امام مهدی در معارف و سیره نبوی

افزودن پیوند
از امامت‌پدیا، دانشنامهٔ امامت و ولایت
این مدخل زیرشاخهٔ بحث امام مهدی است. امام مهدی از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود: امام مهدی در قرآن - امام مهدی در حدیث - امام مهدی در نهج البلاغه - امام مهدی در کلام اسلامی - امام مهدی در تاریخ اسلامی - امام مهدی در معارف و سیره نبوی - امام مهدی در معارف و سیره حسینی - امام مهدی در معارف و سیره رضوی - امام مهدی در فرهنگ و معارف انقلاب اسلامی - امام مهدی از دیدگاه اهل سنت - پرسش‌های مرتبط

امام مهدی (ع) امام دوازدهم مسلمانان پانزدهم شعبان سال ۲۵۵ قمری در سامرا متولد شد. پدر ایشان امام عسکری (ع) و مادرشان نرجس خاتون است. از القاب مشهور آن حضرت: حجت، مهدی، خلف صالح، قائم منتظَر، صاحب الزمان و بقیة الله و کنیۀ مبارکش ابوالقاسم است. به علت فشار و مراقبت‌های بسیار خلیفه عباسی برای یافتن آخرین حجت خدا، ولادت آن حضرت بر همگان مخفی ماند. در آیات و روایات بسیاری به موضوع امام مهدی (ع) و مهدویت پرداخته شده است. حضرت دارای دو دورۀ غیبت صغری و غیبت کبری است که در غیبت صغری به‌ واسطۀ نواب اربعه با مردم در ارتباط بود و در غیبت کبری از طریق فقیهان جامع الشرائط.

یکی از مهم‌ترین تکالیف مؤمنان پس از معرفت به خدا و رسول او شناخت نسبت به امام زمان (ع) است برای رهایی از فتنه‌ها و یافتن صراط مستقیم. که از دو طریق معرفت علمی و معرفت قلبی و روحی امکان‌پذیر است.

اعتقاد به مهدی منتظر (ع) موضوعی است که علاوه بر شیعیان، اهل سنت هم به آن قائل هستند لکن آنها می‌گویند هنوز متولد نشده است.

معرفی حضرت مهدی (ع) در روز غدیر

آخرین موضوع مهمی را که در این نوشتار از دیدگاه و کلام پیامبر اعظم (ص) بررسی می‌کنیم، امامت و معرفی حضرت مهدی (ع) است. با توجه به اهمیتی که این امر داشت، پیامبر خدا آن را یکی از رسالت‌های خود می‌دانست و همواره بر آن تأکید می‌کرد تا جایی که در صحرای غدیر، پس از سخنان مفصل و ابلاغ پیام الهی و معرفی جانشین خویش، به اوصاف و فضایل آخرین سفیر الهی، اشاره و فرزند خویش، مهدی موعود (ع) را چنین معرفی کرد: «ای مردم! من پیامبر شما هستم و علی (ع)، وصی و خلیفه من است. آگاه باشید که آخرین وصی من، مهدی قائم (ع) است. آگاه باشید! او مسلط و قاهر در دین خواهد بود. آگاه باشید! او از مردم ستمگر انتقام خواهد گرفت. آگاه باشید! او فاتح دژها و کشورها خواهد بود. آگاه باشید! او مشرکان را نابود خواهد کرد. آگاه باشید! او انتقام خون اولیای خدا را می‌گیرد. آگاه باشید! او دین خدا را یاری می‌کند. آگاه باشید! او از دریای گسترده حقیقت و معرفت می‌نوشد. آگاه باشید! او هر کسی را مطابق حال و استعداد و عمل خود، مقام و رتبه می‌دهد. آگاه باشید! او برگزیده و انتخاب شده خداوند متعال است. آگاه باشید! او وارث همه علوم و محیط بر حقایق است. آگاه باشید! او از [حقیقت صفات، مراتب جلال و جمال] پروردگار متعال خبر می‌دهد و مردم را با مراتب ایمان خود به خداوند آگاهی می‌دهد. آگاه باشید! صاحب رشد کامل و استواری در رأی و عمل است. آگاه باشید! امور دین الهی به او واگذار شده است. آگاه باشید! اوست که پیامبران گذشته به وجود او بشارت داده‌اند. آگاه باشید! او حجت باقی پروردگار است و پس از او، حجتی نیست و حتی نیست مگر با او و نوری نیست مگر نزد او. آگاه باشید! او پیروز می‌شود و مغلوب نخواهد بود. آگاه باشید! او ولی خدای متعال در روی زمین و داور پروردگار در میان بندگان و امین حضرت حق نسبت به اسرار و ظواهر اوست...»[۱].

حال این پرسش پیش می‌آید که چرا پیامبر اکرم (ص) در آن موقعیت حساس و آن صحرای سوزان این گونه فرزند خویش، حضرت مهدی (ع) را معرفی می‌کند و از این کار چه هدفی داشته است؟

در پاسخ می‌توان گفت که پیامبر رحمت به خوبی می‌دانست جانشینان وی و حجت‌های نورانی الهی را یکی پس از دیگری خانه‌نشین خواهند کرد و به قتل خواهند رساند. بر همین اساس، بنا بر وعده‌ای که حضرت حق به پیامبرش داده و در آیه ۳۳ سوره توبه فرموده است: ﴿هُوَ الَّذِي أَرْسَلَ رَسُولَهُ بِالْهُدَى وَدِينِ الْحَقِّ لِيُظْهِرَهُ عَلَى الدِّينِ كُلِّهِ وَلَوْ كَرِهَ الْمُشْرِكُونَ﴾[۲]، تنها وجودی که حقیقت دین و سنت رسول اعظم (ص) را در سراسر گیتی ابلاغ خواهد کرد و پرچم ﴿لَا إِلَهَ إِلَّا اللَّهُ﴾ را در جهان خواهد افراشت، یازدهمین فرزند شیر خدا، علی بن ابی طالب (ع)؛ یعنی امام عصر، حجت بن الحسن العسکری (ع) است.

از این‌رو، پیامبر اکرم (ص) در آخرین و مهم‌ترین سخنرانی عمومی خود، یک بار دیگر مردم را متوجه آخرین جانشین خود کرد و آنها را با فرهنگ انتظار آشنا ساخت تا با مشکلاتی که پس از ایشان رخ خواهد داد، از راه رسالت و امامت منحرف نشوند و به ظهور مهدی (ع) و احیا شدن سنت پیامبر و اسلام ناب محمدی (ص) ایمان داشته باشند و برای فراهم شدن زمینه ظهورش بکوشند.

اکنون به برخی روایات که از حضرت محمد (ص) درباره مقام و منزلت و معرفی فرزندش، حضرت مهدی (ع) موجود است، اشاره‌ای کوتاه می‌کنیم[۳].

شمایل حضرت مهدی (ع)

روایت‌های بسیاری در معرفی حضرت مهدی (ع) وارد شده که بیانگر شمایل و چهره مبارک آن حضرت است. پیامبر رحمت، حضرت محمد (ص)، چهره مبارک حضرت مهدی (ع) را این‌گونه توصیف می‌کند: «مهدی، از فرزندان من است. چهره او مانند ستاره درخشان است. رنگ او رنگ عربی و بدن او همانند بنی‌اسرائیل است. زمین را پر از عدل می‌کند، همان‌گونه که پر از جور شده است. اهل آسمان و ساکنان زمین و پرندگان هوا از حکومت او راضی و خشنود هستند...»[۴].[۵]

مهدی (ع) از عترت پیامبر اعظم (ص)

رسول گرامی اسلام در حدیثی نورانی، فرزندش، حضرت مهدی (ع) را این‌گونه معرفی می‌فرماید: «الْمَهْدِيُّ مِنْ عِتْرَتِي مِنْ وُلْدِ فَاطِمَةَ»؛ «مهدی (ع)، از خاندان من و از فرزندان فاطمه (س) است»[۶]. و در سخن دیگری می‌فرماید: «الْمَهْدِيُّ مِنَّا أَهْلَ الْبَيْتِ يُصْلِحُهُ اللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ فِي لَيْلَةٍ»؛ «مهدی از ما اهل بیت است که خداوند امر او را در یک شب اصلاح می‌کند»[۷].[۸]

وعده الهی

تأخیر در ظهور حضرت مهدی (ع) که به مشیت الهی و برای امتحان انسان‌هاست، برخی مردم را از ظهور منجی نا امید می‌گرداند. با این حال، در تحقق وعده الهی تردید راه ندارد. پیامبر خدا در این باره می‌فرماید: «اگر از عمر روزگار جز یک روزی باقی نماند، خدای متعال آن روز را طولانی می‌کند تا مردی از خاندان مرا برانگیزاند...»[۹].

در حدیث دیگری از آن حضرت آمده است: «اگر از عمر روزگار جز یک روزی باقی نماند، خدای متعال آن روز را طولانی می‌کند تا مردی از خاندان من حکومت کند و به کوه‌های دیلم و قسطنطنیه مسلط شود».[۱۰].[۱۱]

دورنمایی از آخر زمان و دوران شکوهمند ظهور

همه انسان‌های آگاه و حقیقت‌جو بر آنند تا شناختی از دوره آخرالزمان به دست آورند. پیامبر اعظم (ص) در حدیثی به گرفتاری‌هایی که در زمان غیبت مهدی موعود (ع) از سوی سیاست‌مداران دامن‌گیر مردم می‌شود، اشاره می‌کند و می‌فرماید: «در آخرالزمان، بر امت من بلاهای بسیاری از سوی پادشاهان و زمام‌دارانشان وارد می‌شود؛ بلایی که از آن شدیدتر شنیده نشده است تا جایی که هیچ‌کس پناه‌گاهی نمی‌یابد. در این هنگام، خدای متعال مردی از عترت اهل بیت من را بر می‌انگیز‌اند تا زمین را پر از عدل و داد کند، آن‌گونه که پر از ستم و جور شده بود. ساکنان زمین و آسمان به او عشق می‌ورزند، آسمان، باران رحمت خود را فرو می‌فرستد و زمین، گیاهان خود را می‌رویاند و سفره نعمت خود را می‌گستراند...»[۱۲].

رسول خدا (ص) در ادامه این حدیث، به رفاه همگانی دوران امامت مهدی (ع) اشاره می‌کند و می‌فرماید: «در آن زمان، زندگان آرزو می‌کنند که مردگانشان زنده بودند و می‌دیدند که خداوند چه خیر و برکتی را به اهل زمین داده است»[۱۳].

آن حضرت در حدیث دیگری می‌فرماید: «به یقین، خدای متعال، مردی از خاندان مرا بر می‌انگیزاند که دندان‌هایش از هم جداست و پیشانی گشاده دارد. زمین را از عدل، پر و مال و ثروت را [میان همگان به طور یکسان] پخش می‌کند»[۱۴].

دوران شکوهمند ظهور حضرت مهدی (ع)، دورانی سرشار از زیبایی، آرامش و رفاه است. پیامبر اعظم (ص)، در توصیف آن دوران، با اشاره به برخی نشانه‌های ظهور می‌فرماید: «بشارت باد بر شما به مهدی! مردی از قریش، از عترت من [که] در زمان پراکندگی و تفرقه و آشفتگی مردم ظهور می‌کند. پس زمین را پر از عدل و داد می‌کند، آن‌گونه که پر از جور و ستم شده است. اهل آسمان و زمین از او خشنود می‌شوند و مال را به درستی و شایستگی میان مردم تقسیم می‌کند. خداوند در آن زمان دل‌های امت محمد: را [به سبب او] پر از بی‌نیازی می‌کند. عدل و دادگری او گسترش می‌یابد تا جایی که امر می‌کند منادی ندا سر دهد هر کسی نیازی دارد به سوی من بشتابد. هیچ کس به این ندا پاسخ نمی‌دهد، جز یک مرد که از حضرتش مال درخواست می‌کند و حضرت، او را نزد خزانه‌دارش می‌فرستد تا به وی [مال] عطا کند. وی نزد خزانه‌دار می‌رود و می‌گوید: من فرستاده مهدی (ع) به سوی تو هستم تا مالی را به من عطا کنی. خزانه‌دار می‌گوید: آری، می‌پردازم. آن‌گاه مال بسیاری به او می‌پردازد که توان حمل آن را ندارد. آن‌گاه مقداری را که می‌تواند حمل کند، با خود می‌برد. سپس با پشیمانی بیرون می‌آید و می‌گوید: من، طمع کار‌ترین [فرد] امت محمد (ص) هستم؛ زیرا همه مردم به این مال فراخوانده شدند و جز من کسی پاسخ نداد. آن‌گاه مال را بر می‌گرداند و [مهدی (ع)] می‌گوید: ما چیزی را که عطا کردیم، باز پس نمی‌گیریم.»...[۱۵].

مهدی موعود (ع)، فرزند پیامبر خدا، زمین را از عدل و داد پر خواهد کرد. حضرت عیسی (ع) همراه او خروج خواهد کرد و او بر امت امامت می‌کند و حضرت عیسی (ع) پشت سر او نماز خواهد خواند[۱۶].

جهان غرق در نور

سرانجام وعده خداوند مهربان محقق خواهد شد و آفتاب جهان‌تاب از پس پرده غیب طلوع خواهد کرد و انتظار همه منتظران به پایان خواهد رسید. با ظهور آخرین جانشین پیامبر خدا، جهان دگرگون خواهد شد و آفتاب و مهتاب در مقابل نور وجود مهدی (ع) سر به زیر خواهند انداخت که به راستی «زمین به نور پروردگارش روشن خواهد گشت».

آنان که وجود مهدی صاحب الزمان (ع) و روزگار امامت وی را درک کنند، در سایه مولایشان به پرستش و عبادت معبود خویش خواهند پرداخت و لذت زندگی حقیقی را در سایه‌سار امامت منجی خویش خواهند چشید.

آنان در بهترین زمان، زندگی خواهند کرد و از برترین نعمت‌های الهی برخوردار خواهند شد و وارثان به حق زمین، بهترین بندگان حضرت حق و بر پا دارندگان نماز و پرداخت کنندگان زکاتند. به راستی، قلم و اندیشه از توصیف و درک آن روزگار شکوهمند، ناتوان است که: «لَا عَيْنٌ رَأَتْ وَ لَا أُذُنٌ سَمِعَتْ‌»؛ «نه چشمی آن را دیده و نه گوشی وصف کامل آن را شنیده است»[۱۷].

از این‌رو، برای آشنایی و شناخت دوران امامت مهدی (ع) از روایت‌های پیامبر گرامی اسلام در این باره بهره می‌گیریم. ایشان در توصیف دوران امامت فرزندش، حضرت مهدی (ع) می‌فرماید: «امت من در زمان مهدی (ع) از چنان نعمتی بهره‌مند می‌شوند که هرگز مانند آن دیده نشده است. آسمان، باران رحمتش را بر آنها فرو می‌ریزد. زمین، همه گیاهان خود را می‌رویاند. در آن روز، ثروت از فراوانی روی هم انباشته می‌شود تا جایی که شخصی می‌آید و می‌گوید: ای مهدی! [از این ثروت] به من عطا فرما. او می‌فرماید: بگیر»[۱۸].[۱۹]

عدالت جهانی

خدای متعال، دادگر است و یکی از علت‌های فرستادن پیامبران را اقامه قسط و عدل بر می‌شمارد، ولی این اراده و مشیت الهی فقط در عصر امامت حضرت مهدی (ع) تحقق کامل خواهد یافت. آن هنگام که صاحب زمان با دست با کفایت خویش، زمین را که از ستم و بی‌عدالتی پر شده است، به تصرف در می‌آورد، سراسر آن را از عدل و داد پر می‌کند و ریشه ستم و بی‌عدالتی را از بیخ و بن بر می‌کند، چنان که پیامبر گرامی اسلام درباره عدالت‌ورزی در زمان فرزندش، حضرت مهدی (ع) می‌فرماید: «مردم به سوی او پناه می‌برند، همچنان که زنبوران عسل، به ملکه خود پناه می‌برند. عدالت را در سراسر گیتی می‌گستراند، چنان که از ستم پر شده بود تا جایی که صفا و صمیمیت صدر اسلام به مردم باز می‌گردد. هیچ خفته‌ای را [بی دلیل] بیدار نمی‌کنند و هیچ خونی به ناحق ریخته نمی‌شود»[۲۰].

به راستی که آن زمان دیدنی است و شایسته و بایسته است که انسان‌های آگاه، برای ظهور مهدی (ع) و برپایی عدالت و احیای اسلام ناب محمدی (ص) بکوشند و همواره دست نیاز به سوی خدای مهربان بردارند و فرا رسیدن روزگار درخشان حضرت مهدی (ع) را از خدای مهربان بخواهند[۲۱].

رفاه همگانی و آبادی جهان

در جامعه‌ای که فقر و نیاز‌های مادی و معنوی آن را فراگرفته باشد، حرکت به سوی کمال و سعادت اجتماعی ممکن نیست. مشکلات طاقت‌فرسا، بیماری‌ها، کمبودها و ناتوانی‌ها، اندیشه انسان را از حقایق و کمالات عالی باز می‌دارد.

در عصر امامت مهدی صاحب الزمان (ع) و با ولایت آن حضرت، جهان از مواهب الهی بهره‌مند می‌شود و جامعه‌ای سالم برای زندگی انسان‌ها فراهم می‌آید و همگی از رفاهی خداپسندانه برخوردار می‌شوند. پیامبر اکرم (ص) در سخنی زیبا، خشنودی مردم را در آن زمان، این‌گونه توصیف می‌کند: «ساکنان زمین و آسمان به او عشق می‌ورزند. آسمان، یارانش را فرو می‌فرستد و زمین، گیاهان خود را می‌رویاند تا جایی که زنده‌ها آرزو می‌کنند ای کاش مردگان آنها زنده بودند و آن عدالت را می‌دیدند»[۲۲].

در روزگار امامت مهدی موعود (ع)، دیگر از فقر، تنگ‌دستی، محرومیت و مشکلاتی مانند آن خبری نیست؛ زیرا همه موجودات حتی جانوران، در سایه دولت کریمه مهدی آل محمد (ع)، در ناز و نعمت و رفاه و شادمانی زندگی خواهند کرد. رسول گرامی اسلام در سخنی دیگر درباره رفاه و شادمانی مردم در زمان ظهور مهدی (ع) می‌فرماید: «ساکنان آسمان و مردم زمین، پرندگان، درندگان و ماهیان دریا، همه در سایه لطف وی شادمان هستند»[۲۳].[۲۴]

جستارهای وابسته

منابع

  1. رحیمیان، محمد حسین، اهل بیت از نگاه پیامبر اعظم

پانویس

  1. ↑ «مَعَاشِرَ النَّاسِ إِنِّي نَبِيٌّ وَ عَلِيٌّ وَصِيِّي أَلَا إِنَّ خَاتَمَ الْأَئِمَّةِ مِنَّا الْقَائِمُ الْمَهْدِيُّ أَلَا إِنَّهُ الظَّاهِرُ عَلَى الدِّينِ أَلَا إِنَّهُ الْمُنْتَقِمُ مِنَ الظَّالِمِينَ أَلَا إِنَّهُ فَاتِحُ الْحُصُونِ وَ هَادِمُهَا أَلَا إِنَّهُ قَاتِلُ كُلِّ قَبِيلَةٍ مِنْ أَهْلِ الشِّرْكِ أَلَا إِنَّهُ الْمُدْرِكُ بِكُلِّ ثَارٍ لِأَوْلِيَاءِ اللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ أَلَا إِنَّهُ النَّاصِرُ لِدِينِ اللَّهِ أَلَا إِنَّهُ الْغَرَّافُ مِنْ بَحْرٍ عَمِيقٍ أَلَا إِنَّهُ قَسِيمُ‌كُلِّ ذِي فَضْلٍ بِفَضْلِهِ وَ كُلِّ ذِي جَهْلٍ بِجَهْلِهِ أَلَا إِنَّهُ خِيَرَةُ اللَّهِ وَ اللَّهُ مُخْتَارُهُ أَلَا إِنَّهُ وَارِثُ كُلِّ عِلْمٍ وَ الْمُحِيطُ بِهِ أَلَا إِنَّهُ الْمُخْبِرُ عَنْ رَبِّهِ عَزَّ وَ جَلَّ وَ الْمُنَبِّهُ بِأَمْرِ إِيمَانِهِ أَلَا إِنَّهُ الرَّشِيدُ السَّدِيدُ أَلَا إِنَّهُ الْمُفَوَّضُ إِلَيْهِ أَلَا إِنَّهُ قَدْ بَشَّرَ بِهِ مَنْ سَلَفَ بَيْنَ يَدَيْهِ أَلَا إِنَّهُ الْبَاقِي حُجَّةً وَ لَا حُجَّةَ بَعْدَهُ وَ لَا حَقَّ إِلَّا مَعَهُ وَ لَا نُورَ إِلَّا عِنْدَهُ أَلَا إِنَّهُ لَا غَالِبَ لَهُ وَ لَا مَنْصُورَ عَلَيْهِ أَلَا وَ إِنَّهُ وَلِيُّ اللَّهِ فِي أَرْضِهِ وَ حَكَمُهُ فِي خَلْقِهِ وَ أَمِينُهُ فِي سِرِّهِ وَ عَلَانِيَتِهِ...» بحارالانوار، ج۳۷، ص۲۱۳.
  2. ↑ «اوست که پیامبرش را با رهنمود و دین راستین فرستاد تا آن را بر همه دین‌ها برتری دهد اگر چه مشرکان نپسندند» سوره توبه، آیه ۳۳.
  3. ↑ رحیمیان، محمد حسین، اهل بیت از نگاه پیامبر اعظم، ص ۵۱.
  4. ↑ «الْمَهْدِيُّ مِنْ وُلْدِي‌، وَجْهُهُ كَالْكَوْكَبِ الدُّرِّيِّ، وَ اللَّوْنُ لَوْنٌ عَرَبِيٌّ، وَ الْجِسْمُ جِسْمٌ إِسْرَائِيلِيٌّ، يَمْلَأُ الْأَرْضَ عَدْلًا كَمَا مُلِئَتْ جَوْراً، يَرْضَى بِخِلَافَتِهِ أَهْلُ السَّمَاءِ وَ أَهْلُ الأَرْضِ وَ الطَّيْرُ فِي الْجَوِّ...» محمد بن جریر بن رستم طبری، دلائل الامامه، ص۴۴۱، ح۴۱۳؛ کشف الغمه، ج۲، ص۴۸۱؛ کنز العمال، ج۱۴، ص۲۶۴، ح۳۸۶۶۶؛ بحارالانوار، ج۵۱، ص۸۰، ۹۱ و ۹۵، به نقل از: کشف الغمه.
  5. ↑ رحیمیان، محمد حسین، اهل بیت از نگاه پیامبر اعظم، ص ۵۳.
  6. ↑ مستدرک حاکم، ج۴، ص۴۰۱، ح۸۶۷۲/۳۸۰؛ شیخ طوسی، الغیبة، ص۸۶، ح۱۴۵؛ ص۱۸۸، ح۱۴۸؛ کنزالعمال، ج۱۴، ص۲۶۴، ح۳۸۶۶۲؛ ینابیع الموده، ص۱۸۸.
  7. ↑ مسند احمد، ج۱، ص۸۴؛ صواعق المحرقه، ج۲، ص۴۷۳.
  8. ↑ رحیمیان، محمد حسین، اهل بیت از نگاه پیامبر اعظم، ص ۵۴.
  9. ↑ «لَوْ لَمْ يَبْقَ مِنَ الدُّنْيَا إِلَّا يَوْمٌ وَاحِدٌ لَطَوَّلَ اللَّهُ ذَلِكَ الْيَوْمَ حَتَّى بَعَثَ اللهُ فِیهِ رَجُلاً مِنْ أَهْلِ بَیْتِی» مسند احمد، ج۱، ص۱۵۹، ح۷۷۵؛ کمال الدین، ج۱، ص۳۱۷، ح۴؛ شیخ مفید، ارشاد، ص۳۴۰؛ شیخ طوسی، الغیبة، ص۱۸۰، ح۱۳۹؛ طبرسی، اعلام الوری، ص۴۲۷؛ کشف الغمه، ج۲، ص۲۶۶ و ۴۷۶؛ کنز العمال، ج۱۴، ص۲۶۷، ح۳۸۶۷۴ و ۳۸۶۷۵؛ ینابیع الموده، ص۲۲۱، ۵۱۶ و ۵۳۸.
  10. ↑ «لَوْ لَمْ يَبْقَ مِنَ الدُّنْيَا إِلَّا يَوْمٌ وَاحِدٌ لَطَوَّلَ اللَّهُ ذَلِكَ الْيَوْمَ حَتَّى يَمْلِكَ رَجُلٌ مِنْ أَهْلِ بَيْتِي يَمْلِكُ جَبَل الدَّيْلَمِ وَ القُسْطَنْطَنِيَّةِ» فرائد السمطین، ج۲، ص۳۱۸، ح۵۷۰.
  11. ↑ رحیمیان، محمد حسین، اهل بیت از نگاه پیامبر اعظم، ص ۵۴.
  12. ↑ «يحل بأمتي في آخر الزمان بلاء شديد من سلطانهم لم يسمع بلاء أشد منه، حتّى لا يجد الرجل ملجأ، فيبعث اللّه رجلا من عترتي أهل بيتي، يملأ الأرض قسطا و عدلا كما ملئت ظلما و جورا، يحبّه ساكن الأرض و ساكن السماء قطرها و تخرج الارض نباتها...»معجم احادیث الامام المهدی (ع)، ج۱، ص۸۳.
  13. ↑ «يَتَمَنَّى الْأَحْيَاءُ الْأَمْوَاتَ مِمَّا صَنَعَ اللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ بِأَهْلِ الْأَرْضِ مِنْ خَیْرِهِ» معجم احادیث الامام المهدی (ع)، ج۱، ص۸۳.
  14. ↑ «ليبعثن اللّه رجلا من عترتي أفرق الثنايا أجلى الجبهة، يملأ الأرض عدلا و يفيض المال فيضا»فرائد السمطین، ج۲، ص۳۳۱، ح۵۸۲؛ ینابیع الموده، ص۵۲۰.
  15. ↑ «أَبْشِرُوا بالمهدي رجل من قُرَيْش من عِتْرَتِي يخرج فِي اخْتِلَاف من النَّاس وزلزال فَيمْلَأ الأَرْض عدلا وقسطا كَمَا ملئت ظلما و جورا و يرضى عَنهُ سَاكن السَّمَاء وَسَاكن الأَرْض وَ يقسم المَال صحاحا بِالسَّوِيَّةِ ويملأ قُلُوب أمة مُحَمَّد غنى ويسعهم عدله حَتَّى إِنَّه يَأْمر مناديا فينادي من لَهُ حَاجَة إِلَيّ فَمَا يَأْتِيهِ أحد إِلَّا رجل وَاحِد يَأْتِيهِ فيسأله فَيَقُول ائْتِ السادن حَتَّى يعطيك فيأتيه فَيَقُول أَنا رَسُول الْمهْدي إِلَيْك لتعطيني مَالا فَيَقُول أحث فيحثي مَالا يَسْتَطِيع أَن يحملهُ فيلقي حَتَّى يكون قدر مَا يَسْتَطِيع أَن يحمل فَيخرج بِهِ فيندم فَيَقُول أَنا كنت أجشع أمة مُحَمَّد نفسا كلهم دعِي إِلَى هَذَا المَال فَتَركه غَيْرِي فَيرد عَلَيْهِ فَيَقُول إِنَّا لَا نقبل شَيْئا أعطيناه...» مسند احمد، ج۳، ص۳۷؛ صواعق المحرقه، ج۲، ص۴۷۹.
  16. ↑ رحیمیان، محمد حسین، اهل بیت از نگاه پیامبر اعظم، ص ۵۵.
  17. ↑ بحارالانوار، ج۸، ص۹۲ و ۱۷۰، ح۱۱۳.
  18. ↑ «تَتَنَعَّمُ أُمَّتِي فِي زَمَنِ الْمَهْدِيِّ نِعْمَةً لَمْ يَتَنَعَّمُوا مِثْلَهَا قَطُّ يُرْسِلُ اللَّهُ السَّمَاءَ عَلَيْهِمْ مِدْرَاراً وَ لَا تَدَعِ الْأَرْضُ شَيْئاً مِنْ نَبَاتِهَا إِلَّا أَخْرَجَتْهُ، وَ الْمَالُ يَوْمَئِذٍ كُدُوسٌ يَقُومُ الرَّجُلُ فَيَقُولُ يَا مَهْدِيُّ أَعْطِنِي فَيَقُولُ خُذْ» یوسف بن یحیی مقدس شافعی، عقد الدرر، ص۱۹۵؛ لطف الله صافی گلپایگانی، منتخب الاثر، ص۴۷۳، ب ۴، ح۲ (با اندکی تفاوت).
  19. ↑ رحیمیان، محمد حسین، اهل بیت از نگاه پیامبر اعظم، ص ۵۸.
  20. ↑ «تَأوِي إلَىْهِ أُمَّتُهُ كَمَا تَأْوِي النَّحْلُ إِلى يَعْسُوبِهَا يَمْلَأُ الْأَرْضَ عَدْلَاً كَمَا مُلِئَتْ جَوْراً حَتَّى يَكُونَ النَّاسُ عَلَى مِثْلِ أَمْرِهِمِ الْأَوَّلِ لَا يُوقِظُ نَائِماً وَ لَا يُهْرِيقُ دَماً» منتخب الاثر، ص۴۷۸، ب ۷، ح۲.
  21. ↑ رحیمیان، محمد حسین، اهل بیت از نگاه پیامبر اعظم، ص ۵۹.
  22. ↑ «يَرْضَى عَنْهُ سَاكِنُ الْأَرْضَ وَ السَّماءِ وَ لَا تَدعُ السَّمَاءُ مِنْ قَطْرِهَا شَيْئاً إِلَّا صَبَّتْهُ وَ لَا الأَرْضُ مِنْ نَبَاتِهَا إِلَّا أَخْرَجَتْهُ حَتَّى یَتَمَنَّى الْأَحْياءُ الْأَمْواتَ» سید بن طاووس حسینی، التشریف بالمنن، ص۱۴۶، ح۱۷۵.
  23. ↑ «فَيَفْرَحُ بِهِ أَهْلُ السَّمَاءِ وَ أَهْلُ الْأَرْضِ وَ الطَّيْرُ وَ الْوُحُوشُ وَ الْحِيتانُ فِي الْبَحْرِ» منتخب الاثر، ص۴۷۲، ب ۳، ح۳.
  24. ↑ رحیمیان، محمد حسین، اهل بیت از نگاه پیامبر اعظم، ص ۶۰.
برگرفته از «https://fa.imamatpedia.com/w/index.php?title=امام_مهدی_در_معارف_و_سیره_نبوی&oldid=1251539»