اصحاب کهف در معارف مهدویت: تفاوت میان نسخه‌ها

نسخهٔ ‏۲۳ مهٔ ۲۰۲۱، ساعت ۰۸:۴۴

اين مدخل از زیرشاخه‌های بحث اصحاب کهف است. "اصحاب کهف" از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود:

اصحاب کهف در قرآن - اصحاب کهف در حدیث - اصحاب کهف در نهج البلاغه - اصحاب کهف در تاریخ اسلامی - اصحاب کهف در معارف مهدویت

در این باره، تعداد بسیاری از پرسش‌های عمومی و مصداقی مرتبط، وجود دارند که در مدخل اصحاب کهف (پرسش) قابل دسترسی خواهند بود.

سرگذشت اصحاب کهف

اصحاب کهف گروهی از افراد مؤمن بودند که از دست پادشاه کافر و ظالم خود به غاری پناه بردند، خداوند آنان را به خوابی طولانی برد. در این مدت، چنان هیبتی داشتند که کسی توانایی نزدیک شدن و نگاه کردن به آنان را نداشت. آنان به صورت معجزه‌آسا، پس از چند قرن خوابیدن بیدار شدند و پس از مدتی دوباره به خواب رفتند^[۱]. بر پایه روایات، این پادشاه مشرک "دقیانوس" و محل واقعه "افسوس" دانسته شده است^[۲]. داستان اصحاب کهف یکی از زیباترین و پندآموزترین قصص قرآنی است که در سوره کهف آمده است^[۳].

اصحاب کهف و مهدویت

براساس روایات، اصحاب کهف از یاران حضرت مهدی(ع) دانسته شده است که در زمان رجعت از حکومت جهانی عدل و قسط، بهره وافری خواهند برد^[۴].

امام صادق(ع) می‌فرماید: حضرت قائم(ع) در پشت شهر کوفه بیست و هفت نفر را ظاهر خواهد کرد (و به دنیا رجعت خواهد داد). پانزده نفر از بنی‌اسرائیل که به حق راهنمایی می‌کردند و عدالت می‌ورزیدند، هفت نفر از اصحاب کهف، یوشع بن نون، سلمان، ابودجانه انصاری، مقداد و مالک اشتر نخعی. آنان به یاری حضرت خواهند آمد و از سوی حضرت به امارت منصوب خواهند شد^[۵].
امیرالمؤمنین(ع) فرمود: در ماه مبارک رمضان دو صدا شنیده خواهد شد. ندایی از سوی حق در صبح و ندایی از سوی باطل در عصر... سپس خداوند اصحاب کهف را با سگ‌شان بیدار نموده و از غار بیرون می‌آیند. نام دو تن از آنان "ملیخا" و "خملاها" است^[۶].

حلبى مى‌گوید: اصحاب کهف همگى از نژاد عرب‌اند و جز به عربى سخن نمى‌گویند و آنان وزیران مهدى هستند^[۷].

اگرچه اهل سنت به شدّت با اعتقاد به رجعت مخالف‌اند اما برخی از مفسران آنها به زنده شدن اصحاب کهف در دوران ظهور حضرت مهدی(ع) اشاره کرده‌‏اند^[۸].^[۹]

پرسش مستقیم

آیا اصحاب کهف به یاری امام مهدی می‌آیند؟‌ (پرسش)

جستارهای وابسته

منابع

حیدرزاده، عباس، فرهنگنامه آخرالزمان

پانویس

↑ ر.ک: ناصر مکارم شیرازی و دیگران، تفسیر نمونه، ج ۱۲، ص ۳۵۴
↑ ر.ک: محمد باقر مجلسی، بحار الانوار، ج ۱۴، ص ۴۱۱؛ حسن بن ابی الحسن دیلمی، ارشاد القلوب، ج ۲، ص ۳۶۰.
↑ حیدرزاده، عباس، فرهنگنامه آخرالزمان، ص۱۰۰؛ سلیمیان، خدامراد، فرهنگ‌نامه مهدویت، ص۴۸-۴۹؛ تونه‌ای، مجتبی، موعودنامه، ص۱۰۶.
↑ ارشاد القلوب، ص ۲۸۶؛ حلیة الابرار، ج ۲، ص ۶۰۱.
↑ «إِذَا ظَهَرَ الْقَائِمُ (عَلَيْهِ السَّلَامُ) مِنْ ظَهْرِ هَذَا الْبَيْتِ، بَعَثَ اللَّهُ مَعَهُ سَبْعَةً وَ عِشْرِينَ رَجُلًا، مِنْهُمْ أَرْبَعَةَ عَشَرَ رَجُلًا مِنْ قَوْمِ مُوسَى (عَلَيْهِ السَّلَامَ)، وَ هُمُ الَّذِينَ قَالَ اللَّهُ (تَعَالَى): وَ مِنْ قَوْمِ مُوسى‏ أُمَّةٌ يَهْدُونَ بِالْحَقِّ وَ بِهِ يَعْدِلُونَ، وَ أَصْحَابُ الْكَهْفِ سَبعَة وَ الْمِقْدَادُ وَ جَابِرٌ الْأَنْصَارِيُّ وَ مُؤْمِنُ آلِ فِرْعَوْنَ وَ يُوشَعُ بْنُ نُونٍ وَصِيُّ مُوسَى (عَلَيْهِمَا السَّلَامُ)»؛ دلایل الامامه، ص463.
↑ «فَيَبْعَثُ اللَّهُ الْفِتْيَةَ مِنْ كَهْفِهِمْ مَعَ كَلْبِهِمْ مِنْهُمْ رَجُلٌ يُقَالُ لَهُ مَلِيخَا وَ آخَرُ خملاها وَ هُمَا الشَّاهِدَانِ الْمُسْلِمَانِ لِلْقَائِمِ ع‏»؛ بحار الانوار: ج ۵۲، ص ۲۷۵.
↑ منتخب الاثر، ص ۴۸۵.
↑ محمد بن احمد قرطبی، الجامع لاحکام القران، ج ۱۰، ص ۳۹۰؛ سیوطی، الدر المنثور، ج ۴، ص ۲۱۵؛ متقی هندی، البرهان، ص ۱۵۰، ح ۱۵
↑ حیدرزاده، عباس، فرهنگنامه آخرالزمان، ص۱۰۰؛ سلیمیان، خدامراد، فرهنگ‌نامه مهدویت، ص۴۸-۴۹؛ تونه‌ای، مجتبی، موعودنامه، ص ۲۲۹.

[1] ر.ک: ناصر مکارم شیرازی و دیگران، تفسیر نمونه، ج ۱۲، ص ۳۵۴

[2] ر.ک: محمد باقر مجلسی، بحار الانوار، ج ۱۴، ص ۴۱۱؛ حسن بن ابی الحسن دیلمی، ارشاد القلوب، ج ۲، ص ۳۶۰.

[3] حیدرزاده، عباس، فرهنگنامه آخرالزمان، ص۱۰۰؛ سلیمیان، خدامراد، فرهنگ‌نامه مهدویت، ص۴۸-۴۹؛ تونه‌ای، مجتبی، موعودنامه، ص۱۰۶.

[4] ارشاد القلوب، ص ۲۸۶؛ حلیة الابرار، ج ۲، ص ۶۰۱.

[5] «إِذَا ظَهَرَ الْقَائِمُ (عَلَيْهِ السَّلَامُ) مِنْ ظَهْرِ هَذَا الْبَيْتِ، بَعَثَ اللَّهُ مَعَهُ سَبْعَةً وَ عِشْرِينَ رَجُلًا، مِنْهُمْ أَرْبَعَةَ عَشَرَ رَجُلًا مِنْ قَوْمِ مُوسَى (عَلَيْهِ السَّلَامَ)، وَ هُمُ الَّذِينَ قَالَ اللَّهُ (تَعَالَى): وَ مِنْ قَوْمِ مُوسى‏ أُمَّةٌ يَهْدُونَ بِالْحَقِّ وَ بِهِ يَعْدِلُونَ، وَ أَصْحَابُ الْكَهْفِ سَبعَة وَ الْمِقْدَادُ وَ جَابِرٌ الْأَنْصَارِيُّ وَ مُؤْمِنُ آلِ فِرْعَوْنَ وَ يُوشَعُ بْنُ نُونٍ وَصِيُّ مُوسَى (عَلَيْهِمَا السَّلَامُ)»؛ دلایل الامامه، ص463.

[6] «فَيَبْعَثُ اللَّهُ الْفِتْيَةَ مِنْ كَهْفِهِمْ مَعَ كَلْبِهِمْ مِنْهُمْ رَجُلٌ يُقَالُ لَهُ مَلِيخَا وَ آخَرُ خملاها وَ هُمَا الشَّاهِدَانِ الْمُسْلِمَانِ لِلْقَائِمِ ع‏»؛ بحار الانوار: ج ۵۲، ص ۲۷۵.

[7] منتخب الاثر، ص ۴۸۵.

[8] محمد بن احمد قرطبی، الجامع لاحکام القران، ج ۱۰، ص ۳۹۰؛ سیوطی، الدر المنثور، ج ۴، ص ۲۱۵؛ متقی هندی، البرهان، ص ۱۵۰، ح ۱۵

[9] حیدرزاده، عباس، فرهنگنامه آخرالزمان، ص۱۰۰؛ سلیمیان، خدامراد، فرهنگ‌نامه مهدویت، ص۴۸-۴۹؛ تونه‌ای، مجتبی، موعودنامه، ص ۲۲۹.

[۱]

[۲]

[۳]

[۴]

[۵]

[۶]

[۷]

[۸]

[۹]

@@ خط ۸: / خط ۸: @@
 <div style="padding: 0.4em 0em 0.0em;">
-==مقدمه==
+==سرگذشت اصحاب کهف==
-*[[اصحاب کهف]] گروهی از افراد [[مؤمن]] بودند که از دست [[پادشاه]] [[کافر]] و [[ظالم]] خود به غاری [[پناه]] بردند. [[خداوند]] آنان را به خوابی طولانی برد. آنان به گونه‌ای [[معجزه‌آسا]]، پس از چند قرن خوابیدن بیدار شدند و پس از مدتی دوباره به [[خواب]] فرو رفتند.
+[[اصحاب کهف]] گروهی از افراد [[مؤمن]] بودند که از دست [[پادشاه]] [[کافر]] و [[ظالم]] خود به غاری [[پناه]] بردند، [[خداوند]] آنان را به خوابی طولانی برد. در این مدت، چنان هیبتی داشتند که کسی توانایی نزدیک شدن و نگاه کردن به آنان را نداشت. آنان به صورت [[معجزه‌آسا]]، پس از چند قرن خوابیدن بیدار شدند و پس از مدتی دوباره به [[خواب]] رفتند<ref>ر.ک: ناصر مکارم شیرازی و دیگران، تفسیر نمونه، ج ۱۲، ص ۳۵۴</ref>. بر پایه [[روایات]]، این [[پادشاه]] [[مشرک]] "دقیانوس" و محل واقعه "افسوس" دانسته شده است<ref>ر.ک: محمد باقر مجلسی، بحار الانوار، ج ۱۴، ص ۴۱۱؛ حسن بن ابی الحسن دیلمی، ارشاد القلوب، ج ۲، ص ۳۶۰.</ref>. داستان [[اصحاب کهف]] یکی از زیباترین و پندآموزترین قصص [[قرآنی]] است که در [[سوره کهف]] آمده است<ref>[[عباس حیدرزاده|حیدرزاده، عباس]]، [[فرهنگنامه آخرالزمان (کتاب)|فرهنگنامه آخرالزمان]]، ص۱۰۰؛ [[خدامراد سلیمیان|سلیمیان، خدامراد]]، [[فرهنگ‌نامه مهدویت (کتاب)|فرهنگ‌نامه مهدویت]]، ص۴۸-۴۹؛ [[مجتبی تونه‌ای|تونه‌ای، مجتبی]]، [[موعودنامه (کتاب)|موعودنامه]]، ص۱۰۶.</ref>.
-*[[اصحاب کهف]] از [[یاران حضرت قائم]]{{ع}} خواهند بود و در [[زمان رجعت]] باز خواهند گشت. [[امام صادق]]{{ع}} می‌فرماید: [[حضرت قائم]]{{ع}} در پشت [[شهر]] [[کوفه]] بیست و هفت نفر را ظاهر خواهد کرد (و به [[دنیا]] [[رجعت]] خواهد داد). پانزده نفر از [[بنی‌اسرائیل]] که به [[حق]] [[راهنمایی]] می‌کردند و [[عدالت]] می‌ورزیدند، هفت نفر از [[اصحاب کهف]]، یوشع بن نون، [[سلمان]]، [[ابودجانه انصاری]]، [[مقداد]] و [[مالک اشتر]] [[نخعی]]. آنان به [[یاری]] [[حضرت]] خواهند آمد و از سوی [[حضرت]] به [[امارت]] [[منصوب]] خواهند شد<ref>وافی: ج ۲، ص ۱۱۳، ر.ک: رجعت.</ref>.
-*[[امیرالمؤمنین]]{{ع}} فرمود: در [[ماه مبارک رمضان]] دو صدا شنیده خواهد شد. ندایی از سوی [[حق]] در صبح و ندایی از سوی [[باطل]] در عصر... سپس [[خداوند]] [[اصحاب کهف]] را با سگ‌شان بیدار نموده و از غار بیرون می‌آیند. نام دو تن از آنان "ملیخا" و "خملاها" می‌باشد<ref>بحار الانوار: ج ۵۲، ص ۷۵.</ref>.
-*داستان [[اصحاب کهف]] یکی از زیباترین و پندآموزترین قصص [[قرآنی]] است که در [[سوره کهف]] آمده است، در این [[سوره]] سرگذشت این افراد و چگونگی بیدار شدن‌شان بیان شده است<ref>[[عباس حیدرزاده|حیدرزاده، عباس]]، [[فرهنگنامه آخرالزمان (کتاب)|فرهنگنامه آخرالزمان]]، ص۱۰۰.</ref>.
-==اصحاب کهف در فرهنگ مهدوی==
+==اصحاب کهف و مهدویت==
-* اصحاب کهف از رجعت‌‏کنندگان و [[یاران حضرت مهدی]]{{ع}} هستند<ref>[[خدامراد سلیمیان|سلیمیان، خدامراد]]، [[فرهنگ‌نامه مهدویت (کتاب)|فرهنگ‌نامه مهدویت]]، ص۴۸-۴۹.</ref>.
+براساس [[روایات]]، اصحاب کهف از [[یاران]] [[امام مهدی|حضرت مهدی]]{{ع}} دانسته شده است که در [[زمان رجعت]] از [[حکومت]] جهانی [[عدل و قسط]]، بهره وافری خواهند برد<ref>ارشاد القلوب، ص ۲۸۶؛ حلیة الابرار، ج ۲، ص ۶۰۱. </ref>.
-*در قصه‏‌های قرآنی "اصحاب کهف"، نام گروهی از [[مؤمنان]] است که از [[ستم]] پادشاهی [[مشرک]] به غاری پناه بردند و سالیانی دراز به [[خواب]] عمیقی فرو رفتند. بر پایه [[روایات]]، این [[پادشاه]] [[مشرک]] "دقیانوس" و محل واقعه "افسوس" دانسته شده است<ref>  ر.ک: محمد باقر مجلسی، بحار الانوار، ج ۱۴، ص ۴۱۱؛ حسن بن ابی الحسن دیلمی، ارشاد القلوب، ج ۲، ص ۳۶۰</ref>. داستان این گروه، با اشاراتی کوتاه اما پر مغز، در آیه‏‌های نخستین سوره "کهف" یاد شده است. در آن [[آیات]]، [[سخن]] از یکتاپرستانی است که برای گریز از [[پرستش]] خدایان دروغین، به غاری پناه بردند تا از گزند [[ستمکاران]] بت‏پرست برهند. خوابی که آنان را در ربود، به [[فرمان]] [[پروردگار]] سالیانی به طول انجامید و در این مدت، چنان هیبتی داشتند که کسی را یارای نزدیک شدن و نگریستن به آنان نبود و آنان را بیدار می‌‏پنداشتند. این خفتگان سالیانی چند را "بر پایه [[آیات قرآنی]]، ۳۰۹ سال" در همان حال گذراندند. چون به خواست الهی از [[خواب]] برخاستند، چنان گمان بردند که فقط روزی یا نصفی از روز را [[خواب]] بوده‌‏اند. چون یکی از ایشان، برای فراهم آوردن غذا به شهر درآمد، [[مردم]] از حال شگفت‌‏انگیزشان [[آگاهی]] یافتند و بر آن شدند بر در غار آنان، مسجدی به پا سازند<ref>  ر.ک: ناصر مکارم شیرازی و دیگران، تفسیر نمونه، ج ۱۲، ص ۳۵۴</ref>. در [[روایات]]، آنان را گروهی از [[یاران]] [[امام مهدی|حضرت مهدی]]{{ع}} دانسته‏‌اند که در این بازگشت، از [[حکومت]] جهانی [[عدل و قسط]]، بهره وافری خواهند برد<ref>[[خدامراد سلیمیان|سلیمیان، خدامراد]]، [[فرهنگ‌نامه مهدویت (کتاب)|فرهنگ‌نامه مهدویت]]، ص۴۸-۴۹.</ref>.
+#[[امام صادق]]{{ع}} می‌فرماید: [[حضرت قائم]]{{ع}} در پشت [[شهر]] [[کوفه]] بیست و هفت نفر را ظاهر خواهد کرد (و به [[دنیا]] [[رجعت]] خواهد داد). پانزده نفر از [[بنی‌اسرائیل]] که به [[حق]] [[راهنمایی]] می‌کردند و [[عدالت]] می‌ورزیدند، هفت نفر از [[اصحاب کهف]]، یوشع بن نون، [[سلمان]]، [[ابودجانه انصاری]]، [[مقداد]] و [[مالک اشتر نخعی]]. آنان به [[یاری]] [[حضرت]] خواهند آمد و از سوی [[حضرت]] به [[امارت]] [[منصوب]] خواهند شد<ref>{{متن حدیث|إِذَا ظَهَرَ الْقَائِمُ (عَلَيْهِ السَّلَامُ) مِنْ ظَهْرِ هَذَا الْبَيْتِ، بَعَثَ اللَّهُ مَعَهُ سَبْعَةً وَ عِشْرِينَ رَجُلًا، مِنْهُمْ أَرْبَعَةَ عَشَرَ رَجُلًا مِنْ قَوْمِ مُوسَى (عَلَيْهِ السَّلَامَ)، وَ هُمُ الَّذِينَ قَالَ اللَّهُ (تَعَالَى): وَ مِنْ قَوْمِ مُوسى‏ أُمَّةٌ يَهْدُونَ بِالْحَقِّ وَ بِهِ يَعْدِلُونَ، وَ أَصْحَابُ الْكَهْفِ سَبعَة وَ الْمِقْدَادُ وَ جَابِرٌ الْأَنْصَارِيُّ وَ مُؤْمِنُ آلِ فِرْعَوْنَ وَ يُوشَعُ بْنُ نُونٍ وَصِيُّ مُوسَى (عَلَيْهِمَا السَّلَامُ)}}؛ دلایل الامامه، ص463.</ref>.
-*[[امام صادق]]{{ع}} در این‌‏باره فرمود: "هنگامی که [[امام مهدی|قائم]]{{ع}} از پشت این خانه [[ظهور]] کند، [[خداوند]] همراه او ۲۷ تن برمی‌‏انگیزد که چهارده تن از [[قوم]] [[حضرت موسی]]{{ع}} هستند، و هشت تن از اصحاب کهف و [[مقداد]] و [[جابر انصاری]] و [[مؤمن]] آل فرعون و [[یوشع بن نون]] [[وصی]] [[حضرت موسی]]{{ع}}<ref> {{عربی|" إِذَا ظَهَرَ الْقَائِمُ {{ع}} مِنْ ظَهْرِ هَذَا الْبَيْتِ، بَعَثَ اللَّهُ مَعَهُ‏ سَبْعَةً وَ عِشْرِينَ‏ رَجُلًا، مِنْهُمْ‏ أَرْبَعَةَ عَشَرَ رَجُلًا مِنْ‏ قَوْمِ‏ مُوسَى‏ {{ع}}، وَ أَصْحَابُ الْكَهْفِ ثَمَانِيَةٌ، وَ الْمِقْدَاد وَ جَابِرٌ الْأَنْصَارِيُّ، وَ مُؤْمِنُ آلِ فِرْعَوْنَ، وَ يُوشَعُ بْنُ نُونٍ وَصِيُّ مُوسَى {{ع}} ‏‏"}}؛ ر. ک: طبری، دلائل الامامة، ص ۲۴۸؛ فتال نیشابوری، روضة الواعظین، ص ۲۶۶</ref>
+#[[امیرالمؤمنین]]{{ع}} فرمود: در [[ماه مبارک رمضان]] دو صدا شنیده خواهد شد. ندایی از سوی [[حق]] در صبح و ندایی از سوی [[باطل]] در عصر... سپس [[خداوند]] [[اصحاب کهف]] را با سگ‌شان بیدار نموده و از غار بیرون می‌آیند. نام دو تن از آنان "ملیخا" و "خملاها" است<ref>{{متن حدیث|فَيَبْعَثُ اللَّهُ الْفِتْيَةَ مِنْ كَهْفِهِمْ مَعَ كَلْبِهِمْ مِنْهُمْ رَجُلٌ يُقَالُ لَهُ مَلِيخَا وَ آخَرُ خملاها وَ هُمَا الشَّاهِدَانِ الْمُسْلِمَانِ لِلْقَائِمِ ع‏}}؛ بحار الانوار: ج ۵۲، ص ۲۷۵.</ref>.
-*اگرچه [[اهل سنت]] به شدّت با [[اعتقاد]] به [[رجعت]] مخالف‌اند اما برخی از [[مفسران]] آن‏ها به زنده شدن اصحاب کهف در [[دوران ظهور]] [[امام مهدی|حضرت مهدی]]{{ع}} اشاره کرده‌‏اند<ref>محمد بن احمد قرطبی، الجامع لاحکام القران، ج ۱۰، ص ۳۹۰؛ سیوطی، الدر المنثور، ج ۴، ص ۲۱۵؛ متقی هندی، البرهان، ص ۱۵۰، ح ۱۵</ref><ref>[[خدامراد سلیمیان|سلیمیان، خدامراد]]، [[فرهنگ‌نامه مهدویت (کتاب)|فرهنگ‌نامه مهدویت]]، ص۴۸-۴۹.</ref>.
-== اصحاب کهف در موعودنامه ==
+حلبى مى‌گوید: اصحاب کهف همگى از نژاد عرب‌اند و جز به عربى [[سخن]] نمى‌گویند و آنان وزیران مهدى هستند<ref>[[منتخب الاثر (کتاب)|منتخب الاثر]]، ص ۴۸۵. </ref>.
-*در [[روایات]] آمده است که اصحاب کهف [[هنگام ظهور]]، براى یارى [[امام مهدی|حضرت مهدى]] {{ع}} خواهند آمد<ref>ارشاد القلوب، ص ۲۸۶؛ حلیة الابرار، ج ۲، ص ۶۰۱. </ref>. [[مفضل بن عمر]] مى‌گوید:[[امام صادق]] {{ع}} فرمود: "هنگامى که [[قائم]] [[آل محمد]] {{صل}} [[ظهور]] کند، تعدادى از پشت [[کعبه]] بیرون مى‌آیند که هفت نفر از اصحاب کهف، از جمله آنان هستند<ref>چشم‌اندازى به حکومت مهدى {{ع}}، نجم الدین طبسى، ص ۱۰۱. </ref>. حلبى مى‌گوید: اصحاب کهف همگى از نژاد عرب‌اند و جز به عربى [[سخن]] نمى‌گویند و آنان وزیران مهدى هستند<ref>[[منتخب الاثر (کتاب)|منتخب الاثر]]، ص ۴۸۵. </ref>. پیشواى ششم در مورد آخرین رو در رویى [[سپاه حق]] با [[قوم یهود]] مى‌فرماید:. . . وقتى [[دابة الارض]] خارج مى‌شود، [[خداوند]] اصحاب کهف را همراه با سگ‌شان برمى‌انگیزد، یکى از آنها "میلخاء" نام دارد و دیگرى "[[حملاها]]"<ref>بحار الانوار، ج ۵۲، ص ۲۷۵ و ج ۵۳، ص ۸۵. </ref>.
-*از [[امام باقر]] {{ع}} [[روایت]] شده که: [[قائم]] {{ع}} ٣٠٩ سال [[حکومت]] مى‌کند، به تعداد سال‌هایى که اصحاب کهف در کهف درنگ کردند<ref>غیبة نعمانى، ص ۱۸۱؛ بحار الانوار، ج ۵۲، ص ۲۹۱؛ غیبة طوسى، ص ۲۸۳. </ref>. اصحاب کهف، افراد مؤمنى بودند که [[ایمان]] خود را از [[حاکم]] زمان خود، پنهان مى‌کردند و آنان به غارى پناه برده و سال‌ها در آن‌جا به [[خواب]] رفتند. بعد از گذشت سال‌هاى طولانى بیدار شدند و اندکى پس از آن [[وفات]] کردند که داستان آنان در [[سوره کهف]] آمده است<ref>[[مجتبی تونه‌ای|تونه‌ای، مجتبی]]، [[موعودنامه (کتاب)|موعودنامه]]، ص۱۰۶.</ref>.
+اگرچه [[اهل سنت]] به شدّت با [[اعتقاد]] به [[رجعت]] مخالف‌اند اما برخی از [[مفسران]] آنها به زنده شدن اصحاب کهف در [[دوران ظهور]] [[امام مهدی|حضرت مهدی]]{{ع}} اشاره کرده‌‏اند<ref>محمد بن احمد قرطبی، الجامع لاحکام القران، ج ۱۰، ص ۳۹۰؛ سیوطی، الدر المنثور، ج ۴، ص ۲۱۵؛ متقی هندی، البرهان، ص ۱۵۰، ح ۱۵</ref>.<ref>[[عباس حیدرزاده|حیدرزاده، عباس]]، [[فرهنگنامه آخرالزمان (کتاب)|فرهنگنامه آخرالزمان]]، ص۱۰۰؛ [[خدامراد سلیمیان|سلیمیان، خدامراد]]، [[فرهنگ‌نامه مهدویت (کتاب)|فرهنگ‌نامه مهدویت]]، ص۴۸-۴۹؛ [[مجتبی تونه‌ای|تونه‌ای، مجتبی]]، [[موعودنامه (کتاب)|موعودنامه]]، ص ۲۲۹.</ref>
-*تمنیحا از اصحاب کهف است که از انصار [[امام مهدی|حضرت مهدی]] {{ع}} و یکی از شاهدان حضرت هنگام خروج خواهد بود<ref>نجم الثاقب، باب سوم.</ref><ref>[[مجتبی تونه‌ای|تونه‌ای، مجتبی]]، [[موعودنامه (کتاب)|موعودنامه]]، ص ۲۲۹.</ref>.
 ==پرسش مستقیم==