بخشش امام مهدی

این یک مقالهٔ خرد است. می‌توانید با گسترش آن به امامت‌پدیا کمک کنید.

این مدخل مرتبط با مباحث پیرامون امام مهدی(ع) است. "امام مهدی" از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود:

امام مهدی در قرآن | امام مهدی در حدیث | امام مهدی در کلام اسلامی

در این باره، تعداد بسیاری از پرسش‌های عمومی و مصداقی مرتبط، وجود دارند که در مدخل امام مهدی (پرسش) قابل دسترسی خواهند بود.

مقدمه

درباره بخشش حضرت مهدی (ع) روایات بسیاری آمده است. از جمله این‌که: او چنان اموال را می‌بخشد که کسی پیش از او چنان نکرده است^[۱]. مال را بدون شمارش می‌بخشد^[۲]، بخشش‌های او بر مردم گوارا خواهد بود^[۳]، به سنت پیامبر (ص) رفتار می‌کند^[۴]، اموال را مشت مشت به مردم می‌دهد و آن را نمی‌شمارد^[۵].
رسول خدا (ص) می‌فرماید: "آخرین امامان، همنام من است. او ظاهر می‌شود و جهان را پر از عدل می‌کند، در حالی که اموال بر هم انباشته شده است. شخصی از او درخواست مال می‌کند، امام (ع) می‌فرماید: خودت از این اموال بردار"^[۶].
امام باقر (ع) می‌فرماید: "حضرت مهدی (ع)، سالی دو بار عطایایی به مردم می‌دهد. آن حضرت ماهی دو بار حقوق می‌دهد و بین مردم یکسان رفتار می‌کند، به‌گونه‌ای که فرد نیازمند به زکات، در جامعه یافت نمی‌شود. دارندگان زکات، سهم فقیران را نزد آنان می‌آورند، ولی آنان نمی‌پذیرند. به ناچار اموال را در کیسه‌های مخصوص پول می‌گذارند، و در محلّه‌های شیعه می‌چرخانند، ولی آنان می‌گویند ما را به درهم‌های شما نیازی نیست"^[۷]^[۸].

پرسش‌های وابسته

جستارهای وابسته

منابع

مجتبی تونه‌ای، موعودنامه.

پانویس

با کلیک بر فلش ↑ به محل متن مرتبط با این پانویس منتقل می‌شوید:

↑ بحار الانوار، ج ۵۲، ص ۳۹۰؛ غیبة نعمانی، ص ۲۳۷.
↑ فتن ابن حماد، ص ۹۸؛ مسند احمد، ج ۳، ص ۵.
↑ احقاق الحق، ج ۱۳، ص ۲۴۸؛ الشیعة و الرجعة، ج ۱، ص ۲۰۷.
↑ سنن ابی داوود، ج ۴، ص ۱۰۸.
↑ ملاحم ابن طاووس، ص ۶۹.
↑ مستدرک حاکم، ج ۴، ص ۵۵۸؛ الشیعة و الرجعة، ج ۱، ص ۲۱۴.
↑ غیبة نعمانی، ص ۲۳۸؛ بحار الانوار، ج ۵۲، ص ۳۵۲ و ۳۹۰؛ صحیح بخاری، ج ۲، ص ۱۳۵.
↑ مجتبی تونه‌ای، موعودنامه، ص:۱۶۰.

[1] بحار الانوار، ج ۵۲، ص ۳۹۰؛ غیبة نعمانی، ص ۲۳۷.

[2] فتن ابن حماد، ص ۹۸؛ مسند احمد، ج ۳، ص ۵.

[3] احقاق الحق، ج ۱۳، ص ۲۴۸؛ الشیعة و الرجعة، ج ۱، ص ۲۰۷.

[4] سنن ابی داوود، ج ۴، ص ۱۰۸.

[5] ملاحم ابن طاووس، ص ۶۹.

[6] مستدرک حاکم، ج ۴، ص ۵۵۸؛ الشیعة و الرجعة، ج ۱، ص ۲۱۴.

[7] غیبة نعمانی، ص ۲۳۸؛ بحار الانوار، ج ۵۲، ص ۳۵۲ و ۳۹۰؛ صحیح بخاری، ج ۲، ص ۱۳۵.

[8] مجتبی تونه‌ای، موعودنامه، ص:۱۶۰.

[۱]

[۲]

[۳]

[۴]

[۵]

[۶]

[۷]

[۸]