شعار یاران امام مهدی

این یک مقالهٔ خرد است. می‌توانید با گسترش آن به امامت‌پدیا کمک کنید.

این مدخل مرتبط با مباحث پیرامون امام مهدی(ع) است. "امام مهدی" از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود:

امام مهدی در قرآن | امام مهدی در حدیث | امام مهدی در کلام اسلامی

در این باره، تعداد بسیاری از پرسش‌های عمومی و مصداقی مرتبط، وجود دارند که در مدخل امام مهدی (پرسش) قابل دسترسی خواهند بود.

مقدمه

شعار، نشانه گروهی از مردم است که به وسیله آن یکدیگر را می‌شناسند و همان، مشخصه آن‌هاست از دیگران. شعار یاران حضرت، هنگام قیام "يَا لَثَارَاتِ الْحُسَيْنِ" است. امام صادق (ع) درباره ویژگی‌های یاران حضرت قائم (ع) می‌فرمایند: آنان از ترس خدا بیمناکند و آرزوی شهادت دارند. خواسته‌شان این است که در راه خدا کشته شوند. شعارشان ای خونخواهان حسین است. چون حرکت می‌کنند، رعب و ترس از آنان در دل دشمن به فاصله یک ماه در حرکت است^[۱].
البته در حدیثی از حضرت علی (ع) آمده است که شعار لشکریان مهدی (ع)، این است: "بمیران، بمیران"^[۲].
امیر المؤمنین (ع) فرمود: پیغمبر(ص) دستور داد، پیش از جنگ، شعار دهید و بایستی شعارتان، نامی از نام‌های خدا باشد. از امام صادق (ع) رسیده است که: شعار مسلمانان در بدر "يَا نَصْرَ اللَّهِ اقْتَرِبْ اقْتَرِبْ"، و در احد "يَا نَصْرَ اللَّهِ اقْتَرِبْ" و در جنگ بنی نضیر "يَا رُوحَ الْقُدُسِ أَرِحْ"، و در نبرد طائف "يَا رِضْوَانُ" و در صفین "يَا بَنِي عَبْدِ اللَّهِ، يَا بَنِي عَبْدِ اللَّهِ‏" و در احزاب "حم* لَا يُبْصِرُونَ" و در حدیبیه "أَلا لَعْنَةُ اللَّهِ عَلَى الظَّالِمِينَ" و در خیبر "يَا عَلِيُّ ائْتِهِمْ‏ مِنْ عَلُ" و در فتح مکه "نَحْنُ عِبَادُ اللَّهِ حَقّاً حَقّاً" و در تبوک "يَا أَحَدُ يَا صَمَدُ" و در جنگ بنى ملوح "أَمِتْ أَمِتْ"، در صفین "يَا نَصْرَ اللَّهِ" و شعار حسین (ع) "يَا مُحَمَّدُ" بود و شعار ما (ائمه) "يَا مُحَمَّدُ" است^[۳]^[۴].

پرسش‌های وابسته

شعار یاران امام مهدی چیست؟ (پرسش)

جستارهای وابسته

منابع

مجتبی تونه‌ای، موعودنامه.

پانویس

با کلیک بر فلش ↑ به محل متن مرتبط با این پانویس منتقل می‌شوید:

↑ مستدرک الوسایل، ج ۱۱، ص ۱۱۴.
↑ ملاحم ابن طاووس، ص ۶۵.
↑ بحار الانوار، ج ۱۹، ص ۶۳؛ مستدرک، ج ۲، ص ۲۶۵.
↑ تونه‌ای، مجتبی، موعودنامه، ص:۴۳۰.

[1] مستدرک الوسایل، ج ۱۱، ص ۱۱۴.

[2] ملاحم ابن طاووس، ص ۶۵.

[3] بحار الانوار، ج ۱۹، ص ۶۳؛ مستدرک، ج ۲، ص ۲۶۵.

[4] تونه‌ای، مجتبی، موعودنامه، ص:۴۳۰.

[۱]

[۲]

[۳]

[۴]