نماز جمعه در معارف مهدویت

نماز جمعه در موعودنامه

در اصل از نمازهای واجب اسلامی است و در کتاب و سنت، بر آن تأکید شده و در عصر حضور معصوم، به اجماع شیعه، واجب عینی، ولی در عصر غیبت، با اجتماع شرایط‍‌، چون امام عادل و وجود نصاب حداقل پنج نفر مرد و شرایط‍‌ دیگر، برخی از فقها آن را واجب عینی و برخی تخییری -بین آن و نماز ظهر- و عده اندکی آن را حرام دانسته‌اند.
در حدیثی از امام باقر (ع) آمده است که در خطبه اول، حمد پروردگار و سفارش به تقوی... و در خطبه دوم، حمد و ثنای پروردگار... و دعا برای تعجیل فرج خوانده می‌شود^[۱].
در حکومت حضرت مهدی (ع) مردم به‌طور بی‌سابقه‌ای به معنویت و اسلام روی می‌آورند و استقبال آنان از نماز جماعت و نماز جمعه چشمگیر خواهد بود، به‌طوری که مساجد آن زمان، برطرف‌کننده نیاز آنان نخواهد بود. امام صادق (ع) می‌فرماید: "خانه‌های کوفه به رودخانه کربلا و حیره متصل می‌شود؛ به گونه‌ای که فرد نمازگزار روز جمعه برای شرکت در نماز جمعه، سوار بر مرکبی تیزرو می‌شود، ولی بدان نمی‌رسد"^[۲]. شاید این کنابه از افزایش و تراکم جمعیت باشد که مانع شرکت و حضور به هنگام او در نماز جمعه می‌گردد و این‌که همه نمازگزاران در یک جا گرد می‌آیند و بیش از یک نماز جمعه، برگزار نمی‌شود، شاید بر اثر یکی شدن این سه شهر باشد، زیرا از نظر شرعی، برگزاری بیش از یک نماز جمعه در یک شهر جایز نیست^[۳]^[۴].

جستارهای وابسته

منابع

مجتبی تونه‌ای، موعودنامه.

پانویس

↑ معارف و معاریف، ج ۴، ص ۱۹۵.
↑ غیبة طوسی، ص ۲۹۵؛ وافی، ج ۲، ص ۱۱۲.
↑ چشم‌اندازی به حکومت مهدی (ع)، نجم الدین طبسی، ص ۱۸۴.
↑ تونه‌ای، مجتبی، موعودنامه، ص۷۳۹.

[1] معارف و معاریف، ج ۴، ص ۱۹۵.

[2] غیبة طوسی، ص ۲۹۵؛ وافی، ج ۲، ص ۱۱۲.

[3] چشم‌اندازی به حکومت مهدی (ع)، نجم الدین طبسی، ص ۱۸۴.

[4] تونه‌ای، مجتبی، موعودنامه، ص۷۳۹.

[۱]

[۲]

[۳]

[۴]