اصهب

این یک مقالهٔ خرد است. می‌توانید با گسترش آن به امامت‌پدیا کمک کنید.

این مدخل مرتبط با مباحث پیرامون امام مهدی(ع) است. "امام مهدی" از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود:

امام مهدی در قرآن | امام مهدی در حدیث | امام مهدی در کلام اسلامی

در این باره، تعداد بسیاری از پرسش‌های عمومی و مصداقی مرتبط، وجود دارند که در مدخل امام مهدی (پرسش) قابل دسترسی خواهند بود.

مقدمه

در لغت به‌معناى شتر سرخ‌مو؛ شتر سفیدى که با سرخى آمیخته؛ و نام چشمه‌اى در میان بصره و بحرین و به‌معناى دشمن است و به رومیان نیز از جهت رنگ چهره و دشمنى با اسلام گفته مى‌شود^[۱]. "اصهب" و "ابقع" دو رهبر مخالف سفیانى هستند که سفیانى بر آن‌ها پیروز شده و بر منطقه تسلط‍‌ مى‌یابد. روایات بسیارى به صورت متواتر رسیده که حاکى از درگیرى بزرگ سفیانى با آنان در قرقیسیا، واقع در مرز سوریه، عراق و ترکیه مى‌باشد. این نبرد از جنگ‌هاى بزرگ است که از پیش وعده داده شده، و انگیزه آن درگیرى و کشمکش بر سر گنجى است که در مجراى نهر فرات و یا نزدیک آن کشف مى‌شود^[۲]. در روایات آمده که اصهب کافر قیام نمى‌کند، جز به هنگام شدت یافتن فتنه‌ها و کثرت حوادث و فجایع^[۳]. امام باقر (ع) نیز مى‌فرماید: از شر اصهب ابرص پرهیز کن. پرسیدند: اصهب کیست‌؟ فرمود: ابرص. پس فرمود: از شر سفیانى نیز پرهیز کن و از شرّ آن عدّه از آل محمد که شذوذ دارند برحذر باش^[۴]. در این حدیث، اصهب و ابقع یک نفر معرفى شده که براساس احادیث دیگر، دو نفر هستند. در این حدیث به شیعیان امر شده که تحت‌تأثیر تبلیغات اصهب و ابقع و سفیانى و شواذّ آل محمد قرار نگیرند و به سودشان شمشیر نزنند^[۵]^[۶].

پرسش‌های وابسته

آیا نبرد میان سفیانی و اصهب از نشانه‌های ظهور امام مهدی است؟ (پرسش)

جستارهای وابسته

منابع

تونه‌ای، مجتبی، موعودنامه.

پانویس

با کلیک بر فلش ↑ به محل متن مرتبط با این پانویس منتقل می‌شوید:

↑ لسان العرب (به نقل از روزگار رهایى، ج ۲، ص ۹۹۷)
↑ عصر ظهور، على کورانى، ص ۶۲.
↑ روزگار رهایى، ج ۲، ص ۹۹۳
↑ بحار الانوار، ج ۵۱، ص ۷۰ و ج ۵۲، ص ۲۷۸
↑ روزگار رهایى، ج ۲، ص ۹۹۳
↑ تونه‌ای، مجتبی، موعودنامه، ص۱۰۷.

[1] لسان العرب (به نقل از روزگار رهایى، ج ۲، ص ۹۹۷)

[2] عصر ظهور، على کورانى، ص ۶۲.

[3] روزگار رهایى، ج ۲، ص ۹۹۳

[4] بحار الانوار، ج ۵۱، ص ۷۰ و ج ۵۲، ص ۲۷۸

[5] روزگار رهایى، ج ۲، ص ۹۹۳

[6] تونه‌ای، مجتبی، موعودنامه، ص۱۰۷.

[۱]

[۲]

[۳]

[۴]

[۵]

[۶]