بهداشت در عصر ظهور

این مدخل مرتبط با مباحث پیرامون امام مهدی(ع) است. "امام مهدی" از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود:

امام مهدی در قرآن - امام مهدی در حدیث - امام مهدی در کلام اسلامی

در این باره، تعداد بسیاری از پرسش‌های عمومی و مصداقی مرتبط، وجود دارند که در مدخل امام مهدی (پرسش) قابل دسترسی خواهند بود.

مقدمه

شکوفایی دانش، به‌ویژه علم بهداشت و درمان در عصر حکومت حضرت مهدی (ع) و بهره‌گیری از آن برای گسترش بهداشت در جامعه و پیدایش آرامش روانی و تأمین بهداشت روحی و نیز گسترش کشاورزی و دامداری و تأمین تغذیه مطلوب، از جمله عواملی است که بهداشت را در عصر حضرت، به حدّ ایده‌آل می‌رساند و چنان می‌شود که وضعیت جسمی مردم دگرگون می‌گردد و عمر آنان طولانی می‌شود. رسول خدا (ص) فرمود: "هنگامی که عیسی (ع) از آسمان فرود آمد و دجال را کشت... تا چهل سال، زندگی پربار و آسوده‌ای خواهید داشت و در این مدت، نه کسی می‌میرد و نه بیمار می‌شود"^[۱]. شاید منظور از این سخن، ان باشد که مرگ‌ها و بیماری‌هایی که پیش از ظهور حضرت گسترش یافته، در دوران حضرت به اندازه‌ای اندک و ناچیز است که می‌توان آن را در حکم عدم دانست، و شاید معنای ظاهری آن مراد باشد. امام حسین (ع) درباره حکومت حضرت مهدی (ع) می‌فرماید: "هیچ نابینا، زمین‌گیر و دردمندی بر روی زمین نمی‌ماند، مگر آن‌که خداوند درد او را برطرف می‌سازد"^[۲] و امام صادق (ع) نیز فرمود: "هنگامی که قائم قیام کند، خداوند بیماری‌ها را از مؤمنان دور می‌سازد و تندرستی را به آنان بازمی‌گرداند"^[۳]. نیز امام باقر (ع) درباره بهداشت محیط‍‌ زیست در حکومت حضرت مهدی (ع) می‌فرماید: "هنگامی که قائم ما قیام کند... چاه‌های فاضلاب و ناودان‌هایی را که در مسیر راه‌هاست، از بین می‌برد"^[۴]^[۵].

پرسش مستقیم

تأثیر حکومت امام مهدی بر وضعیت بهداشت و درمان مردم چگونه است؟ (پرسش)

جستارهای وابسته

منابع

تونه‌ای، مجتبی، موعودنامه

پانویس

↑ ملاحم ابن طاووس، ص ۹۷.
↑ بحار الانوار، ج ۵۳، ص ۶۲.
↑ غیبة نعمانی، ص ۳۱۷؛ بحار الانوار، ج ۵۲، ص ۳۶۴؛ اثبات الهداة، ج ۳، ص ۴۹۳.
↑ ارشاد مفید، ص ۳۶۵؛ غیبة طوسی، ص ۲۸۳؛ بحار الانوار، ج ۵۲، ص ۳۳۳.
↑ تونه‌ای، مجتبی، موعودنامه، ص۱۸۵.

[1] ملاحم ابن طاووس، ص ۹۷.

[2] بحار الانوار، ج ۵۳، ص ۶۲.

[3] غیبة نعمانی، ص ۳۱۷؛ بحار الانوار، ج ۵۲، ص ۳۶۴؛ اثبات الهداة، ج ۳، ص ۴۹۳.

[4] ارشاد مفید، ص ۳۶۵؛ غیبة طوسی، ص ۲۸۳؛ بحار الانوار، ج ۵۲، ص ۳۳۳.

[5] تونه‌ای، مجتبی، موعودنامه، ص۱۸۵.

[۱]

[۲]

[۳]

[۴]

[۵]