نجف در معارف مهدویت

این مدخل مرتبط با مباحث پیرامون نجف است. "نجف" از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود:

نجف در نهج البلاغه |نجف در معارف مهدویت - نجف در تاریخ اسلامی

در این باره، تعداد بسیاری از پرسش‌های عمومی و مصداقی مرتبط، وجود دارند که در مدخل نجف (پرسش) قابل دسترسی خواهند بود.

نجف در موعودنامه

شهر مقدس عراق که مرقد امیر المؤمنین (ع) در آن‌جا است. دانشمندان از نجف به ظهر کوفه (پشت کوفه) تعبیر کرده‌اند^[۱]. در روایات بسیاری نیز تعبیر به "ظهر کوفه" شده است که از جمله آن‌ها این است که امام صادق (ع) فرمود: "هنگامی که حضرت قائم (ع) قیام کند، در ظهر کوفه، مسجدی خواهد ساخت که هزار در خواهد داشت"^[۲]. در روایتی دیگر آمده است که: حضرت وقتی ظهور می‌کند، سنگ موسی را همراه خود دارد. آن را در نجف نصب می‌کند و از آن‌جا دو نهر از آب و شیر جاری می‌گردد^[۳].^[۴].

نجف در فرهنگنامه آخرالزمان

شهری است در عراق کنونی که مرقد مطهر امیرالمؤمنین(ع) در آن واقع است. امروزه نجف شهری بزرگ است و در کنار شهر کوفه قرار دارد، ولی در زمان ائمه(ع) منطقه‌ای بوده که در حومه شهر بزرگ کوفه آن روز قرار داشته است. معمولاً منطقه نجف را در روایات به "ظهر کوفه" یعنی منطقه‌ای که پش کوفه قرار دارد، یاد نموده‌اند. نجف به واسطه قرار گرفتن در کنار شهر کوفه، شهری که خانه و محل حکومت حضرت در آن خواهد بود، شهری قابل توجه در آخرالزمان و دوران پس از ظهور حضرت خواهد بود. در روایتی امام باقر(ع) می‌‌فرماید: حضرت قائم(ع) پس از ظهور در مکه از آنجا به سوی نجف ـ که منطقه ای از کوفه است ـ حرکت می‌‌کند در حالی که پنج هزار ملائکه و جبرئیل از راست و میکائیل از چپ و مؤمنین از پیش روی او را همراهی می‌‌کنند و آن حضرت لشکریانش را از آنجا به اطراف و اکناف عالم گسیل می‌‌دارد^[۵].
امام حسن عسکری درباره حضرت مهدی(ع) فرمود: گویا می‌‌بینم که مهدی(ع) در نجف است و پرچم‌های سفیدی بر فراز سر او در اهتزاز است^[۶]^[۷].

جستارهای وابسته

منابع

پانویس

↑ چشم‌اندازی به حکومت مهدی (ع)، نجم الدین طبسی، ص ۱۸۳.
↑ غیبة طوسی، ص ۲۹۵؛ ارشاد مفید، ص ۳۶۲؛ بحار الانوار، ج ۵۲، ص ۳۳۰.
↑ نجم الثاقب، باب سوم.
↑ تونه‌ای، مجتبی، موعودنامه، ص۷۲۹.
↑ وافی: ج ۳، ص ۱۱۲.
↑ موعود نامه: ص ۱۹۴.
↑ حیدرزاده، عباس، فرهنگنامه آخرالزمان، ص ۵۸۳.

[1] چشم‌اندازی به حکومت مهدی (ع)، نجم الدین طبسی، ص ۱۸۳.

[2] غیبة طوسی، ص ۲۹۵؛ ارشاد مفید، ص ۳۶۲؛ بحار الانوار، ج ۵۲، ص ۳۳۰.

[3] نجم الثاقب، باب سوم.

[4] تونه‌ای، مجتبی، موعودنامه، ص۷۲۹.

[5] وافی: ج ۳، ص ۱۱۲.

[6] موعود نامه: ص ۱۹۴.

[7] حیدرزاده، عباس، فرهنگنامه آخرالزمان، ص ۵۸۳.

[۱]

[۲]

[۳]

[۴]

[۵]

[۶]

[۷]