خسف در بیداء: تفاوت میان نسخه‌ها

افزودن پیوند
از امامت‌پدیا، دانشنامهٔ امامت و ولایت
نمایش تاریخچه به صورت تعاملی
دیداریویکی‌متن
جز (جایگزینی متن - '''']].' به '''']]')
بدون خلاصۀ ویرایش
خط ۷: خط ۷:
*این حادثه در [[روایات]] بسیاری از عامّه‏<ref>  صنعانی، المصنف، ج ۱۱، ح ۲۰۷۶۹؛ ابن ابی شیبه، الکتاب المصنف، ح ۱۹۰۶۶</ref> و خاصّه یکی از نشانه‌‏های [[ظهور]] معرفی شده و در شماری از آن‏ها بر حتمی بودن آن تأکید شده است<ref>  محمد بن یعقوب کلینی، الکافی، ج ۸، ص ۳۱۰، ح ۴۸۳؛ شیخ صدوق، الخصال، ج ۱، ص ۳۰۳، ح ۸۲؛ نعمانی، الغیبة، ص ۲۵۷، ح ۱۵</ref>.  
*این حادثه در [[روایات]] بسیاری از عامّه‏<ref>  صنعانی، المصنف، ج ۱۱، ح ۲۰۷۶۹؛ ابن ابی شیبه، الکتاب المصنف، ح ۱۹۰۶۶</ref> و خاصّه یکی از نشانه‌‏های [[ظهور]] معرفی شده و در شماری از آن‏ها بر حتمی بودن آن تأکید شده است<ref>  محمد بن یعقوب کلینی، الکافی، ج ۸، ص ۳۱۰، ح ۴۸۳؛ شیخ صدوق، الخصال، ج ۱، ص ۳۰۳، ح ۸۲؛ نعمانی، الغیبة، ص ۲۵۷، ح ۱۵</ref>.  
*[[امام باقر]]{{ع}} فرمود: "... [[سفیانی]] گروهی را به [[مدینه]] روانه کند و [[مهدی]] از آن‏جا به [[مکه]] رخت بربندد. خبر به [[فرمانده]] [[سپاه سفیانی]] رسد که [[امام مهدی|مهدی]]{{ع}} به سوی‏ [[مکه]] بیرون شده است. او لشکری از پی آن حضرت روانه کند، ولی او را نیابد، تا این‏که [[مهدی]] با حالت [[ترس]] و نگرانی بدان سنّت که [[موسی بن عمران]] داشت داخل [[مکه]] شود".  
*[[امام باقر]]{{ع}} فرمود: "... [[سفیانی]] گروهی را به [[مدینه]] روانه کند و [[مهدی]] از آن‏جا به [[مکه]] رخت بربندد. خبر به [[فرمانده]] [[سپاه سفیانی]] رسد که [[امام مهدی|مهدی]]{{ع}} به سوی‏ [[مکه]] بیرون شده است. او لشکری از پی آن حضرت روانه کند، ولی او را نیابد، تا این‏که [[مهدی]] با حالت [[ترس]] و نگرانی بدان سنّت که [[موسی بن عمران]] داشت داخل [[مکه]] شود".  
[[فرمانده]] [[سپاه سفیانی]] در صحرا فرود می‌‏آید. آواز دهنده‌‏ای از [[آسمان]] ندا می‌‏کند: "ای دشت! آن [[قوم]] را نابود ساز"؛ پس آن نیز ایشان را به درون خود می‏‌برد و هیچ‏ یک از آنان [[نجات]] نمی‌‏یابد، مگر سه نفر <ref>  نعمانی، الغیبة، ص ۲۷۹، باب ۱۴، ح ۶۷</ref><ref>[[خدامراد سلیمیان|سلیمیان، خدامراد]]، [[فرهنگ‌نامه مهدویت (کتاب)|فرهنگ‌نامه مهدویت]]، ص۲۱۱ - ۲۱۲.</ref>.
[[فرمانده]] [[سپاه سفیانی]] در صحرا فرود می‌‏آید. آواز دهنده‌‏ای از [[آسمان]] ندا می‌‏کند: "ای دشت! آن [[قوم]] را نابود ساز"؛ پس آن نیز ایشان را به درون خود می‏‌برد و هیچ‏ یک از آنان [[نجات]] نمی‌‏یابد، مگر سه نفر <ref>  نعمانی، الغیبة، ص ۲۷۹، باب ۱۴، ح ۶۷</ref><ref>[[خدامراد سلیمیان|سلیمیان، خدامراد]]، [[فرهنگ‌نامه مهدویت (کتاب)|فرهنگ‌نامه مهدویت]]، ص۲۱۱ - ۲۱۲.</ref><ref>[[خدامراد سلیمیان|سلیمیان، خدامراد]]، [[درسنامه مهدویت ج۳ (کتاب)|درسنامه مهدویت ج۳]]، ص۱۲۹.</ref>.


==واژه‌شناسی لغوی==
==واژه‌شناسی لغوی==
خط ۱۳: خط ۱۳:
*«بَیداء» در لغت به معنای دشت هموار، پهناور، خالی از سکنه و [[آب]] و علف می‌باشد<ref>معجم البلدان، ج ۱، ص ۵۲۳.</ref> و نام سرزمینی بین [[مکه]] و [[مدینه]] است <ref> لسان العرب، ج ۱، ص ۲۷۷.</ref><ref>[http://fa.imamatpedia.com/wiki/%D8%AF%D8%B1%D8%B3%D9%86%D8%A7%D9%85%D9%87_%D9%85%D9%87%D8%AF%D9%88%DB%8C%D8%AA_%D8%AC%DB%B3_(%DA%A9%D8%AA%D8%A7%D8%A8) درسنامه مهدویت: ج۳ ، ص ۱۳۰.]</ref>.
*«بَیداء» در لغت به معنای دشت هموار، پهناور، خالی از سکنه و [[آب]] و علف می‌باشد<ref>معجم البلدان، ج ۱، ص ۵۲۳.</ref> و نام سرزمینی بین [[مکه]] و [[مدینه]] است <ref> لسان العرب، ج ۱، ص ۲۷۷.</ref><ref>[http://fa.imamatpedia.com/wiki/%D8%AF%D8%B1%D8%B3%D9%86%D8%A7%D9%85%D9%87_%D9%85%D9%87%D8%AF%D9%88%DB%8C%D8%AA_%D8%AC%DB%B3_(%DA%A9%D8%AA%D8%A7%D8%A8) درسنامه مهدویت: ج۳ ، ص ۱۳۰.]</ref>.
*منظور از «[[خسف به بیداء]]» آن است که [[سفیانی]] لشکری عظیم، به قصد [[جنگ]] با [[امام مهدی|حضرت مهدی]]{{ع}} عازم [[مکه]] می‌کند؛ اما بین [[مکه]] و [[مدینه]] در محلی که به سرزمین «[[بیداء]]» معروف است به گونه‌ای [[معجزه]] آسا، به امر [[خداوند]]، در [[زمین]] فرو می‌روند. این حادثه در [[روایات]] [[اهل سنت]]<ref>عبدالرزاق صنعانی، المصنف، ج ۱۱، ح ۲۰۷۶۹؛ ابن ابی شیبه، الکتاب المصنف، ح ۱۹۰۶۶.</ref> و [[شیعه]]، یکی از [[نشانه‌های ظهور]] و [[قیام]] معرفی شده و در شماری از آنها بر حتمی بودن آن تأکید شده است <ref>الکافی، ج ۸، ص ۳۱۰، ح ۴۸۳؛ الخصال، ج ۱، ص ۳۰۳، ح ۸۲؛ الغیبة للنعمانی، ص ۲۵۷، ح ۱۵.</ref><ref>[http://fa.imamatpedia.com/wiki/%D8%AF%D8%B1%D8%B3%D9%86%D8%A7%D9%85%D9%87_%D9%85%D9%87%D8%AF%D9%88%DB%8C%D8%AA_%D8%AC%DB%B3_(%DA%A9%D8%AA%D8%A7%D8%A8) درسنامه مهدویت: ج۳ ، ص ۱۳۰.]</ref>.
*منظور از «[[خسف به بیداء]]» آن است که [[سفیانی]] لشکری عظیم، به قصد [[جنگ]] با [[امام مهدی|حضرت مهدی]]{{ع}} عازم [[مکه]] می‌کند؛ اما بین [[مکه]] و [[مدینه]] در محلی که به سرزمین «[[بیداء]]» معروف است به گونه‌ای [[معجزه]] آسا، به امر [[خداوند]]، در [[زمین]] فرو می‌روند. این حادثه در [[روایات]] [[اهل سنت]]<ref>عبدالرزاق صنعانی، المصنف، ج ۱۱، ح ۲۰۷۶۹؛ ابن ابی شیبه، الکتاب المصنف، ح ۱۹۰۶۶.</ref> و [[شیعه]]، یکی از [[نشانه‌های ظهور]] و [[قیام]] معرفی شده و در شماری از آنها بر حتمی بودن آن تأکید شده است <ref>الکافی، ج ۸، ص ۳۱۰، ح ۴۸۳؛ الخصال، ج ۱، ص ۳۰۳، ح ۸۲؛ الغیبة للنعمانی، ص ۲۵۷، ح ۱۵.</ref><ref>[http://fa.imamatpedia.com/wiki/%D8%AF%D8%B1%D8%B3%D9%86%D8%A7%D9%85%D9%87_%D9%85%D9%87%D8%AF%D9%88%DB%8C%D8%AA_%D8%AC%DB%B3_(%DA%A9%D8%AA%D8%A7%D8%A8) درسنامه مهدویت: ج۳ ، ص ۱۳۰.]</ref>.
==چگونگی خسف در بیداء==
*دربارۀ چگونگی [[خسف به بیداء]] [[سخن]] روشنی در [[روایات]] نیامده و تنها به فرو رفتن [[سپاهیان]] [[سفیانی]] در این [[زمین]] اشاره شده است. [[امام باقر]]{{ع}} می‌فرماید:«... [[سفیانی]] گروهی را به [[مدینه]] روانه می‌کند و [[مهدی]] از آنجا به [[مکه]] رخت برمی‌بندد. خبر به [[فرمانده]] [[سپاه سفیانی]] می‌رسد که [[امام مهدی|مهدی]]{{ع}} به سوی [[مکه]] بیرون رفته است. او لشکری از پی آن حضرت روانه کند؛ ولی او را نمی‌یابد تا اینکه [[مهدی]]، با حالت [[ترس]] و نگرانی بدان سنّت که [[موسی بن عمران]] داشت؛ داخل [[مکه]] شود. [[فرمانده]] [[سپاه سفیانی]] در صحرا فرود می‌آید. منادی از [[آسمان]] ندا می‌کند: ای دشت! آن [[قوم]] را نابود ساز؛ پس آن نیز ایشان را به درون خود می‌برد و هیچ‌یک از آنان [[نجات]] نمی‌یابد، گر سه نفر...» <ref>الغیبة للنعمانی، ص ۲۷۹، باب ۱۴، ح ۶۷.</ref><ref>[http://fa.imamatpedia.com/wiki/%D8%AF%D8%B1%D8%B3%D9%86%D8%A7%D9%85%D9%87_%D9%85%D9%87%D8%AF%D9%88%DB%8C%D8%AA_%D8%AC%DB%B3_(%DA%A9%D8%AA%D8%A7%D8%A8) درسنامه مهدویت: ج۳ ، ص ۱۳۱.]</ref>.
*بعضی از [[روایات]] از تأخر این اتفاق بر [[ظهور]] [[سخن]] گفته و در برخی دیگر این اتفاق پس از [[بیعت]] [[یاران خاص]] [[امام مهدی|حضرت مهدی]]{{ع}} ذکر شده است. [[مصنف عبدالرزاق]]<ref>«فیبایعونه بین الرکن و المقام فیبعث الیه جیش من الشام حتی اذا کانوا بالبیداء خسف بهم...»؛ عبدالرزاق، المصنف، ج ۱۱، ص ۳۷۱، ح ۲۰۷۶۹.</ref>، [[مصنف ابن ابی شیبه]]<ref>«یبایع لرجل بین الرکن و المقام... فیغزوهم جیش من اهل الشام حتی اذا کانوا بالبیداء یخسف بهم..»؛ ابن ابی شیبه، المصنف، ج ۱۵، ص ۴۵، ح ۹۰۷۰.</ref>، [[مسند احمد]] <ref>«فیبایعونه بین الرکن و المقام فیبعث الیهم جیش من الشام فیخسف بهم البیداء ...»؛ احمد بن حنبل، مسند، ج ۶، ص ۳۱۶.</ref>و برخی منابع دیگر، به طور روشن به این رخداد اشاره کرده‌اند<ref>[http://fa.imamatpedia.com/wiki/%D8%AF%D8%B1%D8%B3%D9%86%D8%A7%D9%85%D9%87_%D9%85%D9%87%D8%AF%D9%88%DB%8C%D8%AA_%D8%AC%DB%B3_(%DA%A9%D8%AA%D8%A7%D8%A8) درسنامه مهدویت: ج۳ ، ص ۱۳۱.]</ref>. با نگاه به آنچه دربارۀ تفاوت بین [[ظهور]] و [[قیام]] گفته شد و اینکه [[قیام]] آن حضرت با فاصله‌ای نامعین [[پس از ظهور]] خواهد بود؛ این [[روایت]] نیز به روشنی حکایت از آن دارد که پدیدۀ [[خسف]] [[پس از ظهور]] خواهد بود<ref>[http://fa.imamatpedia.com/wiki/%D8%AF%D8%B1%D8%B3%D9%86%D8%A7%D9%85%D9%87_%D9%85%D9%87%D8%AF%D9%88%DB%8C%D8%AA_%D8%AC%DB%B3_(%DA%A9%D8%AA%D8%A7%D8%A8) درسنامه مهدویت: ج۳ ، ص ۱۳۱.]</ref>.
==خسف [[بیداء]] در موعودنامه==
==خسف [[بیداء]] در موعودنامه==
*"[[خسف]]" به‌معنای فرورفتن و [[پنهان]] شدن است<ref>لسان العرب، ج ۹، ص ۶۷.</ref>. و "[[بیداء]]" نام سرزمینی است میان [[مکه]] و [[مدینه]]. ظاهرا منظور از "[[خسف بیداء]]" آن است که [[سفیانی]]، با لشکری عظیم به قصد [[جنگ]] با [[مهدی]] {{ع}} عازم [[مکه]] می‌شود، در میان [[مکه]] و [[مدینه]] و در محلی که به سرزمین "[[بیداء]]" معروف است، به‌گونه [[معجزه]] به امر [[خداوند]] در [[دل]] [[زمین]] فرو می‌روند<ref>غیبة نعمانی، ص ۲۵۲.</ref>. این حادثه از [[نشانه‌های حتمی ظهور]] بیان شده است. [[حضرت علی]] {{ع}} می‌فرمایند: "مردی از [[خاندان]] من، در سرزمین [[حرم]] [[قیام]] می‌کند، چون خبر [[ظهور]] وی به [[سفیانی]] می‌رسد، وی سپاهی از [[لشکریان]] خود را برای [[جنگ]]، به سوی او می‌فرستد، ولی [[سپاه مهدی]] آنان را شکست می‌دهد، ان‌گاه خود [[سفیانی]] با [[لشکریان]] همراه، به [[جنگ]] وی می‌روند و چون از [[سرزمین بیداء]] می‌گذرند، در [[زمین]] فرومی‌روند و جز یک نفر، که خبر آنان را می‌آورد، همگی هلاک می‌شوند"<ref>تاریخ غیبت کبری، ص ۵۲۱.</ref>. گرچه حادثه "[[خسف]]" در منطقه "[[بیداء]]" و در مورد [[لشکر سفیانی]] واقع می‌شود، ولی در برخی [[روایات]]، غیر از [[خسف در بیداء]]، از [[خسف در مشرق]] و [[خسف در مغرب]] نیز یاد شده است<ref>وافی، ج ۲، ص ۴۴۳؛ منتخب الاثر، ص ۴۴۲.</ref>، و این نشان آن است که در سایر نقاط‍‌ [[زمین]] نیز چنین حوادثی رخ می‌دهد و به امر [[خداوند]]، [[دشمنان]] [[مهدی]] {{ع}} بدین‌وسیله نابود می‌گردند<ref>برترین‌های فرهنگ مهدویت در مطبوعات، ص ۲۲۴.</ref><ref>[[مجتبی تونه‌ای|تونه‌ای، مجتبی]]، [[موعودنامه (کتاب)|موعودنامه]]، ص۲۹۸.</ref>.
*"[[خسف]]" به‌معنای فرورفتن و [[پنهان]] شدن است<ref>لسان العرب، ج ۹، ص ۶۷.</ref>. و "[[بیداء]]" نام سرزمینی است میان [[مکه]] و [[مدینه]]. ظاهرا منظور از "[[خسف بیداء]]" آن است که [[سفیانی]]، با لشکری عظیم به قصد [[جنگ]] با [[مهدی]] {{ع}} عازم [[مکه]] می‌شود، در میان [[مکه]] و [[مدینه]] و در محلی که به سرزمین "[[بیداء]]" معروف است، به‌گونه [[معجزه]] به امر [[خداوند]] در [[دل]] [[زمین]] فرو می‌روند<ref>غیبة نعمانی، ص ۲۵۲.</ref>. این حادثه از [[نشانه‌های حتمی ظهور]] بیان شده است. [[حضرت علی]] {{ع}} می‌فرمایند: "مردی از [[خاندان]] من، در سرزمین [[حرم]] [[قیام]] می‌کند، چون خبر [[ظهور]] وی به [[سفیانی]] می‌رسد، وی سپاهی از [[لشکریان]] خود را برای [[جنگ]]، به سوی او می‌فرستد، ولی [[سپاه مهدی]] آنان را شکست می‌دهد، ان‌گاه خود [[سفیانی]] با [[لشکریان]] همراه، به [[جنگ]] وی می‌روند و چون از [[سرزمین بیداء]] می‌گذرند، در [[زمین]] فرومی‌روند و جز یک نفر، که خبر آنان را می‌آورد، همگی هلاک می‌شوند"<ref>تاریخ غیبت کبری، ص ۵۲۱.</ref>. گرچه حادثه "[[خسف]]" در منطقه "[[بیداء]]" و در مورد [[لشکر سفیانی]] واقع می‌شود، ولی در برخی [[روایات]]، غیر از [[خسف در بیداء]]، از [[خسف در مشرق]] و [[خسف در مغرب]] نیز یاد شده است<ref>وافی، ج ۲، ص ۴۴۳؛ منتخب الاثر، ص ۴۴۲.</ref>، و این نشان آن است که در سایر نقاط‍‌ [[زمین]] نیز چنین حوادثی رخ می‌دهد و به امر [[خداوند]]، [[دشمنان]] [[مهدی]] {{ع}} بدین‌وسیله نابود می‌گردند<ref>برترین‌های فرهنگ مهدویت در مطبوعات، ص ۲۲۴.</ref><ref>[[مجتبی تونه‌ای|تونه‌ای، مجتبی]]، [[موعودنامه (کتاب)|موعودنامه]]، ص۲۹۸.</ref>.
خط ۲۴: خط ۲۹:
با توجه به علامت بودن [[سفیانی]] برای [[ظهور]]، روشن می‌شود که اشاره به [[خسف]] [[لشکر]] او در [[بیدا]]، پشتوانۀ مناسب و معتبری در متون حدیثی [[شیعه]] و [[سنی]] دارد و بر اصل علامت بودن آن برای [[ظهور]]، صحه می‌گذارد. گزارش‌های مفصلی از [[خسف]] در [[بیدا]] در متون مرتبط با آن، در دانش‌نامه آمداند؛ ولی به سبب ضعف [[سند]] و تعارض متون، جزئیات موجود در آنها نمی‌توان اعتماد کرد<ref>دانش‌نامه امام مهدی ج۷ ص:۴۳۷-۴۳۸.</ref><ref>[http://fa.imamatpedia.com/wiki/%D8%AF%D8%A7%D9%86%D8%B4%D9%86%D8%A7%D9%85%D9%87%D9%94_%D8%A7%D9%85%D8%A7%D9%85_%D9%85%D9%87%D8%AF%DB%8C_%D8%AC%DB%B7_(%DA%A9%D8%AA%D8%A7%D8%A8) دانشنامهٔ امام مهدی: ج۷، ص۴۳۶.]</ref>.
با توجه به علامت بودن [[سفیانی]] برای [[ظهور]]، روشن می‌شود که اشاره به [[خسف]] [[لشکر]] او در [[بیدا]]، پشتوانۀ مناسب و معتبری در متون حدیثی [[شیعه]] و [[سنی]] دارد و بر اصل علامت بودن آن برای [[ظهور]]، صحه می‌گذارد. گزارش‌های مفصلی از [[خسف]] در [[بیدا]] در متون مرتبط با آن، در دانش‌نامه آمداند؛ ولی به سبب ضعف [[سند]] و تعارض متون، جزئیات موجود در آنها نمی‌توان اعتماد کرد<ref>دانش‌نامه امام مهدی ج۷ ص:۴۳۷-۴۳۸.</ref><ref>[http://fa.imamatpedia.com/wiki/%D8%AF%D8%A7%D9%86%D8%B4%D9%86%D8%A7%D9%85%D9%87%D9%94_%D8%A7%D9%85%D8%A7%D9%85_%D9%85%D9%87%D8%AF%DB%8C_%D8%AC%DB%B7_(%DA%A9%D8%AA%D8%A7%D8%A8) دانشنامهٔ امام مهدی: ج۷، ص۴۳۶.]</ref>.


دربارۀ چگونگی [[خسف به بیداء]] [[سخن]] روشنی در [[روایات]] نیامده و تنها به فرو رفتن [[سپاهیان]] [[سفیانی]] در این [[زمین]] اشاره شده است. [[امام باقر]]{{ع}} می‌فرماید:«... [[سفیانی]] گروهی را به [[مدینه]] روانه می‌کند و [[مهدی]] از آنجا به [[مکه]] رخت برمی‌بندد. خبر به [[فرمانده]] [[سپاه سفیانی]] می‌رسد که [[امام مهدی|مهدی]]{{ع}} به سوی [[مکه]] بیرون رفته است. او لشکری از پی آن حضرت روانه کند؛ ولی او را نمی‌یابد تا اینکه [[مهدی]]، با حالت [[ترس]] و نگرانی بدان سنّت که [[موسی بن عمران]] داشت؛ داخل [[مکه]] شود. [[فرمانده]] [[سپاه سفیانی]] در صحرا فرود می‌آید. منادی از [[آسمان]] ندا می‌کند: ای دشت! آن [[قوم]] را نابود ساز؛ پس آن نیز ایشان را به درون خود می‌برد و هیچ‌یک از آنان [[نجات]] نمی‌یابد، گر سه نفر...» <ref>الغیبة للنعمانی، ص ۲۷۹، باب ۱۴، ح ۶۷.</ref><ref>[http://fa.imamatpedia.com/wiki/%D8%AF%D8%B1%D8%B3%D9%86%D8%A7%D9%85%D9%87_%D9%85%D9%87%D8%AF%D9%88%DB%8C%D8%AA_%D8%AC%DB%B3_(%DA%A9%D8%AA%D8%A7%D8%A8) درسنامه مهدویت: ج۳ ، ص ۱۳۱.]</ref>.
بعضی از [[روایات]] از تأخر این اتفاق بر [[ظهور]] [[سخن]] گفته و در برخی دیگر این اتفاق پس از [[بیعت]] [[یاران خاص]] [[امام مهدی|حضرت مهدی]]{{ع}} ذکر شده است. [[مصنف عبدالرزاق]]<ref>«فیبایعونه بین الرکن و المقام فیبعث الیه جیش من الشام حتی اذا کانوا بالبیداء خسف بهم...»؛ عبدالرزاق، المصنف، ج ۱۱، ص ۳۷۱، ح ۲۰۷۶۹.</ref>، [[مصنف ابن ابی شیبه]]<ref>«یبایع لرجل بین الرکن و المقام... فیغزوهم جیش من اهل الشام حتی اذا کانوا بالبیداء یخسف بهم..»؛ ابن ابی شیبه، المصنف، ج ۱۵، ص ۴۵، ح ۹۰۷۰.</ref>، [[مسند احمد]] <ref>«فیبایعونه بین الرکن و المقام فیبعث الیهم جیش من الشام فیخسف بهم البیداء ...»؛ احمد بن حنبل، مسند، ج ۶، ص ۳۱۶.</ref>و برخی منابع دیگر، به طور روشن به این رخداد اشاره کرده‌اند<ref>[http://fa.imamatpedia.com/wiki/%D8%AF%D8%B1%D8%B3%D9%86%D8%A7%D9%85%D9%87_%D9%85%D9%87%D8%AF%D9%88%DB%8C%D8%AA_%D8%AC%DB%B3_(%DA%A9%D8%AA%D8%A7%D8%A8) درسنامه مهدویت: ج۳ ، ص ۱۳۱.]</ref>.
با نگاه به آنچه دربارۀ تفاوت بین [[ظهور]] و [[قیام]] گفته شد و اینکه [[قیام]] آن حضرت با فاصله‌ای نامعین [[پس از ظهور]] خواهد بود؛ این [[روایت]] نیز به روشنی حکایت از آن دارد که پدیدۀ [[خسف]] [[پس از ظهور]] خواهد بود<ref>[http://fa.imamatpedia.com/wiki/%D8%AF%D8%B1%D8%B3%D9%86%D8%A7%D9%85%D9%87_%D9%85%D9%87%D8%AF%D9%88%DB%8C%D8%AA_%D8%AC%DB%B3_(%DA%A9%D8%AA%D8%A7%D8%A8) درسنامه مهدویت: ج۳ ، ص ۱۳۱.]</ref>.
==پرسش مستقیم==
==پرسش مستقیم==
# [[خسف بیداء که از نشانه‌های حتمی ظهور است چیست؟ (پرسش)]] {{nowrap|[[Image:127.png|10px]]&nbsp;}}
# [[خسف بیداء که از نشانه‌های حتمی ظهور است چیست؟ (پرسش)]] {{nowrap|[[Image:127.png|10px]]&nbsp;}}
خط ۹۱: خط ۹۱:


==منابع==
==منابع==
*[[دانشنامهٔ امام مهدی ج۷ (کتاب)|دانشنامهٔ امام مهدی ج۷]]
* [[پرونده:10119018.jpg|22px]] [[دانشنامهٔ امام مهدی ج۷ (کتاب)|دانشنامهٔ امام مهدی ج۷]]
*[[درسنامه مهدویت ج۳ (کتاب)|درسنامه مهدویت ج۳]]
* [[پرونده:136865.jpg|22px]] [[خدامراد سلیمیان|سلیمیان، خدامراد]]، [[درسنامه مهدویت ج۳ (کتاب)|'''درسنامه مهدویت ج۳''']].
* [[پرونده:29873800.jpg|22px]] [[مجتبی تونه‌ای|مجتبی تونه‌ای]]، [[موعودنامه (کتاب)|'''موعودنامه''']]
* [[پرونده:29873800.jpg|22px]] [[مجتبی تونه‌ای|مجتبی تونه‌ای]]، [[موعودنامه (کتاب)|'''موعودنامه''']]


خط ۱۰۹: خط ۱۰۹:
[[رده:مدخل موعودنامه]]
[[رده:مدخل موعودنامه]]
[[رده:اتمام لینک داخلی]]
[[رده:اتمام لینک داخلی]]
[رده:مدخل]]

نسخهٔ ‏۱۹ اوت ۲۰۱۹، ساعت ۱۱:۱۳

متن این جستار آزمایشی است؛ امید می رود در آینده نه چندان دور آماده شود. برای اطلاع از جزئیات بیشتر به بانک جامع پرسش و پاسخ مهدویت مراجعه کنید.


مقدمه

فرمانده سپاه سفیانی در صحرا فرود می‌‏آید. آواز دهنده‌‏ای از آسمان ندا می‌‏کند: "ای دشت! آن قوم را نابود ساز"؛ پس آن نیز ایشان را به درون خود می‏‌برد و هیچ‏ یک از آنان نجات نمی‌‏یابد، مگر سه نفر [۴][۵][۶].

واژه‌شناسی لغوی

  • خسف در لغت به معنای فرو بردن و فرو ریختن است. مشهورترین اشاره خسف لشکر سفیانی مربوط به منطقه‌ای به نام بیدا در بین مکه و مدینه یا منطقه‌ای نزدیک به مدینه است [۷][۸]. واژه «خَسف» به معنای فرو رفتن و پنهان شدن است [۹] که در قرآن این دو معنا، در آیاتی به کار رفته است از جمله: ﴿فَخَسَفْنَا بِهِ وَبِدَارِهِ الأَرْضَ فَمَا كَانَ لَهُ مِن فِئَةٍ يَنصُرُونَهُ مِن دُونِ اللَّهِ وَمَا كَانَ مِنَ المُنتَصِرِينَ﴾[۱۰]، ﴿فَكُلا أَخَذْنَا بِذَنبِهِ فَمِنْهُم مَّنْ أَرْسَلْنَا عَلَيْهِ حَاصِبًا وَمِنْهُم مَّنْ أَخَذَتْهُ الصَّيْحَةُ وَمِنْهُم مَّنْ خَسَفْنَا بِهِ الأَرْضَ وَمِنْهُم مَّنْ أَغْرَقْنَا وَمَا كَانَ اللَّهُ لِيَظْلِمَهُمْ وَلَكِن كَانُوا أَنفُسَهُمْ يَظْلِمُونَ﴾[۱۱]، ﴿أَفَأَمِنَ الَّذِينَ مَكَرُواْ السَّيِّئَاتِ أَن يَخْسِفَ اللَّهُ بِهِمُ الأَرْضَ أَوْ يَأْتِيَهُمُ الْعَذَابُ مِنْ حَيْثُ لاَ يَشْعُرُونَ﴾[۱۲] و ﴿أَأَمِنتُم مَّن فِي السَّمَاء أَن يَخْسِفَ بِكُمُ الأَرْضَ فَإِذَا هِيَ تَمُورُ﴾[۱۳][۱۴].
  • «بَیداء» در لغت به معنای دشت هموار، پهناور، خالی از سکنه و آب و علف می‌باشد[۱۵] و نام سرزمینی بین مکه و مدینه است [۱۶][۱۷].
  • منظور از «خسف به بیداء» آن است که سفیانی لشکری عظیم، به قصد جنگ با حضرت مهدی(ع) عازم مکه می‌کند؛ اما بین مکه و مدینه در محلی که به سرزمین «بیداء» معروف است به گونه‌ای معجزه آسا، به امر خداوند، در زمین فرو می‌روند. این حادثه در روایات اهل سنت[۱۸] و شیعه، یکی از نشانه‌های ظهور و قیام معرفی شده و در شماری از آنها بر حتمی بودن آن تأکید شده است [۱۹][۲۰].

چگونگی خسف در بیداء

خسف بیداء در موعودنامه

خسف در بیداء در روایات

روایات مرتبط با خسف در بیدا چند گروه هستند[۳۸]:

  1. روایاتی که یکی از نشانه‌های ظهور امام مهدی(ع) را خسف در بیدا برشمرده و گاه آن را از علائم حتمی دانسته‌اند[۳۹][۴۰].
  2. گروهی که به خسف در بیدا اشاره کرده و مبارزۀ این گروه را با فردی می‌دانند که در خانۀ خدا پناه گرفته است [۴۱][۴۲].
  3. گزارش‌هایی که میان سفیانی و بیدا ارتباط برقرار کرده و می‌گویند: لشکر سفیانی در بیدا، فرو خواهد رفت [۴۳][۴۴].

با توجه به علامت بودن سفیانی برای ظهور، روشن می‌شود که اشاره به خسف لشکر او در بیدا، پشتوانۀ مناسب و معتبری در متون حدیثی شیعه و سنی دارد و بر اصل علامت بودن آن برای ظهور، صحه می‌گذارد. گزارش‌های مفصلی از خسف در بیدا در متون مرتبط با آن، در دانش‌نامه آمداند؛ ولی به سبب ضعف سند و تعارض متون، جزئیات موجود در آنها نمی‌توان اعتماد کرد[۴۵][۴۶].

پرسش مستقیم

  1. خسف بیداء که از نشانه‌های حتمی ظهور است چیست؟ (پرسش)  

پرسش‌های وابسته

  1. خسف بیداء که از نشانه‌های حتمی ظهور است چیست؟ (پرسش)
  2. سرزمین بیدا در چه مکانی واقع شده است؟ (پرسش)
  3. سپاه بیدا چه هویتی دارند؟ (پرسش)
  4. حادثه خسف بیدا چه اهمیتی دارد؟ (پرسش)
  5. آیا خسف بیدا در قرآن ذکر شده است؟ (پرسش)
  6. خسف بیدا در منابع شیعی و اهل سنت چگونه بیان شده است؟ (پرسش)
  7. خسف بیدا در منابع فقهی چگونه بیان شده است؟ (پرسش)
  8. گونه‌های خسف بیدا در روایات چیست؟ (پرسش)
  9. سپاه خسف بیدا به کدام سمت حرکت می‌کند؟ (پرسش)
  10. هدف سپاه خسف بیدا از حرکت خود چیست؟ (پرسش)
  11. ماجرای خسف بیدا چیست؟ (پرسش)
  12. خسف بیداء در چه زمان و مکانی خواهد بود؟ (پرسش)

جستارهای وابسته

منابع

پانویس

 با کلیک بر فلش ↑ به محل متن مرتبط با این پانویس منتقل می‌شوید:  

  1. ↑ ابن منظور، لسان العرب، ماده خسف و بیداء
  2. ↑ صنعانی، المصنف، ج ۱۱، ح ۲۰۷۶۹؛ ابن ابی شیبه، الکتاب المصنف، ح ۱۹۰۶۶
  3. ↑ محمد بن یعقوب کلینی، الکافی، ج ۸، ص ۳۱۰، ح ۴۸۳؛ شیخ صدوق، الخصال، ج ۱، ص ۳۰۳، ح ۸۲؛ نعمانی، الغیبة، ص ۲۵۷، ح ۱۵
  4. ↑ نعمانی، الغیبة، ص ۲۷۹، باب ۱۴، ح ۶۷
  5. ↑ سلیمیان، خدامراد، فرهنگ‌نامه مهدویت، ص۲۱۱ - ۲۱۲.
  6. ↑ سلیمیان، خدامراد، درسنامه مهدویت ج۳، ص۱۲۹.
  7. ↑ ر.ک: معجم البلدان: ج۱ ص۵۲۳.
  8. ↑ دانشنامهٔ امام مهدی: ج۷، ص۴۳۶.
  9. ↑ لسان العرب، ج ۲، ص ۲۵۴.
  10. ↑ پس او و خانه او را به زمین فرو بردیم آنگاه هیچ گروهی نداشت که در برابر خداوند یاریش کنند و از کسانی نبود که داد خویش می‌ستانند؛ سوره قصص، آیه ۸۱.
  11. ↑ پس، هر یک از آنان را برای گناهش فرو گرفتیم، بر برخی از آنان شنباد فرستادیم و برخی را بانگ آسمانی فرو گرفت و برخی را در زمین فرو بردیم و برخی را غرق کردیم و خداوند بر آن نبود که بدیشان ستم کند ولی آنان خود به خویش ستم می‌کردند؛ سوره عنکبوت، آیه ۴۰.
  12. ↑ پس آیا آنان که نیرنگ‌های زشت باختند ایمنی دارند از اینکه خداوند آنان را به زمین فرو برد یا از جایی که ندانند عذاب به سراغشان آید؟؛ سوره نحل، آیه ۴۵.
  13. ↑ آیا از آنکه در آسمان است ایمنی یافته‌اید که شما را در زمین فرو برد در آن حال که ناگهان زمین بجنبد؛ سوره ملک، آیه ۱۶.
  14. ↑ درسنامه مهدویت: ج۳ ، ص ۱۳۰.
  15. ↑ معجم البلدان، ج ۱، ص ۵۲۳.
  16. ↑ لسان العرب، ج ۱، ص ۲۷۷.
  17. ↑ درسنامه مهدویت: ج۳ ، ص ۱۳۰.
  18. ↑ عبدالرزاق صنعانی، المصنف، ج ۱۱، ح ۲۰۷۶۹؛ ابن ابی شیبه، الکتاب المصنف، ح ۱۹۰۶۶.
  19. ↑ الکافی، ج ۸، ص ۳۱۰، ح ۴۸۳؛ الخصال، ج ۱، ص ۳۰۳، ح ۸۲؛ الغیبة للنعمانی، ص ۲۵۷، ح ۱۵.
  20. ↑ درسنامه مهدویت: ج۳ ، ص ۱۳۰.
  21. ↑ الغیبة للنعمانی، ص ۲۷۹، باب ۱۴، ح ۶۷.
  22. ↑ درسنامه مهدویت: ج۳ ، ص ۱۳۱.
  23. ↑ «فیبایعونه بین الرکن و المقام فیبعث الیه جیش من الشام حتی اذا کانوا بالبیداء خسف بهم...»؛ عبدالرزاق، المصنف، ج ۱۱، ص ۳۷۱، ح ۲۰۷۶۹.
  24. ↑ «یبایع لرجل بین الرکن و المقام... فیغزوهم جیش من اهل الشام حتی اذا کانوا بالبیداء یخسف بهم..»؛ ابن ابی شیبه، المصنف، ج ۱۵، ص ۴۵، ح ۹۰۷۰.
  25. ↑ «فیبایعونه بین الرکن و المقام فیبعث الیهم جیش من الشام فیخسف بهم البیداء ...»؛ احمد بن حنبل، مسند، ج ۶، ص ۳۱۶.
  26. ↑ درسنامه مهدویت: ج۳ ، ص ۱۳۱.
  27. ↑ درسنامه مهدویت: ج۳ ، ص ۱۳۱.
  28. ↑ لسان العرب، ج ۹، ص ۶۷.
  29. ↑ غیبة نعمانی، ص ۲۵۲.
  30. ↑ تاریخ غیبت کبری، ص ۵۲۱.
  31. ↑ وافی، ج ۲، ص ۴۴۳؛ منتخب الاثر، ص ۴۴۲.
  32. ↑ برترین‌های فرهنگ مهدویت در مطبوعات، ص ۲۲۴.
  33. ↑ تونه‌ای، مجتبی، موعودنامه، ص۲۹۸.
  34. ↑ روزگار رهایی، ج ۲، ص ۸۵۴.
  35. ↑ بحار الانوار، ج ۵۱، ص ۷۰؛ الزام الناصب، ص ۶۴.
  36. ↑ محجة البیضاء، ج ۴، ص ۳۴۳؛ بحار الانوار، ج ۵۲، ص ۲۲۰.
  37. ↑ تونه‌ای، مجتبی، موعودنامه، ص۲۹۸.
  38. ↑ دانشنامهٔ امام مهدی: ج۷، ص۴۳۶.
  39. ↑ ر.ک: الغیبة، نعمانی: ص۲۶۵ ح۱۵ و ص۲۷۰ ح۲۱، الغیبة، طوسی: ص۴۳۷.
  40. ↑ دانشنامهٔ امام مهدی: ج۷، ص۴۳۶.
  41. ↑ مسند ابن حنبل: ج۶ ص۱۰۵، تاریخ مدینه: ج۱ ص۳۱۰.
  42. ↑ دانشنامهٔ امام مهدی: ج۷، ص۴۳۶.
  43. ↑ ر.ک: الفتن، ابن حمّاد: ج۱ ص۲۰۲ (باب الخسف بجیش السفیانی...).
  44. ↑ دانشنامهٔ امام مهدی: ج۷، ص۴۳۶.
  45. ↑ دانش‌نامه امام مهدی ج۷ ص:۴۳۷-۴۳۸.
  46. ↑ دانشنامهٔ امام مهدی: ج۷، ص۴۳۶.

جستارهای وابسته

منابع

پانویس

پیوند به بیرون


آیکون خرد

این یک مقالهٔ خرد است. می‌توانید با گسترش آن به امامت‌پدیا کمک کنید.

[رده:مدخل]]

برگرفته از «https://fa.imamatpedia.com/w/index.php?title=خسف_در_بیداء&oldid=227130»