محمد بن عثمان بن سعید عمری: تفاوت میان نسخه‌ها

از امامت‌پدیا، دانشنامهٔ امامت و ولایت
جز (جایگزینی متن - 'رده:اتمام لینک داخلی' به '')
خط ۳: خط ۳:


==مقدمه==
==مقدمه==
*او [[فرزند]] [[نایب اول]] و در بسیاری از [[توقیعات]] که برای پدرش صادر شده بود، به [[وثاقت]] پسر نیز، تأکید شده است. در عین حال، از [[ناحیه]] [[حضرت]] برای شخص او توقیعاتی صادر شده است. دوران [[نیابت]] وی مقارن با ادامه [[خلافت]] [[معتمد]] و [[خلافت]] [[معتضد]] و ده سال از [[خلافت]] [[مقتدر]] بود و در سال ۳۰۵ [[وفات]] یافت<ref>[[مهدی مقامی|مقامی، مهدی]]،[[ درسنامه امام‌شناسی (کتاب)|درسنامه امام‌شناسی]]، ص:۲۱۷.</ref>.
*دومین [[نایب]] از [[نواب]] چهارگانه [[امام مهدی|امام زمان]] {{ع}}، [[محمد بن عثمان]]، [[فرزند]] [[نایب]] نخست است. وی پیش از آن، در زمان زندگی پدرش، از سوی [[امام عسکری]]{{ع}} به [[نیابت]] [[امام غایب]] معرفی شده بود. بدین صورت که آن حضرت، هنگامی که گروهی از [[شیعیان]] [[یمن]] در شهر [[سامرا]] به حضورش شرفیاب شدند، [[عثمان بن سعید]] را نزد خود فرا خواند و بر [[وکالت]] و [[وثاقت]] او تصریح کرد. سپس فرمود: گواه باشید [[عثمان بن سعید عمری]]، [[وکیل]] من است و فرزندش [[محمد بن عثمان]] [[وکیل]] [[فرزند من]]، [[امام مهدی|مهدی]] شما است<ref>ر.ک: شیخ طوسی، کتاب الغیبة، ص ۳۵۶،ح ۳۱۷</ref>.  
*دومین [[نایب]] از [[نواب]] چهارگانه [[امام مهدی|امام زمان]] {{ع}}، [[محمد بن عثمان]]، [[فرزند]] [[نایب]] نخست است. وی پیش از آن، در زمان زندگی پدرش، از سوی [[امام عسکری]]{{ع}} به [[نیابت]] [[امام غایب]] معرفی شده بود. بدین صورت که آن حضرت، هنگامی که گروهی از [[شیعیان]] [[یمن]] در شهر [[سامرا]] به حضورش شرفیاب شدند، [[عثمان بن سعید]] را نزد خود فرا خواند و بر [[وکالت]] و [[وثاقت]] او تصریح کرد. سپس فرمود: گواه باشید [[عثمان بن سعید عمری]]، [[وکیل]] من است و فرزندش [[محمد بن عثمان]] [[وکیل]] [[فرزند من]]، [[امام مهدی|مهدی]] شما است<ref>ر.ک: شیخ طوسی، کتاب الغیبة، ص ۳۵۶،ح ۳۱۷</ref>.  
*[[عثمان بن سعید]] هنگام [[مرگ]] خود، به [[دستور]] [[امام مهدی|حضرت مهدی]]{{ع}}‏ [[نیابت]] را به [[فرزند]] خود، [[محمد]] سپرد. افزون بر آن، [[امام مهدی|حضرت ولی عصر]]{{ع}} نیز در توقیعاتی، به [[نیابت]] او تصریح فرمود<ref> ر.ک: [[شیخ صدوق]]، [[کمال الدین و تمام النعمة (کتاب)|کمال الدین و تمام النعمة]]، ج۲، ص ۵۱۰، ح ۴۱؛ شیخ طوسی، کتاب الغیبة، ص ۳۶۱</ref>. در بخشی از یکی از آن توقیع‌‏ها چنین می‏‌خوانیم: "... و اما [[محمد بن عثمان عمری]]،- [[خداوند]] سبحانه و تعالی از او و پدرش [[خشنود]] و [[راضی]] باشد!- همانا او مورد وثوق من و نوشته او، نوشته من است"<ref>[[شیخ طوسی]]، کتاب الغیبة، ص ۳۶۲، ح ۳۲۶</ref>.  
*[[عثمان بن سعید]] هنگام [[مرگ]] خود، به [[دستور]] [[امام مهدی|حضرت مهدی]]{{ع}}‏ [[نیابت]] را به [[فرزند]] خود، [[محمد]] سپرد. افزون بر آن، [[امام مهدی|حضرت ولی عصر]]{{ع}} نیز در توقیعاتی، به [[نیابت]] او تصریح فرمود<ref> ر.ک: [[شیخ صدوق]]، [[کمال الدین و تمام النعمة (کتاب)|کمال الدین و تمام النعمة]]، ج۲، ص ۵۱۰، ح ۴۱؛ شیخ طوسی، کتاب الغیبة، ص ۳۶۱</ref>. در بخشی از یکی از آن توقیع‌‏ها چنین می‏‌خوانیم: "... و اما [[محمد بن عثمان عمری]]،- [[خداوند]] سبحانه و تعالی از او و پدرش [[خشنود]] و [[راضی]] باشد!- همانا او مورد وثوق من و نوشته او، نوشته من است"<ref>[[شیخ طوسی]]، کتاب الغیبة، ص ۳۶۲، ح ۳۲۶</ref>.  
*[[محمد بن عثمان]]، با وجود مخالفت‌‏هایی که از سوی [[مدعیان دروغین نیابت]] با وی صورت می‏‌گرفت و با وجود فشارهایی که از [[حاکمان]] و خلفای آن دوران بر وی وارد می‌‏شد، توانست [[جایگاه]] [[نیابت]] [[امام مهدی|ولی عصر]]{{ع}} را به گونه‏‌ای [[شایسته]] نگه داشته، امور واگذار شده را به [[شایستگی]] انجام دهد. او نگذاشت [[غالیان]] با ترفندهای دروغین، [[شیعیان]] را متوجه خود سازند و [[نیابت]] او را متزلزل کنند؛ از این‌‏رو دوستداران [[امامان]]{{عم}} هیچ‏گاه درباره [[نیابت]] و [[وثاقت]] وی [[شک]] و [[تردید]] نکردند.
*[[محمد بن عثمان]]، با وجود مخالفت‌‏هایی که از سوی [[مدعیان دروغین نیابت]] با وی صورت می‏‌گرفت و با وجود فشارهایی که از [[حاکمان]] و خلفای آن دوران بر وی وارد می‌‏شد، توانست [[جایگاه]] [[نیابت]] [[امام مهدی|ولی عصر]]{{ع}} را به گونه‏‌ای [[شایسته]] نگه داشته، امور واگذار شده را به [[شایستگی]] انجام دهد. او نگذاشت [[غالیان]] با ترفندهای دروغین، [[شیعیان]] را متوجه خود سازند و [[نیابت]] او را متزلزل کنند؛ از این‌‏رو دوستداران [[امامان]]{{عم}} هیچ‏گاه درباره [[نیابت]] و [[وثاقت]] وی [[شک]] و [[تردید]] نکردند.
*مدت [[نیابت]] [[نایب دوم]] [[حدود]] [[چهل]] سال به طول انجامید؛ از این‌‏رو توانست مسایل فقهی، کلامی، اجتماعی و ... بیشتری از [[امام مهدی|حضرت مهدی]]{{ع}}‏ پرسیده، پاسخ‏‌ها را در [[اختیار]] [[مردم]] قرار دهد.
*مدت [[نیابت]] [[نایب دوم]] [[حدود]] [[چهل]] سال به طول انجامید؛ از این‌‏رو توانست مسایل فقهی، کلامی، اجتماعی و ... بیشتری از [[امام مهدی|حضرت مهدی]]{{ع}}‏ پرسیده، پاسخ‏‌ها را در [[اختیار]] [[مردم]] قرار دهد.
==برخی ویژگی‏‌های وی‏==
==برخی ویژگی‏‌های وی‏==
#او [[فرزند]] [[نخستین نایب]] بود؛ از این رو از [[موقعیت]] [[نیابت]] به طور کامل [[آگاهی]] داشت؛
#او [[فرزند]] [[نخستین نایب]] بود؛ از این رو از [[موقعیت]] [[نیابت]] به طور کامل [[آگاهی]] داشت؛

نسخهٔ ‏۲۱ آوریل ۲۰۲۰، ساعت ۰۷:۲۵

متن این جستار آزمایشی است؛ امید می رود در آینده نه چندان دور آماده شود. برای اطلاع از جزئیات بیشتر به بانک جامع پرسش و پاسخ مهدویت مراجعه کنید.


مقدمه

برخی ویژگی‏‌های وی‏

  1. او فرزند نخستین نایب بود؛ از این رو از موقعیت نیابت به طور کامل آگاهی داشت؛
  2. همانند پدرش، از سوی دو امام به نیابت امام زمام(ع) نصب شده بود؛
  3. در مقایسه با دیگر نایبان، زمان بیشتری نایب حضرت مهدی(ع)‏ بود؛
  4. وی مرجع و پناهگاه شیعیان در مسایل کلامی، فقهی، اجتماعی و ... بود؛
  5. افزون بر رسیدگی به امور شیعیان، از حساس‌‏ترین وظایف او در دوران نیابت، مبارزه با مدعیان دروغین نیابت بود.

محمد بن عثمان بن سعید عمری در موعودنامه

پرسش مستقیم

جستارهای وابسته

منابع

پانویس

 با کلیک بر فلش ↑ به محل متن مرتبط با این پانویس منتقل می‌شوید:  

  1. مقامی، مهدی،درسنامه امام‌شناسی، ص:۲۱۷.
  2. ر.ک: شیخ طوسی، کتاب الغیبة، ص ۳۵۶،ح ۳۱۷
  3. ر.ک: شیخ صدوق، کمال الدین و تمام النعمة، ج۲، ص ۵۱۰، ح ۴۱؛ شیخ طوسی، کتاب الغیبة، ص ۳۶۱
  4. شیخ طوسی، کتاب الغیبة، ص ۳۶۲، ح ۳۲۶
  5. علی غفارزاده، پژوهشی پیرامون زندگانی نواب خاص امام زمان (ع)، ص ۲۳۰، به نقل از: شیخ طوسی، کتاب الغیبة، ص ۳۶۶
  6. سلیمیان، خدامراد، فرهنگ‌نامه مهدویت، ص۳۸۱ - ۳۸۳.
  7. غیبة طوسی، ص ۳۶۲.
  8. غیبة طوسی، ص ۳۶۰.
  9. غیبة طوسی، ص ۳۶۱؛ شیخ صدوق، کمال الدین و تمام النعمة، ج ۲، ص ۵۱۰.
  10. بحار الانوار، ج ۵۱، ص ۳۵۱؛ شیخ صدوق، کمال الدین و تمام النعمة، ج ۲، ص ۵۰۲.
  11. غیبة طوسی، ص ۳۶۶؛ سفینة البحار، ج ۷، ص ۲۱۱.
  12. تاریخ سیاسی غیبت امام دوازدهم (ع)، ص ۱۸۳.
  13. تونه‌ای، مجتبی، موعودنامه، ص۶۲۰.