مسجد کوفه

از امامت‌پدیا، دانشنامهٔ امامت و ولایت

نسخه‌ای که می‌بینید نسخه‌ای قدیمی از صفحه‌است که توسط Wasity (بحث | مشارکت‌ها) در تاریخ ‏۲۵ اوت ۲۰۱۹، ساعت ۱۱:۱۶ ویرایش شده است. این نسخه ممکن است تفاوت‌های عمده‌ای با نسخهٔ فعلی بدارد.

این مدخل از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود:
در این باره، تعداد بسیاری از پرسش‌های عمومی و مصداقی مرتبط، وجود دارند که در مدخل مسجد کوفه (پرسش) قابل دسترسی خواهند بود.

مقدمه

  1. مرکز دادرسی؛ امام صادق(ع) در این‏ باره فرمود: مرکز حکومت مهدی(ع) کوفه و مرکز قضاوت و دادرسی او مسجد اعظم کوفه است[۱][۲].
  2. مرکز تبلیغ دینی؛ حضرت صادق(ع) فرمود: "گویی به قائم می‏‌نگرم که بر فراز منبر مسجد کوفه است. ۳۱۳ تن یارانش در اطراف او حلقه زده‌‏اند. آنان پرچمداران و فرمانروایان خداوند بر فراز گیتی میان بندگان خدایند"[۳]. امام باقر(ع) نیز در این ‏باره فرمود: "مهدی(ع) وارد کوفه می‌‏شود. سه گروه درگیر، در یک صف بر وی گرد آیند. او بر فراز منبر، خطبه می‏‌خواند و مردم، آن‏قدر اشک شوق می‏‌ریزند که متوجه سخنان او نمی‌‏شنوند"[۴][۵].
  3. محل اقامه جمعه و جماعت؛ امام علی(ع) در خطبه‌‏ای طولانی، ویژگی‌‏های مسجد کوفه را چنین شمرده است: ای اهل کوفه! خداوند سبحانه و تعالی به شما نعمت‏‌هایی داده که به هیچ‏کس نداده است. از برتری محل برگزاری نماز شما این است که این‏جا خانه آدم، خانه نوح، خانه ادریس، عبادتگاه حضرت ابراهیم خلیل و عبادتگاه برادرم حضرت خضر(ع) بود و امروز محل عبادت و مناجات من است .... برای مسجد کوفه زمانی فرا می‏‌رسد که محل برگزاری نماز مهدی(ع) از تبار من و محل عبادت هر مؤمن می‌‏شود. هیچ مؤمنی روی زمین نمی‌‏ماند، مگر این‏که به این مسجد بیاید، یا قلبش برای این مسجد پر بزند[۶]. امام صادق(ع) نیز در این ‏باره فرمود: " هنگامی که قائم آل محمد(ع) قیام کند، پشت کوفه مسجدی بسازد کند که هزار در دارد، و خانه‏‌های کوفه به دو رود کربلا متصل می‏‌شود[۷][۸].
  4. محل برگزاری کلاس‏های آموزش آیات قرآن؛ حضرت علی(ع) فرمود: "گویی شیعیان خود را می‏‌بینم که در مسجد کوفه خیمه زده، به مردم قرآن را آن‏گونه که نازل شده آموزش می‌‏دهند"[۹][۱۰].

مسجد کوفه در موعودنامه

  1. "باب السده" که معروف به باب امیر المؤمنین (ع) است؛
  2. "باب الکنده" که در طرف غربی مسجد است؛
  3. "باب الانماط‍‌" که محاذی قبله است؛
  4. "باب الفیل" یا الثعبان.

علی (ع) نیز در این‌باره می‌فرمایند: خواندن نماز نافله در این مسجد معادل انجام عمره در کنار پیامبر اکرم (ص) و خواندن نماز واجب در آن‌جا مساوی انجام دادن حج با رسول اکرم (ص) است. در این مسجد هزار پیغمبر و هزار وصی پیغمبر نماز خوانده‌اند[۲۵].

پرسش‌های وابسته

جستارهای وابسته

منابع

پانویس

 با کلیک بر فلش ↑ به محل متن مرتبط با این پانویس منتقل می‌شوید:  

  1. " دَارُ مُلْكِهِ‏ الْكُوفَةُ وَ مَجْلِسُ‏ حُكْمِهِ‏ جَامِعُهَا‏‏‏‏‏‏"، محمد باقر مجلسی، بحار الانوار، ج ۵۳، ص ۱۱
  2. سلیمیان، خدامراد، فرهنگ‌نامه مهدویت، ص ۴۰۰ - ۴۰۱.
  3. " كَأَنِّي‏ أَنْظُرُ إِلَى‏ الْقَائِمِ‏ عَلَى‏ مِنْبَرِ الْكُوفَةِ وَ حَوْلَهُ‏ أَصْحَابُهُ‏ ثَلَاثُمِائَةٍ وَ ثَلَاثَةَ عَشَرَ رَجُلًا عِدَّةَ أَهْلِ‏ بَدْرٍ وَ هُمْ‏ أَصْحَابُ‏ الْأَلْوِيَةِ وَ هُمْ‏ حُكَّامُ‏ اللَّهِ‏ فِي‏ أَرْضِهِ‏ عَلَى‏ خَلْقِهِ‏ ‏ ‏‏‏‏‏‏"، شیخ صدوق، کمال الدین و تمام النعمة، ج۲، باب ۵۸، ح ۲۵
  4. شیخ طوسی، کتاب الغیبة، ص ۴۶۸
  5. سلیمیان، خدامراد، فرهنگ‌نامه مهدویت، ص ۴۰۰ - ۴۰۱.
  6. شیخ صدوق، من لا یحضره الفقیه، ج ۱، ص ۲۳۱، ح ۶۹۶
  7. شیخ مفید، الارشاد، ج ۲، ص ۳۸۰
  8. سلیمیان، خدامراد، فرهنگ‌نامه مهدویت، ص ۴۰۰ - ۴۰۱.
  9. " كَأَنِّي‏ أَنْظُرُ إِلَى‏ شِيعَتِنَا بِمَسْجِدِ الْكُوفَةِ قَدْ ضَرَبُوا الْفَسَاطِيطَ يُعَلِّمُونَ‏ النَّاسَ‏ الْقُرْآنَ‏ كَمَا أُنْزِلَ‏ أَمَا إِنَّ قَائِمَنَا إِذَا قَامَ كَسَرَهُ وَ سَوَّى قِبْلَتَهُ‏‏‏‏‏‏‏"، نعمانی، الغیبة، ص ۳۱۷، ح ۳.
  10. سلیمیان، خدامراد، فرهنگ‌نامه مهدویت، ص ۴۰۰ - ۴۰۱.
  11. سلیمیان، خدامراد، فرهنگ‌نامه مهدویت، ص ۴۰۰ - ۴۰۱.
  12. وسائل الشیعه، ج ۳ ص ۵۲۰ و ۵۲۵
  13. ارشاد، مفید، ج ۲ ص ۳۷۹
  14. وسائل الشیعه، ج ۳ ص ۵۲۶
  15. مفاتیح الجنان، اعمال مسجد بزرگ کوفه
  16. محدثی، جواد، فرهنگ غدیر، ص۵۴۳.
  17. بحار الانوار، ج ۵۳، ص ۱۱.
  18. بحار الانوار، ج ۹۷، صص ۳۸۹-۳۹۰.
  19. بحار الانوار، ج ۵۲، ص ۳۳۰.
  20. بحار الانوار، ج ۵۲، ص ۳۶۴.
  21. جهت اطلاع بیشتر به تاریخ طبری ج ۱، ص ۲۴۸ و معجم البلدان ج ۴، ص ۳۲۳ به بعد مراجعه شود.
  22. من لا یحضره الفقیه ج ۱، ص ۱۵۰.
  23. من لا یحضره الفقیه، ج ۱، ص ۱۴۹؛ بحار الانوار، ج ۹۸، ص ۶ و ۳۸۶.
  24. المزار الکبیر، ص ۱۲۲.
  25. بحار الانوار، ج ۹۷، ص ۴۰۰.
  26. بحار الانوار، ج ۹۷، ص ۳۹۱.
  27. بحار الانوار، ج ۹۷، ص ۱۳۹.
  28. تونه‌ای، مجتبی، موعودنامه، ص۶۵۳.