تابوت عهد: تفاوت میان نسخه‌ها

افزودن پیوند
از امامت‌پدیا، دانشنامهٔ امامت و ولایت
نمایش تاریخچه به صورت تعاملی
دیداریویکی‌متن
جز (جایگزینی متن - '{{عربی|اندازه=100%|' به '{{عربی|')
جز (جایگزینی متن - '<ref>مجتبی تونه‌ای، [[موعودنامه' به '<ref>تونه‌ای، مجتبی، [[موعودنامه')
خط ۱۸: خط ۱۸:
*در لغت‌نامه دهخدا آمده است: تابوت سکینه، صندوقی است که [[حضرت موسی]] {{ع}} به امر حق‌تعالی، از چوب شطیم ساخت. طول آن سه قدم و نه قیراط‍‌، و عرض و ارتفاعش دو قدم و سه قیراط‍‌ بود. بیرون و اندرونش را به طلا پوشیده کرد. آن تابوتی بود که به عدد هر پیغمبری خانه‌ای از زبرجد سبز در آن بود، آخرین خانه‌ها، خانه حضرت [[رسالت]] {{صل}} بود. آن تابوت را "تابوت شهادت" و "تابوت عهد" هم گفته‌اند<ref>لغت‌نامه دهخدا، ج ۴، ص ۵۳۳۵.</ref>.
*در لغت‌نامه دهخدا آمده است: تابوت سکینه، صندوقی است که [[حضرت موسی]] {{ع}} به امر حق‌تعالی، از چوب شطیم ساخت. طول آن سه قدم و نه قیراط‍‌، و عرض و ارتفاعش دو قدم و سه قیراط‍‌ بود. بیرون و اندرونش را به طلا پوشیده کرد. آن تابوتی بود که به عدد هر پیغمبری خانه‌ای از زبرجد سبز در آن بود، آخرین خانه‌ها، خانه حضرت [[رسالت]] {{صل}} بود. آن تابوت را "تابوت شهادت" و "تابوت عهد" هم گفته‌اند<ref>لغت‌نامه دهخدا، ج ۴، ص ۵۳۳۵.</ref>.
*بعضی گفته‌اند: همان صندوقی است که خداوند بر آدم ابو البشر نازل نمود و صور [[انبیا]]ء در آن بود و آدم وصایای خویش را در آن نهاد و آن را به شیث سپرد و دست‌به‌دست، به موسی {{ع}} رسید. و به قول مشهور از [[امام باقر]] {{ع}} روایت شده است، صندوقی بود که خداوند آن را در اختیار مادر موسی نهاد که نوزاد خویش را در آن قرار دهد و به دریا افکند. ان صندوق نزد [[حضرت موسی]] {{ع}} بود و چون مرگش فرارسید، الواح تورات و زره خود و آن‌چه از آثار نبوّت، نزدش بود در آن نهاد و به وصی‌ خویش، یوشع بن نون سپرد و این صندوق، همچنان در میان بنی اسرائیل بود و آن را گرامی می‌داشتند، ولی رفته‌رفته احترام آن، نزد آن‌ها کاسته شد، تا جایی که مورد اهانت و تحقیر قرار گرفته و کودکان با آن بازی می‌کردند. از آن روز خداوند، آن را از آن‌ها گرفت و به آسمان برد و هنگامی که آن‌ها به خواری و ذلّت رسیدند، و دشمنان بر آنان چیره گشتند، توبه و انابه نموده از خداوند خواستند سلطانی بر آن‌ها بگمارد که در رکاب او با دشمنان بجنگند. خداوند، طالوت را به سلطنت آن‌ها گماشت و تابوت را مجدّدا به آن‌ها بازگردانید. این تابوت بنی اسرائیل را "تابوت شهادت" می‌گفتند، چون همواره در میان آن‌ها حضور داشته و مدّ نظرشان بوده و "تابوت سکینه" می‌گفتند چون، آن از جانب خداوند، مایه سکون و آرامش خاطر آن‌ها بوده است<ref>معارف و معاریف، ج ۳، ص ۴۳۷.</ref>.
*بعضی گفته‌اند: همان صندوقی است که خداوند بر آدم ابو البشر نازل نمود و صور [[انبیا]]ء در آن بود و آدم وصایای خویش را در آن نهاد و آن را به شیث سپرد و دست‌به‌دست، به موسی {{ع}} رسید. و به قول مشهور از [[امام باقر]] {{ع}} روایت شده است، صندوقی بود که خداوند آن را در اختیار مادر موسی نهاد که نوزاد خویش را در آن قرار دهد و به دریا افکند. ان صندوق نزد [[حضرت موسی]] {{ع}} بود و چون مرگش فرارسید، الواح تورات و زره خود و آن‌چه از آثار نبوّت، نزدش بود در آن نهاد و به وصی‌ خویش، یوشع بن نون سپرد و این صندوق، همچنان در میان بنی اسرائیل بود و آن را گرامی می‌داشتند، ولی رفته‌رفته احترام آن، نزد آن‌ها کاسته شد، تا جایی که مورد اهانت و تحقیر قرار گرفته و کودکان با آن بازی می‌کردند. از آن روز خداوند، آن را از آن‌ها گرفت و به آسمان برد و هنگامی که آن‌ها به خواری و ذلّت رسیدند، و دشمنان بر آنان چیره گشتند، توبه و انابه نموده از خداوند خواستند سلطانی بر آن‌ها بگمارد که در رکاب او با دشمنان بجنگند. خداوند، طالوت را به سلطنت آن‌ها گماشت و تابوت را مجدّدا به آن‌ها بازگردانید. این تابوت بنی اسرائیل را "تابوت شهادت" می‌گفتند، چون همواره در میان آن‌ها حضور داشته و مدّ نظرشان بوده و "تابوت سکینه" می‌گفتند چون، آن از جانب خداوند، مایه سکون و آرامش خاطر آن‌ها بوده است<ref>معارف و معاریف، ج ۳، ص ۴۳۷.</ref>.
*با توجه به [[روایات]] و تفسیر علاّمه از آن آیه مبارکه، می‌توان چنین برداشت کرد که: تابوت سکینه، صندوقچه آرامش است. یعنی [[امام مهدی|حضرت مهدی]] {{ع}} علاوه بر این‌که نور ایمان و یقین در دل دارد، این صندوقچه را نیز که حامل مواریث انبیاء است در نزد خود دارد و می‌تواند از آن‌ها در هرجا که خواست استفاده کند<ref>[[مجتبی تونه‌ای|مجتبی تونه‌ای]]، [[موعودنامه (کتاب)|موعودنامه]]، ص۲۱۴.</ref>.
*با توجه به [[روایات]] و تفسیر علاّمه از آن آیه مبارکه، می‌توان چنین برداشت کرد که: تابوت سکینه، صندوقچه آرامش است. یعنی [[امام مهدی|حضرت مهدی]] {{ع}} علاوه بر این‌که نور ایمان و یقین در دل دارد، این صندوقچه را نیز که حامل مواریث انبیاء است در نزد خود دارد و می‌تواند از آن‌ها در هرجا که خواست استفاده کند<ref>[[مجتبی تونه‌ای|تونه‌ای، مجتبی]]، [[موعودنامه (کتاب)|موعودنامه]]، ص۲۱۴.</ref>.


== پرسش‌های وابسته ==
== پرسش‌های وابسته ==

نسخهٔ ‏۱ ژوئن ۲۰۱۹، ساعت ۰۹:۳۴

آیکون خرد

این یک مقالهٔ خرد است. می‌توانید با گسترش آن به امامت‌پدیا کمک کنید.

این مدخل مرتبط با مباحث پیرامون امام مهدی(ع) است. "امام مهدی" از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود:
در این باره، تعداد بسیاری از پرسش‌های عمومی و مصداقی مرتبط، وجود دارند که در مدخل امام مهدی (پرسش) قابل دسترسی خواهند بود.

مقدمه

  • حذیفة بن یمان در حدیثی از پیامبر گرامی اسلام (ص) نقل می‌کند که درباره برخی از فتوحات حضرت مهدی (ع) فرمود: "زیورهای بیت المقدس، تابوت سکینه، مائده بنی اسرائیل، بقایای الواح، عصای موسی و منبر سلیمان را بیرون می‌آورد..."[۱].
  • در روایتی دیگر آمده است: "تابوت سکینه به وسیله او از دریاچه طبریه (در فلسطین) بیرون آورده می‌شود و همراه آن حضرت حمل گردیده، در بیت المقدس در برابر او، گذاشته می‌شود.
  • هنگامی که یهودیان آن را ببینند همگی به اسلام مشرف می‌شوند، به‌جز تعدادی اندک که اسلام نمی‌آورند"[۲]. از پیامبر گرامی اسلام (ص) نقل است که: "آن‌چه را خاندان موسی و هارون به یادگار گذاشته‌اند، در آن تابوت موجود است و نیز الواح و عصای موسی و قبای هارون و ده صاع از غذایی که بر بنی اسرائیل فرود می‌آمد و مرغ‌های بریانی که بنی اسرائیل، برای آیندگان خود ذخیره کرده‌اند، در آن می‌باشد. آن‌گاه به کمک آن تابوت، شهرها را می‌گشاید، همان‌گونه که پیش از او نیز چنین کرده‌اند"[۳].
  • اما درباره تابوت سکینه می‌توان گفت که یکی از اسرار الهی است و درباره آن گفته‌اند که آن را به هر شهری بفرستند تمام شهر را طعمه حریق می‌سازد؛ به هرطرف آن را ارسال کنند، آن کشور را از صفحه تاریخ بر می‌دارد، درست همچون بمب‌های اتمی و هیدروژنی و نیترونی امروز و قوی‌تر از آن‌ها، و بدینسان خداوند حجت خود را با عصای موسی و تابوت سکینه مجهّز ساخته که دیگر تسلیحات قرن حاضر در برابر آن‌ها از هر واکنشی ناتوان است"[۴].
  • در سوره بقره، آیه ٢٤٧ آمده است: ﴿﴿وَقَالَ لَهُمْ نَبِيُّهُمْ إِنَّ آيَةَ مُلْكِهِ أَن يَأْتِيَكُمُ التَّابُوتُ فِيهِ سَكِينَةٌ مِّن رَّبِّكُمْ وَبَقِيَّةٌ مِّمَّا تَرَكَ آلُ مُوسَى وَآلُ هَارُونَ تَحْمِلُهُ الْمَلائِكَةُ إِنَّ فِي ذَلِكَ لآيَةً لَّكُمْ إِن كُنتُم مُّؤْمِنِينَ﴾﴾، علامه طباطبایی در تفسیر المیزان می‌نویسد: تابوت عبارت است از صندوق. از ماده "توب" به‌معنای رجوع است و به مناسبت این‌که پی‌درپی به صندوق مراجعه می‌شود، به این نام نامیده شده است. "سکینه" از ماده "سکون" به‌معنای آرامش گرفته شده و به‌معنای آرامش دل استعمال می‌شود. یعنی انسان در عزم و اراده خود استقرار و آرامش داشته باشد و اضطرابی به خود راه ندهد"[۵].

حدیثی است از امام صادق (ع) که مانند آیه ٢٤٧ سوره بقره به میراث آل موسی و هارون اشاره می‌کند: "مهدی کتاب‌هایی را از غار انطاکیه و زبور را از دریاچه طبریه بیرون می‌آورد، که از میراث‌های آل موسی و آل هارون و الواح و عصای موسی در آن‌جاست که آن‌ها را فرشتگان حمل می‌کنند"[۶].

  • در لغت‌نامه دهخدا آمده است: تابوت سکینه، صندوقی است که حضرت موسی (ع) به امر حق‌تعالی، از چوب شطیم ساخت. طول آن سه قدم و نه قیراط‍‌، و عرض و ارتفاعش دو قدم و سه قیراط‍‌ بود. بیرون و اندرونش را به طلا پوشیده کرد. آن تابوتی بود که به عدد هر پیغمبری خانه‌ای از زبرجد سبز در آن بود، آخرین خانه‌ها، خانه حضرت رسالت (ص) بود. آن تابوت را "تابوت شهادت" و "تابوت عهد" هم گفته‌اند[۷].
  • بعضی گفته‌اند: همان صندوقی است که خداوند بر آدم ابو البشر نازل نمود و صور انبیاء در آن بود و آدم وصایای خویش را در آن نهاد و آن را به شیث سپرد و دست‌به‌دست، به موسی (ع) رسید. و به قول مشهور از امام باقر (ع) روایت شده است، صندوقی بود که خداوند آن را در اختیار مادر موسی نهاد که نوزاد خویش را در آن قرار دهد و به دریا افکند. ان صندوق نزد حضرت موسی (ع) بود و چون مرگش فرارسید، الواح تورات و زره خود و آن‌چه از آثار نبوّت، نزدش بود در آن نهاد و به وصی‌ خویش، یوشع بن نون سپرد و این صندوق، همچنان در میان بنی اسرائیل بود و آن را گرامی می‌داشتند، ولی رفته‌رفته احترام آن، نزد آن‌ها کاسته شد، تا جایی که مورد اهانت و تحقیر قرار گرفته و کودکان با آن بازی می‌کردند. از آن روز خداوند، آن را از آن‌ها گرفت و به آسمان برد و هنگامی که آن‌ها به خواری و ذلّت رسیدند، و دشمنان بر آنان چیره گشتند، توبه و انابه نموده از خداوند خواستند سلطانی بر آن‌ها بگمارد که در رکاب او با دشمنان بجنگند. خداوند، طالوت را به سلطنت آن‌ها گماشت و تابوت را مجدّدا به آن‌ها بازگردانید. این تابوت بنی اسرائیل را "تابوت شهادت" می‌گفتند، چون همواره در میان آن‌ها حضور داشته و مدّ نظرشان بوده و "تابوت سکینه" می‌گفتند چون، آن از جانب خداوند، مایه سکون و آرامش خاطر آن‌ها بوده است[۸].
  • با توجه به روایات و تفسیر علاّمه از آن آیه مبارکه، می‌توان چنین برداشت کرد که: تابوت سکینه، صندوقچه آرامش است. یعنی حضرت مهدی (ع) علاوه بر این‌که نور ایمان و یقین در دل دارد، این صندوقچه را نیز که حامل مواریث انبیاء است در نزد خود دارد و می‌تواند از آن‌ها در هرجا که خواست استفاده کند[۹].

پرسش‌های وابسته

جستارهای وابسته

منابع

پانویس

 با کلیک بر فلش ↑ به محل متن مرتبط با این پانویس منتقل می‌شوید:  

  1. ↑ الزام الناصب، ج ۲، ص ۲۹۹؛ عقد الدرر، ص ۱۹۷.
  2. ↑ الملاحم و الفتن، ص ۱۵۰، باب ۱۵۴.
  3. ↑ اثبات الهداة، ج ۳، ص ۴۸۹ و ۵۴۱؛ ملاحم، ابن طاووس، ص ۶۶.
  4. ↑ روزگار رهایی، ج ۱، ص ۵۲۰.
  5. ↑ ترجمه تفسیر المیزان، ج ۲، ص ۴۰۷.
  6. ↑ روزگار رهایی، ج ۱، ص ۴۵۶.
  7. ↑ لغت‌نامه دهخدا، ج ۴، ص ۵۳۳۵.
  8. ↑ معارف و معاریف، ج ۳، ص ۴۳۷.
  9. ↑ تونه‌ای، مجتبی، موعودنامه، ص۲۱۴.
برگرفته از «https://fa.imamatpedia.com/w/index.php?title=تابوت_عهد&oldid=171386»