مکه در معارف مهدویت

این یک مقالهٔ خرد است. می‌توانید با گسترش آن به امامت‌پدیا کمک کنید.

این مدخل مرتبط با مباحث پیرامون مکه است. "مکه" از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود:

مکه در قرآن | مکه در حدیث| مکه در نهج البلاغه| مکه در تاریخ اسلامی| مکه در معارف مهدویت

در این باره، تعداد بسیاری از پرسش‌های عمومی و مصداقی مرتبط، وجود دارند که در مدخل مکه (پرسش) قابل دسترسی خواهند بود.

مکه در موعودنامه

اُمّ‌ القُری. مقدس‌ترین شهر در روی زمین که مسجد الحرام و خانه کعبه در آن است. تاریخ بنا و آبادی آن به زمان حضرت ابراهیم (ع) و فرزندش اسماعیل بازمی‌گردد که سال ورود حضرت ابراهیم (ع) به این سرزمین -حسب آن‌چه که در تورات آمده- سال ۱۸۹۲ پیش از میلاد بوده است.
از امتیازات آن شهر این است که هرکس بدان در می‌آید، در امان است^[۱]. در روایات متعددی آمده است که مکه، محل ظهور حضرت مهدی (ع) می‌باشد^[۲]. پس از بیعت مردم با حضرت مهدی (ع) در مکه، و فروپاشی نظام حاکم بر آن، آن حضرت قدرت را به دست می‌گیرد و بر تشکیلات و مراکز اداره جامعه مسلط‍‌ می‌شود. برخی از کارهای آن حضرت در مکه چنین است: بازگرداندن مسجد الحرام به حدود اصلی خود، بازگرداندن مقام ابراهیم به جایگاه اصلی آن، جلوگیری از طواف مستحبی مانع از طواف واجب، کیفر دزدان خانه خدا (بنی شیبه) و... ^[۳]^[۴].

مکه در فرهنگنامه آخرالزمان

مکه زادگاه پیامبر اسلام است و خانه کعبه در مسجد الحرام، در این شهر واقع شده است. مکه به خاطر مسجد الحرام و کعبه که قبله تمام مسلمین است، همیشه مورد توجه مسلمانان بوده است. امیر المؤمنین(ع) هنگامی که در بستر شهادت بودند در ضمن وصیت خود فرمود: شما را به خدا، شما را به خدا! تازنده هستید خانه پروردگارتان را خالی مگذارید، زیرا اگر چنین کنید، مهلت داده نخواهید شد (و بلا شما را فرا خواهد گرفت). شهر مکه در آخرالزمان شاهد حوادث بسیاری خواهد بود که به فراوانی در احادیث ملاحم و فتن و احادیث آخرالزمان از آن یاد شده است.
حضرت قائم(ع) ابتدای قیام خویش را از کنار خانه کعبه در این شهر آغاز می‌‌کند و از یاران خویش در کنار مقام ابراهیم بیعت می‌‌ستاند. در کنار کعبه به تمامی مردم دنیا پیام می‌‌دهد و آنان را از ظهور خویش آگاه می‌‌نماید. مکه در آخرالزمان و پس از ظهور حضرت شاهد جنگ‌های فراوانی خواهد بود. در روایات از مردی یاد شده که از حبشه می‌‌آید و کعبه را سنگ به سنگ ویران می‌‌سازد^[۵].
در روایتی پیشاپیش ظهور حضرت از جنگ در مکه چنین یاد شده: حج گذاران با هم مشغول حج هستند و پس از عرفه به من می‌‌روند، در آنجا مانند شخصی که سگ او را گزیده باشد، دیوانه‌وار به جان هم می‌‌افتند و به جنگ و خون‌ریزی می‌‌پردازند، تا جایی که خون گردنه را خواهد گرفت مهدی(ع) در آن حال صورت خود را بر کعبه نهاده و اشک از چشمان او جاری است. مردم به سوی او می‌‌روند و از او درخواست می‌‌کنند که بیاید تا با او بیعت کنند. آنگاه حضرت می‌‌فرماید: وای بر شما! چه پیمان‌ها که بستید و سپس آن را شکستید و چه خون‌های (ناحقی) که ریختید؛ و با کراهت و (ناراحتی) با آنان بیعت خواهد کرد. اگر شما در آن زمان بودید، با او بیعت نمایید زیرا او هدایت‌کننده در آسمان و زمین است^[۶]^[۷].

پرسش‌های وابسته

جستارهای وابسته

منابع

پانویس

با کلیک بر فلش ↑ به محل متن مرتبط با این پانویس منتقل می‌شوید:

↑ معارف و معاریف، ج ۹، ص ۵۷۵.
↑ غیبة نعمانی، ص ۳۱۳؛ تفسیر برهان، ج ۱، ص ۱۶۳؛ بحار الانوار، ج ۵۲، ص ۳۶۸.
↑ قزوینی، سید محمد کاظم، امام مهدی از تولد تا بعد از ظهور، ص ۶۶۴.
↑ تونه‌ای، مجتبی، موعودنامه، ص۶۹۲.
↑ ر.ک: حبشه.
↑ سید محمود موسوی دهسرخی، یأتی علی الناس زمان، ص ۶۹۱.
↑ حیدرزاده، عباس، فرهنگنامه آخرالزمان صفحه ۵۵۷.

[1] معارف و معاریف، ج ۹، ص ۵۷۵.

[2] غیبة نعمانی، ص ۳۱۳؛ تفسیر برهان، ج ۱، ص ۱۶۳؛ بحار الانوار، ج ۵۲، ص ۳۶۸.

[3] قزوینی، سید محمد کاظم، امام مهدی از تولد تا بعد از ظهور، ص ۶۶۴.

[4] تونه‌ای، مجتبی، موعودنامه، ص۶۹۲.

[5] ر.ک: حبشه.

[6] سید محمود موسوی دهسرخی، یأتی علی الناس زمان، ص ۶۹۱.

[7] حیدرزاده، عباس، فرهنگنامه آخرالزمان صفحه ۵۵۷.

[۱]

[۲]

[۳]

[۴]

[۵]

[۶]

[۷]