شنوءة: تفاوت میان نسخه‌ها

از امامت‌پدیا، دانشنامهٔ امامت و ولایت
(صفحه‌ای تازه حاوی «{{خرد}} {{مهدویت}} <div style="padding: 0.0em 0em 0.0em;"> : <div style="background-color: rgb(252, 252, 233); text-align:center;...» ایجاد کرد)
 
جز (جایگزینی متن - '</ref><ref>مجتبی تونه‌ای، [[موعودنامه' به '</ref><ref>تونه‌ای، مجتبی، [[موعودنامه')
برچسب‌ها: ویرایش همراه ویرایش از وبگاه همراه
خط ۱۰: خط ۱۰:


==مقدمه==
==مقدمه==
*منطقه‌ای است در یمن که قبیله ازد به آن‌ها منسوب است. مردان این منطقه در زیبائی ضرب المثل هستند<ref>روزگار رهایی، ج ۱، ص ۱۲۲.</ref>. [[رسول اکرم]] {{صل}} در حدیثی سیمای درخشان [[حضرت مهدی]] {{ع}} را هنگام ظهور چنین توصیف می‌فرماید: "گویی مردی است از شنوءة و بر دوش او دو عبا از قطوان است"<ref>بحار الانوار، ج ۵۱، ص ۸۰؛ اختصاص مفید، ص ۲۰۸.</ref><ref>[[مجتبی تونه‌ای|مجتبی تونه‌ای]]، [[موعودنامه (کتاب)|موعودنامه]]، ص:۴۳۸.</ref>.
*منطقه‌ای است در یمن که قبیله ازد به آن‌ها منسوب است. مردان این منطقه در زیبائی ضرب المثل هستند<ref>روزگار رهایی، ج ۱، ص ۱۲۲.</ref>. [[رسول اکرم]] {{صل}} در حدیثی سیمای درخشان [[حضرت مهدی]] {{ع}} را هنگام ظهور چنین توصیف می‌فرماید: "گویی مردی است از شنوءة و بر دوش او دو عبا از قطوان است"<ref>بحار الانوار، ج ۵۱، ص ۸۰؛ اختصاص مفید، ص ۲۰۸.</ref><ref>[[مجتبی تونه‌ای|تونه‌ای، مجتبی]]، [[موعودنامه (کتاب)|موعودنامه]]، ص:۴۳۸.</ref>.


== پرسش‌های وابسته ==
== پرسش‌های وابسته ==

نسخهٔ ‏۳۱ مهٔ ۲۰۱۹، ساعت ۰۷:۳۸

این مدخل مرتبط با مباحث پیرامون امام مهدی(ع) است. "امام مهدی" از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود:
در این باره، تعداد بسیاری از پرسش‌های عمومی و مصداقی مرتبط، وجود دارند که در مدخل امام مهدی (پرسش) قابل دسترسی خواهند بود.

مقدمه

  • منطقه‌ای است در یمن که قبیله ازد به آن‌ها منسوب است. مردان این منطقه در زیبائی ضرب المثل هستند[۱]. رسول اکرم (ص) در حدیثی سیمای درخشان حضرت مهدی (ع) را هنگام ظهور چنین توصیف می‌فرماید: "گویی مردی است از شنوءة و بر دوش او دو عبا از قطوان است"[۲][۳].

پرسش‌های وابسته

جستارهای وابسته

منابع

پانویس

 با کلیک بر فلش ↑ به محل متن مرتبط با این پانویس منتقل می‌شوید:  

  1. روزگار رهایی، ج ۱، ص ۱۲۲.
  2. بحار الانوار، ج ۵۱، ص ۸۰؛ اختصاص مفید، ص ۲۰۸.
  3. تونه‌ای، مجتبی، موعودنامه، ص:۴۳۸.