زمینه‌سازی غیبت: تفاوت میان نسخه‌ها

از امامت‌پدیا، دانشنامهٔ امامت و ولایت
جز (جایگزینی متن - '><ref>مجتبی تونه‌ای، [[موعودنامه' به '><ref>تونه‌ای، مجتبی، [[موعودنامه')
برچسب‌ها: ویرایش همراه ویرایش از وبگاه همراه
جز (جایگزینی متن - '، ص:' به '، ص')
خط ۱۲: خط ۱۲:
*یکی از مهم‌ترین ابعاد فعالیت‌های امام یازدهم {{ع}} آماده‌سازی جامعه شیعه برای غیبت آخرین [[حجت]] [[حق]]، [[حضرت بقیة الله الاعظم]] {{ع}} است. این جهت، از زمان [[امام هادی]] {{ع}} به‌طور عملی شروع گردید. زیرا قسمت زیادی از عمر [[امام هادی]] و [[امام عسکری]] {{عم}} در زندان و تحت مراقبت می‌گذشت و ارتباط‍‌ و ملاقات مسلمین و شیعیان با آن بزرگواران میسر نبود. و این خود شاید لطفی باطنی از جانب حق بود که شیعیان و مسلمانان به تدریج با غیبت حجت خدا و ندیدن او انس بگیرند و یک‌باره در اثر غیبت کلی امام وحشت نکنند و دین خود را حفظ‍‌ نمایند.
*یکی از مهم‌ترین ابعاد فعالیت‌های امام یازدهم {{ع}} آماده‌سازی جامعه شیعه برای غیبت آخرین [[حجت]] [[حق]]، [[حضرت بقیة الله الاعظم]] {{ع}} است. این جهت، از زمان [[امام هادی]] {{ع}} به‌طور عملی شروع گردید. زیرا قسمت زیادی از عمر [[امام هادی]] و [[امام عسکری]] {{عم}} در زندان و تحت مراقبت می‌گذشت و ارتباط‍‌ و ملاقات مسلمین و شیعیان با آن بزرگواران میسر نبود. و این خود شاید لطفی باطنی از جانب حق بود که شیعیان و مسلمانان به تدریج با غیبت حجت خدا و ندیدن او انس بگیرند و یک‌باره در اثر غیبت کلی امام وحشت نکنند و دین خود را حفظ‍‌ نمایند.
*علاوه بر این [[امام عسکری]] {{ع}} تنها به عده‌ای خاص و قلیل از شیعیان و یا عده‌ای کم از دیگران به منظور اتمام حجت، فرزند خود [[امام مهدی]] {{ع}} را نشان می‌دادند. قسمت مهمی از این امر را امام {{ع}} با احادیث و فرمایش‌ها و نامه‌های خود محقق می‌فرمود. از آن‌جا که بیان تفصیلی این مطلب مجال وسیعی می‌خواهد در این‌جا به ذکر یک نامه از حضرت عسکری {{ع}} در این زمینه اکتفا می‌کنیم. این نامه را حضرت به ابو الحسن علی بن الحسین بن بابویه قمی مرقوم فرمودند: بر تو باد به صبر و انتظار فرج، چرا که [[پیامبر خدا]] {{صل}} فرمود: "برترین اعمال امت من انتظار فرج است." و پیوسته شیعیان ما در غم و اندوه خواهند بود تا فرزندم (مهدی) ظاهر شود. همو که پیامبر خدا وعده فرموده که زمین را پر از عدل و داد خواهد کرد، همان‌گونه که پر از ظلم و جور شده باشد. ای شیخ بزرگوار من! خود صبر کن و تمام شیعیان مرا نیز امر به صبر [در برابر سختی‌ها، مبارزات، شهادت‌ها و سایر مشکلات در راه خدا] بنما؛ چرا که زمین از آن خداست و [حکومت] آن را به بندگانی که خود بخواهد، خواهد داد؛ و عاقبت از آن تقوی‌پیشگان است. سلام بر تو و همه شیعیان باد... <ref>مناقب ابن شهرآشوب، ج ۴، ص ۴۲۵.</ref>.
*علاوه بر این [[امام عسکری]] {{ع}} تنها به عده‌ای خاص و قلیل از شیعیان و یا عده‌ای کم از دیگران به منظور اتمام حجت، فرزند خود [[امام مهدی]] {{ع}} را نشان می‌دادند. قسمت مهمی از این امر را امام {{ع}} با احادیث و فرمایش‌ها و نامه‌های خود محقق می‌فرمود. از آن‌جا که بیان تفصیلی این مطلب مجال وسیعی می‌خواهد در این‌جا به ذکر یک نامه از حضرت عسکری {{ع}} در این زمینه اکتفا می‌کنیم. این نامه را حضرت به ابو الحسن علی بن الحسین بن بابویه قمی مرقوم فرمودند: بر تو باد به صبر و انتظار فرج، چرا که [[پیامبر خدا]] {{صل}} فرمود: "برترین اعمال امت من انتظار فرج است." و پیوسته شیعیان ما در غم و اندوه خواهند بود تا فرزندم (مهدی) ظاهر شود. همو که پیامبر خدا وعده فرموده که زمین را پر از عدل و داد خواهد کرد، همان‌گونه که پر از ظلم و جور شده باشد. ای شیخ بزرگوار من! خود صبر کن و تمام شیعیان مرا نیز امر به صبر [در برابر سختی‌ها، مبارزات، شهادت‌ها و سایر مشکلات در راه خدا] بنما؛ چرا که زمین از آن خداست و [حکومت] آن را به بندگانی که خود بخواهد، خواهد داد؛ و عاقبت از آن تقوی‌پیشگان است. سلام بر تو و همه شیعیان باد... <ref>مناقب ابن شهرآشوب، ج ۴، ص ۴۲۵.</ref>.
*این پیام امام یازدهم [[حضرت عسکری]] {{ع}} به همه ماست: "صبر و انتظار فرج". "صبر" در مقابل ناملایمات و سختی‌های دوران غیبت و "انتظار فرج" [[امام عصر]] {{ع}}<ref>نشریه موعود، شماره ۲۰، ص ۱۴.</ref><ref>[[مجتبی تونه‌ای|تونه‌ای، مجتبی]]، [[موعودنامه (کتاب)|موعودنامه]]، ص:۳۸۲.</ref>.
*این پیام امام یازدهم [[حضرت عسکری]] {{ع}} به همه ماست: "صبر و انتظار فرج". "صبر" در مقابل ناملایمات و سختی‌های دوران غیبت و "انتظار فرج" [[امام عصر]] {{ع}}<ref>نشریه موعود، شماره ۲۰، ص ۱۴.</ref><ref>[[مجتبی تونه‌ای|تونه‌ای، مجتبی]]، [[موعودنامه (کتاب)|موعودنامه]]، ص۳۸۲.</ref>.


== پرسش‌های وابسته ==
== پرسش‌های وابسته ==

نسخهٔ ‏۵ ژوئیهٔ ۲۰۱۹، ساعت ۱۵:۱۱

این مدخل مرتبط با مباحث پیرامون امام مهدی(ع) است. "امام مهدی" از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود:
در این باره، تعداد بسیاری از پرسش‌های عمومی و مصداقی مرتبط، وجود دارند که در مدخل امام مهدی (پرسش) قابل دسترسی خواهند بود.

مقدمه

  • یکی از مهم‌ترین ابعاد فعالیت‌های امام یازدهم (ع) آماده‌سازی جامعه شیعه برای غیبت آخرین حجت حق، حضرت بقیة الله الاعظم (ع) است. این جهت، از زمان امام هادی (ع) به‌طور عملی شروع گردید. زیرا قسمت زیادی از عمر امام هادی و امام عسکری (ع) در زندان و تحت مراقبت می‌گذشت و ارتباط‍‌ و ملاقات مسلمین و شیعیان با آن بزرگواران میسر نبود. و این خود شاید لطفی باطنی از جانب حق بود که شیعیان و مسلمانان به تدریج با غیبت حجت خدا و ندیدن او انس بگیرند و یک‌باره در اثر غیبت کلی امام وحشت نکنند و دین خود را حفظ‍‌ نمایند.
  • علاوه بر این امام عسکری (ع) تنها به عده‌ای خاص و قلیل از شیعیان و یا عده‌ای کم از دیگران به منظور اتمام حجت، فرزند خود امام مهدی (ع) را نشان می‌دادند. قسمت مهمی از این امر را امام (ع) با احادیث و فرمایش‌ها و نامه‌های خود محقق می‌فرمود. از آن‌جا که بیان تفصیلی این مطلب مجال وسیعی می‌خواهد در این‌جا به ذکر یک نامه از حضرت عسکری (ع) در این زمینه اکتفا می‌کنیم. این نامه را حضرت به ابو الحسن علی بن الحسین بن بابویه قمی مرقوم فرمودند: بر تو باد به صبر و انتظار فرج، چرا که پیامبر خدا (ص) فرمود: "برترین اعمال امت من انتظار فرج است." و پیوسته شیعیان ما در غم و اندوه خواهند بود تا فرزندم (مهدی) ظاهر شود. همو که پیامبر خدا وعده فرموده که زمین را پر از عدل و داد خواهد کرد، همان‌گونه که پر از ظلم و جور شده باشد. ای شیخ بزرگوار من! خود صبر کن و تمام شیعیان مرا نیز امر به صبر [در برابر سختی‌ها، مبارزات، شهادت‌ها و سایر مشکلات در راه خدا] بنما؛ چرا که زمین از آن خداست و [حکومت] آن را به بندگانی که خود بخواهد، خواهد داد؛ و عاقبت از آن تقوی‌پیشگان است. سلام بر تو و همه شیعیان باد... [۱].
  • این پیام امام یازدهم حضرت عسکری (ع) به همه ماست: "صبر و انتظار فرج". "صبر" در مقابل ناملایمات و سختی‌های دوران غیبت و "انتظار فرج" امام عصر (ع)[۲][۳].

پرسش‌های وابسته

جستارهای وابسته

منابع

پانویس

 با کلیک بر فلش ↑ به محل متن مرتبط با این پانویس منتقل می‌شوید:  

  1. مناقب ابن شهرآشوب، ج ۴، ص ۴۲۵.
  2. نشریه موعود، شماره ۲۰، ص ۱۴.
  3. تونه‌ای، مجتبی، موعودنامه، ص۳۸۲.