عدالت امام مهدی

مقدمه

در زیارت صاحب الامر می‌خوانیم: "السَّلَامُ عَلَى الْقَائِمِ الْمُنْتَظَرِ وَ الْعَدْلِ الْمُشْتَهَرِ"^[۱]. در خصوصیات قیام و حکومت امام زمان (ع) هیچ ویژگی به اندازه "عدالت" و "قسط‍‌" روشنی ندارد. آن‌قدر که در روایات بر ویژگی عدالت‌گستری آن حضرت تأکید شده، بر سایر مسائل چنین ابرامی نرفته است و این نشان از برجستگی این مهم در دوران ظهور دارد. ده‌ها و بلکه صدها روایت در کتاب‌های مختلف روایی، به‌ویژه در کتاب "منتخب الاثر" و "کمال الدین"، در مورد عدالت‌گستری آن حضرت وارد شده است. در بسیاری از این روایات، از آن امام به‌عنوان مظهر و تجلی کامل عدالت یاد شده است. دامنه عدالت حضرت، تا اقصی نقاط‍‌ منازل و زوایای ناپیدای جامعه گسترده است؛ حتی عدالت و دادگری همچون گرما و سرما در درون خانه‌های مردمان نفوذ می‌کند^[۲]. خداوند چنان بر این مهم تأکید دارد که اگر حتی یک روز از عمر دنیا باقی مانده باشد، او آن را چنان طولانی خواهد کرد^[۳] تا رؤیای موعود مردمان از راه برسد. در سایه این عدالت، هیچ انسانی در قید بندگی و بردگی باقی نمی‌ماند^[۴]. حقوق به یغما رفته انسان‌ها به آنها بازمی‌گردد^[۵]. بندهای پیدا و ناپیدای بندگی از سر و گردن انسان‌ها بازمی‌گردد و زمینه استثمار انسان از انسان به کلی برچیده می‌شود^[۶]. کارگزاران ظلم و بیداد، مورد بازخواست قرار می‌گیرند. قاضیان و حاکمان کج‌رفتار، از مسؤولیت خویش عزل می‌شوند و زمین، از هرنوع خیانت و نادرستی پاک می‌گردد^[۷]. عدالت چنان می‌شود که مردم آرزو می‌کنند، ای کاش مردگانشان در بین زندگان بودند و از عدالت بهره‌مند می‌شدند^[۸]. برطبق برخی روایات، نخستین چیزی که از عدالت حضرت قائم (ع) آشکار می‌شود، این است که اعلام می‌کند، کسانی که حج یا مناسک مستحب به‌جا می‌آورند و حجر الاسود را استلام می‌کنند و طواف مستحبی انجام می‌دهند، آن را به کسانی که حج واجب دارند، واگذار کنند^[۹]^[۱۰].

پرسش مستقیم

چرا عدالت اهمیت و جایگاه ویژه و برجسته‌ای دارد؟ (پرسش)

پرسش‌های وابسته

جستارهای وابسته

منابع

مجتبی تونه‌ای، موعودنامه

پانویس

↑ مفاتیح الجنان، زیارت صاحب الامر.
↑ بحار الانوار، ج ۵۲، ص ۳۶۲.
↑ کمال الدین، ص ۳۱۸.
↑ بحار الانوار، ج ۵۲، ص ۲۲۴.
↑ همان، ج ۵۲، ص ۲۲۵.
↑ بحار الانوار، ج ۵۱، ص ۵۷.
↑ همان، ص ۱۲۰.
↑ مجمع الزوائد، ج ۷، ص ۳۱۵.
↑ کافی، ج ۴، ص ۴۲۷؛ بحار الانوار، ج ۵۲، ص ۳۷۴.
↑ تونه‌ای، مجتبی، موعودنامه، ص۴۸۴.

[1] مفاتیح الجنان، زیارت صاحب الامر.

[2] بحار الانوار، ج ۵۲، ص ۳۶۲.

[3] کمال الدین، ص ۳۱۸.

[4] بحار الانوار، ج ۵۲، ص ۲۲۴.

[5] همان، ج ۵۲، ص ۲۲۵.

[6] بحار الانوار، ج ۵۱، ص ۵۷.

[7] همان، ص ۱۲۰.

[8] مجمع الزوائد، ج ۷، ص ۳۱۵.

[9] کافی، ج ۴، ص ۴۲۷؛ بحار الانوار، ج ۵۲، ص ۳۷۴.

[10] تونه‌ای، مجتبی، موعودنامه، ص۴۸۴.

[۱]

[۲]

[۳]

[۴]

[۵]

[۶]

[۷]

[۸]

[۹]

[۱۰]