجب‌الاطاعة انگاری امام با خاتمیت ناسازگار است؟ (پرسش)
• آیا حجت الهی‌انگاری امامان با خاتمیت ناسازگار است؟ (پرسش)
• آیا الهام و ولایت باطنی امام با خاتمیت ناسازگار است؟ (پرسش)
• آیا ولایت تشریعی امام با کمال و خاتمیت دین ناسازگار است؟ (پرسش)
• آیا علم لدنی امام با خاتمیت ناسازگار است؟ (پرسش)
• آیا تفویض شئون نبوت به امام ناقض خاتمیت است؟ (پرسش)

منابع

1. مصباح یزدی، محمد تقی، آموزش عقاید
2. خسروپناه، عبدالحسین، خاتمیت، دائرة المعارف قرآن کریم ج۱۱
3. خسروپناه، عبدالحسین، کلام نوین اسلامی
4. ربانی گلپایگانی، علی، کلام تطبیقی
5. قدردان قراملکی، محمد حسن، دین و نبوت
6. لطیفی، رحیم، خاتمیت امامت و مهدویت
7. محمودی، حسن علی، مقاله «شیعه و خاتمیت»، موسوعه رد شبهات ج۱۳
8. پژوهشکده علوم اسلامی امام صادق (ع)، فرهنگ شیعه
9. محمدی، مسلم، فرهنگ اصطلاحات علم کلام
10. ابوالحسنی، نفیسه، خاتمیت در قرآن
11. نبوی، سعیده سادات، خاتمیت در محضر علما
12. عارفی، محمد اسحاق، خاتمیت و پرسش‌های نو ج۲