ولادت امام مهدی از دیدگاه اهل سنت: تفاوت میان نسخه‌ها

==[[اهل سنت]] و [[ولادت امام مهدی]] {{ع}}==

بیشتر [[اهل سنت]] به [[تولد]] [[امام مهدی|حضرت مهدی]]{{ع}} [[اعتقادی]] ندارند و بر این باورند که [[مهدی]] موعودی{{ع}} که در [[احادیث]] [[اسلامی]] به آن نوید داده شده، هنوز چشم به [[جهان]] نگشوده است و در [[آخرالزمان]] به [[دنیا]] خواهد آمد؛ اما برخی از دانشمندان آنان علاوه بر اشاره به ولادت آن حضرت در سال ۲۵۵ ق، ایشان را همان [[موعود]] مورد اشاره در [[کلام]] [[پیامبر خاتم|پیامبر اکرم]]{{صل}} دانسته‏‌اند<ref>ر.ک: در انتظار ققنوس، ص۱۸۸-۱۹۸. بررسی تطبیقی مهدویت، ص۲۰۵.</ref>.

 

کسانی که در نوشته‏‌های خود به ولادت [[امام مهدی|مهدی]]{{ع}} اشاره کرده‌‏اند را می‌‏توان به دو دسته تقسیم کرد<ref>این‏جا فقط به موارد اندکی اشاره شد. برای تفصیل بیشتر ر. ک: لطف اللّه صافی گلپایگانی، منتخب الاثر؛ سیّد ثامر هاشم العمیدی، مهدی منتظر در اندیشه اسلامی، ص ۱۸۵- ۲۰۰؛ همو، در انتظار ققنوس، ترجمه و تحقیق مهدی علی زاده، ص ۱۸۸ تا ۱۹۸</ref>:

#کسانی که ولادت [[امام مهدی]]{{ع}} را گزارش کرده‌‏اند، ولی بر [[موعود]] بودن آن حضرت، ساکت مانده‏‌اند<ref>یادآوری: برخی از اهل سنّت که ولادت حضرت مهدی علیه السّلام را گزارش کرده‏‌اند، آنرا از دیدگاه شیعه بیان کرده‏اند؛ در حالی که عده‏ای گمان کرده‏اند تمام کسانی که ولادت آن حضرت را نقل کرده‌‏اند، بر این باور هستند که آن حضرت به دنیا آمده است</ref>.

##[[ابن اثیر جزری]]، در کتاب الکامل فی التاریخ درباره حوادث سال ۲۶۰ ق چنین نوشته است: در این سال، [[ابو محمد علوی عسکری]] [[وفات]] کرد. او یکی از [[دوازده]] [[امام]] [[مذهب امامیه]] و [[پدر]] [[محمّد]] است که معتقدند او [[منتظر]] است<ref>سیّد ثامر هاشم العمیدی، مهدی منتظر در اندیشه اسلامی، ص ۱۸۶، به نقل از: الکامل فی التاریخ، ج ۷، ص ۲۷۴ در پایان حوادث سال ۲۶۰ ق</ref>.  

##[[گنجی شافعی]] فصل آخر [[کتاب]] [[البیان فی اخبار صاحب الزمان]] را با عنوان "فی الدلالة [[علی]] جواز بقاء المهدی حیاً"، تنظیم کرده و در این بخش، دلیل‌های متعددی برای امکان زنده بودن و ادامه [[حیات امام مهدی]]{{ع}} [[بیان]] کرده است. وی می‌گوید: همان‌گونه که [[عیسی]] و [[خضر]] و [[الیاس]]{{عم}} صدها سال است که زنده‌اند، امکان [[زنده بودن امام مهدی]]{{ع}} نیز هست<ref>البیان فی اخبار صاحب الزمان، ص۹۷.</ref>.

##[[سبط ابن‌جوزی]] آورده است: {{عربی|فصل فی ذکر الحجة المهدی هو محمد بن الحسن علی... و هو الخلف الحجة صاحب الزمان، القائم المنتظر و التالی، و هو آخر الأئمة...}}<ref>تذکرة الخواص، ص۳۲۵-۳۲۶.</ref>.

##[[ابن خلکان]] در کتاب وفیات الاعیان گوید: [[ابو القاسم محمد بن حسن عسکری]]، [[فرزند]] [[علی الهادی]]، [[فرزند]] [[محمد]] الجواد که پیشینیان او ذکر شد، بر اساس [[اعتقاد]] [[امامیه]] دوازدهمین از [[دوازده]] [[امام]]، و معروف به [[الحجة]] است ... ولادتش، [[روز جمعه]] [[نیمه شعبان]] سال ۲۵۵ بود<ref>به نقل از: وفیات الاعیان، ج ۴، ص ۱۷۶، ح ۵۶۲</ref>.

##[[ذهبی]] در کتاب العبر گوید: و در آن سال "یعنی ۲۵۶ ق" [[محمّد]]، [[فرزند]] [[حسن]] [[فرزند]] [[علی]] الهادی [[فرزند]] [[محمد]] الجواد، [[فرزند]] [[علی]] [[الرضا]]، [[فرزند]] [[موسی]] الکاظم، [[فرزند]] [[جعفر]] الصادق [[علوی]] [[حسینی]]، [[ابو القاسم]] به [[دنیا]] آمد که رافضی‌‏ها او را الخلف الحجه و [[مهدی منتظر]] و [[صاحب الزمان]] [[لقب]] داده‌‏اند و او، واپسین از [[دوازده]] [[امام]] است<ref>به نقل از: وفیات الاعیان، ج ۴، ص ۱۷۶، ح ۵۶۲</ref>.  

##[[علی بن محمد بن صباغ مالکی]] باب دوازدهم کتاب الفصول المهمه را با این عنوان آغازیده است: {{عربی|فی ذکر ابی القاسم محمّد الحجة الخلف الصالح ابن ابی محمّد الحسن الخالص}}. نویسنده در این فصل، برای [[اثبات]] [[حیات]] و [[زنده بودن امام مهدی]]{{ع}} دلایلی آورده است<ref>الفصول المهمة فی معرفة احوال الائمه، ص۲۸۱.</ref>.

##[[خیرالدین زرکلی]] می‌نویسد: {{عربی|محمد بن الحسن العسکری (الخالص) بن علی الهادی، ابوالقاسم: آخر الأئمّة الاثنی عشر عند الامامیّة و هو المعروف عندهم بالمهدی، و صاحب الزمان، و المنتظر، والحجة و صاحب السرداب، ولد فی سامرّاء و مات ابوه و له من العمر نحو خمس سنین...}}<ref>الاعلام، ج۶، ص۸۰.</ref>.

##[[احمد بن ابوالحسن بن محمد بن جریر]]، ملقّب به "[[شیخ]] جام"، یکی از شخصیت‌های معروف و ادبای شاخص [[اهل سنت]] است که [[اقرار]] می‌کند: [[مهدی]] موعودی{{ع}} متولّد شده و روزی برای [[اصلاح]] [[جهان]] [[ظهور]] خواهد کرد.

#کسانی که افزون بر گزارش ولادت آن [[حضرت]]، به [[موعود]] بودن او تصریح کرده‏‌اند:

##[[کمال الدین محمد بن طلحه شافعی]] در کتاب "مطالب السؤول" گوید: [[ابو القاسم]] [[محمد بن حسن]] [[خالص]]، پسر [[علی]] [[متوکل]]، پسر قانع، پسر [[علی]] [[الرضا]]، پسر [[موسی]] الکاظم، پسر [[جعفر]] الصادق، پسر [[محمد]] الباقر، پسر [[علی]] [[زین العابدین]]، پسر [[حسین]] الزکی، پسر [[علی]] المرتضی [[امیر المؤمنین]]، پسر [[ابو طالب]]، [[مهدی]]، [[حجّت]]، [[خلف]]، [[صالح]]، [[منتظر]] و [[رحمت]] و [[برکات]] [[خداوند]] سبحانه و تعالی بر او باد<ref> مطالب السؤول، ج ۲، ص ۷۹، باب ۱۲</ref>.  

##[[نور الدین علی بن محمد بن صباغ مالکی]] فصل دوازدهم از کتابش الفصول المهمّه را با این عنوان آورده است: "در شرح حال [[ابو القاسم]] حجه، [[خلف صالح]]، پسر [[ابو محمد]] [[حسن خالص]]، او [[امام]] دوازدهم است" در این فصل، به گفته کنجی [[شافعی]] چنین [[احتجاج]] می‏‌کند: از چیزهایی که دلالت می‌‏کند [[امام مهدی|مهدی]] از هنگام غیبتش تاکنون زنده و باقی است، کتاب و [[سنّت]] می‌‏باشد و در بقای او هیچ مانعی نیست؛ همانند باقی ماندن [[عیسی بن مریم]] و [[حضرت خضر]] و [[حضرت الیاس]] از [[اولیای خدا]] و [[دجال]] کور و [[ابلیس]] [[ملعون]] از [[دشمنان]] [[خدا]]. سپس دلیل‌‏های خود را از کتاب و [[سنّت]] بیان می‌‏کند و [[تاریخ]] ولادت، دلیل‌‏های [[امامت]]، گوشه‏‌هایی از [[اخبار]] زندگانی، [[غیبت]]، مدت [[دولت کریمه]]، [[کنیه]]، [[خاندان]] و مطالب دیگری از [[حضرت مهدی]] [[محمد بن حسن]] [[عسکری]] را به تفصیل ذکر می‏‌کند<ref> ابن صباغ مالکی، الفصول المهمة، ص ۲۸۷</ref>.<ref>[[خدامراد سلیمیان|سلیمیان، خدامراد]]، [[فرهنگ‌نامه مهدویت (کتاب)|فرهنگ‌نامه مهدویت]]، ص۱۰۰ ـ ۱۰۲؛ [[مهدی مقامی|مقامی، مهدی]]، [[ درسنامه امام‌شناسی (کتاب)|درسنامه امام‌شناسی]]، ص:۱۹۰-۱۹۳.</ref>