بنی شیبه: تفاوت میان نسخه‌ها

از امامت‌پدیا، دانشنامهٔ امامت و ولایت
جز (جایگزینی متن - '، ص:' به '، ص')
برچسب‌ها: ویرایش همراه ویرایش از وبگاه همراه
خط ۱۰: خط ۱۰:


==مقدمه==
==مقدمه==
*شیبه شخصی است که در فتح مکه مسلمان شد و [[پیامبر]] {{صل}} او را کلیددار خانه کعبه کرد و طایفه "بنی شیبه" تا مدّت‌ها کلیددار و پرده‌دار خانه خدا بودند<ref>اسد الغابة، ج ۳، ص ۷ و ۳۷۲.</ref>. [[امام صادق]] {{ع}} می‌فرماید: "نخستین رویارویی، برخورد حضرت با بنی شیبه است. دست‌های آنان را قطع می‌کند و بر کعبه می‌آویزد و از سوی حضرت اعلام می‌شود که اینان دزدان خانه خدایند"<ref>بحار الانوار، ج ۵۲، ص ۳۵۱ و ۳۶۱؛ غیبة نعمانی، ص ۱۶۵.</ref><ref>[[مجتبی تونه‌ای|مجتبی تونه‌ای]]، [[موعودنامه (کتاب)|موعودنامه]]، ص:۱۷۷.</ref>.
*شیبه شخصی است که در فتح مکه مسلمان شد و [[پیامبر]] {{صل}} او را کلیددار خانه کعبه کرد و طایفه "بنی شیبه" تا مدّت‌ها کلیددار و پرده‌دار خانه خدا بودند<ref>اسد الغابة، ج ۳، ص ۷ و ۳۷۲.</ref>. [[امام صادق]] {{ع}} می‌فرماید: "نخستین رویارویی، برخورد حضرت با بنی شیبه است. دست‌های آنان را قطع می‌کند و بر کعبه می‌آویزد و از سوی حضرت اعلام می‌شود که اینان دزدان خانه خدایند"<ref>بحار الانوار، ج ۵۲، ص ۳۵۱ و ۳۶۱؛ غیبة نعمانی، ص ۱۶۵.</ref><ref>[[مجتبی تونه‌ای|مجتبی تونه‌ای]]، [[موعودنامه (کتاب)|موعودنامه]]، ص۱۷۷.</ref>.


== پرسش‌های وابسته ==
== پرسش‌های وابسته ==

نسخهٔ ‏۵ مهٔ ۲۰۱۹، ساعت ۰۷:۵۸

این مدخل مرتبط با مباحث پیرامون امام مهدی(ع) است. "امام مهدی" از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود:
در این باره، تعداد بسیاری از پرسش‌های عمومی و مصداقی مرتبط، وجود دارند که در مدخل امام مهدی (پرسش) قابل دسترسی خواهند بود.

مقدمه

  • شیبه شخصی است که در فتح مکه مسلمان شد و پیامبر (ص) او را کلیددار خانه کعبه کرد و طایفه "بنی شیبه" تا مدّت‌ها کلیددار و پرده‌دار خانه خدا بودند[۱]. امام صادق (ع) می‌فرماید: "نخستین رویارویی، برخورد حضرت با بنی شیبه است. دست‌های آنان را قطع می‌کند و بر کعبه می‌آویزد و از سوی حضرت اعلام می‌شود که اینان دزدان خانه خدایند"[۲][۳].

پرسش‌های وابسته

جستارهای وابسته

منابع

پانویس

 با کلیک بر فلش ↑ به محل متن مرتبط با این پانویس منتقل می‌شوید:  

  1. اسد الغابة، ج ۳، ص ۷ و ۳۷۲.
  2. بحار الانوار، ج ۵۲، ص ۳۵۱ و ۳۶۱؛ غیبة نعمانی، ص ۱۶۵.
  3. مجتبی تونه‌ای، موعودنامه، ص۱۷۷.