نور امام مهدی

مقدمه

امام (ع) نور است. امام باقر (ع) در تفسیر آیه ﴿فَآمِنُوا بِاللَّهِ وَرَسُولِهِ وَالنُّورِ الَّذِي أَنزَلْنَا﴾^[۱] فرمود: نور، به خدا قسم، نور امامان از آل محمد (ص) است تا روز قیامت، و الله نور الهی که نازل شده همان‌ها هستند؛ و الله نور خدا در آسمان‌ها و زمین آن‌ها هستند^[۲]. در زیارت روز جمعه آن حضرت هم آمده "سلام بر تو ای نور خداوند که هدایت‌جویان به وسیله او هدایت می‌شوند^[۳]. شب معراج، نور حضرت مهدی (ع) برای خاتم الانبیاء (ص) آشکار شد. پیامبر (ص) فرمود: "... ای محمد! دوست داری آن‌ها (اوصیای خودت) را ببینی‌؟ گفتم: بله، ای پروردگار. فرمود: به سمت راست عرش توجه کن! چون متوجه شدم، ناگاه علی و فاطمه و حسن و حسین و علی بن الحسین و محمد بن علی و جعفر بن محمد و موسی بن جعفر و علی بن موسی و محمد بن علی و علی بن محمد و حسن بن علی و مهدی را دیدم که در رودی از نور ایستاده، نماز می‌گذارند و او -مهدی- در وسط‍‌ آن‌ها مانند ستاره‌ای درخشان بود.
و اما درخشندگی نور حضرت در دنیا؛ هنگام ولادت، نور آن حضرت به‌طوری بود که تا آسمان رسید. درخشندگی نور آن حضرت در هردو زمان حضور و غیبت وجود دارد. اشراق بدون واسطه، برای جمعی از مؤمنین، تشرف به دیدار آن حاصل گردیده است و دیگر، اشراق نور آن حضرت باواسطه است. یعنی که خورشید و ماه از نور آن حضرت آفریده شده است -چنان‌که روایتی بر این معنی دلالت می‌کند^[۴]. اخباری که دلالت می‌کند بر این‌که بقای عالم و آن‌چه در آن است به سبب وجود حضرت قائم (ع) است، بنابراین درخشندگی نور آفتاب و ماه از آثار نور آن حضرت است در غیبت و حضور. و اشراق نور حضرت در زمان غیبت بر دو قسم است:

اشراق باطنی: در دل مؤمنین است که امام خود را با حقایق ایمان مشاهده می‌کنند.
اشراق ظاهری: نور آن حضرت برای بعضی از اخیار اتفاق افتاده که این امر به برخی از خواص و پاکبازان اهل اخلاص اختصاص دارد.

قسم دیگر، اشراق نور آن حضرت در زمان ظهور است که دو گونه است: اشراق باطنی که در دل مؤمنین است و اشراق ظاهری، این است که امام صادق (ع) در تفسیر آیه شریفه ﴿وَأَشْرَقَتِ الأَرْضُ بِنُورِ رَبِّهَا﴾^[۵] فرمود: رب‌ الارض یعنی امام ارض، و هرگاه ظهور کند مردم از نور آفتاب و ماه بی‌نیاز می‌شوند و به نور امام اکتفا می‌کنند^[۶].
و اما نور آن حضرت در آخرت؛ امام صادق (ع) فرمود: نور ائمه مؤمنین در روز قیامت، در پیشاپیش و سمت راست مؤمنین پیش می‌رود تا این که آن‌ها را در منازل‌شان در بهشت فرود آورند^[۷]^[۸].

جستارهای وابسته

منابع

مجتبی تونه‌ای، موعودنامه.

پانویس

↑ سوره تغابن، ۸.
↑ کافی، ج ۱، ص ۱۹۴.
↑ بحار الانوار، ج ۱۰۲، ص ۲۱۵.
↑ بحار الانوار، ج ۱۵، ص ۱۰.
↑ سوره زمر، ۶۹.
↑ تفسیر قمی، ج ۲، ص ۲۵۳.
↑ تفسیر برهان، ج ۴، ص ۲۸۹.
↑ تونه‌ای، مجتبی، موعودنامه، ص۷۴۴.

[1] سوره تغابن، ۸.

[2] کافی، ج ۱، ص ۱۹۴.

[3] بحار الانوار، ج ۱۰۲، ص ۲۱۵.

[4] بحار الانوار، ج ۱۵، ص ۱۰.

[5] سوره زمر، ۶۹.

[6] تفسیر قمی، ج ۲، ص ۲۵۳.

[7] تفسیر برهان، ج ۴، ص ۲۸۹.

[8] تونه‌ای، مجتبی، موعودنامه، ص۷۴۴.

[۱]

[۲]

[۳]

[۴]

[۵]

[۶]

[۷]

[۸]