چهارمین نایب خاص: تفاوت میان نسخه‌ها

از امامت‌پدیا، دانشنامهٔ امامت و ولایت
جز (جایگزینی متن - '== پانویس == {{پانویس}} {{امام مهدی}}' به '== پانویس == {{پانویس}}')
جز (جایگزینی متن - '\<div\sstyle\=\"background\-color\:\srgb\(252\,\s252\,\s233\)\;\stext\-align\:center\;\sfont\-size\:\s85\%\;\sfont\-weight\:\snormal\;\"\>(.*)\[\[(.*)\]\](.*)\"\'\'\'(.*)\'\'\'\"(.*)\<\/div\> \<div\sstyle\=\"background\-color\:\srgb\(255\,\s245\,\s227\)\;\stext\-align\:center\;\sfont\-size\:\s85\%\;\sfont\-weight\:\snormal\;\"\>(.*)\<\/div\> \<div\sstyle\=\"background\-color\:\srgb\(206\,242\,\s299\)\;\stext\-align\:center\;\sfont\-size\:\s85\%\;\sfont\-weight\:\snormal\;\"\>(...)
خط ۱: خط ۱:
{{مهدویت}}
{{مهدویت}}
<div style="background-color: rgb(252, 252, 233); text-align:center; font-size: 85%; font-weight: normal;">این مدخل مرتبط با مباحث پیرامون [[امام مهدی]]{{ع}} است. "'''امام مهدی'''" از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود:</div>
{{مدخل مرتبط
<div style="background-color: rgb(255, 245, 227); text-align:center; font-size: 85%; font-weight: normal;">[[امام مهدی در قرآن]] - [[امام مهدی در حدیث]] - [[امام مهدی در کلام اسلامی]]</div>
| موضوع مرتبط = امام مهدی
<div style="background-color: rgb(206,242, 299); text-align:center; font-size: 85%; font-weight: normal;">در این باره، تعداد بسیاری از پرسش‌های عمومی و مصداقی مرتبط، وجود دارند که در مدخل '''[[امام مهدی (پرسش)]]''' قابل دسترسی خواهند بود.</div>
| عنوان مدخل  = امام مهدی
| مداخل مرتبط = [[امام مهدی در قرآن]] - [[امام مهدی در حدیث]] - [[امام مهدی در کلام اسلامی]]
| پرسش مرتبط  = امام مهدی (پرسش)
}}


==مقدمه==
==مقدمه==

نسخهٔ ‏۱ ژوئن ۲۰۲۲، ساعت ۱۱:۰۴

مقدمه

  • چهارمین و آخرین نائب خاص حضرت مهدی (ع)، "علی بن محمد سمری" بود. موثّق بودن و جلالت و قدر این شخص، مشهورتر از آن است که ذکر شود... و نیابت او از طرف امام زمان (ع)، به وصیت حسین بن روح صورت گرفت[۱]. وی از خاندانی متدین و شیعه بوده که در خدمتگزاری به سازمان امامیه از شهرت بسیاری برخوردار بودند[۲][۳].

پرسش‌های وابسته

جستارهای وابسته

منابع

پانویس

  1. تنقیح المقال، ج ۲، ص ۳۰۵.
  2. آخرین امید، داود الهامی، ص ۱۰۹.
  3. تونه‌ای، مجتبی، موعودنامه، ص۲۶۰.